Έξω
είναι Κυριακή, νομίζω πως δεν κάνει κρύο, αλλά βρέχει δυνατά.
Στην
αρχή η βροχή ήταν ψιλή, έπεφτε σιγά σιγά, μετά κατέβηκε με μεγαλύτερη ένταση
και στο τέλος έπεφτε με το τουλούμι. Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου αναστατωμένος.
Δεν είχε ξημερώσει καλά καλά, το δωμάτιο ήταν ακόμα ήσυχο και σκοτεινό.
Ψηλαφιστά
βρήκα τις παντόφλες να με περιμένουν στο πάτωμα, ψηλαφιστά βρήκα και τα γυαλιά
στο κομοδίνο, δίπλα στο ποτήρι με το νερό, και προσεκτικά προχώρησα μην
σκοντάψω στο χαλί.
Έπρεπε
να δω τη βροχή με τα μάτια μου. Τα αυτιά μου δεν τα εμπιστευόμουν τόσο πολύ όσο
παλιά.
Έπρεπε
να δω τη βροχή για να θυμηθώ γιατί μια ξαφνική μπόρα με αναστάτωνε τόσο πολύ
και έκανε την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.
Κάτι
νομίζω πως θυμόμουν, ώρες ώρες μια μακρινή ανάμνηση περνούσε τρέχοντας από
μπροστά μου, αλλά αυτή η ανάμνηση είχε σφηνώσει για τα καλά στο συρτάρι του
μυαλού μου και δεν έλεγε να βγει.
Κάποτε,
ούτε που τη λογάριαζα τη βροχή, ούτε μ' άρεσε ούτε δεν μ' άρεσε.
Τώρα
τελευταία όμως, όποτε βρέχει δυσκολεύομαι πολύ να κοιμηθώ.
Τα
παιδιά μού είπαν πως μια φορά, ξημερώματα καλή ώρα όπως τώρα, ενώ κοιμόμουν,
ξύπνησα από τη βροχή φωνάζοντας "πρέπει να μαζέψω τα ρούχα πριν
βραχούν".
Εγώ
δεν θυμάμαι να έζησα τέτοιο περιστατικό. Ποτέ δεν είχα νοιαστεί για ρούχα και
τέτοιες γυναικείες δουλειές, παράπονο το 'χε η γριά μου που δεν την βοήθησα
ποτέ. Άλλα χρόνια τότε, δεν μπερδευόμασταν οι άντρες μέσα στα φουστάνια των
γυναικών.
Σήμερα
αν δεν κάνω λάθος είναι Κυριακή, και τις Κυριακές έρχονται οι επισκέπτες.
Καιρός να ετοιμαστώ.
Αν
έρθει κάποιος για μένα; θα τον ρωτήσω για τη γριά μου, έχει πολύ καιρό να με
επισκεφτεί.
Μερικές
φορές, όταν φέρνω στο νου μου τη γριά μου, κλαίω χωρίς να το θέλω και μετά
κρύβομαι για να μην με δει κανείς και ντροπιαστώ.
Κλαίω
γιατί φοβάμαι πως έχει πεθάνει και μου το κρύβουν για να μη στεναχωρηθώ.
Δεν
θυμάμαι και καλά από πότε έχω να τη δω, μπορεί να πήγα στην κηδεία της και να
το 'χω ξεχάσει και αυτό.
Μαρία
Φουσταλιεράκη 18-3-2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας τη γνώμη σας...