ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΠΟΤΕ ΚΙ Η ΣΤΙΓΜΗ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η “ΣΩΣΤΗ” ΓΙΑ ΖΗΣΕΙΣ ΕΝΑΝ ΕΡΩΤΑ!

Ούτε κατάλαβε πως πέρασε η ώρα. Όταν βγήκε απ’ την κρυψώνα είχε νυχτώσει βαθιά. Τα πυκνά φυλλώματα απ’ τα δένδρα κατέβαιναν χαμηλά, δίνοντας αόρατο άλλοθι σ’ όποιον, όπως εκείνη, δεν ήθελε να φανερωθεί.

Ολόκληρη η ζωή της ήταν άλλοθι προκειμένου να γίνεται το δικό της. Αρκεί να περνούσε πάντα το δικό της. Το πείσμα το είχε πρόχειρο. Το ψέμα, όπου χρειαζόταν, στην άκρια της γλώσσα. Όμως τη συγχωρούσαν όσοι ήταν δίπλα της. Ήταν όμορφη. Εύκολα συγχωρούν οι άνθρωποι τις όμορφες γυναίκες που αγαπούν ακόμα κι αν είναι ελαφρόμυαλες.

Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινε κάτω απ’ το σπίτι του στα κρυφά. Τί έψαχνε ν’ ανακαλύψει, ούτε εκείνη ήξερε καλά – καλά.

Όποτε άκουγε τη λέξη όχι απ’ το στόμα του, φουρκιζόταν. Έπρεπε πάση θυσία ικανοποιούνται οι επιθυμίες της, αλλιώς το κακομαθημένο μικρό, ξυπνούσε μέσα της.

Απόψε της είχε πει όχι, δε μπορούσαν να συναντηθούν. Είχε μια έκτακτη συνάντηση και μάλλον θα τέλειωνε αργά. Στην αρχή εκείνη δεν είχε αντιδράσει. Στο βάθος της καταλάβαινε πως οι επαγγελματικές υποχρεώσεις του θα στέκονταν αρκετές φορές εμπόδιο στις απαιτήσεις της. Έκανε πως είχε συμβιβαστεί και φρόντιζε να μην ξεπερνά κατά πολύ τα όρια. Δεν ήθελε να τον χάσει απ’ τη ζωή της.

Αυτό που την έκανε απόψε να πάρει την αβασάνιστη απόφαση και να συρθεί ύπουλα σαν φίδι κάτω απ’ το σπίτι του για να δει αν θα γυρίσει μόνος, ήταν πως δεν απαντούσε στα τηλεφωνήματά της.

Αρκετές φορές τον είχε καλέσει απ’ το απόγευμα και κάθε φορά η κλήση της είχε την ίδια τύχη. Ευτυχώς που δε γνώριζε πού θα γινόταν η επαγγελματική συνάντηση, γιατί διαφορετικά εκεί έξω θα τον περίμενε.

Βέβαια δε θα του άρεσε καθόλου. Ούτε άμα την έβρισκε εδώ, απέναντι σχεδόν απ’ το σπίτι του, θα του άρεσε. Γι’ αυτό είχε παρκάρει το αυτοκίνητό της κάτω απ’ τα πυκνά φυλλώματα της συστοιχίας των δένδρων.

Κίνηση ιδιαίτερη δεν είχε τέτοια ώρα στη γειτονιά του. Τα εμπορικά καταστήματα είχαν κλείσει και εκείνη ντυμένη στα μαύρα και στα σκοτεινά μέσα στο αυτοκίνητο για να μη δίνει στόχο, τον περίμενε με ανυπομονησία να γυρίσει.

Αν την έπιανε εξ απήνης να τον κατασκοπεύει θα του ‘λεγε πως ήρθε να του κάνει έκπληξη. Όλα τα είχε σκεφτεί πάνω στην ανησυχία της. Είχε πάρει κι ένα βιβλίο μαζί της. Δεν ήξερε πόση ώρα θα χρειαζόταν να περιμένει ώσπου να τον δει, ανακουφισμένη, να βγαίνει μόνος του απ’ το αυτοκίνητο.

Αυτό ήταν που φοβόταν. Μην είχε μπει άλλη γυναίκα στη ζωή του. Δε θα του έριχνε άδικο, δεν του φερόταν πάντοτε καλά. Μέσα της το παραδεχόταν όποτε την έπιαναν εσωτερικές κρίσεις ειλικρίνειας. Τελευταία, του είχε κάνει δύσκολη την καθημερινότητα. Είχε παράλογες απαιτήσεις και από κείνον και από τη σχέση τους. Σε απίθανες στιγμές του ζητούσε να παρατήσει τη δουλειά του και να πάει να τη βρει, στη μέση σημαντικών διαπραγματεύσεων τον παρακαλούσε να πάνε ένα ταξίδι και το σημαντικότερο όλων, τον πίεζε να κοιμάται όλο και συχνότερα στο σπίτι της.

Εκείνος από τον πρώτο καιρό είχε ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του. Άσε να δούμε πως θα κυλήσει με μας και μετά βλέπουμε, της έλεγε. Εκείνη είχε πεισμώσει. Ο καιρός κυλούσε δύσκολα στη σχέση. Ολοένα και λιγότερα καπρίτσια της ικανοποιούσε, ολοένα και αραιότερα κοιμόταν σπίτι της και τελευταία, όταν τον ζόριζε πολύ, της έλεγε πως είχε κουραστεί από την απαιτητική και ανώριμη συμπεριφορά της και πως αυτή την όμορφη σχέση που προσπαθούσαν να χτίσουν, θα τελείωνε άδοξα εξ αιτίας της.

Οι ανασφάλειες είχαν χτυπήσει κόκκινο απόψε. Γι’ αυτό πήρε την απόφαση να τον παρακολουθήσει. Το καταλάβαινε πως εξωθούσε τα πράγματα μεταξύ τους σε δρόμους γελοίους, μα η σκέψη πως θα τη χώριζε της είχε θολώσει το μυαλό δε σκεφτόταν λογικά.

Ούτε η ίδια δεν ήξερε αν αντιδρούσε μ’ αυτές τις γελοιότητες επειδή ήταν ερωτευμένη μαζί του ή επειδή παρέμενε ένα κακομαθημένο και συναισθηματικά ανώριμο και προσκολλημένο παιδί.

Είχε κουραστεί και είχε πιαστεί στο αυτοκίνητο να σκέφτεται και να περιμένει. Το βιβλίο στο κάθισμα του συνοδηγού ήταν ανοιχτό στην πρώτη σελίδα. Δεν κατάφερε να διαβάσει, δε μπορούσε καθόλου να συγκεντρωθεί.

Απόψε είχε σκεφτεί περισσότερο από κάθε άλλη φορά στη ζωή της. Για τη ζωή της και για το πώς αντιδρούσε.

Κατέληξε πως ήταν ένα μεγάλο λάθος το αποψινό και πως αν ο σύντροφός της είχε αποφασίσει να την αντικαταστήσει γιατί δεν τον έκανε πλέον ευτυχισμένο, δε μπορούσε να κάνει κάτι για να τον αποτρέψει. Θα είχε απόλυτο δίκιο. Εκείνη αν ήταν στη θέση του νωρίτερα θα είχε εγκαταλείψει την προσπάθεια.

Πήρε την τσάντα της από το πίσω κάθισμα και έψαξε για το κινητό της να δει τι ώρα ήταν. Στην αγωνία της μη χάσει την είσοδο του σπιτιού του απ’ τα μάτια της, είχε ξεχάσει ν’ αλλάξει τη λειτουργία του από αθόρυβο, σε ενεργό. Όταν το πήρε στα χέρια της, μια έκπληξη την περίμενε. Την είχε καλέσει και της είχε στείλει μήνυμα πριν από δέκα λεπτά.

Της έλεγε πως αναβλήθηκε η σημερινή του συνάντηση και πως βρήκε την ευκαιρία να προσαρμόσει το πρόγραμμα της επόμενης βδομάδας για να πάνε την εκδρομή που επίμονα του ζητούσε. Γι’ αυτό δεν απάντησε στις κλήσεις της. Για να μη χαλάσει την έκπληξη που της ετοίμαζε. Ήταν κάτω απ’ το σπίτι της και την περίμενε με τα εισιτήρια στο χέρι και τις βαλίτσες φορτωμένες στο αυτοκίνητο.

Μαρία Φουσταλιεράκη 6-7-2017