ΜΟΥΣΚΕΨΕ ΤΟ ΧΑΛΙ

Έπαψε από καιρό να μου φαίνεται αστείο.

Κάθε φορά που βρέχει, διάπλατα τα παράθυρα ανοίγεις και περιμένεις απ' την υγρασία να σου δώσει άφεση παλιών αμαρτιών.

Μέσα απ' τις σταγόνες της νοσταλγίας, ευκαιρία ψάχνεις να σ' αγγίξει ένας ξεχασμένος ουρανός.

Ποτέ δεν είχες εύκολα τα δάκρυα.

Ποτέ δεν είπες στον εαυτό σου με γενναιότητα, συγγνώμη.

Πάντα, ζητάς από κάποιον άλλο να σε λυτρώνει.

Ήρθε η ώρα που μόνα τους θα κλείσουν τα διάπλατα παράθυρα, θα το δεις.

Μούσκεψαν πάλι οι κουρτίνες.

Μούσκεψε το χαλί στο πάτωμα απ' την πολλή βροχή.

Ξυπόλητος και γυμνός, αόρατα σημάδια ακολουθείς.

Κυκλικά και σκυφτά μέσα κι έξω απ' το σπίτι.

Εσύ, πίσω σου αφήνεις με καημό τα λογικά σου, κι εμένα, μου τελειώνουν οι αριθμοί που ήξερα τα βήματά σου να μετρώ.

Έπαψε από καιρό να μου φαίνεται αστείο.

Μόλις κοπάσει κι αυτή η μπόρα, ξέρω πως από μένα θα ζητάς,

με χνουδωτή πετσέτα το κορμί σου να σκουπίσω απ' τη λυτρωτική βροχή που μέσα σου κουβαλάς.

Μαρία Φουσταλιεράκη 6-3-2017