Κι όμως.
Τίποτα πια δε με εκπλήσσει,
κανένας δε με ρίχνει από γκρεμούς,
ιδανικά δε στεγνώνω με πιστολάκια
στα μανταλάκια δεν κρεμάω ηθικές.
Χαμόγελα στα όνειρα χαρίζω,
η λάμψη κρύβεται στη σιγουριά,
αν δεν είχα ψυχές να λογοδοτήσω
θ' αποσυρόμουν πιθανόν στοχαστικά.
Τέτοια μουρμουρίζει ο εαυτός μου
σκέτο όταν πίνω μαζί του τον καφέ
Μαρία Φουσταλιεράκη 30-6-2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας τη γνώμη σας...