ΚΑΛΟΣΥΝΗ, ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ

Το παραδέχομαι. Χωρίς ντροπή. Στα νιάτα μου, όπως και στο μεγαλύτερο μέρος της ενηλικίωσής μου υπήρξα αφελής. Αφελής με εξαιρετική επιτυχία. Πίστευα χωρίς δεύτερη σκέψη κάθε τί που έβλεπα και χωρίς δεύτερη κουβέντα βεβαίωνα μέσα μου σαν αλήθειες αυτά που άκουγα.

Σαν καθολική και αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα, θεωρούσα όλα αυτά που έβλεπα και άκουγα. Τους ανθρώπους γύρω μου τους αντιμετώπιζα με ειλικρίνεια και με καλή προαίρεση, κι έτσι πίστευα πως μ’ αντιμετώπιζαν, όχι μόνο εμένα, αλλά και όλους τους ανθρώπους, με ειλικρίνεια και εκείνοι.

Αυτή η οπτική, με οδήγησε ν’ αναπτύξω μια στάση ζωής στην οποία έβλεπα με καλοσύνη όλο τον κόσμο. Εξάλλου η αφέλεια είναι το ακριβώς αντίθετο της πονηριάς, του ψέματος και της δολοπλοκίας.

Η αφέλεια μπορεί σε πρώτη ανάγνωση να μην είναι ξεκάθαρο, αλλά κρύβει μέσα της μια αυθεντικότητα και μια γνησιότητα. Έχει μια φυσική άρνηση να βλέπει γύρω της παντού εχθρούς. Γιατί ο εχθρός, τις περισσότερες τουλάχιστον φορές, είναι ένας και μοναδικός. Εμείς. Ο αδύναμος και κακός εαυτός μας. Ο δύστροπος και κακομαθημένος εαυτός μας. Ο εγωιστής και παρτάκιας εαυτός μας, που το οπτικό του πεδίο έχει περιοριστεί τόσο μεγαλώνοντας, ώστε δε βλέπει πέρα από τη μύτη του.

Βάζοντας στο ζύγι τη ζωή ως τώρα, τις εμπειρίες που έζησα, τις καταστάσεις που πέρασα, τα μαθήματα που διδάχτηκα, τελικά δε βγήκα χαμένη. Κι ας έχω ακούσει πολλά ως τώρα. Μέχρι και το ανεκδιήγητο “αποκλείεται να είσαι τόσο καλή όσο φαίνεσαι”. Ε λοιπόν, είμαι καλός άνθρωπος. Και δεν αποτελώ καμιά φοβερή εξαίρεση. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε καλοί. Τουλάχιστον στο ξεκίνημα της ζωής μας. Γιατί απλά, όλοι μας γεννηθήκαμε τέλειοι.

Τέλειοι σαν μικροί επίγειοι θεοί. Πολύ αργότερα, από δική μας κακή επιλογή, φορέσαμε ρούχα αλλεργικά στην καλοσύνη. Με δική μας υπαιτιότητα πήγαμε ενάντια στη φύση μας και μετατρέψαμε το θεϊκό εαυτό που κουβαλάμε σε ένα πλάσμα που ακόμα κι εμείς οι ίδιοι δυσκολευόμαστε να συμπαθήσουμε πολλές φορές.

Θυμάμαι, τότε που ήμασταν μικρά παιδιά, το χειρότερο που μπορούσε να μας συμβεί, ήταν να μας πει ένα άλλο παιδί, πως δε μας συμπαθεί και πως δε θα παίξει μαζί μας. Και μας πλήγωνε πολύ αυτό.

Σήμερα, φτάσαμε στο σημείο να μη συμπαθούμε τον εαυτό μας έτσι που φερόμαστε στους ανθρώπους γύρω μας.

Γιατί όσο και να μην το παραδεχόμαστε, τουλάχιστον απ’ έξω μας, μέσα μας, ξέρουμε πολύ καλά αν συμπεριφερόμαστε όμορφα ή άσχημα στους συνανθρώπους μας.

Το οξύμωρο της υπόθεσης βέβαια είναι, πως όλοι θαυμάζουμε τους ανθρώπους που φέρονται με καλοσύνη και μας αρέσει. Αυτούς τους ανθρώπους τους παινεύουμε, τους εκθειάζουμε σε παρέες, τους ζηλεύουμε καμιά φορά και τους αποζητάμε να υπάρχουν στη ζωή μας σαν φίλοι, σαν σύντροφοι, σαν γνωστοί και σαν συνεργάτες.

Όμως οι ίδιοι δεν επιδιώκουμε να μοιάσουμε σ’ αυτούς που θαυμάζουμε. Να γίνουμε κι εμείς άξιοι θαυμασμού και παινεμάτων.

Θαυμάζουμε κάτι που το αποκλείουμε απ’ τον εαυτό μας. Θαυμάζουμε ξένους ενώ μπορούμε να γίνουμε πρώτα εμείς οι άνθρωποι που θαυμάζουμε.

Δεν υπάρχει κάποιο κρυμμένο και εφτασφράγιστο μυστικό που γνωρίζουν μονάχα ορισμένοι εκλεκτοί ή κάποια μαγική συνταγή για να συνυπάρχουμε αρμονικά και με αγάπη όλοι οι άνθρωποι μεταξύ μας. Αν στο πρόσωπο του κάθε συνανθρώπου βλέπουμε τον εαυτό μας, τους γονείς μας που σεβόμαστε, τα παιδιά μας που λατρεύουμε, αν στο συνάνθρωπο φερόμαστε όπως θα θέλαμε και μας αξίζει να μας φέρονται, τότε ο κόσμος θα γύριζε πιο αρμονικά, πιο εύκολα, πιο όμορφα και σίγουρα πιο ευτυχισμένα για όλους μας.

Ας οραματιστεί ο κάθε ένας από μας τον εαυτό του όχι σαν μια ξεχωριστή οντότητα ή σαν μονάδα, αλλά σαν ένα πολύτιμο και μοναδικό, χρυσό κρίκο μιας τεράστιας ανθρώπινης αλυσίδας που είναι ενωμένη μ’ ένα κοινό ομφάλιο λώρο.

Αν αυτό το κάνουμε εικόνα ίσως πιο εύκολα καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να παραμείνει γερή και ενωμένη αυτή η αλυσίδα.

Μαρία Φουσταλιεράκη 13-7-2017