ΦΥΓΕ

Φύγε, θα πονέσεις μαζί του, ψιθύρισε ο άνεμος κι εσύ έστεκες ολόγυμνος στο κρύο να με προϋπαντήσεις.

Το κρύο παγώνει την καρδιά σαν είναι πεθαμένη, μα η δική σου βρυχάται ολοζώντανη μπροστά μου.

Ποτέ μου δε φοβήθηκα την παγωνιά και τους ψίθυρους του ανέμου.

Το σκοτάδι μόνο τρέμω, που ακόμα σ' επισκέπτεται τα βράδια.

Θέλει μαζί του να σε πάρει, να μη βλέπεις τα ξερόκλαδα που ακόμα καπνίζουν, μα έπαψαν από καιρό τα πόδια σου να καίνε.

Την ώρα που σε πλησίασα, από μακριά ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Κυνηγοί θα' ναι, με καθησύχασες όταν έκλεισα τα μάτια και κούρνιασα για να προφυλαχτώ μέσα στην αγκαλιά σου.

Που ήσουν τόσα πονεμένα χρόνια, με ρώτησες κι η φωνή σου χάιδευε αχόρταγα τα μαλλιά μου.

Έκανε υπομονή και σε περίμενε ώσπου να μεγαλώσει, απάντησαν τα δάχτυλά μου την ώρα που σ' άγγιζαν αχόρταγα στο πρόσωπο.

Λόγια έρωτα έκαιγαν τα χείλη μου να σου πουν.

Χάδια έρωτα πύρωναν τις παλάμες μου να σου δώσουν.

Εγώ, ήθελα τόσα πολλά να σε ρωτήσω.

Μα δε σε ρώτησα τίποτα.

Βουβή απολάμβανα τη γνώριμη θαλπωρή της αγκαλιάς σου.

Ολόγυμνη σε κοιτούσα στα μάτια και σου κρατούσα τα χέρια απ' τους καρπούς.

Το αίμα που έρεε καυτό, μου εξιστορούσε όλο το παρελθόν που είχες χωρίς εμένα.

Θα πονέσεις μαζί μου, φύγε, μου είπες και συ.

Έκλεισα τα μάτια, μα δεν έφυγα.

Είχα βολευτεί στην αγκαλιά σου.

Μου χάιδευες τα μαλλιά κι έτρεμε τόσο βαθιά η ψυχή σου.

Σε κοίταζαν τα μάτια μου, αυτά που αποκαλούσες μαγικά, κι έπινες μικρές γουλιές απ' το χαμόγελό μου.

Ήταν τόσο παράξενα εκείνη την ώρα που ξημέρωνε.

Τόσο όμορφα και μαγικά μαζί.

Σε νιώθω τόσο δικό μου κομμάτι, θυμάμαι πως μου είπες.

Σε νιώθω τόσο δικό μου κομμάτι, θυμάμαι πως σου είπα.

Μαρία Φουσταλιεράκη 3-3-2017