ΤΟ ΣΕΝΤΟΥΚΙ

Έψαχνα μ' αγωνία το τζίνι να βρω το μαγικό

σε σκοτεινό, ξεθωριασμένο σεντούκι από χρόνο,

απραγματοποίητα όνειρα από νιότη ήταν γεμάτο

και βοήθεια ζήτησα από την αράχνη που το φυλά,

μ' ευλάβεια για χάρη μου να φτιάξει τώρα μία σκάλα

με τον ιστό της το μαγικό και τον ακριβοπλεγμένο,

γυμνή ιέρεια να κατέβω στον πάτο και να συρθώ

με χέρια δυνατά να μπορέσω να το ελευθερώσω

Δεν το προστάζει ονειροπόλος νους, μα καθαρή ψυχή

που ένιωσε την ανάγκη όλες οι ευχές αγνών παιδιών

σ’ αέρα να βγουν, απ’ το χρόνιο ύπνο να ξαποστάσουν

η εικονική πραγματικότητα να πάψει να τα στοιχειώνει,

ύμνο αρχαίο έλεγα τελετουργικά, τέλεια προετοιμασμένο,

σαν ένδυμα λατρείας το σώμα πρόσφερα ευχάριστη βορά

Το αίτημα έγινε δεκτό με σπονδές και τυμπανοκρουσίες

σε άβατο μεταφέρθηκα με μάτια δεμένα στα σκοτεινά

το σεντούκι μόλις άγγιξα με χέρια τρεμάμενα ικετευτικά

συγνώμες του ζητούσα για την ανίερη ξαφνική εισβολή

Με ήχο ανατριχιαστικό άνοιξε απ’ τη χρόνια ακινησία

αναστεναγμοί ξεχύθηκαν, προσευχής παλιά συρτάρια

πεταλούδες στον αέρα μουδιασμένες κι έκπληκτες

πετούσαν και απορούσαν την τόλμη που τη βρήκα

θυσία να θέλω εγώ να γίνω για το δικό τους το καλό,

διστακτικά το σώμα μου κάλυψαν κάθε εκατοστό

και αμέσως μια μαγεία ξεχύθηκε γεμίζοντας το χώρο

όλοχρυσο το λυχνάρι ένιωσα να γίνεται λαμπερό

και μάταια αγωνιούσα το τζίνι πότε θα εμφανίσει

Με φωνούλες μελωδικές άρχισαν να ψιθυρίζουν:

Δεν ήξερες νεράιδα της σιωπής

πως η τόλμη ανταμείβεται μ’ Αγάπη;

Μη φοβάσαι το τζίνι που πάντα αναζητάς

η ζωή σου δεν θα τελειώσει με θυσία,

με έρωτα ιερό αν λούσεις τώρα το κορμί

κακό δε θα πάθεις, θα ήταν μεγάλη αδικία

Ξύπνησα, χτυπούσε μ’ αγωνία η καρδιά

μια γλύκα είχε φωλιάσει στην ψυχή μου,

χαμογελούσαν οι μνήμες μου οι παιδικές

απ' το λήθαργο, μ' ευχαρίστηση ονειρική

σε ουτοπία είχα άλλη μια φορά εισβάλλει

Μαρία Φουσταλιεράκη 29/9/2015