ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ 'ΘΕΛΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΚΙ ΟΧΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ

Υπερηφάνεια μπαίνει σήμερα με ορμή απ' τ' ανοιχτά μου παράθυρα. Έχει ζέστη έξω.

Η μυρωδιά της πρόχειρα ντυμένης ηθικής ανάτασης είναι αποπνικτική.

Παντού τσίκνα.

Παντού καλογυαλισμένα υποδήματα. Στέκονται ακίνητα, αντί να περπατούν μπροστά απ' το μέλλον.

Άλλοι πιέζονται να ξεχάσουν σήμερα κι άλλοι προσπαθούν με κόπο να θυμηθούν.

Κι εγώ σήμερα θα 'θελα να θυμηθώ και όχι να ξεχάσω.

Να θυμηθώ ποια ήμουν πριν μεγαλώσω.

Πριν πανηγυρίσω με πλαστικά σημαιάκια την ενηλικίωσή μου.

Πριν αναγκαστώ να προσαρμόσω τον κόσμο γύρω μου για να χωρέσω και να βολευτώ.

Πριν πιω στην υγειά μου εκείνο το πρώτο ποτήρι με καθαρό δηλητήριο ατόφιας αγάπης.

Πριν καν φύγω απ' τον εαυτό μου τρέχοντας, για να μην τον πληγώσω κι άλλο.

Αυτά προσπαθώ να θυμηθώ σήμερα.

Τα υπόλοιπα πρωινά που ξυπνάω, δεν πασχίζω τίποτα να ξεχάσω ούτε να θυμηθώ.

Και περιέργως, ποτέ δεν αναρωτιέμαι ποια είμαι.

Ίσως γιατί τα βράδια που γυρίζω σπίτι, πρώτα πλένω τα χέρια μου πολλές φορές και μετά, με καθαρά δαχτυλικά αποτυπώματα βγάζω τα ρούχα από πάνω μου.

Συνήθως, αν και βρώμικα, μυρίζουν όμορφα απ' τα αρώματα που φοράω.

Καμιά φορά όμως, εκεί που πηγαίνω, τα ποτίζει η απόγνωση του κόσμου γύρω μου και δε μυρίζουν πια όμορφα.

Όταν συμβαίνει αυτό, σουφρώνω τη μύτη από περιέργεια και τα βγάζω βιαστικά από πάνω μου. Κουβάρι τα πετάω στο πάτωμα. Μετά το ξανασκέφτομαι και τα λυπάμαι.

Την ώρα που ξεντύνομαι, ξεντύνονται μαζί μου κι οι ρόλοι που μου φόρεσε με το ζόρι η κοινωνία.

Ενήλικοι οι περισσότεροι, χωρίς τη βοήθειά μου ξεντύνονται.

Ιεροτελεστικά και πειθαρχημένα κρεμιούνται έπειτα ανά μέγεθος στη ντουλάπα.

Ολόγυμνη μένω, σβήνω το φως και κοιτάζω το λευκό δέρμα που ξεχωρίζει στο σκοτάδι. Χαμογελάω όταν σκέφτομαι πόσο όμορφα το γερνάνε οι μέρες και πόσο υπομονετικά το αναπλάθουν τ' αστέρια τις νύχτες.

Το πρωί πάντα ξυπνώ σε κρεβάτι που η ατιμία δεν επιτρέπεται να τ' ακουμπά.

Βωμός είναι το δωμάτιό μου, κρυφά βαφτισμένος για να τον προσκυνά ο φυλαγμένος πόνος όλου του κόσμου.

Αρχοντικά μπαλκόνια τριγυρίζουν το βωμό μου για να μπαίνει άπλετα το φως κάθε που ξημερώνει.

Κάθε μέρα ξημερώνει.

Ακόμα και τον καιρό που επιλέγω να ζω στα σκοτεινά, με τα πατζούρια κατεβασμένα.

Θέλει θάρρος για να βλέπεις στο φως τα σημάδια που ζωγράφισε ένα απωθημένο που ξέχασες τσαλακωμένο στο βάθος της ντουλάπας.

Κάτω απ' το κυριακάτικο φουστάνι που δεν τόλμησες να φορέσεις ακόμα.

Μαρία Φουσταλιεράκη 25-3-2017