ΚΟΙΤΑΖΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΡΩ

Κοιτάζω τα παιδιά και απορώ. Πότε πρόλαβαν τόσο πολύ να μεγαλώσουν;

Χθες ήταν που καρδιοχτυπούσα γι' αυτά κι αναρωτιόμουν αν έκανα καλά που τα 'φερα σ' ένα τόσο δύσκολο κόσμο να ζήσουν. Σήμερα ξέρω πως έπραξα σωστά.

Στα ρωμαλέα κορμιά, εκτός από την τρυφερή καρδιά, κατοικεί κι ένα μπόι που 'χει σταλάξει μέσα του η νιότη όλη της τη σοφία. Η ζωή τα έχει μπολιάσει με όλη τη γοητευτική άγνοια της.

Τα παιδιά μεγαλώνουν είτε εμείς είμαστε έτοιμοι γι' αυτό, είτε όχι.

Μεγαλώνουν και μας χρειάζονται όλο και λιγότερο, είτε μας αρέσει, είτε όχι.

Ενηλικιώνονται και ανδρώνονται ερήμην μας. Ερήμην των συμβουλών μας.

Ερήμην της καθοδήγησης και των νουθεσιών μας.

Μακριά από μας κάνουν τα λάθη που οφείλουν στο εαυτό τους και μακριά από μας παίρνουν τις λάθος αποφάσεις για τη ζωή τους πριν καταλήξουν στις σωστές.

Απέναντι από μας και όχι δίπλα μας ανακαλύπτουν σιγά - σιγά τον εαυτό τους.

Και πολύ καλά κάνουν.

Στην πορεία εξελίσσονται καλύτεροι άνθρωποι από μας. Δεν απορώ καθόλου μ' αυτό.

Χρέος της γενιάς τους είναι σε όλα να μας ξεπεράσουν.

Πάντα θα κοιτάζω τα παιδιά με θαυμασμό και θ' απορώ για το πόσο γρήγορα μεγαλώνουν.

Μαρία Φουσταλιεράκη 18-7-2017