ΦΙΛΙΚΕΣ ΟΡΜΟΝΕΣ

 …Ο ταξιτζής μου δίνει τα ρέστα κοιτώντας αποσβολωμένος το
«προκλητικότατα ομολογουμένως ντεκολτέ μου», που λέει και η κολλητή μου , η Πένυ.

«Τι ήθελα και σε άφησα να με πείσεις!»,  μονολογώ και τον ευχαριστώ ψυχρά και θυμωμένα.

Τι φταίει όμως και αυτός ο κακόμοιρος, o μεσόκοπος!;

«Αν δεν ήθελες να προκαλέσεις τα βλέμματα σαν καμιά πρόστυχη, να ντυνόσουν 

κομψά και σοβαρά, ακριβώς όπως αρμόζει σε μια μέλλουσα διδάκτωρ της ψυχολογίας!», ακούω μέσα στο κεφάλι μου 

τη φωνή του μαντρόσκυλου της τάξης και της ηθικής, την τρομερή και φοβερή 

ακαδημαϊκό – ΠΑΥΛΑ – μέντορα – ΠΑΥΛΑ – σεβαστή μου μητέρα.

«Ρεζίλι θα γίνω απόψε, αποκλείεται να τα καταφέρω», σκέφτομαι,
βγαίνοντας από το ταξί και το τακούνι μου σκαλώνει άτσαλα στο ρείθρο του δρόμου.
Φυσικά και κάτι δεν θα πήγαινε καλά! Το ήξερα!!!

Καρφώνω αβέβαιη τα ψηλοτάκουνα παπούτσια μου στο πεζοδρόμιο,
κοιτάζοντας ένοχα δεξιά και αριστερά για αυτόπτες μάρτυρες, παίρνω βαθιά ανάσα και προσπαθώ να βολέψω τις τροφαντές δίδυμες «Μπέλα» και «Σουάν» μέσα στο μαύρο δαντελένιο σουτιέν!

Μόνο η τρελή η  φίλη μου θα σκεφτόταν να βαφτίσει το στήθος μου με ονόματα!!!

Βλέπετε, εγώ μέσα μου συναισθηματικά και σεξουαλικά, είμαι ακόμα το ντροπαλό σπασικλάκι με τα γυαλιά και η Πένυ μπροστά μου μοιάζει σαν φτασμένη επαγγελματίας.

Κολλητές από το νηπιαγωγείο, αχώριστο θρανίο όλα τα χρόνια του σχολείου και ευτυχώς ΟΧΙ συγκάτοικοι στο πανεπιστήμιο. 

Σιγά μην άφηνα εγώ τη ζεστή θαλπωρή του σπιτιού μου για να ζήσω μόνη μετά τα 18!

Φίλιππο και Ναθαναήλ μας φώναζαν από τότε σε κάθε παρέα, αλλά μάλλον τέντζερης και καπάκι είμαστε. Το καπάκι φυσικά εγώ!

Τέρμα η ονειροπόληση! 

Στρώνω φούστα, ο Θεός να κάνει φούστα αυτό το κομματάκι υφάσματος, στρώνω μαλλιά και ταυτόχρονα προσπαθώ να βολέψω το μικροσκοπικό στρινγκ εκεί μέσα…που με ενοχλεί αφάνταστα.

Μα τι σκεφτόταν, αναρωτιέμαι με απορία, ο κατασκευαστής. Σίγουρα άντρας ήταν!

Αγαπητέ κύριε! τα εσώρουχα υπάρχουν για να κρύβουν αυτό που πρέπει να κρυφτεί από τα αδιάκριτα βλέμματα και για να ζεσταίνουν, όχι για να βιάζουν παρθένες σαν εμένα που έταξαν την αγνότητά τους στον ιππότη που θα έρθει σύντομα!

Πάντα κατά τα σοφά μελλούμενα της κολλητής!

Η εν λόγω παρθένα με το ζόρι είχε τολμήσει να φασωθεί, όχι και ως ο τέρμα, αν και καλοβαλμένη και ποθητή από τα αγόρια….

«Βιολέτα σύνελθε και μπες μέσα στο club αμέσως»! 

Διατάζω τον εαυτό μου και η πειθαρχημένη φύση μου συνεργάζεται αμέσως.

Παίρνω ανάσα, αφήνω ενοχές, ντροπές και αναβλητικότητα και προχωράω.

Την πόρτα μου ανοίγει μια όμορφη κοπέλα, με καλησπερίζει ευγενικά και μου ζητάει κάρτα μέλους ή όνομα κράτησης. 

Γαμώτο! Τα χάνω, έχω ξεχάσει με ποιο ψεύτικο όνομα κάναμε την κράτηση.

Ντρέπομαι, κοκκινίζω και προσπαθώ απεγνωσμένα να θυμηθώ τί μου είπε η Πένυ πριν να μπω στο ταξί γι αυτό το θέμα.

«Ανδριανού έχω κλείσει! ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΑΣΕΙΣ, το πατρικό της μάνας μου είναι. 

Σε παρακαλώ μην  το ξεχάσεις.

Ουφ αναλαμπή! Το λέω στην κοπέλα και με οδηγεί προς το κεντρικό μπαρ, ανοίγοντας δρόμο ευγενικά ανάμεσα στους θαμώνες που οι περισσότεροι από αυτούς είναι άνδρες. 

«Πολλούς και ωραίους υποψήφιους εραστές έχει αυτό το club, μπράβο φιλενάδα, άριστη η επιλογή σου!», λέω δυνατά και βλέπω τον καλοβαλμένο νεαρό άνδρα δίπλα μου να μου κλείνει με νόημα το μάτι! 

Σίγουρα με άκουσε!

Νομίζω πως θα λιποθυμήσω από τη ντροπή μου!

Τι θέλω εγώ εδώ μέσα μόνη μου ανάμεσα σε τόση τεστοστερόνη;

Την τελευταία φορά που θυμάμαι να βρέθηκα ανάμεσα σε πολλά αρσενικά, ήταν πριν καιρό, τότε που διάβασα ένα άκρως τολμηρό για τα γούστα μου ερωτικό μυθιστόρημα, με πρωταγωνιστές ένα ερωτικό τρίγωνο, με δύο άνδρες παρακαλώ και μία γυναίκα!!!

Σταματάω την ονειροπόληση και κάθομαι στη θέση που μου δείχνει η κοπέλα. Διαπιστώνω με ανακούφιση πως στο διπλανό σκαμπό κάθεται μια γυναίκα. 

Δεν βλέπω το πρόσωπό της, μου έχει γυρισμένη πλάτη, αλλά αυτός ο ξανθός χείμαρρος που βλέπω και αυτός ο σωματότυπος, σίγουρα σε γυναίκα ανήκει.

Ανακουφισμένη βολεύομαι στο σκαμπό μου και  παραγγέλνω το ποτό μου για να πάρω θάρρος. 

Ζητάω ευγενικά από το μπάρμαν, κούκλος και αυτός!, να μου ετοιμάσει μια μαργαρίτα και καθώς μου τη σερβίρει, ακουμπάω κάπως αδέξια το ποτήρι στο χείλος του και φυσικά!!! χύνω ποτό, λεμόνι και αλάτι πάνω στον πάγκο του μπαρ, πάνω μου και πάνω στο αριστερό χέρι της διπλανής κοπέλας. Ξαφνιάζεται και παγώνει προφανώς γιατί γυρνάει απότομα και εκνευρισμένα προς το μέρος μου.

Κοκκινίζω· για τρίτη φορά σήμερα, ψελλίζω μια συγνώμη και προσπαθώ να της προσφέρω  τη χαρτοπετσέτα που βλέπω μπροστά μου και την οποία τραβάω απότομα από το μπολάκι με τα πατατάκια.

Φυσικά από τη βίαιη αυτή μου κίνηση πετάγονται τα θρύμματα πάνω στο χέρι της, στη μπλούζα της και στο πρόσωπό της και γω πανικόβλητη λέω από μέσα μου: ΤΩΡΑ! 

Τώρα να πέσει εκείνος ο μετεωρίτης πάνω στη γη και να την καταστρέψει ή ας ανοίξει έστω από μόνη της να με καταπιεί, αλλά ΤΩΡΑ! 

Δεν έχω προτίμηση με ποιο από τους  δύο τρόπους θέλω να πεθάνω.

Καθώς παρακαλάω με κλειστά μάτια το μετεωρίτη να έρθει να με σώσει από το ντρόπιασμα, νιώθω ένα απαλό χέρι να αγγίζει το μάγουλό μου, ύστερα το μπράτσο μου, μετά να μετακινείται στο λαιμό μου και τέλος να καταλήγει αναπαυτικά πάνω στο ντεκολτέ μου!

Ανοίγω τα μάτια και βλέπω το ξαναμμένο χαμόγελο του ξανθού χείμαρρου να μου λέει:” Μμμμμμμ το ξέρεις πως έχεις ένα ονειρεμένο στήθος;”

Αααααα τι έγινε μόλις τώρα; Μου την πέφτει ερωτικά μια ΓΥΝΑΙΚΑ;;;;;;

Έλεος ρε Πένυ! Αυτό δεν το είχαμε προβλέψει καθόλου, σκέφτομαι πολύ σοκαρισμένη.

Δεν έχεις άλλη επιλογή, λέω στον εαυτό μου, πρέπει να το αντιμετωπίσεις ολομόναχη αυτό και μάλιστα εδώ και τώρα!

Ξεροκαταπίνω, χαμογελάω λιγάκι αμήχανα και λέω στο χείμαρρο ψιθυριστά: “Να σου συστήσω! Τη Μπέλα και τη Σουάν!”

ΦΜ 20/8/2015