ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΟ ΚΕΝΟ

Πρωί σε δημόσια υπηρεσία. Αναμονή, κόσμος αρκετός, ο χώρος που περιμένουμε μικρός.

Κοιτάζω τους ανθρώπους για να περάσει η ώρα, δεν περίμενα πως θα έχει αναμονή και για κακή μου τύχη δεν έφερα βιβλίο.

Παρατηρώ διακριτικά συμπεριφορές. Στο μυαλό μου έρχεται ένα ντοκιμαντέρ που έβλεπα τις προάλλες, για την Ιαπωνία. Με είχε εντυπωσιάσει ο τρόπος που οι άνθρωποι φέρονται εκεί στον άγνωστο συνάνθρωπο. Με πόση ενσυναίσθηση και σεβασμό.

Εμείς, αργούμε ακόμα· η κοινωνική μας παιδεία απέχει έτη φωτός.

Εδώ, χαιρετάμε το γνωστό μας δυνατά, απαντάμε μεγαλόφωνα στο τηλέφωνο, διαμαρτυρόμαστε επιδεικτικά, μιλάμε με τον διπλανό μας σαν να βρισκόμαστε στο σαλόνι του σπιτιού μας, έχουμε άποψη για τα πάντα και τη λέμε ακόμα και αν δεν μας ζητηθεί, λειτουργούμε και φερόμαστε εγωιστικά, μιλάμε με αγένεια σε άγνωστους ανθρώπους.

Σήμερα είναι από τις μέρες που δεν μου αρέσει καθόλου ο κόσμος. 

Σήμερα δεν μου αρέσουν και πολύ οι άνθρωποι.

Μαρία Φουσταλιεράκη 27-2-2018