ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΠΑΩ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

                                                            David Martiashvili

Φοράω τα τριμμένα παπούτσια μου και το μπαλωμένο πουκάμισο, αυτό που του λείπει το πάνω κουμπί. Καλώ το ασανσέρ κι ας το φοβάμαι. Μόλις μπαίνω μέσα, λέω καλημέρα σ' αυτόν που με κοιτάει από τον καθρέφτη και τον ενημερώνω με χαρά πως σήμερα θα πάω βόλτα στη θάλασσα.

Του βγάζω το καπέλο σε ένδειξη χαιρετισμού μόλις φτάνω στο ισόγειο. Δεν φοράω καπέλο, αλλά έτσι έχω δει να κάνουν στις ταινίες.

Στο πάρκο κάνω την πρώτη μου στάση. Έχω κρύψει μέσα στους θάμνους μια ταΐστρα για γατιά. Βγάζω από την τσέπη μου τη γατοτροφή και τη γεμίζω. Νερό έχει ακόμα. Χαμογελάω και περπατάω πιο ανάλαφρος. Όχι επειδή ξαλάφρωσα από ένα κιλό βάρος, αλλά επειδή αγαπώ τα γατιά.

Στο δρόμο τα παιδιά με κοροϊδεύουν, τα ίδια που προχθές μου άνοιξαν το κεφάλι, όμως δεν τα κακιώνω. Παιδιά είναι και παίζουν πετροπόλεμο.

Κατηφορίζω κι άλλο, στο δρόμο για τη θάλασσα. Ο ήλιος δεν καίει ακόμα. Ευτυχώς. Γιατί όταν ζεσταίνομαι ιδρώνω και βρομάω. Μου το λένε οι κυρίες που κλείνουν τη μύτη τους όταν περνάνε από δίπλα μου.

Να την η θάλασσα! Έφτασα. Κάθομαι στη άκρη και κρεμάω μέσα τα πόδια μου. Δεν ακουμπάνε στο νερό. Κανείς δεν ακουμπάει το νερό. Μόνο το θαυμάζουν και το φωτογραφίζουν από μακριά.

Λένε πως είναι μολυσμένο και δεν κάνει να κολυμπάμε. Εμένα δεν με νοιάζει αν είναι μολυσμένο.

Δεν κολυμπάω επειδή φοβάμαι, αλλά επειδή ντρέπομαι να ξεντυθώ. Δεν φοράω εσώρουχα από μέσα. Μπορεί να είμαι τρελός, όπως λέει ο κόσμος, αλλά δεν είμαι ανήθικος να με δουν γυμνό τα παιδάκια. Και ας πετάνε πέτρες όταν πλησιάζω. Και ας γιουχάρουν δυνατά όταν απομακρύνομαι. Παιδιά είναι και παίζουν.

Ένα με ρώτησε, μια φορά, γιατί μιλάω συνέχεια και λέω φωναχτά ό, τι σκέφτομαι και ό,τι κάνω. Μα για να ξέρω πως είμαι ζωντανός, του απάντησα. Για να καταλάβω πως δεν έχω ακόμα πεθάνει. Τι χαζή απορία.

Μαρία Φουσταλιεράκη 6-6-2018