Η ΓΛΑΣΤΡΑ ΜΕ ΤΑ ΓΕΡΙΚΑ ΓΕΡΑΝΙΑ

                                                         The Dancer — Gustav Klimt

Αν βρω πού έχω κρύψει τα κλειδιά, θα καταφέρω να βγω έξω.

Νύχτα μέρα μια ήσυχη απόδραση ονειρεύομαι, ήσυχη χωρίς τυμπανοκρουσίες και κόκκινα χαλιά. Ο χρόνος με μετάλλαξε σε άνθρωπο βουβό.

Η έξοδος που σήμερα ματαιώθηκε, κάποτε ήταν δική μου, σήμερα είναι ολονών.

Τα κλειδιά ήταν θαμμένα στη γλάστρα με τα γέρικα γεράνια, μια σκανταλιάρα γάτα τα ξέθαψε με τα νύχια της ψάχνοντας για φαγητό. Τα κλειδιά, παμπόνηρα είναι, παίζουν με το τετράποδο κρυφτό.

Μόλις όμως τ' ακουμπάω, ξαφνιάζονται, πεταλούδες γίνονται και φεύγουν μακριά.

Η γάτα ξαπλώνει στα πόδια μου και ζητάει χάδια στην κοιλιά. Βγάζω τα γάντια της κηπουρικής και της τα δίνω. Το τρίχωμά της είναι απαλό, είναι ζεστή και χνουδωτή. Την παίρνω αγκαλιά και κάθομαι στο χώμα, με τη γλάστρα στήριγμα στην πλάτη μου.

Την χαϊδεύω, την παραχαϊδεύω και ηρεμώ. Το γουργουρητό έχει ρυθμό, με νανουρίζει, με νανουρίζει, αποκοιμιέμαι γλυκά κάτω στο χώμα.

Ονειρεύομαι τη θάλασσα και ξυπνώ με αλμύρα στην άκρη της γλώσσας.

Η γάτα είναι ακόμα βολεμένη στην αγκαλιά μου, κάτι μου λέει νιαουριστά, ενώ εγώ, όλως παραδόξως καταλαβαίνω τα γατίσια. Μου λέει, άνοιξε καλά τα αυτιά σου και αφουγκράσου τι συμβαίνει γύρω σου.

Αυτό που βλέπω να συμβαίνει είναι πως είμαι ακριβώς εκεί που ονειρεύτηκα πριν λίγο.

Καθισμένη στο χώμα, να θυμάμαι σμαραγδένιες θάλασσες, να γλύφω την αλμύρα από τα χείλη και να χαϊδεύω ξένοιαστες χνουδωτές γάτες.

Μαρία Φουσταλιεράκη 17-3-2017