ΚΑΤΟΙΚΩ Σ' ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ

Δεν έχω κάποιον για να μιλάω μαζί του.

Κάποτε, κρατούσα την αθωότητα απ' το χέρι και μαζί της συνομιλούσα για να μη μπαγιατέψουν οι φρέσκες σκέψεις μου.

Στις σελίδες ενός βιβλίου την έκρυψα θυμάμαι, κι από τότε ξέχασα που την έβαλα και τη λησμόνησα.

Από τότε μου έμεινε η αγάπη για τα βιβλία. Στους δικούς τους κόσμους ψάχνω να βρω ένα κόσμο που να χωράω και να μου ταιριάζει.

Ένα κόσμο που θα 'χω κάποιον μαζί του για να συνομιλώ.

Επειδή δεν έχω κανέναν, έπαψα να μιλώ αληθινά. Όχι πως λέω ψέματα. Σιχαίνομαι να λέω ψέματα στους άλλους. Μόνο στον εαυτό μου λέω και στη χαμένη μου αθωότητα, που καμιά φορά προσποιούμαι πως κάθεται ακόμα δίπλα μου στον καναπέ και μου μιλά.

Τις μέρες, τις περνώ φαινομενικά ήρεμες, έως και ευχάριστες θα μπορούσα να τις χαρακτηρίσω.

Δεν έχω ιδιαίτερες έγνοιες. Και πως να έχω, αφού δεν έχω την αθωότητά μου για να συνομιλώ με κάποιον γι' αυτές.

Όμως ό,τι προβλήματα του βίου μου προκύπτουν, έχω την ικανότητα να τα λύνω χωρίς πολλά αγκομαχητά.

Ζω φαινομενικά μια ζωή γεμάτη, πλήρη. Με διασκεδάσεις, συναναστροφές και παρέες που τους κάνω συνεχώς να χαμογελάνε.

Αποφεύγω να σκέφτομαι πράγματα που στεναχωρούν και πονάνε. Ούτε παρακολουθώ τηλεόραση, από φόβο μη δω σε ποια πραγματικότητα ζω και πάψει να με ελκύει η ζωή μου.

Προτιμώ να ρεμβάζω τα ηλιοβασιλέματα και να πατάω τις πευκοβελόνες στα βουνά όταν ξεραθούν. Αν ακούσετε κάποια φορά πόσο μελωδικό ήχο βγάζουν οι ξερές πευκοβελόνες όταν τα παπούτσια τις πατήσουν, θα σας παραξενέψει στην αρχή, μα μετά θα τον αποζητάτε αυτό τον ήχο που νανουρίζει κάθε φορτωμένη σκέψη.

Προτιμώ να σκέφτομαι για συναισθήματα κι αισθήσεις που νανουρίζουν μελωδικά τις σκέψεις μου.

Προτιμώ να σκέφτομαι για έρωτες ανεκπλήρωτους και για πόνο χωρισμών που σκίζουν στα δύο ένα πληγωμένο κορμί.

Σκέφτομαι όμως και για ευτυχισμένες αγάπες, για ιδανικές, που ο χρόνος δεν τις τιμώρησε με αποξένωση, ούτε η φθορά του έρωτα τις έκανε μοιραία ένα βράδυ να βαρεθούν.

Πολλά σκέφτομαι κάθε μέρα. Για ζητήματα που αφορούν το μέλλον κι αν υπάρχει δεύτερη ζωή που να δίνει ό,τι κερδήθηκε και αξίζει.

Για την αδικία και την αυτοδικία σκέφτομαι επίσης, που είναι και τα δυο φωλιές φιδιών που αν τις ζεστάνουμε το χειμώνα, την άνοιξη θα τρέφουμε φίδια στην ψυχή μας.

Όμως δε σκέφτομαι τόσο πολύ κάθε μέρα. Έρχονται κάποιες μέρες παράξενες που δε σκέφτομαι τίποτα. Που δεν περνάει ούτε μια σκέψη απ' το μυαλό μου.

Καμία που να την κάνω επειδή νιώθω την ανάγκη να ταξιδέψω στον κόσμο μου .

Εκείνες τις μέρες που δε σκέφτομαι, βυθίζομαι σε μια θαλπωρή που στους άλλους μοιάζει με μορφή αυτισμού ή ακόμα και με ελαφριά κατάθλιψη.

Το κορμί μου ζει μια γλυκιά μα μουδιασμένη τεμπελιά και το μυαλό μου παίρνει τιμητική άδεια εξόδου με διανυκτέρευση.

Όταν κάνω σκέψεις τις καταγράφω στο χαρτί για να τις διαβάσω στον εαυτό μου κάποτε όταν τον βρω επιτέλους στον πραγματικό κόσμο.

Έχω στο κομοδίνο μου ολόκληρες στοίβες με τετράδια, γραμμένα συνήθως τα ξημερώματα, όπως κάνω και τώρα.

Δεν έχω ιδέα όταν δίνω άδεια στο μυαλό μου, αν επιλέγει να ξεκουραστεί απ' τις αλλεπάλληλες σκέψεις που το βασανίζω ή αν βρίσκει ευκαιρία να σκεφτεί κι αυτό τα δικά του σημαντικά που το απασχολούν.

Ειδικά εκείνες τις μέρες δεν έχω κανέναν για να μιλήσω.

Νιώθω ερημίτης σε σπηλιά ή μοναχικός επιζών από παγκόσμια καταστροφή. Συνήθως, κοιμάμαι όλη μέρα όταν έρχονται τέτοιες αυτιστικές μέρες. Αναπληρώνω το χαμένο ύπνο της ζωής μου.

Τις μέρες που νιώθω συμβατή με τον πλανήτη που κατοικώ και σκέφτομαι όπως σας είπα διαρκώς, γράφω τις σκέψεις μου για να τις διαβάσω στον εαυτό μου όταν κάποτε τον βρω. Για να μπορώ να συστήσω εμένα στον εαυτό μου.

Δεν πιστεύω πως θα τον ενδιέφερε να μάθει τι σπούδασα και αν παντρεύτηκα μετά που τον εγκατέλειψα. Και μάλλον δε θα τον ενδιαφέρει να μάθει αν απέκτησα ή όχι παιδιά.

Θα θέλει όμως να μάθει σίγουρα αν σκεφτόμουν και τι είδους σκέψεις έκανα καθημερινά.

Είμαι οι σκέψεις μου κι απ' τις σκέψεις μου θα κρίνει την καθαρότητα της ψυχής μου. Σαν τον ειδικό για τα διαμάντια, που ξέρει να μετρά με ακρίβεια την αξία τους.

Αν διαβάσει κάποιος τρίτος, πράγμα απίθανο, τα πολύχρωμα τετράδιά μου, θα σκεφτεί πως κατοικώ σ' ένα κόσμο που δεν υπάρχει και που σίγουρα κατασκεύασα εγώ.

Δε θα έχει άδικο. Κατά κάποιο τρόπο είναι αλήθεια αυτό.

Μονάχα που στον κόσμο μου δεν έχω κανέναν για να συνομιλώ μαζί του. Την αθωότητα μου αφότου παράτησα σελιδοδείκτη σ' ένα βιβλίο, έμεινα χωρίς παρέα.

Έτσι περνάνε όλες οι μέρες μου. Όπως σας περιέγραψα. Κοινωνικές ή αυτιστικές. Οι περισσότερες είναι κοινωνικές ευτυχώς, αλλά ακόμα και σ' αυτές, αν και συναναστρέφομαι με κόσμο, δεν έχω κανένα για να μιλήσω.

Τα βράδια, αν μου το επιτρέπουν οι συνθήκες, πάω για ύπνο παρέα με ένα βιβλίο. Διαβάζω μέχρι να νυστάξω πολύ. Όταν καταφέρω να κοιμηθώ, αν η μέρα που έζησα ήταν απ' τις δύσκολες, τις καταθλιπτικές, δεν κοιμάμαι για πολλές ώρες, τόσες όσες χρειάζονται οι άνθρωποι για να ξεκουραστούν.

Συνήθως κοιμάμαι με κόπο και σύντομα ξυπνώ από ταραχή.

Οι σκέψεις που δεν έκανα στο μυαλό τη μέρα, έρχονται θυμωμένες και ανυπόμονες να μ' επισκεφτούν.

Συνωστισμένα έρχονται, ποτέ δε μπορούν να μπουν σε τάξη και με ταράζουν με εικόνες και λέξεις που δεν έκανα ποτέ.

Ξυπνώ αιφνιδιασμένη, κάθε φορά, και αν δεν καταφέρω να διώξω τον εφιάλτη και να ξανακοιμηθώ, ανοίγω το τετράδιο που έχω πρώτο στη στοίβα και γράφω όλες τις άγνωστες λέξεις που ήρθαν επιτακτικά για μεταμεσονύκτια επίσκεψη.

Τις εικόνες τις αφήνω για μετά. Είναι τόσο έντονες που ακόμα και να μη θέλω, τις θυμάμαι με λεπτομέρειες όλη την επόμενη μέρα.

Αυτές, τις αναλύω με ησυχία και παρέα ένα φλιτζάνι καφέ, για να μην τις φοβάμαι πολύ.

Σήμερα, νέες λέξεις και φράσεις πρόσθεσα στη λευκή σελίδα.

Μια φράση μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση απ' όλες και γι' αυτό την έγραψα πρώτη.

Οι πληγές του αιχμαλώτου αιμορραγούν ξανά.

Δεν ξέρω αν πρέπει να συνδυάσω τον εαυτού μου μ' αυτή τη φράση. Σε μια απ' τις εικόνες που με επισκέφτηκαν, είδα εμένα παιδί να κοιτάζω τον εαυτό μου ενήλικα, να ξύνει παλιές επουλωμένες φαινομενικά πληγές.

Με έντονο πόνο και βουρκωμένα μάτια ξύπνησα σήμερα. Ήταν αληθινός ο πόνος, κι ας τον ονειρεύτηκα.

Για να βεβαιωθώ πως είμαι ξύπνια, κοιτώ ώρα το δάχτυλο που ακούμπησε μια πληγή. Θέλω να δω αν είναι και τώρα που ξύπνησα ματωμένο.

Δεν είδα κόκκινο αίμα ή υγρό σ' άλλο χρωματισμό. Όταν το έβαλα όμως στο στόμα, είχε έντονη τη γεύση αίματος.

Άξαφνα μου πέρασε μια σκέψη εκείνη την ώρα που έγλυφα το δάχτυλο που ακούμπησε την αόρατη πληγή.

Πως μπορεί να έχω κάνει λάθος. Πως μπορεί να μην έβαλα σελιδοδείκτη την αθωότητα μου σ' εκείνο το βιβλίο, όπως νόμιζα τόσα χρόνια.

Μπορεί μονάχα να έφτιαξα ένα άλλοθι βολικό για να μη χρειάζεται με κανέναν να κουβεντιάζω αυτά που κρύβω από παιδί στην ψυχή μου.

Ακόμα κι από μένα την ίδια μπορεί να έχω την ανάγκη να τα κρατώ, κρυμμένα και κρυφά.

Αν ισχύει αυτή η θεωρία, νομίζω πως είναι συγκλονιστική για το παρόν, αλλά και για το μέλλον μου. Όμως πολύ θα λυπηθώ. Δεν έχω με κανέναν να τη μοιραστώ αυτή τη συγκλονιστική ανακάλυψη.

Μαρία Φουσταλιεράκη 7-3-2017