ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΟ ΑΓΟΡΙ

                                                    Daria Petrelli

Όταν επισκέφτηκε για πρώτη φορά το ιατρείο του ψυχαναλυτή είχε έντονα την αγωνία του πρωτάρη. Η απόφασή του να επισκεφτεί κάποιον ειδικό στην ψυχική υγεία ήταν κατασταλαγμένη, φρόνιμη και συνετή.

Δεν πήγε γιατί είχε ανάγκη να βρει λύσεις στα προβλήματά του. Δεν χρειαζόταν κάποιον με ακονισμένο ψαλίδι να κόψει το μίτο της δικής του Αριάδνης. Ούτε του είχε γίνει έμμονη ιδέα να τον διαβεβαιώσει κάποιος ειδικός πως δεν ήταν τρελός. Δεν τον ένοιαζε να μάθει κάτι που δεν θα του χρησίμευε ούτως ή άλλως.

Στο ιατρείο είχε έρθει γιατί χρειαζόταν οπωσδήποτε έναν συνομιλητή. Έναν ακροατή καλύτερα, που θα τον άκουγε για σαράντα πέντε ολόκληρα λεπτά χωρίς να τον διακόψει με αγένεια.

Ένοιωθε την ανάγκη να διηγηθεί τη ζωή του σε κάποιον άγνωστο γιατί οι άγνωστοι δεν ακούνε με οίκτο. Ίσως κάποτε μάλιστα να την έκανε βιβλίο.

Ήταν ένα πολύ τυχερό αγόρι. Μέχρι την ενηλικίωσή του ζούσε σε ένα μέρος που υπήρχαν καλές και κακές μάγισσες, αμίλητες υπηρέτριες και πονηροί παραγιοί, εγωιστές πρίγκιπες και τεμπέληδες ιπποκόμοι, θυμωμένοι γείτονες και φοβισμένα κορίτσια, γοητευτικοί αλήτες και σοφοί παραμυθάδες με μουστάκια που έλεγαν τις ιστορίες τους κάτω από τη σκιά της μουριάς.

Έπειτα από έξι μήνες εβδομαδιαίων συνεδριών, ο γιατρός κατάλαβε πως ο μεσήλικας -το πρώην τυχερό αγόρι- δεν ήταν ένα ονειροπαρμένο γεροντοπαλίκαρο, ούτε ήταν ένας ιδιόρρυθμος και μοναχικός φαντασιοκόπος.

Ήταν ένας άνθρωπος που εξιστορούσε τη ζωή που έζησε. Μια ζωή την οποία φίλτραρε και λογόκρινε η αθωότητα και η παιδική ευαισθησία.

Οι αναμνήσεις είχαν μεταλλάξει το παρελθόν σε ένα κόσμο θαυμάσιο, μαγικό και αλληγορικό.

Στον ένα χρόνο ακριβώς, ο γιατρός ήταν πλέον πεπεισμένος πως ο μεσήλικας που ερχόταν κάθε εβδομάδα στην ώρα του και διηγιόταν όλα αυτά τα αδιανόητα με σταθερή και άχρωμη φωνή, ήταν ένα βαθιά πληγωμένο και κακοποιημένο, πρώην τυχερό παιδί.

Μαρία Φουσταλιεράκη 12-6-2018