ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΣ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΩ

Σήμερα άκουσα για πρώτη φορά τη φωνή σου και το γέλιο της.

Παράξενο. Εγώ το θυμάμαι αυτό το γέλιο. Ήμασταν παιδιά, εκεί στη μακρινή πατρίδα σου.

Γέλασες μαζί μου και μου χάιδεψες τα μαλλιά όταν στάθηκα μπροστά σου με θάρρος και σου είπα, εσένα θα παντρευτώ όταν θα μεγαλώσω.

Ήμουν μια σταλιά κοριτσάκι τότε. Δε βιαζόμουν να μεγαλώσω. Απλά ήθελα να το ξέρεις για να με περιμένεις.

Εσύ αναγκάστηκες να γίνεις άνδρας πριν την ώρα σου. Στην ψυχή πρώτα έγινες άνδρας και μετά στο κορμί. Όλα νωρίς τα έκανες εσύ.

Ο χρόνος πάντα έπαιζε κρυφτό μαζί σου και συ τον κυνηγούσες με λύσσα.

Να προλάβεις. Ν' αγαπήσεις. Να ζήσεις. Να πονέσεις. Να ερωτευτείς.

Παράξενο ν' ακούω για πρώτη φορά σήμερα τη φωνή σου. Τη γνωρίζω αυτή τη φωνή.

Στην εφηβεία με μάλωνε που δε διάβαζα τα μεσημέρια, γιατί έτρεχα μετά το σχολείο στο ποτάμι. Έβγαζα τα παπούτσια και περπατούσα αντίθετα στο ρεύμα με το νερό να φτάνει ψηλά στα πόδια μου.

Κυνηγούσα τα ξερά φύλλα που ταξίδευαν τεμπέλικα τα ζεστά καλοκαίρια. Ήμουν παιδί και γελούσα με τα βατράχια και τα νερόφιδα που τρόμαζαν απ' τις πατούσες μου. Δε φοβόμουν τίποτα.

Αντάρτισσά μου, έτσι, με έλεγες.

Ακόμα ακούω τη φωνή σου όταν περνάω δίπλα από ποτάμια. Τώρα μεγάλωσα. Μα ακόμα κυνηγάω τα φύλλα και περπατάω κόντρα στο ρεύμα.

Δε σε παντρεύτηκα. Αθέτησα την υπόσχεσή μου. Ούτε εσύ με περίμενες να μεγαλώσω.

Περιμένω να συναντηθούμε ξανά. Θα μου χαμογελάσεις και θα μου χαϊδέψεις τα μαλλιά όπως τότε. Εκείνη τη στιγμή θα ξαναγίνω κοριτσάκι και συ θα γίνεις το παιδί που δεν πρόλαβες.

Μαρία Φουσταλιεράκη 1-3-2017