Ο ΚΑΜΒΑΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Τα όμορφα χείλη σιωπηλά κλειδώσανε

ν ‘αναπολήσουν γαλήνη απ’ το μέλλον

αγάπη εύχονται να ζουν μαζί στο αύριο

μέσα σε λέξεις που σαν ρυάκια κύλησαν

και λέκιασαν ανεξίτηλα όλα τα "θέλω"

Σε αναμονή τον κλέφτη χρόνο έβαλαν

μία μόνο εικόνα του για να θυμούνται,

εκείνη της ευλογημένης φλύαρης αγάπης,

όλων των παθιασμένων εξομολογήσεων

μην προλάβει να τις παγώσει ο χειμώνας

Λιγοστός ο ήλιος εκεί έξω που απέμεινε,

ακτίνες, ηρωικές ψυχές με ζήλο βοηθάνε

ευχή, να ζεστάνει γρήγορα την καυτή λάβα,

και χρώματα του δειλινού απόψε να κρύψει

χατίρι να τους κάνει στα μοναχικά βράδια

Το στόμα κι αυτό επαναστάτησε και ζήτησε,

ερωτικό αποτύπωμα στων χειλιών τη λήθη

μάταια βραβεία στο αύριο να φαντάζουνε

σαν τα γκρινιάρικα παιδιά που απ’ τα χέρια

τους παίρνουν ξαφνικά αγαπημένο παιχνίδι

Ασήμαντη ήταν η αναστάτωση και πέρασε

φταίει για όλα το χθεσινό κόκκινο φεγγάρι,

τα πηγαία συναισθήματα που όλα χρωμάτισε

ξακουστός ζωγράφος με καμβά μόνο αγάπη,

πλουσιοπάροχα όμως τα φωτεινά όλα ξόδεψε

τόλμησε σκούρα τώρα ν ‘απλώσει στο πινέλο

Το έργο του εξελίσσεται σε αριστούργημα

πανδαισία των αισθήσεων και των χρωμάτων,

ζητά απ’ το πεπρωμένο μόνο λίγη υπομονή,

η τελειότητα δεν ήταν ζήτημα εύκολο ποτέ

ούτε για τον σπουδαίο εκθέτη,

ούτε για το μοντέλο των χρωμάτων

Μαρία Φουσταλιεράκη 28/9/2015