ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΙΓΕΙΑ ΜΙΛΩ

Οι ψυχές, να ξέρεις, στέκονται στο ίδιο επίπεδο.

Το υλικό που είναι φτιαγμένες είναι παρόμοιο.

Μονάχα που καμιά φορά, οι άνθρωποι που φορούν τις ψυχές τους κατάσαρκα, περπατούν αφηρημένα κι άτσαλα γιατί χαζεύουν τον ουρανό.

Αν οι δρόμοι έχουν ανωμαλίες απ' τη χρήση, σκοντάφτουν, πέφτουν στις λάσπες και λερώνονται.

Αν σηκωθούν και τινάξουν καλά τις λάσπες, η αμαρτία, δρόμος κάθαρσης γίνεται για τον Παράδεισο.

Αν η λάσπη ποτίσει και ποτέ δεν καθαριστεί, πίσσα γίνεται και το βάρος της σε τραβά κατ' ευθείαν στην Κόλαση.

Για τα επίγεια μιλώ.

Εδώ βρίσκονται όλα. Και ο Παράδεισος και η Κόλαση.

Μαρία Φουσταλιεράκη 20-3-2017