ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ

Βούλωστο, δεν ξέρεις πως είναι μόνος να περπατάω στη βροχή και να παραμιλάω.

Εξαιτίας σου με κοιτάζουν στη γειτονιά σαν μηδενικό και όταν τους χαιρετάω αλλάζουν πεζοδρόμιο στα φανερά.

Παλιά, θα άλλαζα και εγώ πεζοδρόμιο για ν' αποφύγω να τους μιλήσω, όμως πλέον δεν μπορώ.

Εξαιτίας σου δεν μπορώ και κάθε βράδυ μπερδεύονται όλο και περισσότερο οι σκέψεις μέσα στο μυαλό μου.

Δεν είμαι εγώ το αποκρουστικό θέαμα που δεν αντέχει κανείς για πολλή ώρα να αντικρίζει. Εσύ είσαι.

Αυτές τις ενθαρρυντικές κουβέντες και το γεμάτο ποτήρι του πατέρα στο τραπέζι, θυμάμαι όλα κι όλα από την παιδική ηλικία και από την εφηβεία μου.

Ο πατέρας, δεν είχε ποτέ ακούσει τον ήχο της φωνής μου.

Με μεγάλωσε μόνος, χωρίς να το θέλει.

Με μεγάλωσε μόνος, χωρίς να ξέρει και χωρίς καθόλου να με ξέρει.

Πολύ συχνά, νευρίαζε που δεν μιλούσα και με έδερνε μήπως έτσι επιτέλους συμμορφωθώ.

Ως τα δεκατέσσερα, τον άφηνα τις περισσότερες φορές να με χτυπάει, μετά όμως παραμεγάλωσα, ντρεπόμουν στην ηλικία μου ακόμα ξύλο να τρώω σαν παιδί.

Δεν είχα μιλήσει ποτέ σε κανέναν, δεν είχα ακούσει ούτε ο ίδιος τη φωνή μου.

Κανείς δεν μου είχε μάθει με ποια φωνή έπρεπε να μιλάω.

Ένα βράδυ, που ο πατέρας ήταν πάλι μεθυσμένος και τα πουλιά έκρωζαν έξω απ' το παράθυρο σαν τρελά, δεν κρατήθηκα, του έμπηξα το μαχαίρι που 'χαμε για το κρέας, όσο βαθιά μπορούσα κατευθείαν μες στην καρδιά.

Και τότε έγινε ένα θαύμα.

Ο πατέρας μου με κοίταξε και για πρώτη φορά στη ζωή του, άνοιξε τα χέρια και με τα μάτια του μου ζήτησε να μ' αγκαλιάσει.

Καθώς έσκυβα χαρούμενος στο πάτωμα να βρω την αγκαλιά του, μου έδωσε ένα κόκκινο φιλί που για πάντα θα θυμάμαι.

Το φιλί του πατέρα μου, από το μάγουλό μου κατρακύλησε, έσταξε και λέκιασε με αίμα το πουκάμισό μου.

Λευκό πουκάμισο φορούσα εκείνη την ημέρα, το θυμάμαι καθαρά.

Μαρία Φουσταλιεράκη 22-3-2018

ΛΥΠΗΜΕΝΟ ΟΝΟΜΑ

Πόσο λυπημένο ακούγεται τ' όνομά μου όταν στον ύπνο σου φωνάζεις να διώξω μακριά τους εφιάλτες.

Όταν ήμασταν παιδιά, όταν δεν μας κοίταζε κανείς, μπουλούκι τρέχαμε προς την ευτυχία.

Κάποιοι παράτολμοι, κι εσύ μαζί, τρέχατε πάνω απ' τα χαντάκια, κι ακόμα περπατάτε πάνω σε κάρβουνα σβηστά.

Ο κόσμος, μου 'πες μυστικά, θα σωθεί

μόλις βρεθεί το χαμένο παιδί με το μπαλόνι.

Λύσσαξε κι αυτός ο αέρας να φυσάει απ' το πρωί, κοντεύει να μου πάρει όλη τη μπουγάδα.

Μαρία Φουσταλιεράκη 22-3-2018

ΝΤΕΛΑΛΗΔΕΣ ΚΑΙ ΠΡΑΜΑΤΕΥΤΑΔΕΣ

                                       Book Transforming Itself into a Nude Woman – Salvador Dali

Από νωρίς στήθηκαν σήμερα οι πάγκοι από ντελάληδες και πραματευτάδες.

Άπαντες ντυμένοι με τα καλά τους φυσικά.

Αξημέρωτα λάδωσαν τις ταμειακές,

αξημέρωτα γυάλισαν το εκθετήριο με απορρυπαντικό,

αξημέρωτα πάλεψαν για μια θέση διαμπερή και γωνιακή,

αξημέρωτα άνοιξαν τις χιλιοδεμένες με σπάγκους κούτες.

Έβγαλαν έξω, ένα ένα και προσεκτικά, τα πολύχρωμα βιβλία και τα τοποθέτησαν στην υπαίθρια βιτρίνα.

Ανάμεσα στα βιβλία της ποίησης -που είχαν την τιμητική τους- έβαλαν γιορταστικές κορδέλες.

Σήμερα η μέρα το καλούσε, να υμνήσουν τον πρόγονό τους, διάσημο για τις φαμφάρες του ποιητή.

Τα παλιά χρόνια, οι ντελάληδες και οι πραματευτάδες, έβαζαν μπριγιαντίνη στα μαλλιά και έδεναν και έλυναν το παπιγιόν τους χίλιες φορές ώσπου να πετύχουν τον τέλειο κόμπο πριν ξεκινήσουν να απαγγέλουν με στόμφο στο μικρόφωνο.

Ας είναι. Λόγω της ημέρας.

Μαρία Φουσταλιεράκη 21-3-2018

ΤΕΡΑΣ ΕΧΩ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ

                                   Gala – Salvador Dali

Τέρας έχω γίνει.

Άκαρδο και άσπλαχνο και ατσαλάκωτο μαζί.

Τα αισθήματα, σε λήθαργο παρατημένα,

κρυμμένα κάτω απ' τ' ανέκφραστο πρόσωπο της ομορφιάς,

κρυμμένα πίσω απ' τ' ασυγκίνητα βαμμένα μάτια,

κρυμμένα κάτω απ' την άκαμπτη και σοβαρή εικόνα του αστού.

Ζω πλουσιοπάροχα τις μέρες, κάνοντας ανέντιμους καμιά φορά υπολογισμούς,

και τρέφομαι ακούραστα ολημερίς καταπίνοντας μακροσκελείς συμβιβασμούς.

Όσο για τις νύχτες, κοιμάμαι με υπνωτικά

για να βλέπω προγραμματισμένους από μένα εφιάλτες

και ανάμεσα στα όνειρα ρεύομαι ισοσκελισμένους ισολογισμούς.

Πέτρινο κοντεύει να γίνει το κορμί μου και ξερακιανό,

το άλλοτε πλούσιο στήθος κοντεύει να πετρώσει και να εξαϋλώσει τους παμπάλαιους χυμούς.

Μα εγώ έχω γίνει τέρας και τίποτα απ' όλ’ αυτά δεν με αφορά.

Θυσία όλα να γίνουν προκειμένου να μην αισθάνομαι κάτι φυσιολογικό.

Αναβλύζοντα δάκρυα επιτρέπονται κατ' εξαίρεση τα βράδια με πανσέληνο.

Μαρία Φουσταλιεράκη 20-3-2018

ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

                                       Couple at Dusk, Between Darkness and Light – Marc Chagall

Μεγάλωσα.

Κουράστηκα να κάνω όμοια λάθη με διαφορετική κάθε φορά σειρά.

Απόψε αισθάνομαι αλλιώτικα βαρύ το φορτίο της σάρκας που κουβαλάω.

Κάποιος τηλεφώνησε για βοήθεια στις 9 ακριβώς και του το' κλεισα, το θεώρησα μεγάλη αγένεια στα προσωπικά του να μπλεχτώ.

Απαιτείται ταλέντο και τύχη για να συναντηθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με το πεπρωμένο μας.

Τουλάχιστον συμφωνούμε απόλυτα σ' αυτό.

Μεγάλωσα και μου τέλειωσαν όλα τα λάθη.

Άνοιξε το ραδιόφωνο, σβήσε το φως,

θέλω ρυθμικά το μέλλον να φανταστώ.

Μαρία Φουσταλιεράκη 20-3-2018

Η ΕΡΓΑΛΕΙΟΘΗΚΗ ΣΟΥ

                                               Burning Giraffes and Telephones – Salvador Dali
Έκλεψα από την εργαλειοθήκη σου μια καστάνια χθες το βράδυ. Ήταν τ' όμορφο καμάρι της κλειδωμένης σου συλλογής. Συνέχεια παινευόσουν πως μ' αυτό το εργαλείο, τον κόσμο νέο μπορούσες να φτιάξεις από την αρχή.

Κοίταζα το προϊόν κλοπής από τη μια, το ξανακοίταζα προσεκτικά από την άλλη μα δεν μου γέμισε ποτέ το μάτι εντελώς.

Πήρα την καστάνια στα χέρια μου σφιχτά και έχοντας τον λαιμό στεγνωμένο από λαχτάρα, κοίταξα στον κόσμο μου γι' αυτά που χρειάζονταν επειγόντως επισκευή.

Μετά από σκέψη, πήρα να σφίξω ένα παξιμάδι που 'χε στραβοβιδωθεί και χαλάρωσα μία βρύση που έσταζε όλη τη μέρα υστερία.

Θα' ναι κατάφωρο ψέμα αν πω ότι κατάφερα και πολλά.

Το εργαλείο, καστάνια το όνομά της το εξωτικό, αποδείχτηκε ανάξιο στα χέρια μου.

Αναμενόμενο, αφού το φόρτε μου δεν είναι τα χειρονακτικά.

Μαρία Φουσταλιεράκη 19-3-2018

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ

Μην με περιμένεις, δεν θα έρθω. Θυμάμαι πως σου το υποσχέθηκα, αλλά δυστυχώς πρέπει να αθετήσω και πάλι τον λόγο μου.

Ξέρεις, καμιά φορά οι προθέσεις μου αποδεικνύονται κατώτερες των προσδοκιών μου, ή και το αντίθετο τώρα που το σκέφτηκα.

Θα μπορούσα να σου απαριθμήσω ένα κάρο δικαιολογίες, πιστευτές όλες και με το παραπάνω, γιατί δεν πρέπει να με περιμένεις, αλλά τελικά δεν θα το κάνω.

Δεν θα πω ψέματα για να βγω από τη δύσκολη θέση που έβαλα τον εαυτό μου.

Στην αρχή είχα σκεφτεί να σου πω πως αρρώστησα ξαφνικά και πως μου κόβεται η αναπνοή από τον βήχα και πως πρέπει οπωσδήποτε να με δει γιατρός.

Μετά σκέφτηκα να σου πω πως έξοδα που δεν περίμενα μου προέκυψαν και πως δεν μπορώ να πληρώσω το ταξίδι για να έρθω να σε βρω.

Και άλλες πειστικές δικαιολογίες σκέφτηκα, μα εσύ σίγουρα θα έβρισκες λύσεις στο άψε σβήσε για ό,τι και αν σου έλεγα.

Εκτός...εκτός και αν σου έλεγα τον πραγματικό λόγο που δεν μπορώ να έρθω. Τότε, δεν θα υπήρχε λύση να μου προσφέρεις. Τότε θα υποχρεωνόσουν να σιωπήσεις.

Τι να κάνω, να σου το πω; Να ανοίξω το στόμα μου και να το πω επιτέλους; Άραγε θα καταλάβεις ή θα προσπαθήσεις να μου αλλάξεις γνώμη;

Ο πραγματικός λόγος που δεν θα έρθω είναι γιατί.., όχι, ξέρεις κάτι; Άλλαξα γνώμη, δεν θέλω τελικά να σου το πω.

Μαρία Φουσταλιεράκη 18-3-2018

ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ

                                                     The Happy Donor – Rene Magritte 1966

Έξω είναι Κυριακή, νομίζω πως δεν κάνει κρύο, αλλά βρέχει δυνατά.

Στην αρχή η βροχή ήταν ψιλή, έπεφτε σιγά σιγά, μετά κατέβηκε με μεγαλύτερη ένταση και στο τέλος έπεφτε με το τουλούμι. Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου αναστατωμένος. Δεν είχε ξημερώσει καλά καλά, το δωμάτιο ήταν ακόμα ήσυχο και σκοτεινό.

Ψηλαφιστά βρήκα τις παντόφλες να με περιμένουν στο πάτωμα, ψηλαφιστά βρήκα και τα γυαλιά στο κομοδίνο, δίπλα στο ποτήρι με το νερό, και προσεκτικά προχώρησα μην σκοντάψω στο χαλί.

Έπρεπε να δω τη βροχή με τα μάτια μου. Τα αυτιά μου δεν τα εμπιστευόμουν τόσο πολύ όσο παλιά.

Έπρεπε να δω τη βροχή για να θυμηθώ γιατί μια ξαφνική μπόρα με αναστάτωνε τόσο πολύ και έκανε την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.

Κάτι νομίζω πως θυμόμουν, ώρες ώρες μια μακρινή ανάμνηση περνούσε τρέχοντας από μπροστά μου, αλλά αυτή η ανάμνηση είχε σφηνώσει για τα καλά στο συρτάρι του μυαλού μου και δεν έλεγε να βγει.

Κάποτε, ούτε που τη λογάριαζα τη βροχή, ούτε μ' άρεσε ούτε δεν μ' άρεσε.

Τώρα τελευταία όμως, όποτε βρέχει δυσκολεύομαι πολύ να κοιμηθώ.

Τα παιδιά μού είπαν πως μια φορά, ξημερώματα καλή ώρα όπως τώρα, ενώ κοιμόμουν, ξύπνησα από τη βροχή φωνάζοντας "πρέπει να μαζέψω τα ρούχα πριν βραχούν".

Εγώ δεν θυμάμαι να έζησα τέτοιο περιστατικό. Ποτέ δεν είχα νοιαστεί για ρούχα και τέτοιες γυναικείες δουλειές, παράπονο το 'χε η γριά μου που δεν την βοήθησα ποτέ. Άλλα χρόνια τότε, δεν μπερδευόμασταν οι άντρες μέσα στα φουστάνια των γυναικών.

Σήμερα αν δεν κάνω λάθος είναι Κυριακή, και τις Κυριακές έρχονται οι επισκέπτες. Καιρός να ετοιμαστώ.

Αν έρθει κάποιος για μένα; θα τον ρωτήσω για τη γριά μου, έχει πολύ καιρό να με επισκεφτεί.

Μερικές φορές, όταν φέρνω στο νου μου τη γριά μου, κλαίω χωρίς να το θέλω και μετά κρύβομαι για να μην με δει κανείς και ντροπιαστώ.

Κλαίω γιατί φοβάμαι πως έχει πεθάνει και μου το κρύβουν για να μη στεναχωρηθώ.

Δεν θυμάμαι και καλά από πότε έχω να τη δω, μπορεί να πήγα στην κηδεία της και να το 'χω ξεχάσει και αυτό.

Μαρία Φουσταλιεράκη 18-3-2018

ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

                                                     Salvador-Dali - Virtual Reality

Γύρω γύρω όλοι, στη μέση ξένο σώμα

γύρω γύρω όλοι, κύκλος γεννήθηκε ανοιχτός.

Μα όταν χέρι επιδέξιο τον κύκλο σφραγίσει,

όταν φάρμακο τις βαθιές πληγές επουλώσει,

όταν όρθιο, χωρίς βοήθεια σταθεί ξανά,

κάποιος να σκεφτεί στο βρέφος να συμπαρασταθεί.

Μαρία Φουσταλιεράκη 17-3-2018

Η ΓΛΑΣΤΡΑ ΜΕ ΤΑ ΓΕΡΙΚΑ ΓΕΡΑΝΙΑ

                                                         The Dancer — Gustav Klimt

Αν βρω πού έχω κρύψει τα κλειδιά, θα καταφέρω να βγω έξω.

Νύχτα μέρα μια ήσυχη απόδραση ονειρεύομαι, ήσυχη χωρίς τυμπανοκρουσίες και κόκκινα χαλιά. Ο χρόνος με μετάλλαξε σε άνθρωπο βουβό.

Η έξοδος που σήμερα ματαιώθηκε, κάποτε ήταν δική μου, σήμερα είναι ολονών.

Τα κλειδιά ήταν θαμμένα στη γλάστρα με τα γέρικα γεράνια, μια σκανταλιάρα γάτα τα ξέθαψε με τα νύχια της ψάχνοντας για φαγητό. Τα κλειδιά, παμπόνηρα είναι, παίζουν με το τετράποδο κρυφτό.

Μόλις όμως τ' ακουμπάω, ξαφνιάζονται, πεταλούδες γίνονται και φεύγουν μακριά.

Η γάτα ξαπλώνει στα πόδια μου και ζητάει χάδια στην κοιλιά. Βγάζω τα γάντια της κηπουρικής και της τα δίνω. Το τρίχωμά της είναι απαλό, είναι ζεστή και χνουδωτή. Την παίρνω αγκαλιά και κάθομαι στο χώμα, με τη γλάστρα στήριγμα στην πλάτη μου.

Την χαϊδεύω, την παραχαϊδεύω και ηρεμώ. Το γουργουρητό έχει ρυθμό, με νανουρίζει, με νανουρίζει, αποκοιμιέμαι γλυκά κάτω στο χώμα.

Ονειρεύομαι τη θάλασσα και ξυπνώ με αλμύρα στην άκρη της γλώσσας.

Η γάτα είναι ακόμα βολεμένη στην αγκαλιά μου, κάτι μου λέει νιαουριστά, ενώ εγώ, όλως παραδόξως καταλαβαίνω τα γατίσια. Μου λέει, άνοιξε καλά τα αυτιά σου και αφουγκράσου τι συμβαίνει γύρω σου.

Αυτό που βλέπω να συμβαίνει είναι πως είμαι ακριβώς εκεί που ονειρεύτηκα πριν λίγο.

Καθισμένη στο χώμα, να θυμάμαι σμαραγδένιες θάλασσες, να γλύφω την αλμύρα από τα χείλη και να χαϊδεύω ξένοιαστες χνουδωτές γάτες.

Μαρία Φουσταλιεράκη 17-3-2017

ΜΕ ΤΑ ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΣΤΗ ΜΑΣΧΑΛΗ

                                             Young Lady With Gloves – Tamara de Lempicka

Δύστροπες, άστοργες και σκοτεινές,

εύκολα δεν περπατούνται αυτές οι εποχές

με τα υπάρχοντα περασμένα στη μασχάλη.

Κόσμος πολύς, όλοι μουντοί, όλοι σκυφτοί

αδιάφορα σ' αφήνουν από μέσα να περάσεις.

Ψάχνεις αθόρυβα να δεις πρόσωπα φιλικά,

απ' αυτό το μέρος μάλλον έχεις ξαναπεράσει,

ρωτάς να μάθεις το όνομα της περιοχής,

ο ένας κοιτάζει τον άλλον ξαφνιασμένος.

Δεν δίνουμε όνομα ξεχωριστό στις γειτονιές,

φτωχές τις λέμε όλες, καμιά δεν θα βρεις στον χάρτη.

Μα μην φεύγεις ακόμα, να! σήμερα στάθηκες τυχερή!

Μόλις άδειασε ένα στρώμα,

το πτώμα τώρα μεταφέρουν.

Μαρία Φουσταλιεράκη 16-3-2018

ΜΙΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

                                                Adam and Eve Expelled From Paradise – Marc Chagall

Είχαμε συμφωνήσει να κοιμηθούμε χώρια απόψε. Χρειαζόμασταν, και οι δύο, ένα διάλειμμα μοναξιάς για τους εαυτούς μας. Αποφάσισα να φύγω εγώ, δεν ήθελα να σε ξεβολέψω από τη μεριά σου στο κρεβάτι. Πήρα το μαξιλάρι μου μαζί, κλείδωσα την εξώπορτα και προτίμησα να περπατήσω.

Διάλεξα ένα ξενοδοχείο στην τύχη, όχι πολύ μακριά. Ανέβηκα στο δωμάτιο, κλείδωσα την πόρτα, άνοιξα τα φώτα και τη χειραποσκευή μου. Πήρα αγκαλιά τις πυτζάμες και την οδοντόβουρτσα και αποσύρθηκα στο μπάνιο να φρεσκαριστώ.

Διάλεξα τη μεριά στο κρεβάτι που ήταν πιο κοντά και βολεύτηκα με το μαξιλάρι αγκαλιά. Δεν είχα κέφι να δω τηλεόραση, καθόλου δεν νύσταζα' ήταν νωρίς ακόμα και άνοιξα ανόρεχτα το βιβλίο που πέταξα βιαστικά πάνω στις πυτζάμες.

Άνοιξα την πρώτη σελίδα και μου έλειπες ήδη. Με μάλωσα, συμμάζεψα τη σκέψη μου και συνέχισα να διαβάζω. Κατάφερα να τελειώσω ολόκληρο το πρώτο κεφάλαιο χωρίς να σε ξανασκεφτώ.

Το βιβλίο μιλούσε για μια γυναίκα και έναν άντρα. Για μια ιστορία αγάπης, πολύ διαφορετική από τη δική μας, που άντεχε τον εαυτό της ακόμα και τις καθημερινές.

Δεν ξέρεις πόσο λυπήθηκα για μας και τις αδυναμίες μας.

Δάκρυσα όταν μας σκέφτηκα χωρισμένους και ταράχτηκα. Δεν μπορούσα πλέον κοιμηθώ.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι, μάζεψα τα λιγοστά πράγματά μου, έκλεισα τη χειραποσκευή και εγκατέλειψα το όμορφο δωμάτιο του ξενοδοχείου.

Ήρθα στο σπίτι, εσύ κοιμόσουν, τα φώτα ήταν όλα σβηστά και προσπάθησα να μην κάνω καθόλου φασαρία.

Πήρα την ξένη ιστορία αγκαλιά και κούρνιασα στον καναπέ του σαλονιού.

Γύρισα στο σπίτι για να σου πω πως σ' αγαπώ· δεν σου το ' χω ξαναπεί, αλλά δεν σκόπευα να αθετήσω τη συμφωνία μας να μην κοιμηθούμε μαζί απόψε.

Η εξομολόγηση μπορούσε να περιμένει ως το επόμενο πρωί.

Μαρία Φουσταλιεράκη 15-3-2018

ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ ΚΙ ΑΣ ΦΟΒΑΜΑΙ ΕΓΩ

                                                               Endymion – John William Godward

Αύριο θα ξημερώσει, όμως εγώ φοβάμαι,

κουράστηκα να μεγαλώνω κάθε που ξυπνώ.

Κουράστηκα σοφές ρυτίδες να μετράω

και βήματα αργά με πόνο να ακολουθώ.

Θέλω μαγικό ραβδί το παρελθόν ν' αλλάξω,

να ζήσω εκεί που φόβος δεν έχει γεννηθεί.

- ρυτίδες και βήματα,

σχέδιο περιμένουν να τους φτιάξω -

Αύριο θα ξημερώσει κι ας φοβάμαι εγώ.

Μαρία Φουσταλιεράκη 14-3-2018

Η ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΗ

                                                    Blonde girl with doll – August Macke

Η κατηγορούμενη περιφερόταν άσκοπα στις όχθες του ποταμού. Η δίκη μόλις είχε τελειώσει και είχε αθωωθεί. Η μυρωδιά του νερού την ηρεμούσε, της θύμιζε τη μαμά της.

Όταν ήταν μικρή, τόσο μικρή που ίσα περπατούσε μόνη της χωρίς βοήθεια, θυμάται να την παρακολουθεί με προσήλωση να πλένει ρούχα κάτω στο ποτάμι. Μόνο το καλοκαίρι όμως, γιατί τον χειμώνα φούσκωνε και γινόταν επικίνδυνο.

Για την μικρή ήταν μέρα παιχνιδιού, έβαζε τα νούφαρα και τα καβούρια που έβρισκε στον κουβά της και έβλεπε τα δυνατά χέρια της μάνας να τρίβουν ξανά και ξανά τους λεκέδες από τα ρούχα.

Το νερό μπερδευόταν με το σαπούνι, γινόταν θολό και το βρέφος, η αδερφούλα της, κοιμόταν ήρεμη στο καλαθάκι, τυλιγμένη ελαφρά σε μια κουβέρτα.

Η μαμά έδειχνε ευτυχισμένη και κουρασμένη μαζί. Κοπανούσε μερικά σεντόνια, σκούπιζε τον ιδρώτα από το μέτωπό της και μετά κοίταζε το στήθος της που ήταν έτοιμο να θηλάσει· σε λίγο θα έπρεπε να ξυπνήσει το νέο μωρό γιατί την πονούσε.

Τα χέρια της ήταν εντυπωσιακά μεγάλα, τόσο μεγάλα που έφταναν να αγκαλιάσουν ταυτόχρονα και τα δυο της τα παιδιά.

"Ποτέ δεν αγάπησα το δικό μου μωρό όπως μας αγάπησε εμάς η μάνα μας", μου εκμυστηρεύτηκε στη συνέντευξη που μου παραχώρησε εκείνη τη μέρα.

"Η μάνα ήταν φτιαγμένη για τη μητρότητα, ήταν γεννημένη για να θηλάζει μωρά. Εγώ, ακόμα αναρωτιέμαι αν έγινα μάνα εξ αμελείας ή κατά λάθος μάνα χωρίς πρόθεση".

Μαρία Φουσταλιεράκη 11-3-2018

ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΡΚΙΣΤΗΚΕ

Κορίτσι ήμουν , άμαθη ήμουν, στην αρχή δεν ήξερα από κανόνες και ιδέα δεν είχα από αρσενικά.

Δυο χρόνια μεγαλύτερος, ίδιο σχολείο, ίδια αγγλικά, γεροδεμένος και ψηλός, ήξερε κόλπα αμυντικά.

Τον έρωτα μού έμαθε το ίδιο καλοκαίρι, τα λουλούδια του πίσω κήπου γίναν μάρτυρες της ηδονής.

Θυμάμαι πως εγώ ντρεπόμουν και πως εκείνος έτρεμε για να γίνουν όλα σωστά.

Χίλιες φορές ορκίστηκε πως τα κορμιά μας ταίριαζαν στη μυρωδιά και πως μέχρι να πεθάνει εκείνος θα γευόταν όλα τα φιλιά.

Από παράπονα, μονάχα ένα είχα σ' όλη την όμορφη ζωή μας: τα φαγητά μου ήθελα περισσότερο από μένα να λατρεύει.

Βλέπετε, στις γειτόνισσες, ντρεπόμουν για την κρεβατοκάμαρα να καυχηθώ.

Μαρία Φουσταλιεράκη 11-3-2018

ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΣΟΛΟΜΩΝΤΙΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ

                                             Garden of love – Wassily Kandinsky

Ασυμφωνία με τον κόσμο, γράφτηκε στη διάγνωση.

Τα χέρια του καίγονταν να δημιουργήσουν νέους κόσμους, να τους διαλύσουν και να τους δημιουργήσουν ξανά από το μηδέν.

Τα πόδια του όμως είχαν άλλη γνώμη.

Αρνούνταν πεισματικά να βγουν απ' τα παπούτσια που βολεύτηκαν για να τον περπατήσουν σε άγνωστους δρόμους.

Το μυαλό του γέρασε παίζοντας σολομώντια παιχνίδια στρατηγικής.

Έφυγε κάποιο ξημέρωμα, πήγε να επισκεφτεί ένα έρημο αρχοντικό.

Διάβασε γι' αυτό σε ένα μυθιστόρημα δικό του που είχε ξεχαστεί.

Πολύ λυπήθηκε την ερημιά του συγγραφέα.

Μαρία Φουσταλιεράκη 10-3-2018

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ

 Τώρα που μεγάλωσα και άρχισα να ξεχνάω άθελά μου, καμιά φορά μπερδεύω τις μέρες μεταξύ τους. Τους μήνες συνήθως δεν τους μπερδεύω· καλή συνήθεια απ' την εποχή που κρατούσα ημερολόγιο για να θυμάμαι πως έγινα γυναίκα.

Τα εγγόνια μου μού λένε να μην λυπάμαι, πως δεν πειράζει κι αν κάνω τέτοια λάθη, πως δεν είναι δα και κάτι τραγικό.

Όποιος έχει προσωπικότητα έχει και άποψη για τον χρόνο όταν περνά.

Κόλλησα για ώρα στη λέξη τραγικό· μου θύμισε τη λέξη παρελθόν, και η λέξη παρελθόν μου 'φερε στο νου λάθη μεγάλα ερωτικά.

Πολλές φορές με είχε τραυματίσει ο έρωτας με βέλη όταν ήμουν μικρή και ερωτευόμουν παράφορα, έτσι τουλάχιστον νόμιζα τότε, μα σήμερα έμαθα να ξεχωρίζω τις φορές που ερωτεύτηκα την ανάγκη και όχι τον έρωτα αυτό καθαυτό.

Το πιο πιθανό είναι πως ερωτευόμουν το άλλοθι που μου πρόσφερε ο έρωτας όταν δεν τολμούσα φανερά να σκεφτώ για το άλλο φύλο και τη σωματική μας επαφή.

Δεν μπορείς να το καταλάβεις αυτό εσύ παιδί μου, μα είναι φρικτό να γεννιέσαι σε τόσο πουριτανική εποχή.

Όλες οι συνώνυμες φράσεις με τη σαρκική επαφή είχαν σβηστεί απ' τα έγκριτα σπιτικά λεξικά.

Μαθαίνεις να μεγαλώνεις σ' αυτή την εποχή και ώσπου να πεθάνεις επικές μάχες δίνει μέσα σου η ευχαρίστηση με τον πουριτανισμό.

Δεν έχεις ιδέα εσύ παιδί μου πόσες απαγορεύσεις λένε στα αγριολούλουδα για να γίνουν καθώς πρέπει κορίτσια όταν μεγαλώσουν.

Μαρία Φουσταλιεράκη 7-3-2018

ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΖΕΙΣ ΗΣΥΧΑ ΚΑΙ ΑΠΛΑ

Όλα τα χρόνια ζεις ήσυχα και απλά.

Κοιτάς μόνο τη δουλειά σου, δεν μπερδεύεσαι στις ξένες υποθέσεις και προς Θεού, δεν ανακατεύεσαι με τα εύφλεκτα που μπορεί ν' αρπάξουν ανά πάσα ώρα φωτιά.

Λες, και καμαρώνεις, πως εκτός απ' την φαμίλια σου τίποτα δεν σε αφορά.

Περπατάς ίσια στον δρόμο, χωρίς ανώφελα ζιγκ ζαγκ, με στρωτό γρήγορο βήμα, σε ένα κόσμο φανταχτερό, αποφεύγοντας όλες τις προφανείς αμαρτίες.

Δεν διαλέγεις αυτή τη ζωή από δειλία, όμως η άγνοια που έχεις για τη ζωή, δειλία είναι κατά βάθος.

Έπειτα, έρχεται η ώρα που ο καθρέφτης σού λέει πως γερνάς. Συγνώμη, πως ωριμάζεις έπρεπε να πω για να μην στεναχωρηθεί κανείς μας.

Η ώρα λοιπόν που ωριμάσεις, είναι σοκαριστική και άκρως αποκαλυπτική.

Ο κόσμος και η ιδέα που είχες ως τώρα για τον κόσμο, αποκαλύπτονται πως είναι δύο διαφορετικά πράγματα και πολλές φορές μάλιστα αντιφατικά.

Εκεί, μπροστά στα μάτια σου, χωρίς καλλωπισμούς και έντονα φτιασίδια, αντικρίζεις αυτά που πάλευες μια ζωή για να μην δεις, γιατί αν τα δεις θα αναγκαστείς να δράσεις. Βλέπεις τη θλιβερή πραγματικότητα.

Πότε πρόλαβε και ασχήμυνε τόσο πολύ ο κόσμος μας;

Μαρία Φουσταλιεράκη 6-3-2018

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΤΗΣ Μέλισσας, Κυριάκος Αθανασιάδης, ΨΥΧΟΓΙΟΣ, 2018

Η άποψή μου για το βιβλίο ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΤΗΣ Μέλισσας, Κυριάκος Αθανασιάδης, ΨΥΧΟΓΙΟΣ, 2018

Σε μια εποχή που οι μυημένοι αναγνώστες πασχίζουν να ανακαλύψουν –πολλές φορές καθ’ υπόδειξη ειδημόνων- κρυφά νοήματα κάτω από τις λέξεις της συγγραφής, σε μια εποχή που η αυθεντία χαμογελά αυτάρεσκα στα πιστοποιημένα δάχτυλα ενός ακόμα παντογνώστη συγγραφέα, σε μια εποχή που ο ερωτευμένος-αναγνώστης ψάχνει με τρεμάμενα χέρια σε κάθε παράγραφο τα σημεία στίξης που κρύβουν τις πινακίδες για το νόημα της ζωής  -πανάκεια οι λέξεις στα χείλη των ευσεβών,ο Κυριάκος Αθανασιάδης συστήνεται εκ νέου στο αναγνωστικό κοινό.

Συστήνεται ως ένας επαγγελματίας συγγραφέας, ένας πλήρους απασχόλησης επαγγελματίας της γραφής όπου με το νέο του μυθιστόρημα μάς θυμίζει κάτι που κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε εμείς οι εραστές της ανάγνωσης: τη μαγεία που εισπράττεις όταν διαβάζεις ένα καλό βιβλίο, γραμμένο στη μητρική σου γλώσσα που είναι εξαιρετικά καλογραμμένο, προσεκτικά δουλεμένο, βατό, χορταστικό και σίγουρο για τον εαυτό του. Η σιγουριά του συγκεκριμένου μυθιστορήματος έγκειται στην καθαρή συγγραφική ικανότητα και δεινότητα του συγγραφέα, ο οποίος δεν χρειάζεται ακατανόητα περιττά για αντιπερισπασμό ελλείψει ταλέντου, διότι εκτός από καλός συγγραφέας, είναι αδιαμφισβήτητα και καλός λογοτέχνης.

ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΤΗΣ Μέλισσας είναι ένα εξαιρετικό και έντιμο λογοτεχνικό βιβλίο, το οποίο μοιράζεται μαζί μας την αφόρητη ομορφιά της ύπαρξης, αλλά και την αφόρητη αγωνία του θανάτου, η οποία αριστοτεχνικά κρύβεται κάτω από το μανδύα, της αφόρητης επίσης, αγάπης.

Γι’ αυτό το λόγο, ενώ η ιστορία διαδραματίζεται σε μια συγκεκριμένη εποχή και σε ένα συγκεκριμένο γεωγραφικά τόπο, εντούτοις, η ιστορία αφορά ταυτόχρονα μια οικουμενική, ή ακόμα καλύτερα, μια παγκόσμια εποχή, στην οποία οι άνθρωποι ζουν και πεθαίνουν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο.  Με ευκολία ή δυστυχία, με αγάπη ή με ζήλια, με λάθη ή με αφοσίωση, με ομορφιά ή με αγωνία, με ντροπή ή με θάνατο.

ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΤΗΣ Μέλισσας είναι ένα ανοιξιάτικο χωράφι, σπαρμένο -με πατροπαράδοτο τρόπο- και ανθισμένο με πολύχρωμες μεταφορές, που περιμένει απολαμβάνοντας τον ήλιο, τους αναγνώστες που θα έρθουν για μια αξέχαστη ημερήσια εκδρομή,

ή είναι  μια άσκηση θάρρους σε μια βραδινή απόδραση προς ένα μυστικό βουνό που ποτέ δεν βραδιάζει πάνω του και οι αναγνώστες προστρέχουν σ’ αυτό να αναπαυτούν από τις δυσκολίες της ζωής,

ή ακόμα, είναι ένα χειροποίητο, πανάκριβο χαλί, που κόμπο με τον κόμπο προκαλεί τον αναγνώστη να θαυμάσει υπομονετικά τη λεπτομέρειά του.

Ο συγγραφέας Κυριάκος Αθανασιάδης θυμίζει τέλος, ένα άξιο και φημισμένο σεφ που μόλις έχει ετοιμάσει ένα λαχταριστό πιάτο και λέει κολακευμένος από τα σχόλια, "κοιτάξτε πόσο εύκολα φτιάχνεται ένα τέτοιο αριστούργημα", αλλά αλίμονο αν είσαι τόσο ανόητος και το πιστέψεις.
Αν προσπαθήσεις να το κάνεις έστω και αντιγραφή, ώσπου να το τελειώσεις, θα ‘χει πάρει φωτιά η κουζίνα σου και το "αριστούργημα" που  μαγείρεψες, ωμό θα 'ναι ακόμα.

Μαρία Φουσταλιεράκη 20-3-2018

ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ

                                                      Treading the blue sky – Raoul Dufy

Κάποτε επισκέφτηκα ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο σε μια πόλη που οι κάτοικοί της ήταν συνέχεια γελαστοί. Μα δεν υπήρχε ούτε ένα παιδί σε ολόκληρη την πόλη· όλοι οι ενήλικες θαρρείς και απέφευγαν να γεννήσουν νέα μωρά.

Χρόνια είχαν ν’ ακουστούν γέλια και μαλώματα παιδιών στις παιδικές χαρές. Σκούριασαν όλες οι κούνιες και ξεράθηκε γύρω γύρω το χορτάρι.

Το εργοστάσιο βρισκόταν λίγο έξω από την πόλη, αλλά όχι πολύ μακριά. Νοίκιασα ποδήλατο· ο καιρός ήταν θαυμάσιος και δεν αμέλησα να φορέσω κρέμα προστασίας για τον ήλιο.

Μεσημέριασε όταν έφτασα. Πάρκαρα το ποδήλατο στο φράχτη, ήπια μερικές γουλιές νερό και παραβίασα τις σκουριασμένες αλυσίδες μιας θεόρατης ξύλινης πόρτας.

Περπάτησα αργά όλους τους σκονισμένους διαδρόμους και χάιδεψα μία προς μία όλες τις σαραβαλιασμένες μηχανές.

Ένιωθα όμορφα εκεί μέσα, μα ταυτόχρονα και λίγο μελαγχολικά.

Διάσπαρτα στο χώρο ήταν πεταμένα μάτια, μικρές γροθιές και μικροσκοπικά ποδαράκια, ξασμένα πολύχρωμα μαλλιά· όλα τμήματα από παιχνίδια που κατασκεύαζαν παλιά οι σταματημένες μηχανές.

Μια απροσδιόριστη αν και οικεία μυρωδιά υπήρχε σε όλο τον χώρο. Ήταν ανακατεμένη με σκόνη, υγρασία και νοσταλγία.

Οι τοίχοι, το ταβάνι και οι πόρτες, πρέπει να είχαν βαφτεί με υπερβολική ευτυχία και ανέδιδαν αυτή την ιδιαίτερη μυρωδιά.

Βρήκα ένα πολυκαιρισμένο ταξιδιωτικό οδηγό. Μιλούσε για έναν παμπάλαιο θρύλο που έλεγε πως όποιο παιδί έπαιρνε δώρο κατασκευασμένο απ’ αυτό το εργοστάσιο, δεν μεγάλωνε ούτε μία ώρα από κείνη τη στιγμή. Ίσως γι’ αυτό να μαράζωσε ολόκληρη η πόλη και να έκλεισε το εργοστάσιο παιχνιδιών.

Μα καθόλου δεν έφταιγαν τα παιδιά που μεγάλωναν μόνο ηλικιακά, αλλά μέσα τους παρέμεναν παιδιά.

Όταν δεν φταις, πονάει πάντα πιο πολύ, σκέφτηκα, και πήρα από το πάτωμα ένα σκονισμένο γρανάζι μηχανής και ένα μαγικό ραβδί.

Έκλεισα προσεκτικά πίσω μου την ξύλινη πόρτα και βγήκα έξω στο προαύλιο.

Ώσπου να φτάσω στο φράχτη ξεκίνησε να βρέχει.

Μαρία Φουσταλιεράκη 5-3-2018

ΚΛΕΙΝΩ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΜΕ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ

Τέτοια ώρα, γιατί; ρώτησε παραξενεμένος.

Κλείνω λογαριασμούς με τα σκοτάδια, του απάντησα.

Σε κυνηγούσε λυσσασμένος ο εαυτός σου σαν σκυλί, σκέφτηκε, αλλά εγώ το άκουσα στην άλλη άκρη της γραμμής· τον πρόδωσαν οι άστατοι παλμοί του.

Δεν σκοπεύω να επιστρέψω, διώξε το μυαλό σου από κει, είπα ικετευτικά.

Τι θα κάνω με σένα, αναστέναξε στο ταβάνι και πήρε από το τραπεζάκι τη φωτιά.

Ακόμα να το κόψεις ε; γκρίνιαξα κι ας ήξερα ακριβώς τι θα μου πει.

Αφού ξέρεις, με ξεβολεύουν οι αλλαγές. Θα 'ρθεις από δω; είπε μελαγχολικά.

Πήρα μόνο να σε ακούσω, είδα κακό όνειρο και δεν κατάφερα μετά να κοιμηθώ, είπα και κατέβασα μαλακά το ακουστικό για να μην πληγωθώ.

Μαρία Φουσταλιεράκη 4-3-2018

ΈΝΑ ΑΘΛΙΟ ΚΕΝΟ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΣΤΑ ΣΩΘΙΚΑ ΜΟΥ

                                                    Death and Life – Gustav Klimt

Ένα άθλιο κενό κατοικεί στα σωθικά μου,

γρρρ κάνει όταν είναι πεινασμένο

για να ξέρω πως ήρθε ώρα να τραφεί.

Είναι άτιμο και εκλεκτικό με την τροφή του,

αν δεν τ’ αρέσει την ξερνάει

και βρυχάται πιο τρομακτικά.

Το άθλιο κενό που κατοικεί στα σωθικά μου

θυσίες απαιτεί συχνά για να γεμίσει,

στα δύο με διπλώνει ο πόνος όταν πεινά.

Ένα άθλιο κενό κατοικεί στα σωθικά μου,

καρτερικά το περιμένω να γεράσει,

να μην του ‘χουν μείνει δόντια να τραφεί,

γρρρ να κουραστεί όταν κοιμάμαι να μου κάνει,

από ασιτία να πεθάνει μια πικρόχολη αυγή.

- Τότε μόνο ηρεμία θα βρουν τα σωθικά μου και το άθλιο κενό θα εξαφανιστεί -

Μαρία Φουσταλιεράκη 4-3-2018

ΦΑΝΤΑΣΙΩΝΟΜΑΙ ΒΙΑΙΟΥΣ ΘΑΝΑΤΟΥΣ

                                                      The Revolution – Marc Chagall

Έσκισα τα πολύπλοκα διαγράμματα, έσβησα τα αρνητικά αποτελέσματα και κράτησα το στόμα μου κλειστό. Από τότε, συχνά φαντασιώνομαι βίαιους θανάτους.

Χθες, με είδα να ξαπλώνω στη μέση του δρόμου, καθόλου δεν με ένοιαζε που με κοιτούσε ο κόσμος.

Είχα την ανόητη ψευδαίσθηση πως αν έμενα για ώρα εντελώς ακίνητη, ίσως να κατάφερνα να εξαϋλωθώ.

Ή ακόμα, στη χειρότερη περίπτωση, να βρω βρόμικο θάνατο από γρήγορες ρόδες.

Μάλλον έβρεξε νωρίτερα όταν κοιμόμουν, γυαλίζουν τ' απόνερα στην άσφαλτο.

Κάτι παράξενο συμβαίνει γύρω μου όταν τα κοιτώ.

Κάτι γαλήνιο έρχεται μέσα μου να με παρηγορήσει.

Φεύγει θυμωμένος ο ουρανός μόλις κλείσω τα μάτια, κι εγώ έπαψα να του φωνάζω να γυρίσει πίσω.

Απόψε θέλω να παίξω κρυφτό.

Απόψε θέλω να παίξω κρυφτό και ας βρω όλα όσα έχω χάσει.

Αύριο όμως, θα φαντασιωθώ το τέλος μου ξανά, χωρίς αίματα και βία αυτή τη φορά.

Θα είναι ένας θάνατος που δεν θα πονάει στα μάτια.

Μαρία Φουσταλιεράκη 3-3-2018

ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ

                                                    The Flying Carriage – Marc Chagall

Μάνα κοίταξέ με, θα γίνω πουλί, είπε ο γιος μου και πέταξε στον ουρανό.

Τον κοιτούσα αποσβολωμένη και δεν πίστευα τα μάτια μου.

Μάλλον ονειρεύομαι, σκέφτηκα, πρέπει να ξυπνήσω.

Δεν μπορεί να πέταξε, δεν είναι πουλί. Κοίταξα έντρομη κάτω στο δρόμο, τίποτα. Κοίταξα ψηλά στον ουρανό, κανείς.

Σίγουρα ονειρεύομαι, είπα δυνατά και άνοιξα τα μάτια μου.

Από πάνω μου στεκόταν ο γιατρός.

Όλα πήγαν καλά, μου είπε, πώς νιώθεις;

Η ψυχή μου είναι μουδιασμένη.

Δεν έχω πλέον γιο. Δεν θα γίνω μάνα.

Μαρία Φουσταλιεράκη 2-3-2018

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΔΙΠΛΑ ΤΟΙΧΟΥ

Η Μαρίκα, φανερά ταραγμένη, δημοσίευσε στο χρονολόγιό της, φωτογραφίες από την πολύπαθη Συρία, συνοδευόμενες από κατάρες για τους υπαίτιους της φρίκης του πολέμου.

" Έτσι καταντήσαμε πλέον Μαρίκα μου σαν ανθρωπότητα, αναίσθητοι, να μην μας αγγίζει πουθενά ο πόνος του άλλου. Δυστυχώς! ", σχολίασε το Κατινάκι, προσθέτοντας άφθονες κλαμένες φατσούλες.

Έπειτα, έκλεισε τον υπολογιστή και πήγε στη λαϊκή αγορά να ψωνίσει για την οικογένεια της. Εκεί, ανάμεσα στο πλήθος εντόπισε έναν μελαψό άνδρα και μια μελαψή γυναίκα με μαντίλα να κρατά δυο μικρά παιδιά από το χέρι. "Εσείς μας λείπατε τώρα, να μας γεμίσετε αρρώστιες", μουρμούρισε μέσα από τα δόντια της και ξίνισε τα μούτρα του το Κατινάκι.

Η Βίκυ, ποιήτρια στο επάγγελμα κατά δήλωσή της και φυσικά ευαίσθητη ψυχή· γνωστή ψυχοπονιάρα από τις δημοσιεύσεις της, σχολιάζει με τον δικό της, μοναδικό τρόπο, τη φρίκη και το αιματοκύλισμα στον τοίχο της Μαρίκας.

"Ίσως ένα ποίημα να μπορεί να μιλήσει καλύτερα από εμένα", γράφει, και προσθέτει με καμάρι το τελευταίο ποίημα που έγραψε και μιλάει φυσικά για εκείνα τα καημένα τα παιδάκια που σκοτώθηκαν χθες και δεν θα προλάβουν να μεγαλώσουν ποτέ.

Έπειτα, περιμένει με αγωνία, τρώγοντας τα νύχια της μαζί με ένα σπιτικό κρουασάν με σοκολάτα, να διαβάσει τα σχόλια και τους επαίνους για το αριστούργημά της.

Η Αργυρώ, διαβάζει τις στιχομυθίες και τα σχόλια στην ανάρτηση της Μαρίκας και νιώθει μια αηδία να της ανεβαίνει στο λαιμό. Έπαψε από καιρό να προσπαθεί να κάνει τον κόσμο να καταλάβει το αυτονόητο. Πως κανένας άνθρωπος δεν σώθηκε και δεν βοηθήθηκε ουσιαστικά από μακριά. Πως κανενός η ζωή  δεν σώθηκε με λέξεις, με ποιήματα και με φωτογραφίες ευαίσθητων κοινωνικά ανθρώπων, μα ανόητων στην πραγματικότητα.

Κουνάει κουρασμένη το κεφάλι, αναστενάζει βαθιά και αποσυνδέει από το ιντερνέτ το τηλέφωνο. Άλλωστε, σε δυο στάσεις θα κατέβει. Μόλις σχόλασε από το εργοστάσιο και πηγαίνει τρέχοντας στη δομή. Έχει βάρδια στο μαγείρεμα σήμερα. 

Τρεις φορές την εβδομάδα, σταθερά, εδώ και δύο χρόνια.

Μαρία Φουσταλιεράκη 1-3-2018

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΟ ΚΕΝΟ

Πρωί σε δημόσια υπηρεσία. Αναμονή, κόσμος αρκετός, ο χώρος που περιμένουμε μικρός.

Κοιτάζω τους ανθρώπους για να περάσει η ώρα, δεν περίμενα πως θα έχει αναμονή και για κακή μου τύχη δεν έφερα βιβλίο.

Παρατηρώ διακριτικά συμπεριφορές. Στο μυαλό μου έρχεται ένα ντοκιμαντέρ που έβλεπα τις προάλλες, για την Ιαπωνία. Με είχε εντυπωσιάσει ο τρόπος που οι άνθρωποι φέρονται εκεί στον άγνωστο συνάνθρωπο. Με πόση ενσυναίσθηση και σεβασμό.

Εμείς, αργούμε ακόμα· η κοινωνική μας παιδεία απέχει έτη φωτός.

Εδώ, χαιρετάμε το γνωστό μας δυνατά, απαντάμε μεγαλόφωνα στο τηλέφωνο, διαμαρτυρόμαστε επιδεικτικά, μιλάμε με τον διπλανό μας σαν να βρισκόμαστε στο σαλόνι του σπιτιού μας, έχουμε άποψη για τα πάντα και τη λέμε ακόμα και αν δεν μας ζητηθεί, λειτουργούμε και φερόμαστε εγωιστικά, μιλάμε με αγένεια σε άγνωστους ανθρώπους.

Σήμερα είναι από τις μέρες που δεν μου αρέσει καθόλου ο κόσμος. 

Σήμερα δεν μου αρέσουν και πολύ οι άνθρωποι.

Μαρία Φουσταλιεράκη 27-2-2018