ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

Αν είχα βρει

ένα πινέλο και ένα καμβά

και σκούρα χρώματα στον πάτο

της αβύσσου

θα έξυνα μ' ευλάβεια αρχοντική

και μυτερή θα σχεδίαζα

την εύπιστή μου

μελαγχολία

Αν είχα βρει

ένα βαρκάκι και ένα κουπί

από υλικό συμπαγές

και νόημα φτιαγμένα

μάλλον θα είχα αποδράσει

σε τοπία μακρινά κι εξωτικά

και μέσα στο αμπάρι πισθάγκωνα

δεμένη θα κουβαλούσα την ανυπότακτη

μελαγχολία

                

Αν είχα βρει

ένα τόσο δα λεπτό φτερό

και ένα ξυράφι καλά ακονισμένο

στη φλέβα την καυτή μου

θα το βάφτιζα βαθιά

σπουδαίος ποιητής θα αφοριζόμουν

έπος την άχαρη ζωή μου θα σημείωνα

και σπουδαία κληρονομιά θα άφηνα

στον κόσμο τη ματωμένη μου

μελαγχολία

Μα δε μπορώ κανένα όνειρο μου να κάνω αληθινό,

η μελαγχολία μου η φθονερή από χρόνια με έχει

ακρωτηριάσει.

                             

ΦΜ 30/7/2015

ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ ΣΤΟ ΙΟΝΙΟ

Ο Ήλιος κάποτε αγάπησε μια γη και χίλιες ακτίνες γέννησε,  

πελώρια φτερά τις κουβαλούν αόρατα και απαλά τις νανουρίζουν

μ’ ευλάβεια μοναδική τις άπλωσε στο χώμα το άγιο της

μήτρας του απείρου

Σαν άγγιξαν χρυσές ακτίνες χώμα και νερό, 

το ξόρκι τους μεταμόρφωσαν φιλιά και χάδια μύρια
με Έρωτα θεϊκό προσκύνησαν στα σκοτεινά και δώρα 

αφιέρωσαν δαντέλες σ’ ατελείωτα ακρογιάλια

Το φως μεταμορφώθηκε ξανά, ασπίδα των θνητών τα όσα πάθη,

με όρκους περιέβαλε ολόκληρο νησί, ο Εραστής εκστατικά δημιουργεί το πέπλο να προστατέψει βουνά και υπόγεια πλάση

Ψυχές από αιώνια λάσπη το κατοικούν, το σπέρμα ιερό,

με όρκο βαρύ το προστατεύουν σε κάθε νέα της γενιά το μυστικό   

λιγάκι να ζωντανεύουν καθώς θα διηγούνται στα παιδιά το μύθο πως

Έτσι γεννήθηκε η Λευκάδα

Μαρία Φουσταλιεράκη 25/7/2015

ΑΒΑΛΟΝ - ΕΝΑ ΤΡΑΥΜΑ ΣΕ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ ΘΑΥΜΑ

 Καμιά φορά σαν σχήμα λόγου λέμε: "Αγάπησα τόσο πολύ ένα μέρος ώστε φεύγοντας από κει άφησα ένα κομμάτι του εαυτού μου". 
Καμιά φορά κυριολεκτούμε.


Κομμάτι σάρκα για σπονδή
σε ιερή χειραψία με καρδιά
μονοπάτι γης απείθαρχης
αρμονική και πανάρχαια ένωσε

Αίμα περιμένει να υπογράψει
στα δυο της άκρα με χιαστή
κεφάλι στο πόδι θα σταματήσει
μην του ξεφύγει κι αρνηθεί

Με μυρωδιές τις μνήμες ας προδώσει
αριστερά του χάρτη το μυαλό
και δεξιά ένα άκρο παραζάλη
ερωτικό χορό αιώνιο μπέρδεψαν

Και πριν προλάβει ερώτηση να κάνει
μεγαλόπρεπα το ναι της μόλις άρθρωσε
σε τρίτη πατρίδα μέσα της κληρώθηκε
με κουστωδίες μουσικές να προχωρήσει

Σε μικρή βιβλιοθήκη μ' αποφθεύγματα
το τραύμα που'ναι ψηλά να επουλώσει
το νότιο δέσιμο βαθιά μέσα στη γη
με εξυπνάδα το τοπίο θα την καθηλώσει

Ο νους να μη γυρίζει σαν χιλιόμετρο
απόλαυση ακίνητη μήπως αγναντέψει
Κι αφήνει, φεύγει, να κρύψει  με καημό 
τη σάρκα με νυστέρι σαν γιατρέψει

Ποτέ δεν θα επουλώσει με κενό
του όρκου μυστικά  θα κουβαλάει
σε μέλλον αδιόρατα μακρινό
κι ότι απέμεινε απ' την αρχή
θα ξενυχτάει.

ΦΜ 24/7/2015

ΞΕΝΙΣΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ

   

                                                            Oleg Shuplyak

Πολεμοδικείο συνεδρίαζε για παγωμένους μήνες  

να δώσει τέλος αν αυθεντική φαντάζει επιστολή

ή κάλπικες σημειώσεις του ξενιστή φιλόσοφου

με ύπουλο φως και λάμψη που διακαώς επιθυμεί

Άνθρωπος ανδρείος είχε συντάξει με γράμματα λυγερά 

συνεπαρμένα ήταν όλα τα μυαλά τους που υπογράφαν

σε ξαφνιασμένο νου που ψυχορραγεί πριν να σιωπήσει

καλεσμένος μιας ολόκληρης αβύσσου κληρωμένος

Αμφίβολη αξία είχε ακόμα η επιστολή

όταν διαβάστηκε επίσημα και φωναχτά

Γεννήθηκα σε γαλαξία μακρινό

Υπόκωφο κροτάλισμα δαχτύλων

Αόρατη μπαγκέτα δημιουργού

Λυτρώνει παρελθόν εγγεγραμμένο 

Σ’ αιώνιο μακάβριο κονσέρτο

Γεννήθηκα σε καθαρό μωσαϊκό

Ζωγράφος ο πατέρας λέξεις χρώμα

Το βύζαγμα πρωτόλειο να θρέψει

Άγραφο νεαρό άριστο για να παιδέψει

Γεννήθηκα αγκαλιάζοντας μητέρα

Μπουκιές μιας εύγευστης ανθρωπιάς

Αντίληψη για όλα που αναπνέουν

Σκέψεις ατέρμονης βαρύτητας αγκαλιά

Γεννήθηκα υποκλινόμενος φιλοσοφία

Πολλές οι τέχνες ενός μυαλού υπερβολικές

Μιας ποίησης κοινώνησα την έκσταση

Σε νότες ρίμες μουσικής φανταστικές

Γεννήθηκα σε έρωτα που μύησαν τα πάθη

Κληρονομιά επίσημα δωρίζω μυστικιστική

Σ αυτόν που θα μπορέσει να κερδίσει

Τη μάχη των ψυχών και δεν φθαρεί

Το πόρισμα υπέγραψαν απόψε οι ιθύνοντες

Χωρίς αμφιβολία, καρδιά ψυχρή υπηρεσιακή

Στον ξενιστή φιλόσοφο έγειρε πλαστελίνης ζύγισμα

Και ανακούφιση δίδαξε σε σύμπαν που δεν έπρεπε

διόλου να διαταραχτεί...

ΦΜ 21/7/2015

ΤΟ ΕΡΜΑΡΙ

                                                   Annibale Carracci - Αγγελάκια

Στου ερμαριού τα βαθιά και ανίερα σκοτάδια    

χρώματος, κατά το πλήθος, σκούρο αρχοντικό

περίμενε με καρτερία εκεί στου δωματίου τη γωνία

παμπάλαιο το άτακτο οικογενειακό τους Μυστικό

                

Πριν από χρόνια το  είχαν θάψει βιαστικά και πικραμένα

σκάνδαλο να μη μιλήσουν πριν ξεθωριάσουν οι φωνές

και να κάψουν τις εικόνες οι δούκες είχαν διατάξει

γλώσσες σφαλιστά να ράψουν οι αμαρτίες της σιωπής

Οι γενιές το κουβαλούσαν δεν θα ξέραν να το κρύψουν

απ’ έξω μόνο το κοιτούσαν, θαύμαζαν τα σκαλιστά του

φοβόταν να το καθαρίσουν χέρι μήπως το μολύνει

και διαθήκη μήπως εμφανίσει μαύρη και μοναδική

Ένα όνειρο μαγεμένο απ’ τα παλιά που ακολουθεί

ήρθε νέο για να ζήσει σε μια κοπέλα σημερινή

σίγουρα από απογόνους το’ χε χρόνια κουβαλήσει

Το Ερμάρι καμαρώνει στη δική της κατοχή

Από λάθος δυσκολίες έπιπλα να ξεφορτώσει

πούλησε παλιά σημάδια μια χρονιά να ξεχρεώσει

μέσα σ’ όλα τα δικά της σε μια λίστα υπογραμμένη

το ερμάρι καμαρώνει πρώτο και άδικα υποφέρει

Καταλήγει αγριεμένο και εντυπωσιάζει το ποσό

κίβδηλα παζαρέματα σε μοντέρνο πλειστηριασμό

βεβήλωσαν τα σωθικά του άξεστοι της τέχνης λάτρεις

το έβαλαν δίπλα σε άλλα με ευτελή τα υλικά τους

Μια Κυρία που είχε έρθει να κοιτάξει με ανία

έπεσε στον έρωτά του, άριστης επιλογής χηρεία

το κουβάλησαν δυο νέοι πάρα πολύ προσεκτικά

στο σαλόνι της το εναπόθεσαν σχεδόν ευλαβικά

Βόλεψε μεμιάς η θέση και το ερμάρι σιώπησε ξανά

ξάφνου την πόρτα της χτυπούσε μία ξέπνοη κοπέλα

να φωνάζει, να παρακαλάει, να εκλιπαρεί το Μυστικό

λάθος το’δωσε στη λίστα και ήτανε ξανά γραφτό πως

η ώρα δεν είχε έρθει το σύμπαν να μας φανερώσει

  

Το κρυμμένο μυστικό……

ΦΜ 18/7/2015

Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΔΥΟ

                                                            SALVADOR DALI - 
                                      Ο Ηρακλής ανασηκώνει το λεπτο φύλλο της θάλασσας εμποδίζοντας την Αφροδίτη να                                                                                              ξυπνήσει τον Ερωτα (1963)

Δίδυμοι στο άστρο μου γεννήθηκαν
άνθρωποι δυο που κλωνοποιήθηκαν

το ένα το παιδάκι ένα μωρό
και τ’ άλλο ένα ενήλικο μα αγαθό

πρώτα το παιδάκι αναπτύχθηκε
και μπερδεμένο μέσα ξετυλίχτηκε

φόβο και αγάπη Θεού στάλαξε
μνήμες σκόρπιες το μυαλό μέσα χάραξε

Το περιβάλλον, τα αδέρφια μα και οι γονείς
θυμάμαι πως αγνοούσαν την ύπαρξή του

μεγάλωνε εκεί δίπλα στη φωτιά
για καλύτερο φίλο είχε τη μοναξιά

σαν έμαθε τον κόσμο γύρω να κοιτάζει
μ’ ορθάνοιχτα μάτια έβλεπε να το τρομάζει

Μεγάλωνε και μνήμες δεν είχε το μικρό

παράξενα παιδικά χρόνια διάφανα σαν το νερό

αρνάκι μαύρο, επιδερμίδα σαν το γάλα
με μάτια πράσινα μελιά

ένοιωθε έξω απ’ το κοπάδι
να τριγυρνά με χιόνι στα βουνά

Το χάδι, το σ’ αγαπώ  και τη ζεστασιά
δεν έπαιρνε όπως όλα τ’ άλλα τα παιδιά

καθώς τα χρόνια προχωρούσαν
μ’ αυτό τον καημό μέσα στην καρδιά

κατέληξε στο συμπέρασμα
πως δεν του άξιζαν όλα εκείνα τα καλά

Λόγο δεν ήξερε και κλάμα είχε για παρηγοριά

νανούρισμα δικό του είχε γίνει συντροφιά
αυτό και η δική της αγκαλιά

λαχτάρα είχε μεγάλη να τα μάθει όλα στη ζωή
και τα βιβλία έγιναν οι φίλοι της οι πιο πιστοί

Εκεί μέσα στα βιβλία χωμένη ζούσε για χρόνια πολλά
και όλα όσα διάβαζε τα νόμιζε για πραγματικά

δυο κόσμοι, δυο διαστάσεις κατέληξε να έχει για οδηγό

τον ονειρεμένο κόσμο της φαντασίας της
μα και εκείνον της ζωής το ρεαλιστικό

Να’ τος και πάλι ο δυαδισμός μες τη δική της τη ζωή

γραμμένο μάλλον ήταν σαν δυο άνθρωποι
ταυτόχρονα να έχουν γεννηθεί

το ονειροπόλο βλέμα και τη σκέψη τη βαθιά

που είχε αποκτήσει, οι άλλοι την έβλεπαν μακριά

Ότι δεν καταλαβαίνουν τους είναι ιδιαιτέρως απωθητικό

και απ’ το κοπάδι όποιος τολμάει να ξεχωρίσει
τους φαίνεται κάπως πολύ τρομαχτικό

με υποψία πονηρή κοιτάζουν κάθε τι ξεχωριστό

να ερμηνεύσουν δεν τολμούν
το αντιμετωπίζουν σαν κάτι επικίνδυνα κακό

Μακάρι να’ ξερα αν άνθρωποι βίωσαν
τέτοια απομόνωση εσωτερική

μόνη μου να μην ένιωθα
πως κατοικώ πάνω σ’ αυτή τη ζωή

μα ξέφυγε η σκέψη και πήγε
όπως πάντα πολύ βαθιά

του γεννησιμιού μου το κουσούρι είναι αυτό
να τα παίρνω όλα πολύ στα σοβαρά

Ο άλλος εαυτός ο μεγάλος πήρε τη σκυτάλη
και τα πρωτεία σ’ αυτή τη ζάλη

το παιδάκι μέσα του σώπασε
απλά και μόνο για να μην τον τρομάξει

καθόταν ήσυχα και κουρνιασμένο
στη μικρή δική του τη γωνιά

έβλεπε, άκουγε, μπέρδευε
σαν έβλεπε το μεγάλο μονίμως
να το παραπετά

Καμιά φορά φωνούλα τολμούσε
να βγάλει μόνο για μια στιγμή

μα ευθύς το μετάνιωνε
σαν έβλεπε πως  προβλήματα

στο μεγάλο κατάφερνε να δημιουργεί

Τα χρόνια πέρασαν και το παιδάκι
με τεράστια υπομονή καρτερούσε

το πλήρωμα του χρόνου νά’ ρθει
τότε που το ανάστημά του θα μετρούσε

Και ήρθε ο χρόνος στα ώριμα
χρόνια του μεγάλου τα μεστά

η συμφιλίωση να γίνει
και η δυαδικότητα
μονάδα να γίνει επιτέλους πια

Η αρμονία ήρθε μα όχι με ευκολία
και έτσι στα ξαφνικά

μα με πολλές ώρες συζητήσεων
μέχρι να ματώσει η κοινή καρδιά

Το μέλλον δεν ξέρω ειλικρινά πως θα εξελιχθεί
μα εύχομαι μέσα από την καρδιά μου

το δύο

ένα

να παραμείνει ώσπου να ζει

ΦΜ 13-7-2015

ΜΕ ΠΟΝΑΣ

Μάνα μου εσύ που με πονάς
ήθελα εμένα να τιμάς
την καρδιά τώρα ματώνεις
εσύ που έπρεπε να μερώνεις

Δεν είσαι πια σημείο αναφοράς
ξέρεις πώς έτσι με πονάς
στης ζωής θάλασσα ταραγμένη
σανίδα εσύ ήθελα να προσμένει

Τη δική σου ψυχή τη λαβωμένη
μέσα στο στόμα δίνεις μασημένη
μα δε μπορώ και για σένα να πονώ
νιώθω να ’χω λυγίσει από καιρό

Το παιδάκι ακόμα σε φοβάται
η γυναίκα  θέλει να μιλάτε
μα δεν ξέρει με ποιο τρόπο
διχάλα μακρινή σε ξένο τόπο

Μάνα μου πάντα ήσουν ιερή
ο λόγος σου πάντα αθέατη εντολή
τη λέξη σου λαχταρώ παιδί να πεις
μένα πως αγαπάς από ψυχής

Δεν το άκουσε και δεν το βλέπει
ούτε η καρδιά να ψυχανεμιστεί
της απορίας που φωνάζει η φυγή
δε μιλάει στη δική σου την ψυχή

Μάνα απ’ το παιδί σου έχεις κοπεί
και πολλά μίλια μακριά κρυφτεί
έβγαλες και το μανδύα το γονεϊκό
που εσένα/εμένα κρατούσε ζεστό

ΦΜ 28/6/2015

ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΑΝΓΚΟ

                                    

Πελώρια απόσταση

Χώριζε το χρόνο του σε εποχές

Ο πάνω τόπος το μέλλον

Το πήγαινε και το αγνάντι

Ο κάτω τόπος το παρελθόν

Η γη, το έλα και το μείνε

Αιώρα για πολλά χρόνια το πόδι˙

Ευτυχία και πάνω και κάτω

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Μα το τότε

Πυκνός καπνός ωκεανού

Εμπόδιο ξανά

Στα ονείρατά του

Μαρία Φουσταλιεράκη 22/5/2015

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΧΩΡΙΣ ΑΕΡΟΣΑΚΟ - ΓΑΒΡΙΗΛ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΩΛΚΟΣ

Μου αρέσει, ακριβώς όπως περίμενα διαβάζοντας το οπισθόφυλλο. 

Ένα βιογραφικό μυθιστόρημα που προκαλεί το θαυμασμό μας για τη γραφή, την πλοκή, τη ροή και τη δυνατή εικόνα που έχει.

Το ήθος, η ευγένεια, η χαρά, η αγωνία, η ανατροπή, η ανακούφιση, η προσμονή και η δύναμη του πεπρωμένου, είναι στοιχεία που μας συνεπαίρνουν διαβάζοντας ένα καλό βιβλίο.

Ομορφαίνει το σύντομο ταξίδι μας σ’ αυτή τη ζωή.

Διαβάζω και νιώθω πως βρίσκομαι σε ένα θερινό κινηματογράφο, κάθομαι αναπαυτικά με απλωμένα τα πόδια, τρώω ποπ κορν, μόλις που έχει σουρουπώσει και εγώ, η μοναδική θεατής εκεί μέσα!

Βλέπω μια ασπρόμαυρη ταινία ενός μεταμοντέρνου σκηνοθέτη. 

Ενώ πραγματεύεται αρκετά βίαια και έντονα συναισθήματα από την αρχή κιόλας, σε μένα έρχονται φιλτραρισμένα και με κομψότητα, προφανώς για να με προστατέψουν.

Παρακολουθώ με "μαμαδίστικη" αγωνία την πορεία του αγοριού προς την ενηλικίωση, που φαίνεται να έχει γεννηθεί με άστρο, όμως φοβάμαι ότι θα περάσει πολλά προτού το καταλάβει και αρχίσει να απολαμβάνει τα οφέλη του.

Η αβίαστη γραφή του, δεν κουράζει καθόλου, κυλάει απίστευτα γρήγορα και ευχάριστα. 

Συνέχεια πλανάται μια ανεπαίσθητη υποψία πως κάτι θα γίνει. 

Κάτι ανατρεπτικό που θα "αλλάξει" το νεαρό, κάτι που θα επιδράσει καταλυτικά στο εξαιρετικό ήθος του...

Στη γραφή του Γαβριήλ υπάρχει μια ευγένεια, ένα βάθος και ένα ήθος στο γράψιμο που με σκλαβώνει. 

Δε μπορώ να ταυτιστώ με κανένα πρωταγωνιστή (όχι μόνο δικό του, αλλά γενικότερα), όμως ταυτίζομαι με αυτόν που κρατάει την πένα. 

Αν "συντονιστώ" με το βιβλίο, νιώθω τις αγωνίες του, τις σιωπές του, τις αδυναμίες του. 

Αν ο δημιουργός μας επιτρέψει μέσα από την πένα του να κρυφοκοιτάξουμε λιγάκι μέσα στην ψυχή του.

Κατά καιρούς στον κόσμο γεννιούνται άνθρωποι χαρισματικοί, με ένα επιπλέον εξωτερικό στρώμα δέρματος στο κορμί τους. Διαφανές, ανεξίτηλο και αδιάβροχο. 

Προστατεύει τον κάτοχο από την κακία, το κακότυχο πεπρωμένο, το "ελαττωματικό" προγονικό dna, την ασχήμια, τη ζήλια και τη μικρότητα του κόσμου.

Οι εκλεκτοί προσελκύουν τις ευεργετικές "ακτίνες" των ανθρώπων και απωθούν εκείνες των τοξικών. 

Αυτό συμβαίνει γιατί απερίσπαστα ΠΡΕΠΕΙ να οδηγηθούν εκεί ψηλά που είναι προορισμένοι να φτάσουν.....

Ευτυχώς, κανείς δε μπορεί να ξεφύγει από αυτό που είναι! Ο πρωταγωνιστής του, ο συγγραφέας, είναι σίγουρα από αυτούς τους χαρισματικούς.......

Ελπίζω πως δεν θ' αργήσω να διαβάσω και το επόμενο βιβλίο του.

Χαίρομαι πολύ που τον ανακάλυψα εντελώς τυχαία. 

Δεν έχει γράψει απλά ένα βιβλίο. Έχει γεννηθεί για να γράφει βιβλία. 

Σ ευχαριστώ για το όμορφο ταξίδι Γαβριήλ Αλεξάνδρου. 

ΜΦ 22/5/2015

ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΑ’ ΚΑΝΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Φίλτατε Φρόιντ,

θέλω να σου πω πόσο λάθος έχεις κάνει

και δεν κατάλαβες

πως γεννηθήκαμε με το φύλο το σωστό

Dear Φρόιντ

θέλω να σου θυμίσω

πως μάνα κι ερωμένη τεράστια διαφορά,

γι΄ άλλη χρήση το κάθε αιδοίο˙

κόψε το μίτο˙

γόρδιος και κακούργος έχει γίνει πια

Her Φρόιντ μου καλέ˙

θέλω να σβήσω απ’ τη μικρή σου την καρδιά

το φοβισμένο κι άσκεπο εβραιόπουλο που χωρίς διδαχές

καμάρωνε φριχτά

και το τομαράκι το δικό του να είναι σωσμένο πρόσταζε,

κοίτα το που έχει μια έξυπνη μα κατάμαυρη καρδιά

Φρόιντ

νομίζω πως θέλω να υποκλιθώ σε σένα που τολμώ

οικουμενικέ παντογνώστη μισογύνη˙

κακόμοιρε μοιχέ μου σ’ αγαπώ˙

λες πως γεννήθηκα μισή πως το φαλλό το χαμένο μου ψάχνω˙

και φθόνο νιώθω για όλη τη σερνική σου ανώτερη φυλή.

Ιδιοφυή εσύ απατεώνα

που το σκότος της δικής σου της ψυχής

κατάφερες ψυχανάλυση να ονομάσεις

και σέρνεις με ντροπή

σε μεταξωτά ντιβάνια

μια ανθρωπότητα έως και τούτη εδώ την ύστατη στιγμή

ΞΕΡΩ˙

θα τρίζουνε τώρα τα κόκαλά σου!

Της αγαπητικιάς σου - αδερφής

της ερωμένης της κόρης σου

των παιδιών και εγγονιών σου

φαμελιά τρελή, καμαρωτή.

Και μιλάω εγώ που χρόνια ασπαζόμουνα το λόγο σου

σαν να’ ταν απ’ του Θεού το στόμα εντολή…

Μαρία Φουσταλιεράκη  18-6-2015

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΤΩΝ ΔΙΔΥΜΩΝ

......"Κάθε μέρα με φωνάζουν θάλασσα"!
"Σήμερα με αποκαλούν πανσέληνο"! ακούστηκαν παιχνιδιάρικες φωνές.
"Και μπορώ να κάνω μια ανάποδη κωλοτούμπα στον αέρα", κοκορεύτηκε το φεγγάρι.
"Σιγά!...εγώ μπορώ να κάνω χωρίς ανάσα μια μεγάλη βουτιά ως το βυθό" , αντιγύρισε η θάλασσα.
Και οι άνθρωποι όμως ήταν το ίδιο χαρούμενοι απόψε. Περίμεναν με αγωνία κάθε μήνα να μεγαλώσει το φεγγάρι και να φωτίσει τον κόσμο τους.
Τα παιχνίδια των δύο φίλων επηρέαζαν τόσο πολύ τα πάντα γύρω τους που όλοι πίστευαν πως συνέβαιναν μεταφυσικά φαινόμενα.
Ξαφνικά γίνονταν κατολισθήσεις βράχων και ιδεών, ναυαγούσαν ανθρώπινα κουφάρια και πλοία, εκρήξεις γινόταν ηφαιστείων και ψυχών, αεροπλάνα γκρεμίζονταν και ηθικές.
Όλου του κόσμου τις άπληστες και έρημες συμπεριφορές στο φωτεινό φεγγάρι τις ισολόγιζαν.
Λάθος όμως έκαναν οι άνθρωποι.
Όλα θα συνέβαναν ούτως ή άλλως.
Είχαν όμως την προσοχή τους αφυπνισμένη και τα έβλεπαν πιο έντονα, πιο καθαρά.
Η σωστή ερμηνεία για την πανσέληνο ήταν άλλη και μου την είπε κάποτε μια πυγολαμπίδα.
"Μια φορά κάθε μήνα", μου ψιθύρισε μυστικά, "μόλις στρογγύλευε αρκετά το φεγγάρι ,αποκτούσε φωνή για να μπορεί να μιλά με τον καθρέφτη της, τη θάλασσα!. Να μπορεί παίζει και να χαίρεται, να τραγουδάει και να χορεύει, ώστε να αντέχει τις υπόλοιπες μέρες τη μοναξιά του...."

Μαρία Φουσταλιεράκη  11-6-2015

ΕΚΚΕΝΤΡΙΚΗ ΚΥΡΙΑ

                                               Πίνακας: Lilac Dreams - Irene Sheri

Μέσα σε κόσμο γεμιστό

με γέλια, φώτα, φασαρία

κάθεται  μόνη στο τραπέζι

μια σκυθρωπή νέα κυρία

Τα μάτια μισοκλείνουνε

το στόμα βλέπω είναι σφιγμένο

μα και το χέρι με κόπο το κινεί

σαν να το βλέπω πονεμένο

Μαύρα σημάδια σε χαρτί

αφήνει και κρυφοκοιτάζει

έξω απ’ το παράθυρο χλωμά

τον κόσμο να την προσπερνάει

Μήπως γράφει γράμμα ερωτικό;

τα ψώνια μήπως σημειώνει;

πεζό μην φτιάχνει γράφημα;

στιχάκια τάχα να εξημερώνει;

Ποτέ μας δε θα μάθουμε

γιατί η εκκεντρική κυρία

σκουπίδι το τσαλάκωσε

γραπτό δίχως μια ιστορία.

Μαρία Φουσταλιεράκη  21/6/2015

Ο ΔΗΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΗΣ

Πεινάνε τα κατσικάκια που ξέχασε η μάνα
μεσημέριασε πια
ήλιος σηκώθηκε κλαίνε πολύχρωμα αυτάκια
ξαπλώνουν αγκαλιά
στο χορτάρι γουργουρίζει η κοιλίτσα άδεια
Χτύπα τώρα δυνατά
 

Άπονη μάνα δε γνωρίζει συμπόνια
όμορφη έγινε, κομψή σε λιβάδι γυρνά
το μέλλον της σκάβει, κολυμπά και ξαφνικά
Χτύπα τώρα δυνατά

Ξαναπεινάνε τα μηρυκασμένα
νύχτωσε ξεχάστηκαν γι άλλη μια φορά
στο φεγγάρι αλυχτάν τα ξεπεταρούδια
μα μέσα τους χαμηλά η φωνούλα
μην προσελκύσει εκείνα τα θεριά
Χτύπα τώρα δυνατά

Σκελετώθηκαν πόδια κι εστεμμένα κορμιά
οι ευθύνες ναρκώσαν κι ο τροφός τσιμουδιά
χρόνο λίγο με σταγόνες μαρτυρικές γι αυτό
Χτύπα τώρα δυνατά

Χορτασμένα κατσίκια διαβάτες άπιστοι με δουλικά
εμφανίστηκε του Προκρούστη κρεβάτι μαγικό
και για μέτρο ένα γάντι, πούπουλο να καθαρίζει
κατά βάθος γονατίζει γυμνά χέρια στη φωτιά
μην την κλαις την Ελευθερία, ξημέρωσε

Χτύπα ΤΩΡΑ δυνατά

Μαρία Φουσταλιεράκη 1-7-2015

Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΥΜΝΟΣ - ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ

Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Εκεί μέσα εκατοικούσες πικραμένη, εντροπαλή,
κι ένα στόμα εκαρτερούσες, «έλα πάλι», να σου πεί.

'Αργειε νάλθει εκείνη η μέρα κι ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

Δυστυχής! Παρηγορία μόνη σού έμενε να λές
περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.

Κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά
το ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι από την απελπισιά

ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ

Ελλάδα  μου ταιριάζουμε τόσο πολύ

στο πνεύμα, στην καρδιά και στην ψυχή

πνοή και χτύπος μου δικός μου

η ύπαρξή μου σου ανήκει στέρεο δικό μου δεκανίκι

Να το φωνάξω όσο δυνατά μπορώ

θέλω σ’ αυτό τον κόσμο το σκληρό

πως είσαι αποτύπωμα δικό μου

γέννημα αιώνιο σαν τον εαυτό μου

Ελλάδα μου ταιριάζουμε τόσο πολύ

στη σκέψη, στα αισθήματα, στα πάθη

και στου καημού μας τα ανείπωτα τα βάθη

Έξω απ’ το σύμπαν νομίζω πως υπάρχω

αν τη δική σου παρουσία πια δεν θα’ χω

πατρίδα  μου είσαι τόσο ζηλευτή

εσύ είσαι παγκόσμιο φως και γω η δική σου η φωνή

Ελλάδα μου ταιριάζουμε τόσο πολύ

χωρίς εσένα νόημα δεν έχει η ζωή

θα προτιμούσα να  τη χάσω, να πεθάνω

παρά εσένα για κάποιο λόγο να πικράνω

Σου υπόσχομαι θα σε τιμάω με ψυχή

μαζί θα πορευτούμε στη ζωή

και σαν νυχτώνει η βραδιά

το χάραμα θα μας βρίσκει αγκαλιά

Προστάτεψέ με όσο δυνατά μπορείς

κλείσε με στα φύλλα της ψυχής

ποτέ μη βγω από τη θαλπωρή

γιατί έξω κάνει κρύο και βροχή

Μαρία Φουσταλιεράκη  4-7-2015

ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΠΩΣ ΟΙ ΑΛΛΕΣ - ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ 2015

Σήμερα ξύπνησα έχοντας χαλαρή και κυριακάτικη διάθεση.

Ενημερώθηκα στα γρήγορα από το internet για τα τελευταία νέα, έκανα καφεδάκι και τώρα γελάω με τα παιδιά μου βλέποντας Μπόμπ Σφουγγαράκη στο Nickelodeon.

Μόνο αυτό και το κανάλι της Βουλής θα είναι ανοιχτά στο σπίτι μου ως την ημερομηνία του δημοψηφίσματος.

Δεν σκοπεύω να αλλάξω τη ζωή μου και την καθημερινότητά μου, ούτε ν' αφήσω κανένα κανάλι να με τρομοκρατήσει κάνοντάς μου πλύση εγκεφάλου για να γεμίσει τους τραπεζικούς του λογαριασμούς στο εξωτερικό.

ΔΕΝ έβγαλα τα λιγοστά μου χρήματα από την τράπεζα.

ΔΕΝ ψώνισα από το σούπερ μάρκετ παρά μόνο τα απαραίτητα για το σαββατοκύριακο.

Αυτή τη στιγμή ΔΕΝ νιώθω πανικό, φόβο, απογοήτευση, τρόμο, ανασφάλεια, αστάθεια, σιχαμάρα, πικρία και αηδία

για το παρόν και την κατάντια του τόπου μου

για το παρόν και την κατάντια των εκλεγμένων

για το παρόν και το μέλλον της νέας γενιάς

ΑΦΩΝΙΑ

                                          Φωτογραφία: Konstantinos Evgenidis Blackyellow
.για όποιον έφυγε νωρίτερα.

Μίλησε η μοίρα και ξεχώρισε 
πόνο να στολίσει τώρα μπόρεσε

στα μαλλιά νυφιάτικα λουλούδια 
στου γαμπρού τα πέτα δυο τραγούδια

Μίλησε η αγάπη του που γνώρισε 
μίλια μακριά και πώς τα χώρεσε

έναν άντρα με πίκρα νοτιά, 
μια γυναίκα χιλιόμετρα μακριά

Μίλησε ο χρόνος και κορόιδεψε 
το χώμα το βαρύ μεμιάς συνόδεψε

άβουλο το χάδι του και παγωμένο 
διάφανο σαν φέρετρο μαρμαρωμένο

Μίλησε τ' όνειρο και χόρεψε 
κύκλους συμμετρικούς δε χειροκρότησε

πλάτες με λυγμούς τα παιδικά τους τόπια, 
τελευταίο ταξίδι  βαγόνια σκόρπια

Μαρία Φουσταλιεράκη 15-6-2015

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

                                           Πίνακας: Tο πρόσωπο του πολέμου- Salvador Dali

Υπάρχει ένας κόσμος 

που δε με καταλαβαίνει
μαχαίρι κοφτερό κρατά
ανθρώπινες ψυχές εξαφανίζει
σουλατσάρει με τρόπαια στου Άδη τα στενά

Υπάρχει σκόνη τοξική 
πέπλο τον κόσμο μας γεμίζει
μεταίχμιο κόκκινης ζωής

το θάνατο με μαεστρία κρύβει
κάθεται βαριά, 
ξεδιάντροπα κρίματα δημοσιοποιεί

Υπάρχει ο ουρανός εκεί στα χαμηλά, 
όλα τα βλέπει δακρυσμένα
θέσεις κρατάει μόνο κενές
λίστες με φρέσκους καλεσμένους
βάζει τις ψυχές σε μια σειρά, 
δειλά και ντροπαλά τις αγκαλιάζει

Υπάρχει ένα αγόρι που αν και αρσενικό 
τόλμη γεννά
ένα μικρό κορίτσι σώζει
τ' όνομα δεν ήτανε γραμμένο με στυλό
τρέχει 
του θανάτου τα δόντια 
με παιδική τανάλια να ξεριζώσει

Υπάρχει ένα κορίτσι στη μέση καθισμένο 
μα δε γελά
τα πόδια της ψυχής ανήμπορα να τρέξουν
το σώμα να κρύψει πλέον δεν προσπαθεί
στ’ αυτιά της οι οβίδες νανούρισμα γλυκό

Υπάρχει ένας κόσμος 
που δεν τον καταλαβαίνω
πονάει τα παιδιά μας
τα γενέθλιά τους αναβάλει
άδικα και καταστροφικά προχωράει
αυτός ο κόσμος 
που εξακολουθώ να μην τον καταλαβαίνω

Μαρία Φουσταλιεράκη  12/6/2015

ΞΗΜΕΡΩΣΕ ΝΥΧΤΑ

 Πίνακας: Η Κραυγή, του Edvard Munch 

Όμορφη νύχτα πανούργα, σκληρή

όποιος σε ζήσει κομμάτια θα γενεί

Ύπουλα πάντα σκορπάς τα φιλιά

της μητριάς της Χιονάτης φαρμάκι μιλιά

Χρώματα, φώτα, ζαλίζουν τα μάτια

ο νους, η ψυχή και η καρδιά σου κομμάτια

Πώς να ξεφύγεις, τα μάτια θολώνουν

τα πέταλα  αγκάθια φριχτά αγκυλώνουν

Το αίμα σαν τρέχει εσύ απορείς,

ιδέα σου είναι, δεν υπάρχει κάτι να κοπείς

Οι άνθρωποι κλόουν, μασκαράδες σωστοί,

το καλό σου δε θέλουν, δεν τους καίγεται καρφί

Το μετάξι χλωμιάζει σαν ιστός τυλιχτός

κολλάει στο σώμα, σύντροφός σου ιδανικός

Καπνός των τσιγάρων σε ομίχλη θολή

να μη βλέπεις τη φάκα, να μυρίζεις  το τυρί

Λαγνεία στο βλέμμα, βέλη σ’ ακόντιο η ματιά

μα το στόχο δε βρίσκουν, χαμηλώνει η καρδιά

Τόσα άσκοπα βράδια απορείς πως περνάνε

σαν ο χρόνος σου δείξει τα καλά χρόνια που πάνε

Μόνο λήθη και πίκρα και απέραντη απονιά

έστω κάτι να υπάρχει εκτός της ψυχής τη μοναξιά.

Μαρία Φουσταλιεράκη  12/6/2015

ΑΚΟΜΑ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ

                                                       Πίνακας: SALVADOR DALI "Σε αναζήτηση της τέταρτης διάστασης"

Πάντα θα θέλουμε λίγο χρόνο 

ακόμα

για να χαμογελάμε 

λίγο χρόνο

μήπως μάθουμε  ν’ αγαπάμε

Πάντα θα θέλουμε λίγο χρόνο
αγκαλιά
στον εραστή
να ξαποστάσουμε
απ’ το ταξίδι, τη ζωή

Όλα πεθαίνουν και τελειώνουν
πριν τα χαρούμε
επιδερμικά

ημιτελή γεύση στο στόμα
ανοιχτή βαλβίδα η καρδιά

Πάντα λίγος είναι ο χρόνος

της νιότης
πρώτη μας λευτεριά

μέχρι ν’ ανακαλύψουμε μάτια
άσπρα γίναν τα μαλλιά

Λίγο ακόμα αν είχα χρόνο
λέει ο άνθρωπος-εγωιστής

θα είχα γίνει πιο καλός
δεν θα ήμουν κατά του εαυτού μου
ρατσιστής.

Μαρία Φουσταλιεράκη 11/6/2015