Κάποτε
επισκέφτηκα ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο σε μια πόλη που οι κάτοικοί της
ήταν συνέχεια γελαστοί. Μα δεν υπήρχε ούτε ένα παιδί σε ολόκληρη την πόλη· όλοι οι ενήλικες θαρρείς και απέφευγαν να
γεννήσουν νέα μωρά.
Χρόνια
είχαν ν’ ακουστούν γέλια και μαλώματα παιδιών στις παιδικές χαρές. Σκούριασαν
όλες οι κούνιες και ξεράθηκε γύρω γύρω το χορτάρι.
Το
εργοστάσιο βρισκόταν λίγο έξω από την πόλη, αλλά όχι πολύ μακριά. Νοίκιασα
ποδήλατο· ο καιρός ήταν θαυμάσιος και δεν αμέλησα να φορέσω κρέμα προστασίας
για τον ήλιο.
Μεσημέριασε
όταν έφτασα. Πάρκαρα το ποδήλατο στο φράχτη, ήπια μερικές γουλιές νερό και
παραβίασα τις σκουριασμένες αλυσίδες μιας θεόρατης ξύλινης πόρτας.
Περπάτησα
αργά όλους τους σκονισμένους διαδρόμους και χάιδεψα μία προς μία όλες τις
σαραβαλιασμένες μηχανές.
Ένιωθα
όμορφα εκεί μέσα, μα ταυτόχρονα και λίγο μελαγχολικά.
Διάσπαρτα
στο χώρο ήταν πεταμένα μάτια, μικρές γροθιές και μικροσκοπικά ποδαράκια,
ξασμένα πολύχρωμα μαλλιά· όλα τμήματα από παιχνίδια που κατασκεύαζαν παλιά οι
σταματημένες μηχανές.
Μια
απροσδιόριστη αν και οικεία μυρωδιά υπήρχε σε όλο τον χώρο. Ήταν ανακατεμένη με
σκόνη, υγρασία και νοσταλγία.
Οι
τοίχοι, το ταβάνι και οι πόρτες, πρέπει να είχαν βαφτεί με υπερβολική ευτυχία
και ανέδιδαν αυτή την ιδιαίτερη μυρωδιά.
Βρήκα
ένα πολυκαιρισμένο ταξιδιωτικό οδηγό. Μιλούσε για έναν παμπάλαιο θρύλο που
έλεγε πως όποιο παιδί έπαιρνε δώρο κατασκευασμένο απ’ αυτό το εργοστάσιο, δεν
μεγάλωνε ούτε μία ώρα από κείνη τη στιγμή. Ίσως γι’ αυτό να μαράζωσε ολόκληρη η
πόλη και να έκλεισε το εργοστάσιο παιχνιδιών.
Μα
καθόλου δεν έφταιγαν τα παιδιά που μεγάλωναν μόνο ηλικιακά, αλλά μέσα τους
παρέμεναν παιδιά.
Όταν
δεν φταις, πονάει πάντα πιο πολύ, σκέφτηκα, και πήρα από το πάτωμα ένα
σκονισμένο γρανάζι μηχανής και ένα μαγικό ραβδί.
Έκλεισα
προσεκτικά πίσω μου την ξύλινη πόρτα και βγήκα έξω στο προαύλιο.
Ώσπου
να φτάσω στο φράχτη ξεκίνησε να βρέχει.
Μαρία
Φουσταλιεράκη 5-3-2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας τη γνώμη σας...