ΑΙΔΟΙΟ ΣΕ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟ

Σκαρφάλωνα και γλίστραγα

σε ξένο χέρι πιάστηκα να με σηκώσει

μα με μάλωσε κι αυτό

τρελή με είπε σε μια ξένη γλώσσα

μα εγώ επέμενα

σε άλλη χώρα θα πήγαινα αν συνέχιζα την επιμονή

ανώφελο όμως κατάλαβα πως είναι

και σταμάτησα χέρι για βοήθεια να προτείνω

μόνη μου κατέβηκα

ακριβώς όπως είχα σκαρφαλώσει

Ακόμα και την ώρα που έφευγα

δεν το’ χα μετανιώσει

αλλά το τοπίο είχε αλλάξει πια

δεν είχα πρόγραμμα εγώ στο χωριό μου να πάω

απείχε απ’ την πρωτεύουσα του μυαλού

μίλια πολλά

Στο μοναδικό που κατέληξε εκείνο το έκτακτο συμβούλιο

ήταν ποιο στυλ ρούχα μου ταιριάζουν

Έπρεπε όμως με τζιν μισοκουμπωμένα να κυκλοφορώ

άβολο ήταν να το νιώθω να γλιστράει

και κίνδυνο να’ χω να μου πέσει στα ξαφνικά

άσε που δε θυμόμουν καν στη βιασύνη μου πάνω

εσώρουχο αν είχα βάλει

Εκπτώσεις για τα όνειρά μου είχα κάνει ήδη αρκετές

το αιδοίο μου όμως σε πλειστηριασμό

δε σκόπευα για κανένα λόγο να βγάλω

Μαρία Φουσταλιεράκη 31-8-2016

ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΩ ΡΟΖ

Άμα συνεχίσεις να με βλέπεις

και να μου μιλάς

υπόσχομαι να σε κάνω ροζ

ψιθύρισε ναζιάρικα η μικρή νεράιδα

στον άνδρα με το τατουάζ στο μπράτσο

Ροζ, δηλαδή τι, ξεκίνησε να ρωτά

κοιτώντας την παράξενα

με πλήθος ερωτηματικά

να θυμώνουν πάνω απ’ το κεφάλι του

Μην ανησυχείς, απάντησε γελώντας

το φτερωτό πειραχτήρι

σου πάει που’ σαι αρσενικό

και μ’ αρέσεις έτσι πάρα πολύ

Μ' αισιοδοξία θα ποτίσω τη σκέψη σου

να γίνει ροζ

όλα να τα βλέπεις θετικά

και η ζωή σου θα γίνει ονειρεμένη

αρκεί να το πιστέψεις

Άντε φύγε τώρα

καλό δρόμο και να προσέχεις

εγώ θα σε περιμένω να επιστρέψεις

Μαρία Φουσταλιεράκη 30-8-2016

ΧΩΡΙΣ ΥΠΟΠΤΑ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ

Μα τι κόσμος παράξενος είναι αυτός

δυο φορές αναγκάστηκα να λιποθυμήσω

για να σωθώ

καλύτερα να δείχνω αδύναμη σκέφτηκα

άβαφη και να μοιάζω με μένα

παρά κούκλα χωρίς ψυχή

όλοι θέλαν να ‘χουν λόγο

στα ρούχα

στο πρόσωπο

στο κορμί μου

απλόχερα μου ‘βαζαν χρήματα

στα χέρια

χωρίς ύποπτα ανταλλάγματα

μονάχα τα απλά

ξέρετε

τα συνηθισμένα

Μαρία Φουσταλιεράκη 30-8-2016

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ

Έρχεται ένα βράδυ

φαινομενικά τυχαίο

που χωρίς κανένα λόγο

έξω απ’ τα συνηθισμένα

βγαίνεις για μια στιγμή

θεατής κάθεσαι στο θεωρείο

και παρατηρείς με κιάλια

τη ζωή που διάλεξες

να πρωταγωνιστήσεις

Τον εαυτό σου βλέπεις

να κάνει και να νιώθει

διαφορετικά απ’ αυτά

που’ χε συνήθειο

ως τώρα

Είναι η στιγμή

που καταλαβαίνεις

το λόγο που χαμογελάς

μια γωνίτσα βολική

έχεις μόλις παραχωρήσει

σ’ ένα άνθρωπο

που δεν υπήρχε καν

στα σχέδιά σου

τα μελλοντικά

Μαρία Φουσταλιεράκη 30-8-2016

ΜΙΑ ΤΕΜΠΕΛΙΚΗ ΜΕΡΑ

Την τεμπελιά αποφάσισα σήμερα να τιμήσω

στον εαυτό μου υποσχέθηκα μ’ ένα απόλυτο τίποτα

όλη μέρα να καταπιαστώ
και μόνο φυσικές ανάγκες να ικανοποιώ

κι αυτές μονάχα αν επιτακτικά το απαιτήσουν

Μέρα ελεύθερη χάρισα σε χέρια και μυαλό

επιβράβευση που ακούραστα χρόνια
χωρίς αμοιβή για μένα δουλεύουν και τα δύο

Πρώτα σκέφτηκα ήρεμα και πολύ προσεκτικά

με τελετουργικό σοβαρό το σκηνικό να ντύσω

ξάπλωσα λοιπόν ανάσκελα σε καναπέ αναπαυτικό

ρούχα ελάχιστα φόρεσα να μη με σφίγγουν

τα χέρια σταύρωσα στο γυμνό στήθος απαλά

τα ονειροπόλα μάτια έκλεισα δυνατά

ερεθίσματα για να μην έχουν κι αναμνήσεις

και σιωπηλά άκουγα για ώρα το θόρυβο της πόλης

Έδιωχνα με μανία κάθε σκέψη που τολμούσε να εμφανιστεί

χωροφύλακας γινόμουν αυστηρός χωρίς σφυρίχτρα

αρχικά γαλήνη με κατέκλυσε λυτρωτική

τους χτύπους της καρδιάς άκουγα δυνατά

και τη ρυθμική αναπνοή συντόνιζα με πειθαρχία

γρήγορα έτσι κατάφερα να χαλαρώσω έντονα και βαθιά

τόσο, που τα μακρινά βήματα του ύπνου

μπόρεσα ν' ακούσω

χαιρόμουν που κατάφερα σ' ένα ατίθασο μυαλό να κυριαρχήσω

αλλά μια πονηρή σκέψη αυτομόλησε μ' αιφνιδιασμό

κρύφτηκε
και περίμενε να λαγοκοιμηθώ για να παρανομήσει

Μου θύμισε η αλήτισσα
του διαβόλου το θηλυκό

πως απολαυστικό δεν είναι μόνος να τεμπελιάζεις

μα σε ζεστή αγκαλιά φιλιά είναι όμορφο να παίρνεις

κι ατελείωτα χάδια να δίνεις εσύ ερωτικά

Αυτό ήταν!

Χάθηκε η ηρεμία της στιγμής

τα χέρια ξέπλεξαν μουτρωμένα απ' το στήθος

το ρεπό της ηρεμίας ερεθίστηκε
με χαστούκισε στα μούτρα

και γρήγορα τα πόδια με σήκωσαν
απ' τον καναπέ τον υπερβολικό

όμορφα ρούχα μου διάλεξαν στο λεπτό

κραγιόν ταιριαστό, αρώματα και στολίδια

Τυφλά υπάκουγα όλη την ώρα

-αν μπορούσα ας έκανα κι αλλιώς-

μεμιάς ξέχασα τεμπελιές και απραξίες

τους δρόμους πήρα οδηγώντας νευρικά

του νου μου να συναντήσω την ελεύθερη επιλογή

Σε πολύ καλό μου βγήκε
θα’ μουν αχάριστη τώρα αν παραπονεθώ

σ’ άλλο καναπέ ξαπλώθηκα εξίσου βολικό

αν και στριμωγμένα οφείλω να παραδεχτώ

μα είχα, δε σας το κρύβω, την τέλεια παρέα

την υπέροχη τεμπελιά μου για να συνεχίσω

Μαρία Φουσταλιεράκη 28-8-2016

ΜΙΑ ΣΚΑΛΑ ΚΟΥΤΣΗ ΠΟΥ ΕΤΡΙΖΕ

Σκόρπιες σκέψεις και σήμερα κάνω

το μυαλό δε μπορώ να πειθαρχήσω

σε μια μονάχα συγκεκριμένη

και για μένα μοναδική

Ουδέτερο μπορεί να μας το 'μαθαν

πως είναι στα σχολεία

μα θηλυκό ξυπνά κάθε πρωί

και σερνικό γίνεται κάθε βράδυ

Τι κι αν είναι έξυπνο

τι κι αν είναι πονηρό

ουδεμία σημασία έχει

αν δεν μπορεί

σε μικρές στιγμές να χαθεί

και οδυνηρές αναμνήσεις

Χαρταετός γίνεται το μυαλό

και σκαλώνει

σε σύρματα ηλεκτροφόρα

πεθαίνει κι όλας

καμιά φορά εκεί

ακαριαία και ανώδυνα

Το κουφάρι κι η μαδημένη ουρά

κρέμονται για χρόνια μοναχικά

εκτεθειμένη βορά σε ανέμους και βροχές

γίνεται στο τέλος μέρος του σκηνικού

κι αφομοιώνεται τελικά απ' το περιβάλλον

Τέτοιες σκαλωμένες

και πρόστυχες σκέψεις

κυρίως ερωτικές

έβλεπα στον ύπνο μου όλη νύχτα

και μούσκεμα στον ιδρώτα ξυπνούσα

Με μια σκάλα κουτσή που έτριζε

στον ουρανό προσπαθούσα να ισορροπήσω

κι όσα περισσότερα κουφάρια και ουρές

κατάφερνα να φτάσω

σε ειδικό κάδο ανακύκλωσης

με τιμές και δόξα

κάθιδρη τα πετούσα

Μαρία Φουσταλιεράκη 28-8-2016

ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ

Πληρότητα ένιωθε

μέχρι πριν από λίγο

υπέροχα πέρασε η βραδιά

με παρέα

τα φώτα στο λιμάνι

κουβέντες ανέφελες

αεροπλάνα που έφευγαν

και σκέψεις

που σώπαιναν

για να τιμήσουν

τις στιγμές

Όμως τώρα

κάτι λείπει

που αϋπνία προκαλεί

καπνισμένα φιλιά

κατακλύζουν τη σκέψη

κάθε φορά

που ανάβει τσιγάρο

Μαρία Φουσταλιεράκη 27-8-2016

ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΙ ΑΥΤΗ Η ΕΠΟΧΗ

Φοβάμαι μην περάσει

κι αυτή η εποχή

χωρίς να προνοήσω

ήλιο ζεστό

γι' αργότερα να φυλάξω

χωρίς αλμύρα

να μαζέψω θαλασσινή

από γνώριμες παραλίες

κι απόμερα βράχια

Μ' αλμύρα τα χείλη

θα σου βρέχω

στη βαρυχειμωνιά

δύστροπος έρωτας

όταν θα στα ξεραίνει

Με καυτές αχτίδες

θα σου ζεσταίνω το κορμί

όταν το φθινόπωρο

βίαια οι βοριάδες

μαζί με μένα

θα σε φιλάνε

Μαρία Φουσταλιεράκη 27-8-2016

ΟΛΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΚΙ ΑΘΙΚΤΑ

Άγραφα κι αξόδευτα κεφάλαια της ζωής μας

επαναστατούν

με βία αρπάζουν την πένα μέσα απ’ τα χέρια μας

τόσα πολλά θέλουν να γράψουν

τόσα πολλά ανυπομονούν να νιώσουν

τόσα πολλά καίγονται για να ζήσουν

όλα ολοκαίνουργια και άθικτα

κι αντί για μας παίρνουν το ρίσκο της αποτυχίας

χρόνια προετοιμάζονταν στη γενναιότητα

Όνειρα, έρωτες, ταξίδια, ίλιγγο, εμπειρίες,

πάντα αυθόρμητα σαν αυτοσχέδια παιχνίδια στην αλάνα

μα λίγος ο χρόνος και δε συμπυκνώνεται ο άτιμος

το κορμί αγύμναστο, ξέχασε το νόημα της ηδονής,

σε οδύνη το μετάφρασε,

άσε και κουράζεται εύκολα πλέον

Μονολογώντας ράθυμα σ’ ένα αργοπορημένο και νωχελικό ξύπνημα

μ’ ένα ημιμόνιμο τατουάζ χαμόγελου στα χείλη

κι ένα μόνιμο πόθο στο κορμί που δε θέλει να ξυπνήσει ακόμα

στη χθεσινή νύχτα ξαπλώνει με τα μάτια ανοιχτά

παραδομένο μέσα σ’ ένα άλλο γνώριμο κορμί

Σκόρπιες οι σκέψεις μου σήμερα σαν αγριολούλουδα στον αγρό

καπέλο χρειάζεται η μέρα κι ας έχει συννεφιά

καίει ο ήλιος ακόμα δυνατά και μ’ αρέσει πολύ

Μαρία Φουσταλιεράκη 27-8-2016

ΜΕ ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΕΓΩ

Στις αρχές

μια χαραμάδα στην καρδιά

μικρούλα τόση δα

άνοιξες για να κοιτάζω

Το βλέμμα ολόκληρο

στρίμωξα στη στενή οπή

φιλόξενους χτύπους

νανούρισμα

παλιού καιρού

μου θύμισες αμέσως

Νόμιζες το αίμα σου

εγώ πως θα φοβηθώ

με ορμή σαν έτρεχε

στις ανυπότακτες φλέβες

Με αίμα και φωτιά

μεγάλωσα εγώ

ο κίνδυνος από παιδί

σα μέλι με τραβάει

προσάναμα μου είπαν

πως γεννήθηκα θηλυκό

να καίγομαι, να κατακαίω

χωρίς καθόλου να φοβάμαι

Μαρία Φουσταλιεράκη 25-8-2016

ΠΟΤΕ ΔΕ ΣΟΥ ΛΕΙΠΩ

Πρώτη φορά

όταν ομολόγησες

με φυσικότητα

πως δε σου λείπω

τρόμαξα

μα το 'κρυψα

κάνοντας τάχα

πως είμαι γενναία

Για μέρες σκεφτόμουν

τη φράση αυτή

γκριζάριζαν οι λέξεις

έψαχνα αδιαφορία

μέσα τους αν κρύβουν

Περνούσε όμορφα

μαζί σου ο καιρός

μα όταν το θυμόμουν

σκοτείνιαζα στα ξαφνικά

κι έντεχνα απέστρεφα το βλέμμα

Σήμερα επιτέλους

κατάλαβα τι ήθελες να πεις

που καθόλου δε μου λείπεις

μα νιώθω τόσο γεμάτη από σένα

Μαρία Φουσταλιεράκη 24-8-2016

ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΡΑΓΙΟΝ ΚΑΙ ΓΟΒΕΣ ΨΗΛΕΣ

Το πάει πάλι

για βροχή

Αλεξικέραυνο όμως

θα φορέσω απόψε

κόκκινο κραγιόν

και γόβες ψηλές

Μόνο έτσι

θα νιώθω ασφαλής

στα έκτακτα

συναισθηματικά

φαινόμενα

που προέβλεψε

το έγκυρο

δελτίο καιρού

Μαρία Φουσταλιεράκη 23-8-2016

ΑΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ

Δίπλα σου στέκομαι

κι ας μη με βλέπεις

Είμαι εκεί

όταν τα χείλη σουφρώνεις

και όλα

θες να τα κάνεις πουτάνα

όπως λες

Είμαι εκεί

τις στιγμές

που μ' αποζητάς

και λείπω

τα μηνύματα κοιτάς

μήπως φωτίσει

το δικό μου

Είμαι εκεί

όταν ξαπλώνεις

μονάχος τα βράδια

και θα' θελες

να μ' έχεις αγκαλιά

Μα είμαι εκεί

Αν γυρίσεις

το κεφάλι

θα με δεις

που σου χαμογελάω

Μαρία Φουσταλιεράκη 22-8-2016

Μ' ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΥ ΣΟΥ ΓΚΡΙΝΙΑΖΩ

Μ’ αρέσει που σου γκρινιάζω

καμιά φορά

απ' το πουθενά

κώδικες μ' αυτό τον τρόπο

αναπτύσσουμε

με λόγια

Εργαλεία αγάπης

φτιάχνουμε παραδοσιακά

προσανάμματα

να' χουμε

όταν σκοτεινιάζει

και βγάζει ψύχρα

Συγγνώμη σου ζητώ

δίχως ίχνος εγωισμού

ηρεμία τότε

με γεμίζεις

και περισσότερη φροντίδα

Τα ξημερώματα

αγκαλιασμένους

μας βρίσκουν

κάθε φορά

τανγκό να χορεύουμε

ηδονικά

και σ' όλη την πίστα

κατάληψη

να' χουμε κάνει

Μαρία Φουσταλιεράκη 21-8-2016

ΟΛΟΓΙΟΜΟ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟΨΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Ολόγιομο έγινε το φεγγάρι

για το χατίρι μας μονάχα

χαμηλά κατέβηκε

και πλησίασε

ειδυλλιακό σκηνικό

να δημιουργήσει

Φανάρι στο σκοτάδι

στεκόταν

όχι λάμψη απόκοσμη να δώσει

καθόλου δεν την είχαμε ανάγκη

είχαμε εδώ και μέρες

περισσεύματα αποθηκεύσει

Ο κύβος του έρωτα

ερρίφθη

για πρώτη φορά

στην άμμο

απαλά κύλησε

τα δάχτυλα

λαίμαργα έγλυφε

και γελώντας

ίδιος αθώο παιδί

ξανά ερρίφθη

στα πόδια μας

μπροστά

για να πιστέψουμε

στα θαύματα

που είχαμε ξεχάσει

πως υπάρχουν

Μαρία Φουσταλιεράκη 20-8-2016

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΥΡΙΖΕΙ ΕΡΗΜΗΝ

Οι άνθρωποι γύρω

το στόμα

ανοιγοκλείνουν

μα ο ήχος

σε μένα

δε μπορεί να φτάσει

Στο δικό μου

ολοστρόγγυλο σύμπαν

που μ’ αναστεναγμούς

έμαθε

να προχωράει

ο κόσμος

γυρίζει ερήμην,

μα χωρίς την άδειά μου

δεν ξέρει

πώς πραγματικά

να μ' αγαπάει

Μαρία Φουσταλιεράκη 17-8-2016

ΤΑ ΓΟΒΑΚΙΑ ΘΑ ΒΑΛΩ ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΚΟΥΤΙ

Ένα σβώλο χρυσάφι

στη χούφτα κρατώ

σφιχτά

προσεκτικά βαδίζω

φοβάμαι

μη μου πέσει

Με λάσπες γέμισε ο δρόμος

έβρεξε το βράδυ

λερώθηκαν τα γοβάκια

μα δεν πειράζει

Μόλις βρω σε ποιον

θα χαρίσω

το πολύτιμο φορτίο

τα χέρια θ' αδειάσω

κατάκοπη θα καθίσω

να ξεκουραστώ

και τα βρώμικα παπούτσια

θα καθαρίσω

Έπειτα

τα γοβάκια θα βάλω

πάλι στο κουτί

και ξυπόλητη

από δω και πέρα

θα περπατάω

όταν βρέχει

Μαρία Φουσταλιεράκη 16-8-2016

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΛΟΓΙΑ ΒΡΗΚΑΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Δεν έχω άλλες λέξεις

άδειασε το μυαλό

εσύ το πήρες όλο

κι είχα τόσα να πω

πως αισθάνομαι

Ξέρω

και μένα μου τέλειωσαν

οι λέξεις

μ’ έχεις ξεμυαλίσει

Οι σκέψεις και τα λόγια

βρήκαν ευκαιρία

να ξεκουραστούν

Σιωπή

τα χέρια ξεκίνησαν

να μιλούν

και τα κορμιά

να κάνουν έρωτα

Μαρία Φουσταλιεράκη 14-8-2016

ΑΠΟΣΤΑΣΗ

Όταν η απόσταση
δε μας επιτρέπει

μαζί να διασκεδάζουμε
το βράδυ

χαίρομαι να βγαίνεις με φίλους

και να περνάς υπέροχα
καρδιά μου

Χαμογελάω αυτάρεσκα στην ιδέα

πως πολλές διαθέσιμες γυναίκες

θα θελήσουν
να σε φλερτάρουν

γιατί είσαι πολύ όμορφος άνδρας

μα εσύ
ευγενικά συστήνεσαι

ήδη ξεμυαλισμένος
και γελάς!

Μαρία Φουσταλιεράκη 13-8-2016

ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΥΛΙΚΟΥ

Αγαπητέ αναγνώστη, εσύ που διαβάζεις 100 χρόνια μετά το θάνατό μου τα απομνημονεύματά μου.

Σ’ εκλιπαρώ μ’ επιείκεια να κρίνεις τις επονείδιστες πράξεις μου.
Ό,τι αναγκάστηκα να κάνω, το ‘κανα τυφλωμένος απ’ την εξουσία που μου έδινε η εύνοια της πιο σατανικής βασίλισσας του κυβέρνησε ποτέ το βασίλειο.

Μπορεί να φαίνονται όλα αυτά υπερβολικά και να νομίζετε πως είναι αποκυήματα της φαντασίας ενός γερο-ξεκούτη, αλλά σας διαβεβαιώ πως οι ίντριγκες, οι δηλητηριάσεις και οι αποκεφαλισμοί για πλάκα, ήταν καθημερινές και βαρετές ασχολίες στην αυλή που μεγάλωσα.

Βέβαια, εγώ ήμουν από τους τυχερούς. Έζησα ευτυχισμένος μέχρι τα βαθιά μου γεράματα μακριά ευτυχώς απ’ το παλάτι.
Εξαργύρωσα σε σχετικά νέα ηλικία την ελευθερία μου με την απόλυτη αφοσίωση και εχεμύθεια που επέδειξα σ’ όλη μου τη ζωή στο βασιλικό ζεύγος. Ήμουν ο έμπιστος και των δύο.

Η μέρα που έφυγα από το παλάτι για να ζήσω ελεύθερος, ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου.

Ήταν η μέρα των γενεθλίων μου κι έλαβα το ωραιότερο δώρο που μπορεί να λάβει κανείς. Την παντοτινή αγάπη.

Η βραδιά του μεγάλου χορού είχε φτάσει. Μόλις που πρόλαβα να φορέσω τα καινούργια μου ρούχα ραμμένα από το διάσημο μόδιστρο που έραβε αυστηρά γαλαζοαίματους και να επιβλέψω για πολλοστή φορά τις θέσεις των υπηρετών.

Η βασίλισσα Θεοδώρα μέχρι την τελευταία στιγμή με έστελνε να παραδώσω αρωματισμένα μηνύματα στο κάστρο του τελευταίου και νεαρότερου από ποτέ εραστή της.

Άξιζε λέει ο κόπος μου. Ένα μήνα νυχθημερόν έκανα τ’ αδύνατα δυνατά για να στήσω μια αξέχαστη γιορτή.

Είχα ξεπεράσει τον εαυτό μου κι εκείνη γι’ αντάλλαγμα μου είχε, λέει, μια έκπληξη!

Δώρο για την πολύχρονη και ταπεινή μου αφοσίωση για τα γενέθλιά μου.

Μόλις το άκουσα άρχισα να ονειρεύομαι ένα σεντούκι με χρυσά δουλτσίνια, μεγάλο όσο και το μπόι μου!

ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ ΑΓΚΑΛΙΑ

Χωρίς δεύτερες σκέψεις

σε δέχτηκα στη ζωή μου

Οι δεσμεύσεις κι οι ευθύνες

μας χώρισαν για λίγο

αλλά μας ενώνουν

της λαχτάρας τα τηλεφωνήματα

Μια γλυκιά θλίψη

γεμίζει το στόμα

όταν λέμε καληνύχτα

και μετράμε ανυπόμονα

το χρόνο που μας δυναμώνει

Είναι λυτρωτικό

να ξέρεις πως στο δρόμο του γυρισμού

σε περιμένει

μια αγκαλιά φροντίδας

Μαρία Φουσταλιεράκη 12-8-2016

ΕΣΕΡΝΕ ΑΡΓΑ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ

Συνήθειο το' χα να σεργιανίζω τ’ απομεσήμερα σε πολυσύχναστους δρόμους. Διάλεγα ένα κεντρικό μαγαζί και καθόμουν σε τραπέζι που είχε αναπαυτικά καθίσματα.

Αφού βολευόμουν και τακτοποιούσα τα προσωπικά μου είδη, παράγγελνα καφέ.

Φορούσα γυαλιά ηλίου, επέλεγα ηλιόλουστες μέρες για τους μοναχικούς περιπάτους μου και απολάμβανα το καφεδάκι μου χαζεύοντας τους περαστικούς.

Άφηνα το βλέμμα μου ελεύθερα να περιπλανηθεί στα σχήματα και στα πρόσωπα των ανθρώπων. Απέφευγα όμως να εστιάσω στα βλέμματα και στις εκφράσεις τους.

Ήθελα να’ χω μόνο μια μακρινή εικόνα τους, κινηματογραφική, γι' αυτό και φορούσα τα γυαλιά.

Απολάμβανα πολύ να παρατηρώ τις εναλλαγές ανάμεσα στα νωχελικά και στα βιαστικά βήματα.

Σε ράθυμες κινήσεις και σε νευρικές.

Σε μοναχικούς ανθρώπους και σε μεγάλες παρέες.

Κάπου – κάπου, η ματιά μου στεκόταν σ’ ένα πρόσωπο που μου ‘κανε εντύπωση.

Στιγμιαία αποθήκευα την έκφραση, το βλέμμα αν είχα την τύχη να διασταυρωθεί με το δικό μου και για μερικά λεπτά σταματούσα να παρατηρώ τους υπόλοιπους. Άρχιζα να ταξιδεύω.

Έπλαθα μέσα στο μυαλό μου μια ιστορία ζωής για το πρόσωπο που διάλεγα.

Άλλοτε μου γεννιόταν μια υπέροχη ιστορία έρωτα κι άλλοτε μια πικρή, πιο πολύ και από πικραμύγδαλο, δυστυχισμένη τραγωδία.

Με συνέπαιρνε τόσο η φαντασία μου, που υπήρχαν στιγμές που γέμιζαν δάκρυα τα μάτια μου.

Τόσο αληθινός ήταν ο φανταστικός ξένος πόνος.

Όπως τότε, θυμάμαι, που αντίκρισα τα μάτια ενός νεαρού άνδρα. Άδεια μάτια εκατόχρονου. Με τη λάμψη της νεότητας να ‘χει χαθεί.

Στη θέση της μια πίκρα είχε εγκατασταθεί και μια παραίτηση.

Περπατούσε σκυφτός, σα γεράκος, και στο χέρι του κρατούσε σφιχτά μια σακούλα από φαρμακείο.

Έσερνε τα βήματά του αργά κι όταν έφτασε κοντά μου σκόνταψε σ' ένα ύψωμα του πεζοδρομίου κι έχασε προς στιγμή την ισορροπία του.

ΦΥΛΑΞΕ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΤΣΕΠΗ

Όταν στο τέλος χαμογέλασες

ησύχασα,

φύλαξε αυτό το χαμόγελο

στην αριστερή τσέπη

που ‘ναι κοντά στην καρδιά

να τρέφεται από χτύπους

μέχρι ν’ αγκαλιαστούμε ξανά

Μαρία Φουσταλιεράκη 10-8-2016

ΕΧΩ ΑΡΧΙΣΕΙ ΚΑΙ Σ’ ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΙ

Έχω αρχίσει και σ' ερωτεύομαι

σου 'πα μωρό μου διστακτικά

σε χρόνο που τον νόμιζα για λάθος

σε τόπο που δεν έμοιαζε σωστός,

είχα όμως ανάγκη να το εκμυστηρευτώ

να τολμήσω δυνατά να το ξεστομίσω

Σιώπησες για μια στιγμή,

έγινες σοβαρός

μα όταν το στόμα σου αυθόρμητα είπε

πως σου' χω γίνει πολύ απαραίτητη εγώ

στα σύννεφα βρέθηκα και άρχισα να πετάω

Πόσο υπέροχο είναι

απαραίτητος να' σαι

για κάποιον που τον πονάς,

πόση τρυφερότητα κρύβεται πίσω απ' αυτά τα λόγια

Απρόσμενη φροντίδα

που άδολο έρωτα παίρνει αγκαλιά

και με χαρούμενα ρούχα όμορφα τον ντύνει

Εσύ με τα στιβαρά σου μπράτσα τα δυνατά

θεμέλια βαθιά απ' το πρώτο βλέμμα

είχες αρχίσει ερήμην μου να σκάβεις

σε μια γη άνυδρη και από χρόνια πια τραχιά

που μια ξαφνική νεροποντή

μαλακή την έκανε

κι έτοιμη ξανά να καρποφορήσει

Μαρία Φουσταλιεράκη 10-8-2016

ΘΟΛΩΜΕΝΟ ΤΖΑΜΙ

Τα ερωτικά φιλιά

ολονύχτιες

υποσχέσεις φροντίδας

έλεγαν αντί για προσευχές,

ως το πρωί οι σφιχτές αγκαλιές

έφτιαξαν ένα καινούργιο σπίτι

Απ' το θολωμένο τζάμι

βλέπαμε έναν έρωτα

να γεννιέται μες στη βροχή

οι αστραπές του πόθου

φωτογράφιζαν συνέχεια

το δρόμο μήπως χάσει

Μαρία Φουσταλιεράκη 10-8-2016

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΕ ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ

Λόγια από παραμύθια

με μεγάλωσαν εμένα

από στόματα ενηλίκων

ποτέ δε βγήκαν

άηχα έμαθα να τα διαβάζω

τις λευκές νύχτες

σε σιωπηλές τιμωρίες

πάνω κοιμόμουν

κάθε ξύπνημα

τη μοναξιά πονούσε

κίνδυνος γινόμουν

που 'βαζε σκόρπιες τις φωτιές

Απαντήσεις ρητορικές

σε ηλικία τρυφερή ζητούσα

σε σφραγισμένα βιβλία

τις αναζητούσα

αφού τα βλέμματα σφάλιζαν

νανούριζαν απ’ την αρχή

το σπασμένο λίκνο

Κρυμμένη πίσω από πόρτες

δίγλωσσους κόσμους

ανακάλυπτα

αθόρυβα τις νύχτες

έκλεβα τα παραμιλητά τους

μπελάς γινόμουν

και ντροπή στο γιορτινό τραπέζι

αγάπη όταν ζητιάνεψα

με ζάλιζαν με αντιφάσεις

Το ματωμένο στόμα σφάλιζα

κατά πως με είχαν διδάξει

όσφρηση γινόμουν

όσο μεγάλωνα

και ανυπότακτα αυτιά

το μελλοντικό θάνατο

με σημάδια στους καρπούς

ξόρκιζα

όσο η αλήθεια μου

ξέσκιζε

την ασθενή τους μνήμη

Μαρία Φουσταλιεράκη 10-8-2016

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Ο ταξιδευτής σαν επιστρέφει σπίτι

ακριβό δώρο φέρνει σε αγαπημένους

Τις αγκαλιές που στερήθηκαν

με φροντίδα βάζει σε κουτί

τυλιγμένο με κόκκινες κορδέλες

και το προσφέρει με σοκολατένιο φιλί στα χείλη

Ευλογημένη φυσική παρουσία

που συνοδεύεται από αγκαλιές και χάδια,

εκείνα τ’ άηχα και αθόρυβα που πνίγουν

τη λαχτάρα τους μέσα στα χαμόγελα

Μαρία Φουσταλιεράκη 9-8-2016

ΑΓΑΠΩ ΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ

Όλα μ’ αρέσουν στα καλοκαίρια. Η ζέστη, η γλυκιά αποχαύνωση, ο ήλιος, η θάλασσα, τα κύματα.
Οι παραλίες το πρωί και το βράδυ.
Η δροσιά της θάλασσας πάνω στο γυμνό κορμί που τ’ ανατριχιάζει.
Το παπάλιασμα στο δέρμα απ΄την πολύωρη παραμονή στο νερό.
Μα περισσότερο απ’ όλα αγαπώ το αεράκι.

Μ’ αρέσει πολύ να’ μια ξαπλωμένη σε αναπαυτική ξαπλώστρα ή θαλασσινό κρεβάτι, να’ χω χαλαρώσει απ’ τη ζέστη, να έχω σχεδόν απομονωθεί από εξωτερικούς ήχους  και ν’ αφήνω το αεράκι να με χαϊδεύει σ’ όλο το κορμί μου.
Να το νιώθω να μ’ αγγίζει στα κατακόκκινα νύχια των ποδιών μου, ν’ ανεβαίνει στις γάμπες και μετά στα γόνατα.
Να σταματά για λίγο στους μηρούς, προσδοκώντας να τ’ ανοίξω ελαφρά με νωχελικότητα.
Γρήγορα προσπερνά το εφήβαιο που φορά μαύρο μπικίνι και στέκεται να γαργαλήσει την κοιλιά.
Ανατριχιάζω, συνεχίζει ανεβαίνοντας με αδημονία στο στήθος και γλύφει μια σταγόνα ιδρώτα που έχει ξεκινήσει να κατρακυλά.
Προχωρά στο λαιμό δροσίζοντας την κάψα του φιλιού, μετά στα μάγουλα και σ' όλο το πρόσωπο.
Παίζει για ώρα με τα μαλλιά μου.
Τ’ ανακατεύει παιχνιδιάρικα και άξαφνα φεύγει, χαμογελώντας, ν’ αγκαλιάσει άλλο κορμί.
Ένα καινούργιο αεράκι έχει αρχίσει να φιλά τα δάχτυλα των ποδιών μου.
Μ’ αρέσει τόσο πολύ η θαλασσινή αύρα!
Αγγίζει ηδονικά τα ημίγυμνα κορμιά.
Αν καταφέρεις ν’ αποκοιμηθείς, ο ύπνος είναι απολαυστικός και γαλήνιος όσο η αγκαλιά ερωτευμένου εραστή.
Τον αγαπώ. Γιατί είναι ένας τρυφερός εραστής που ερωτεύεται αλμυρά κορμιά.

Μαρία Φουσταλιεράκη 6-8-2016

ΔΕ ΘΕΛΩ, ΜΑ ΘΕΛΩ

Δε θέλω να’ μαι το λιμάνι της γαλήνης

δε θέλω να’ μαι το απάγκιο για τη βροχή

δε θέλω να’ μαι το βολικό που περιμένει

δε θέλω να’ μαι το μήνυμα που εύχεσαι

να διαβαστεί

Θέλω να’ μαι η σκέψη του κάθε χρόνου

θέλω να’ μαι λαχτάρα ο πόθος να τη φορά

θέλω να’ μαι η έγνοια πως τίποτα δε μου λείπει

θέλω να’ μαι ο καημός κάθε πρωί όταν ξυπνάς

Είμαι ένας δρόμος με τριαντάφυλλα στρωμένος

μα πρόσεχε ξυπόλητος τ’ αγκάθια όταν πατάς…

Μαρία Φουσταλιεράκη 8-8-2016