ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΥΛΙΚΟΥ

Αγαπητέ αναγνώστη, εσύ που διαβάζεις 100 χρόνια μετά το θάνατό μου τα απομνημονεύματά μου.

Σ’ εκλιπαρώ μ’ επιείκεια να κρίνεις τις επονείδιστες πράξεις μου.
Ό,τι αναγκάστηκα να κάνω, το ‘κανα τυφλωμένος απ’ την εξουσία που μου έδινε η εύνοια της πιο σατανικής βασίλισσας του κυβέρνησε ποτέ το βασίλειο.

Μπορεί να φαίνονται όλα αυτά υπερβολικά και να νομίζετε πως είναι αποκυήματα της φαντασίας ενός γερο-ξεκούτη, αλλά σας διαβεβαιώ πως οι ίντριγκες, οι δηλητηριάσεις και οι αποκεφαλισμοί για πλάκα, ήταν καθημερινές και βαρετές ασχολίες στην αυλή που μεγάλωσα.

Βέβαια, εγώ ήμουν από τους τυχερούς. Έζησα ευτυχισμένος μέχρι τα βαθιά μου γεράματα μακριά ευτυχώς απ’ το παλάτι.
Εξαργύρωσα σε σχετικά νέα ηλικία την ελευθερία μου με την απόλυτη αφοσίωση και εχεμύθεια που επέδειξα σ’ όλη μου τη ζωή στο βασιλικό ζεύγος. Ήμουν ο έμπιστος και των δύο.

Η μέρα που έφυγα από το παλάτι για να ζήσω ελεύθερος, ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου.

Ήταν η μέρα των γενεθλίων μου κι έλαβα το ωραιότερο δώρο που μπορεί να λάβει κανείς. Την παντοτινή αγάπη.

Η βραδιά του μεγάλου χορού είχε φτάσει. Μόλις που πρόλαβα να φορέσω τα καινούργια μου ρούχα ραμμένα από το διάσημο μόδιστρο που έραβε αυστηρά γαλαζοαίματους και να επιβλέψω για πολλοστή φορά τις θέσεις των υπηρετών.

Η βασίλισσα Θεοδώρα μέχρι την τελευταία στιγμή με έστελνε να παραδώσω αρωματισμένα μηνύματα στο κάστρο του τελευταίου και νεαρότερου από ποτέ εραστή της.

Άξιζε λέει ο κόπος μου. Ένα μήνα νυχθημερόν έκανα τ’ αδύνατα δυνατά για να στήσω μια αξέχαστη γιορτή.

Είχα ξεπεράσει τον εαυτό μου κι εκείνη γι’ αντάλλαγμα μου είχε, λέει, μια έκπληξη!

Δώρο για την πολύχρονη και ταπεινή μου αφοσίωση για τα γενέθλιά μου.

Μόλις το άκουσα άρχισα να ονειρεύομαι ένα σεντούκι με χρυσά δουλτσίνια, μεγάλο όσο και το μπόι μου!

Την ξαφνική χαρά μου επισκίασε δυστυχώς ο αγαπημένος μου βασιλιάς. Πάλι συμβουλεύτηκε το νεοφερμένο γραφιά για να διαλέξουν μαζί τις θέσεις των καλεσμένων, ενώ εγώ του ‘χα κάνει εγγράφως τις προτάσεις μου εδώ και δυο βδομάδες.

Καθόλου καλό δεν ήταν αυτό.

Μέχρι τώρα ήταν δική μου ευθύνη ακόμα κι αυτή η λεπτομέρεια στους πολυάριθμους χορούς που γίνονταν στο παλάτι.

Ευχόμουν να μη με αντικαταστήσει ποτέ και ειδικά μέσα στην καρδιά του και χάσω τα διπλά προνόμια που είχα, μα ούτε που μ’ ένοιαζε.
Είχα τη Θεοδώρα με το μέρος μου. Αυτή με χρειαζόταν περισσότερο από εκείνον.
Ήξερα πολλά.

Αν έβλεπα  πως κινδυνεύει η εύνοια του βασιλιά στο πρόσωπό μου, θ’ αναγκαζόμουν να βγάλω απ’ τη μέση τον αντιπαθητικό γραφιά.
Ήθελε δεν ήθελε, θα ‘τρωγε κι αυτός δηλητηριασμένα μανιτάρια…

Καθώς οι βασιλικές τρομπέτες ξεκίνησαν να ηχούν και με επανέφεραν απρόθυμα στην πραγματικότητα,  το βασιλικό ζεύγος μπήκε με κάθε επισημότητα στην Αίθουσα του Χορού με τους 1000 περιβόητους πολυελαίους.

Ίσα που πρόλαβα να τρυπώσω αθόρυβα κάτω απ’ τα σκέλια της Θεοδώρας και να μπερδευτώ στα πολλά στρώματα των βελούδινων φορεμάτων της.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που το’ κανα χωρίς να καταλάβει ούτε η ίδια, ούτε οι 12 δεσποινίδες της Xαράς που της κρατούσαν τα φορέματα για να μπορεί να περπατάει στους τεράστιους διαδρόμους του παλατιού.

Αμάν! Πάλι δε φορούσε εσώρουχα η πόρνη!

Πάλι με βασάνιζε η αποφορά του νεαρού εραστή που ερχόταν απ’ την πρόστυχη σπηλιά της.

Ευτυχώς γρήγορα φτάσαμε στην Αίθουσα και βολεύτηκε αμέσως στον ψηλό της θρόνο. Βιαστικά και χωρίς να με αντιληφθεί, μισολιπόθυμος από ερωτική ζήλια, έκατσα διακριτικά στο πλάι τους.

Ονειρευόμουν τη μέρα που απ’ τα σκέλια της θα αναδυόταν η δική μου μυρωδιά που ήταν και πιο μοσχοβολιστή!

«‘Αι στα κομμάτια, πάλι αναστατώθηκα!» μου ξέφυγε φωναχτά και το βασιλικό ζεύγος με νουθέτησε με ταυτόχρονο βλέμμα.
Συνήλθα αμέσως.

Η Θεοδώρα με συνωμοτικό νεύμα με κάλεσε να πλησιάσω και να σκύψω στ’ αυτί της.

Με την υπέροχη ερωτική φωνή της μου είπε:

”Είσαι ο καλύτερος προστάτης των αρωματισμένων μυστικών μου.
Θέλω να ξέρεις πως θαυμάζω κι εκτιμώ την αυτοθυσία και την αφοσίωσή σου, αγαπημένε μου Γκόρικ.

 Ξέρω τη βαθιά αγάπη που μου’ χεις σα βασίλισσα και σα γυναίκα και σ’ ευχαριστώ.

Για τις μακρόχρονες υπηρεσίες σου αποφάσισα να σου κάνω ένα πολύτιμο δώρο, να το απολαμβάνεις μια ζωή.

Σου διάλεξα σύζυγο!»

Πριν προλάβω να κλείσω το ορθάνοιχτο στόμα απ’ την έκπληξη, πρόλαβε και φώναξε στους φρουρούς:

«Να παρουσιαστεί αμέσως μπροστά μου η μέλλουσα σύζυγος του αγαπημένου μου Γκόρικ!»

Οι θεόρατες πόρτες άνοιξαν ξανά διάπλατα και πίσω απ’ τις δεσποινίδες της Χαράς εμφανίστηκε μια πανέμορφη γυναίκα.

Ήταν  ντυμένη, χτενισμένη και στολισμένη ίδια με τη Θεοδώρα.

Η καρδιά μου σκίρτησε. Το πιστό αντίγραφο της ωραιότερης βασίλισσας που είχε υπάρξει ποτέ, στάθηκε στο πλάι μου χαμογελώντας.

Ήταν μια μινιατούρα της Θεοδώρας. Ήταν νάνος όπως κι εγώ!

Μαρία Φουσταλιεράκη 13-8-2016