ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Όσο μεγαλώνουμε και ανακαλύπτουμε τον κόσμο, διαπιστώνουμε πως οι άνθρωποι γύρω μας είναι πολύ διαφορετικοί από μας. Στον τρόπο που σκέφτονται, που αγαπούν, που μιλάνε, που υπόσχονται, που δακρύζουν, που ζουν.

Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που αλλάζουμε κατά καιρούς, ιδανικά, κοσμοθεωρίες, όρκους, παρέες, συντρόφους, φίλους, και γνωστούς.

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ όταν αποχωρώ από κάπου για ηθικούς λόγους, πάντα φεύγω αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες και μετά την πρώτη φυσιολογική απογοήτευση, λέω από μέσα μου πως δεν πειράζει.

Αν έστω και ένας συνάνθρωπος ωφελήθηκε με οποιοδήποτε τρόπο από την παρουσία μου, είναι τεράστιο το ηθικό κέρδος για μένα και άρα καθόλου δεν πειράζει. Γι' αυτό και μόνο το λόγο, άξιζε κάθε δευτερόλεπτο κόπου και χρόνου.

Ανθρώπινο είναι να προσπαθούμε πάντα να δικαιολογήσουμε παράλογες καταστάσεις, να δώσουμε ελαφρυντικά και να μπούμε στη θέση του άλλου γιατί είναι δύσκολο ν’ αποδεχτούμε πως πιστέψαμε κάτι καθαρό που δεν ήταν τελικά και τόσο καθαρό.

Ανθρώπινο και δύσκολο είναι επίσης να πείσεις τον εαυτό σου πως το ζήτημα της προσωπικής ηθικής είναι ένα περίπλοκο φιλοσοφικό ζήτημα.

Στην καθημερινότητα, πολλές φορές, η ηθική γίνεται ένα ρούχο βολικό για να το βάζει και να το βγάζει καθένας, ανάλογα με τις ανάγκες και τα συμφέροντά του.

Η ηθική όμως όπως και να ‘χει, είναι μια προσωπική μα και παγκόσμια ταυτόχρονα υπόθεση.

Εγώ, όταν απομακρύνομαι από ανθρώπους που έχουν ηθική ασύμβατη με τη δική μου, με παρηγορεί η σκέψη πως κάθε άνθρωπος είναι υπόλογος μονάχα για τις δικές του πράξεις.

Η ωριμότητα μας μαθαίνει πόσο όμορφο είναι να μεγαλώνουμε και να εξελισσόμαστε σε σκεπτόμενους ανθρώπους.

Ωριμάζοντας από ηλικία και εμπειρίες, αξιολογείς τα πάντα γύρω σου όχι πια με ένα επιπόλαιο και αγνό συναίσθημα, αλλά αρχίζεις να υποψιάζεσαι πως δυστυχώς όλα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται. Καμιά φορά όσο πιο "φαίνονται" είναι, τόσο πιο καχύποπτος και υποψιασμένος πρέπει να είσαι.

Το εντελώς αντίθετο δηλαδή του "αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις".

Συνήθως είναι ακριβώς αυτό που νομίζεις. Συν πολλά ακόμα, που εννοείται, εσύ τα αγνοείς.

Δεν είναι κακό να είναι υποψιασμένος κάποιος με τους ανθρώπους που τον πλησιάζουν.

Αν έχουμε υποψίες και δεύτερες σκέψεις, έχουμε ένα πολύ δυνατό σύμμαχο για να μας βοηθήσει να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη, σε μια λογική σειρά. Το μυαλό μας. Και μάλιστα το μαθηματικό μυαλό μας.

Γιατί όταν ένα και ένα κάνουν πάντα δύο, η λογική θα καταφέρει να πείσει με κάποιο τρόπο το καλοπροαίρετο συναίσθημα, πως όσο και να το θέλει, ένα και ένα, τρία δε θα γίνουν ποτέ.

Οι αριθμοί επειδή είναι τέλειοι και δεν έχουν συναισθήματα, ποτέ δεν προδίδουν και ποτέ δεν προδίδονται.

Οι άνθρωποι έχουν αυτό το αποκλειστικό προνόμιο. Να προδίδουν. Όχι όμως τους άλλους, όπως ανόητα οι ίδιοι πιστεύουν, αλλά τον ίδιο ασήμαντο τον εαυτό τους.

Μαρία Φουσταλιεράκη 24-6-2017