Εκείνος,
τα είχε όλα μια χαρά τακτοποιημένα μέσα του. Είσαι η ζωή μου, έλεγε στη μία.
Είσαι η ανάσα μου, έλεγε στην άλλη, και δεν κορόιδευε καμιά απ' τις δυο.
Τη
μία τη γνώριζε από πάντα. Από παιδιά. Μαζί μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά. Της
έλεγε, εγώ μια μέρα θα σε παντρευτώ, κι εκείνη γέλαγε μέσα στο λευκό της
φόρεμα, μέσα στις λευκές της κορδέλες και μέσα στα μαύρα της λουστρίνια.
Ώσπου
να τελειώσουν το σχολείο, πεισματικά επέμενε πως όταν μεγάλωναν λίγο ακόμα θα
την παντρευόταν. Εκείνη, τον φιλούσε με πάθος και γέλαγε. Προτεραιότητά της
ήταν να γράψει καλά στις εξετάσεις και να φύγει μακριά απ' τη μικρή πόλη που
την έπνιγε. Μια πόλη τόση δα, δεν χωρούσε τις φιλοδοξίες της. Έγραψε άριστα
στις εξετάσεις, έφυγε. Και δεν ξαναγύρισε.
Την
άλλη, την γνώρισε πολλά χρόνια αργότερα, όταν του είχε απαλύνει μια σταλιά ο
καημός της φευγάτης.
Γνωρίστηκαν.
Εκείνη τον ερωτεύτηκε. Αυτός αγάπησε τη φροντίδα και την καλοσύνη της. Παντρεύτηκαν.
Απέκτησαν δύο παιδάκια που τα λάτρευαν. Ποτέ δεν την ερωτεύτηκε τη γυναίκα του,
την αγάπησε όμως βαθιά. Την εκτίμησε και την πόνεσε. Είκοσι χρόνια γάμου. Στα
εύκολα και στα δύσκολα. Μαζί. Ποτέ δεν είχε ακούσει κακιά κουβέντα απ' το στόμα
της. Άγγελος ήταν για κείνον, για τα παιδιά τους, για τα πεθερικά της, για όλο
τον κόσμο που βοηθούσε χωρίς ν' αγκομαχάει.
Ώσπου
σε ένα επαγγελματικό ταξίδι, αυτός, συναντήθηκε τυχαία με την πρώτη του, την
παιδική και φευγάτη του αγάπη. Μόλις την είδε φούντωσε ο έρωτας. Όχι πως είχε
σβήσει ποτέ εντελώς.
Ήταν
πάνω από τις δυνάμεις του. Δεν μπόρεσε να αντισταθεί αν και ποτέ δεν φανταζόταν
τον εαυτό του άτιμο και άπιστο. Ήταν ευαίσθητος άνθρωπος και ειλικρινής, αλλά
αυτό δεν το όριζε το ήθος και η λογική του, μα μόνο η καρδιά του. Δεν μπορούσε
να κάνει αλλιώς.
Η
μία ήταν η ζωή του και η άλλη ήταν η ανάσα του. Καμιά δεν κορόιδευε και σε
καμιά δεν έλεγε ψέματα.
Μαρία
Φουσταλιεράκη 24-6-2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας τη γνώμη σας...