ΛΑΘΟΣ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ

Τα ιδανικά όλα λάθος μας έμαθαν στη φθαρτή ζωή

με αισθήματα άλλων κρυφά πως πρέπει να πολεμάμε

τάχα τον εαυτό να προφυλάξουμε να μην πληγωθεί

ψέματα μας είπαν πως είμαστε μονάδα και ατομικοί

και όχι αδέλφια όλοι, προσωρινοί κάτοικοι σε πλάση

Μας έμαθαν να εκτιμάμε το περίβλημα το φανταχτερό

αυτό που μόνο το μάτι είναι ικανό πρώτα να συγκινήσει

γιατί κρυμμένο απ’ τη γέννησή μας είναι το ουσιαστικό

απ’ το βάθος της ψυχής κάποιος πρέπει να το ανασύρει

Μας έμαθαν να έχουμε έναν υπέρμετρο εγωισμό

το πολύτιμο ¨εγώ¨ μόνο αυτός μπορεί να εξυψώνει

μα η μαγεία η πραγματική βρίσκεται μόνο στο «εμείς»

η ταπεινότητα ήταν πάντα της ευγένειας πολύτιμο στολίδι

Μας έμαθαν να αναθρέφουμε τα δικά μας τα παιδιά

για να’ ναι συνέχεια τάχα δική μας και υστεροφημία

μα τα παιδιά, μας χαρίστηκαν σαν ένα θαύμα δανεικό

άρτιο και υγιές να το παραδώσουμε σε σάπια κοινωνία

Μας έμαθαν πως πάντα η κακία νικάει σ' αυτή στη ζωή

πως το καλό το αξιώνουν άνθρωποι με τρέλα γεννημένοι

τον κόσμο ευτυχώς απ’ τη δημιουργία του αυτοί κινούν

για να τον βρούνε όλοι οι υπόλοιποι όμορφα στρωμένο

Μας έμαθαν πως τα πλούτη είναι της δύναμης το ιδεατό

αυτά μόνο μπορούν να μας κάνουν αξιοσέβαστους πολίτες

μα ξέχασαν να μας μάθουν την ιερή έννοια του σεβασμού

κινητήρια δύναμη και συμβουλή να είναι σε κάθε πράξη

Μας έμαθαν μέσα από την υπεροψία των σπουδών

πως μόνο η μόρφωση θα ανοίξει σωστά τις πόρτες

και ας μένει αμόρφωτη και απαρηγόρητη η ψυχή

βάρος πρέπει να τη θεωρούμε και στραβό ψεγάδι

Το να’ σαι Άνθρωπος από πάντα ήθελε τέχνη πολύ

ο αυτοδίδακτος ποιητής μόνος του το έχει καταλάβει

και κάθε φορά που την πένα του βουτάει στην καρδιά

τον άγνωστο αποδέκτη προσπαθεί λιγάκι να γλυκάνει

Η πεμπτουσία του Έρωτα και της Ζωής

στ’ αγκαλιασμένα ξημερώματα πάντα υπάρχει

σε χέρια Αγάπης η τόλμη σου αν δεν αντισταθεί

και υποταχτεί στο κάλεσμα του αθώου τριζονιού

που την υπνωτισμένη ψυχή ξέρει να ταξιδεύει

Ξημερώνει πάλι……

Ευτυχώς θα έχει την ευκαιρία η Ζωή, όλα τα λάθος

με νέα σοφότερη ματιά να προλάβει να τ’ αλλάξει

ΦΜ 30/9/2015

ΤΟ ΣΕΝΤΟΥΚΙ

Έψαχνα μ' αγωνία το τζίνι να βρω το μαγικό

σε σκοτεινό, ξεθωριασμένο σεντούκι από χρόνο,

απραγματοποίητα όνειρα από νιότη ήταν γεμάτο

και βοήθεια ζήτησα από την αράχνη που το φυλά,

μ' ευλάβεια για χάρη μου να φτιάξει τώρα μία σκάλα

με τον ιστό της το μαγικό και τον ακριβοπλεγμένο,

γυμνή ιέρεια να κατέβω στον πάτο και να συρθώ

με χέρια δυνατά να μπορέσω να το ελευθερώσω

Δεν το προστάζει ονειροπόλος νους, μα καθαρή ψυχή

που ένιωσε την ανάγκη όλες οι ευχές αγνών παιδιών

σ’ αέρα να βγουν, απ’ το χρόνιο ύπνο να ξαποστάσουν

η εικονική πραγματικότητα να πάψει να τα στοιχειώνει,

ύμνο αρχαίο έλεγα τελετουργικά, τέλεια προετοιμασμένο,

σαν ένδυμα λατρείας το σώμα πρόσφερα ευχάριστη βορά

Το αίτημα έγινε δεκτό με σπονδές και τυμπανοκρουσίες

σε άβατο μεταφέρθηκα με μάτια δεμένα στα σκοτεινά

το σεντούκι μόλις άγγιξα με χέρια τρεμάμενα ικετευτικά

συγνώμες του ζητούσα για την ανίερη ξαφνική εισβολή

Με ήχο ανατριχιαστικό άνοιξε απ’ τη χρόνια ακινησία

αναστεναγμοί ξεχύθηκαν, προσευχής παλιά συρτάρια

πεταλούδες στον αέρα μουδιασμένες κι έκπληκτες

πετούσαν και απορούσαν την τόλμη που τη βρήκα

θυσία να θέλω εγώ να γίνω για το δικό τους το καλό,

διστακτικά το σώμα μου κάλυψαν κάθε εκατοστό

και αμέσως μια μαγεία ξεχύθηκε γεμίζοντας το χώρο

όλοχρυσο το λυχνάρι ένιωσα να γίνεται λαμπερό

και μάταια αγωνιούσα το τζίνι πότε θα εμφανίσει

Με φωνούλες μελωδικές άρχισαν να ψιθυρίζουν:

Δεν ήξερες νεράιδα της σιωπής

πως η τόλμη ανταμείβεται μ’ Αγάπη;

Μη φοβάσαι το τζίνι που πάντα αναζητάς

η ζωή σου δεν θα τελειώσει με θυσία,

με έρωτα ιερό αν λούσεις τώρα το κορμί

κακό δε θα πάθεις, θα ήταν μεγάλη αδικία

Ξύπνησα, χτυπούσε μ’ αγωνία η καρδιά

μια γλύκα είχε φωλιάσει στην ψυχή μου,

χαμογελούσαν οι μνήμες μου οι παιδικές

απ' το λήθαργο, μ' ευχαρίστηση ονειρική

σε ουτοπία είχα άλλη μια φορά εισβάλλει

Μαρία Φουσταλιεράκη 29/9/2015  

Ο ΚΑΜΒΑΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Τα όμορφα χείλη σιωπηλά κλειδώσανε

ν ‘αναπολήσουν γαλήνη απ’ το μέλλον

αγάπη εύχονται να ζουν μαζί στο αύριο

μέσα σε λέξεις που σαν ρυάκια κύλησαν

και λέκιασαν ανεξίτηλα όλα τα "θέλω"

Σε αναμονή τον κλέφτη χρόνο έβαλαν

μία μόνο εικόνα του για να θυμούνται,

εκείνη της ευλογημένης φλύαρης αγάπης,

όλων των παθιασμένων εξομολογήσεων

μην προλάβει να τις παγώσει ο χειμώνας

Λιγοστός ο ήλιος εκεί έξω που απέμεινε,

ακτίνες, ηρωικές ψυχές με ζήλο βοηθάνε

ευχή, να ζεστάνει γρήγορα την καυτή λάβα,

και χρώματα του δειλινού απόψε να κρύψει

χατίρι να τους κάνει στα μοναχικά βράδια

Το στόμα κι αυτό επαναστάτησε και ζήτησε,

ερωτικό αποτύπωμα στων χειλιών τη λήθη

μάταια βραβεία στο αύριο να φαντάζουνε

σαν τα γκρινιάρικα παιδιά που απ’ τα χέρια

τους παίρνουν ξαφνικά αγαπημένο παιχνίδι

Ασήμαντη ήταν η αναστάτωση και πέρασε

φταίει για όλα το χθεσινό κόκκινο φεγγάρι,

τα πηγαία συναισθήματα που όλα χρωμάτισε

ξακουστός ζωγράφος με καμβά μόνο αγάπη,

πλουσιοπάροχα όμως τα φωτεινά όλα ξόδεψε

τόλμησε σκούρα τώρα ν ‘απλώσει στο πινέλο

Το έργο του εξελίσσεται σε αριστούργημα

πανδαισία των αισθήσεων και των χρωμάτων,

ζητά απ’ το πεπρωμένο μόνο λίγη υπομονή,

η τελειότητα δεν ήταν ζήτημα εύκολο ποτέ

ούτε για τον σπουδαίο εκθέτη,

ούτε για το μοντέλο των χρωμάτων

Μαρία Φουσταλιεράκη 28/9/2015

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΣ

Οι αισθήσεις καλοκαίρι

ήλιος νωχελικός

πολύχρωμα αρώματα φοράει

αλμύρα, κρυμμένη ηδονικά,

έκπληκτα φύλλα φθινοπώρου

χρώματα απλώνουν ξεθωριασμένα

σε σκέψεις με ζήλο που ξυπνάνε

όνειρα πεισματάρικα

σ’ ακρογιαλιές

ελεύθερα άτια να μην κολυμπάνε

Γερνάς μ ‘ένα πνεύμα αναρχικό

με πείσμα πρέπει να το συντονίζεις

σε εποχή που αλλάζει ρυθμικά,

μα εσύ απρόθυμος νιώθεις

και τρελός,

μέσα στη βροχή

πρέπει το καλοκαίρι

να μπορείς να μυρίζεις

Οι μνήμες συνήθισαν από παλιά

την ψυχή θέλουν να ξεσκίζουν

ανάγκη αιώνια επιτακτική

με βία ξέρουν μόνο να καθορίζουν,

δική τους υπόσταση έχουν και φωνή

μέρος του χρόνου, της ζωής,

ζητούν αυτές ν’ αναλάβουν,

άμα με προθυμία αφήσεις αίμα να χυθεί

θα εκπλαγείς,

το ξέσκισμα αρχίζει να σ’ αρέσει

Σαν φίλες Ερινύες έρχονται,

σαν οντότητες μαντικές

παρελθόν στο σήμερα καταδικάζουν,

μη τυχόν ξεχάσεις για μια στιγμή

τον έλεγχο τους κλέψεις

και το σκάσεις,

παρέα με τις ελπίδες τις ιδανικές,

μετέωρες μην τις αφήσεις

μόνες και άσχημες να γεράσουν

Δεν προχωρά δίχως αλχημείες η ζωή,

του ονειροπόλου τα πατήματα

πρέπει να μάθεις να διαβάζεις,

εγχειρίδιο μάθησης διδακτικό

το αίμα άμα θες να μάθεις

που και πώς να σταματάει

Μαρία Φουσταλιεράκη 27/9/2015

ΟΤΑΝ ΑΠΛΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΗΚΑ

Σε βλέπω, κάθεσαι σοβαρός στην αγαπημένη γωνιά

κάτι μουτζουρώνεις, όπως αποκαλείς όταν ψάχνεις,

μέσα στο χάος της συγγραφής, χαλασμένους στίχους

που μια τελειότητα δε στάθηκε ικανή να τους αγγίξει

Εγώ χαμογελώ αμυδρά και με απόλαυση συνεχίζω

ένα βιβλίο που με έχει από μέρες τώρα συνεπάρει,

γυρνώ την κάθε σελίδα του πάρα πολύ προσεκτικά

ο παραμικρός της θόρυβος δε θέλω να σε ταράξει

Με γλύκα κι έρωτα κοιτώ την υπέροχη μορφή σου,

η ψυχή πλημμυρίζει, μα νιώθω ανάγκη επιτακτική

τη φυσική διακριτικότητά μου έχει ήδη ξεπεράσει,

διακαώς επιθυμώ από τον καναπέ μας να σηκωθώ,

απ’ το δόσιμο του έργου σου βίαια να σε διακόψω

Κλεφτά, τους ώμους και τα χέρια έρχομαι ν' αγκαλιάσω,

που θεϊκούς στίχους κάθε μέρα μόνο για μένα γράφουν

να σε ρωτήσω στο αριστερό σου αυτί πολύ ψιθυριστά:

Έρωτά μου, αυτή τη στιγμή, εμένα περισσότερο αγαπάς

ή την έκσταση της πένας που σε έχει από ώρες συνεπάρει;

Γιατί γνωρίζω αγάπη μου γλυκιά, αρχέγονη ανάγκη έχεις,

ενδελεχώς να ψάχνεις για να βρεις την κάθε ιδανική λέξη

Όταν το ξάφνιασμα απ’ την απρόσμενή μου αυτή διακοπή

λίγο σαν έχει καταλαγιάσει, ομολογώ πως δεν σε συνηθίζω

σε βίαιη εισβολή, την ώρα της ποιητικής σου δημιουργίας,

εσύ μέσα στην αγκαλιά σου με τραβάς και με τα χείλη σου

σκεπάζεις τα δικά μου, συνωμοτικά σαν να μου χαμογελάς,

ένα χέρι φωλιάζεις στο δικό μου και με ερωτική προτροπή

σε πελαγίσιο κρεβάτι μας οδηγείς, καταφύγιο μυστικό μας

Κι αφού χορτάσουν όλες οι αισθήσεις μα και τα κορμιά

με έρωτα και πάθος που μέσα μας αστείρευτα σιγοκαίει,

σηκώνεσαι έχοντας μια πρωτόγνωρη λάμψη στη ματιά,

σκίζεις σελίδες γελώντας απ' τα πολύτιμα γραπτά σου,

και απάντηση δίνεις μοναδική στη δική μου παραξενιά,

να μην αμφιβάλλω για την απόλυτη αγάπη τη δικιά σου

Μαρία Φουσταλιεράκη 24/9/2015 

ΑΝ ΤΟ 'ΞΕΡΑ

Αν ήξερα αγάπη μου πως θα’ ρθεις

νωρίτερα θα είχα τολμήσει να

σ’ ονειρευτώ,

θα είχα εξοικειωθεί ως τώρα με τη

μορφή σου,

τα όνειρα που έκανα δεν θα’ χαν πλαίσιο

αδειανό

Αν ήξερα ψυχή μου πως θα έχεις

τέτοιο καμίνι ερωτικό στη θέση για

καρδιά,

νωρίτερα θα είχα αναμοχλεύσει

με πείσμα τη δική μου τη φωτιά, 

να μην κουράζει τη δική σου

ο αέρας με άγρια πόθου

πεθυμιά

Αν ήξερα καρδιά μου πως ξυπνάς

σε άυπνα βράδια ερωτικά,

μονίμως ξοδεμένα σ’ εφήμερες

δήθεν αγάπες,

δεν θα συμφωνούσα ν' ακουμπήσω,

ποτέ μου δε θα’ χα δεχτεί μια ξένη

αγκαλιά

Αν ήξερα έρωτα της ζωής μου

πως γνώριμο σύμπαν 

θα σε γεννούσε με υπέροχη, 

ευαίσθητη ψυχή,

ρυθμικά βήματα χορού

νωρίτερα θα είχα μάθει,

από μπερδεμένα βήματα

να γλυτώναμε και οι δυο

απ' την αρχή

Τώρα που ξέρω όμως έμπνευσή μου

ανέκαθεν πως υπήρχες 

μέσα στους δικούς μου στίχους,

αόρατος κοιμόσουν μέσα στις συλλαβές,

θα γράψω απ’ τον δικό μας

ερωτικό οίστρο

Έπος Αγάπης με οδηγό εσένα, 

ποιητή

της λατρείας και της

αγκαλιάς

Μαρία Φουσταλιεράκη 23/9/2015

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕ

Ο ουρανός παραπονιέται σήμερα

μαύρα σύννεφα σεντόνι

άπλωσε στα όνειρά του,

βουβό κλάμα η σπονδή στο χώμα

πνοή στα φύλλα του φθινοπώρου,

βαραίνουν απ’ τις σταγόνες του

με αγαλλίαση απλώνονται στρώμα,

απαλά να γίνουν τα πατήματα

χαλί σε ακροδάχτυλα ερωτευμένων

ειδυλλιακή διαδρομή να γίνει,

στα ευτυχισμένα πρόσωπα

διστακτικά απλώνει

όμοια με δάκρυα έρωτα

και όχι πόνου,

λίγη απ’ τη χαρά τους

ζητάει να κλέψει ο ουρανός

μόνος νιώθει καμιά φορά εκεί πάνω,

δεν είναι όμως  ίδια με τη μοναξιά

των κοινών θνητών

που η μελαγχολία του καιρού τους θρέφει

και δύναμη κρυφή τους δίνει

το πεπρωμένο τους ν’ αντέξουν

Μαρία Φουσταλιεράκη 22/9/2015

ΛΟΓΟΚΛΟΠΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Δεν είμαι εγώ αυτή που γράφει αγάπη μου

ετούτα τα εμπνευσμένα λόγια της Αγάπης,

την πένα στο τρεμάμενο χέρι Έρωτας κρατά,

παιχνίδι μαριονέτα στα χέρια του έχω γίνει,

τα μεταξωτά νήματα με μαεστρία αυτός κινεί

στα ακριβά δικά σου αρμονικά τα συντονίζει

Δεν είμαι εγώ αυτή που αποτυπώνει τώρα στο χαρτί

τα αισθήματα, τις προσεχώς σκηνές τις ονειρεμένες,

ο Έρωτας δώρο στην αγάπη μας προσφέρει  μοναδικό

σε υπέροχους πίνακες υπόσχεσης μέλλον ζωγραφίζει

Δεν είμαι εγώ αυτή που δημιουργεί αγάπη μου

τους μύθους μα και τα αρχέγονα όνειρά μας,

πρωτόγνωρος Έρωτας νιώθω να με καθοδηγεί,

με καλλιγραφία πίστης σχεδιάζει τα βήματά μας

Και αν όλοι αυτοί οι νέοι ερωτευμένοι στίχοι μου

ανατριχίλα λες πως προκαλούν, ατέρμονη ευτυχία,

κρυφή χαρά έχω στην καρδιά, μεγάλη ευδαιμονία,

μα θα τολμήσω να ξεστομίσω την αλήθεια να σου πω,

απατεώνας και κλέφτης πολύ δεινός είμαι στην ουσία,

τα σπάνια εύσημα που όλοι μου χαρίζουν δεν αξίζω εγώ,

ένας ταπεινός είμαι μα πανούργος δημιουργός απάτης,

ο μέγας λογοκλόπος του Έρωτα μα και της Αγάπης!

Μαρία Φουσταλιεράκη 21/9/2015

ΦΡΟΝΤΙΣΕ ΜΕ ΑΓΑΠΗ

                                               Φωτογραφία: @Thanos Stoupas

Ζέστανέ με Αγάπη 

όπως η αυγή αγγίζει με δροσοσταλιές τις μαργαρίτες
του αγρού, με άϋλο έρωτα τα πέταλά τους ομορφαίνει

Φίλησέ με Αγάπη

και θύμισε στα χείλη μου που αιώνες έχουν να φιληθούν, 

καρτερικά περιμένουν να βαφτούν με ζεστή άλικη σάρκα  

Χάιδεψέ με Αγάπη 

δώσε μου καινούργιο ελαστικό σχήμα με χάδια καμωμένο,

χώρο μυστικό προσδιόρισε, ένα καινούργιο σύμπαν για δύο

Νιώσε με Αγάπη 

ελευθέρωσε όλες τις προσδοκίες, τα όνειρα είναι ανείπωτα,

δημιούργησε στον ατέρμονο αναστεναγμό κινητήρια δύναμη 

βουνά να μπορεί να μετακινήσει, χιλιόμετρα δειλά να εξαλείψει

Πυρπόλησέ με Αγάπη 

γιατί μόνο μέσα στις στάχτες μου μπορώ εγώ να εξαγνιστώ

να βαφτιστώ ξανά με τα ιερά στοιχεία που είμαι φτιαγμένη,

βάρκα φτιάχνω μ’ ένα κουρσάρο κλέφτη, μαζί να λεηλατήσουμε

τους πολύτιμους θησαυρούς που είχα κρύψει γι' αυτή την ώρα

Φρόντισέ με εσύ αγάπη μου μια φορά και εγώ θα σε φροντίζω

ώσπου τα τρεμάμενα και γέρικα χέρια μας να μην μπορούν πια

να ζωγραφίζουν στίχους αναρχικούς στους τοίχους σαν παιδιά,

ώσπου τα παγκάκια να μην αντέχουν την ευτυχία των ρυτίδων

Μαρία Φουσταλιεράκη 19/9/2015

ΚΛΕΦΤΗΣ ΚΟΥΡΣΑΡΟΣ

Νύχτα λευκή, δώρο μυστικό η μοίρα μου προγραμμάτισε

βαρέθηκε τόσο καιρό μόνη να με βλέπει να κοιμάμαι

με πρόσχημα θολό στο βαλτωμένο μου βυθό ταξίδεψε

και στη στεριά μου έβγαλε καράβι με πειρατή-κουρσάρο

Στην αρχή μου έκλεψε ένα δειλό, παραξενεμένο βλέμμα

επιτακτικά με κοίταζε και πέτρωσα στην άγρια ματιά του

έπειτα εξουδετέρωσε τη λογική, το μόνο αμυντικό όπλο μου

κύκλο το έκανε ατέρμονο, αιχμές ανίσχυρες για να θαυμάζει

Ντυμένος κλέφτης ήταν αποφασιστικά, ψηλός και όμορφος

μ’ ένα παιδί στην αγκαλιά του πρόσχαρο να μου χαμογελάει

είχε ένα τόσο αθώο γέλιο που στην κυριολεξία με αφόπλισε

έναν-έναν τους δισταγμούς μου εκεί στη γωνιά παραφυλάει

Πολύτιμο φορτίο σε μένα την εκλεκτή λάφυρο πρόσφερε

στη θέση δίπλα του με έβαλε να διαφεντεύω τον πλανήτη

κάθε επιθυμία πριν να εκφράσω αμέσως μου τη φανέρωνε

την καρδιά φλάμπουρο θέλει να βάλει στο πιο ψηλό  ιστίο

Μαρία Φουσταλιεράκη 18/9/2015

ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Η ΑΓΑΠΗ

Σήμερα άκουσα να λένε γιορτάζει η Αγάπη,

το έψαξα, επίσημα το εορτολόγιο το λέει,

εκείνη από χρόνια αποποιείται τη γιορτή

καθόλου δεν την ενδιαφέρει να γιορτάζει

Πολλά τα χρόνια που οι άγουροι άνθρωποι

μάταια και άτιμα προφέρουν τ’ όνομά της,

έγινε σύμβολο στο στόμα τους μοναδικό

μα και δικαιολογία για κάθε τους ανάγκη

Για χάρη της έχουν γίνει πόλεμοι πολλοί

προδομένες καρδιές, σύμβολο και αγκάθι,

ευτυχώς οι μεγάλοι τη μαθαίνουν σε παιδιά

στην άδολη, ιερή μορφή, την αρχική της

Καθώς το μεγάλωμα βίαια τους προσπερνά,

καραμέλα την κάνουν στο εύκολο τσεπάκι,

όποτε νιώθουν άνοστη τη γεύση στην ψυχή

τη βγάζουν και την πιπιλίζουν  να γλυκάνει

Εγώ τη γνώρισα την Αγάπη την πραγματική,

ήταν ντυμένη με κουρέλια σαν γριά ζητιάνα

έξω στους δρόμους κουρασμένη να περπατά,

μεγάλο είναι αναστέναζε, φορτίο τ’ όνομά της

Μαρία Φουσταλιεράκη 17/9/2015

ΦΙΛΙΚΕΣ ΟΡΜΟΝΕΣ

 …Ο ταξιτζής μου δίνει τα ρέστα κοιτώντας αποσβολωμένος το
«προκλητικότατα ομολογουμένως ντεκολτέ μου», που λέει και η κολλητή μου , η Πένυ.

«Τι ήθελα και σε άφησα να με πείσεις!»,  μονολογώ και τον ευχαριστώ ψυχρά και θυμωμένα.

Τι φταίει όμως και αυτός ο κακόμοιρος, o μεσόκοπος!;

«Αν δεν ήθελες να προκαλέσεις τα βλέμματα σαν καμιά πρόστυχη, να ντυνόσουν 

κομψά και σοβαρά, ακριβώς όπως αρμόζει σε μια μέλλουσα διδάκτωρ της ψυχολογίας!», ακούω μέσα στο κεφάλι μου 

τη φωνή του μαντρόσκυλου της τάξης και της ηθικής, την τρομερή και φοβερή 

ακαδημαϊκό – ΠΑΥΛΑ – μέντορα – ΠΑΥΛΑ – σεβαστή μου μητέρα.

«Ρεζίλι θα γίνω απόψε, αποκλείεται να τα καταφέρω», σκέφτομαι,
βγαίνοντας από το ταξί και το τακούνι μου σκαλώνει άτσαλα στο ρείθρο του δρόμου.
Φυσικά και κάτι δεν θα πήγαινε καλά! Το ήξερα!!!

Καρφώνω αβέβαιη τα ψηλοτάκουνα παπούτσια μου στο πεζοδρόμιο,
κοιτάζοντας ένοχα δεξιά και αριστερά για αυτόπτες μάρτυρες, παίρνω βαθιά ανάσα και προσπαθώ να βολέψω τις τροφαντές δίδυμες «Μπέλα» και «Σουάν» μέσα στο μαύρο δαντελένιο σουτιέν!

Μόνο η τρελή η  φίλη μου θα σκεφτόταν να βαφτίσει το στήθος μου με ονόματα!!!

Βλέπετε, εγώ μέσα μου συναισθηματικά και σεξουαλικά, είμαι ακόμα το ντροπαλό σπασικλάκι με τα γυαλιά και η Πένυ μπροστά μου μοιάζει σαν φτασμένη επαγγελματίας.