Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ

Ξυπόλητες υφάντρες με κρίνα σ’ όλο το κορμί

λατρείας ύφασμα κεντούσαν κατά παραγγελία

αστέρια οι πόθοι φώλιαζαν στα όμορφα μαλλιά

περίπλοκες κλωστές φτιάχνανε τραγουδώντας

Αρχαίες ιέρειες αμόλυντες έψελναν ικετευτικά

ζωή χάριζαν στου χρόνου τ’ ακίνητα φεγγάρια

όσο οι υφάντρες στον ουρανό χόρευαν απαλά

έχοντας κλειστά τα όμορφα τυφλά τους μάτια

Την ύφανση έφτιαχναν αόρατη μα και ονειρική

κανένα βλέμμα δεν έπρεπε να χαλάσει τη μαγεία

μόνο δάχτυλα από όνειρα μπορούσαν να τη δουν

αραχνοΰφαντο πάπλωμα προορίζονταν να γίνει

απαλό ν’ αντέχει το βάρος των γήινων επιθυμιών

τ’ άϋλα σώματα ερωτευμένων να φτάνει να τυλίγει

Ευσπλαχνίας δώρο το ‘κανε Νέος Χρόνος στους θνητούς

ορατό να’ ναι στη στιγμιαία λάμψη από ένα πεφταστέρι

τότε μόνο ανοίγει τ’ ατέρμονο σύμπαν των αιώνιων ευχών

χρίζοντας νέα όνειρα όσους τον ουρανό με δέος κοιτάζουν...

Μαρία Φουσταλιεράκη  31-12-2015

ΜΕΤΑΞΩΤΑ ΦΟΥΛΑΡΙΑ

                                         Φωτογραφία  Painted Ladies - Barbara Cole -1980

Σφίγγονται με δέος τα μεταξωτά φουλάρια

που στολίζουν κι ομορφαίνουν το λαιμό μου

Σμαράγδια και αστραφτερά διαμάντια

ματώνουν το αλαβάστρινο στήθος μου

προσφέροντάς του δακρυσμένα ρουμπίνια

Ο χρόνος σύμμαχος του έρωτα μέχρι χθες

αυτομόλησε σηκώνοντας λευκή σημαία

προτάσσει αυθόρμητα το στήθος το γενναίο

να βρουν στόχο οι ελπίδες του χθες

και του αύριο

Χειμωνιάτικη λιακάδα παρατείνει τον πόθο

υπενθυμίζοντας στην αγάπη να βγάλει φτερά

Μυστικά και σιωπηλά θα χτυπά η καρδιά όταν

θα την πλημμυρίζουν χείμαρροι προσδοκιών

πνίγοντας νεογέννητα όνειρα πριν θεριέψουν

Άπειρη ευγνωμοσύνη νιώθει όμως το σύμπαν

που ακολούθησε τα σημάδια του πεπρωμένου

γιατί στο τέλος του μονοπατιού βρήκε σκοπό

ταυτότητα φτιαγμένη από νέα ουσία και υλικά

Μαρία Φουσταλιεράκη 21-12-2015

ΙΕΡΑ ΛΑΦΥΡΑ

Αγγέλου φτερούγα απαλά μάτωσε
αγγίζοντας την πύλη του Χρόνου
Παραδομένα τα μάτια ορκίστηκαν
αιώνια Αγάπη στον άστεγο Έρωτα
γελώντας εφηβικά στις διασταυρώσεις
σαν ενέπνεαν ακροβατικές δεξιοτεχνίες
Τρεμάμενα τα χέρια οδήγησαν νωχελικά
έχοντας αποσπάσει μυρωμένα λάφυρα
σε αιχμάλωτους πόθους και αναμνήσεις
Και η φτερούγα!
θα μείνει για πάντα εκεί σκαλωμένη
στην πύλη του Χρόνου
να θυμίζει στα άφθαρτα κορμιά
τον ύστατο προορισμό τους...

Μαρία Φουσταλιεράκη 11-12-2015

ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΣ…

Με ρώτησες,

πώς ξέρει κάποιος αν στ’ αλήθεια είναι

ερωτευμένος
ή η ανάγκη της μοναξιάς

τον γελά και τον κάνει άθελά του

επιδέξιο ψεύτη;

Απ’ την ασημόσκονη, σου απάντησα

Ο κόσμος γεμίζει ασημόσκονη σαν είσαι ερωτευμένος

Γνωστά μέρη που κάθε μέρα μόνος σου περπάταγες

φαντάζουν καινούργια,

καθημερινοί άνθρωποι που διασχίζουν τα πεζοδρόμια

φαντάζουν σπουδαιότεροι

Χάνεις τον προσανατολισμό, αναρωτιέσαι πού βρίσκεσαι

Όλα μοιάζουν παράδεισος

Κάτω απ’ τα πόδια των ερωτευμένων

πλάκες πεζοδρομίων μεταμορφώνονται

σε ρυάκια που υμνούν το Θεό Έρωτα…

Μαρία Φουσταλιεράκη 24-11-15

ΕΙΠΕ ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ

Το πεπρωμένο απεφάνθη και ανακοίνωσε:

"Θα σας χαρίσω τρεις ημέρες μοναχά

τη δύναμη του έρωτα να δοκιμάσετε

αν μοιάζουν όσα επιθυμήσατε συμβατά

Τις μέρες θα μπορείτε να σεργιανίζετε στον κόσμο

τις νύχτες θα νανουρίζετε του πόθου τις αγκαλιές

και σαν ξοδευτεί όλος ο χρόνος της δοκιμασίας

απόφαση θ' ανακοινώσω άλλο μέλλον αν θα δοθεί"

Η πρώτη μέρα της συνάντησης σαν ορίστηκε

σ’ απομεσήμερο με ήλιου αρώματα μυρωμένο

αναμονή τις γεύσεις του φθινοπώρου κέρασε

στις καρδιές έδειξε μονοπάτι να περπατούν 

Τη δεύτερη μέρα αστέρια χαμήλωσαν κι ακούμπησαν στη γη

σπονδή, όνειρα για χίλιες ζωές άφησαν στην αγκαλιά τους

έρωτας με μαεστρία χρόνο σ’ ονειρικά χρόνια μεταμόρφωσε

ευχές παιδικές πρόλαβαν σε μια στιγμή μαζί να εκπληρώσουν

Η τρίτη μέρα λόγια αγάπης απ’ τις μελλοντικές σκηνές ξεσκάλωσε

ευλογίες σκόρπισε πέρα απ’ την απλόχερη φαντασία των πιστών

το χρίσμα της απόφασης με αρμονία τον κόσμο γύρω ζωγράφισε

η επίσημη ετυμηγορία σε ουτοπίας παράδεισο τον κατέταξε

αφού αιωνιότητα σύμπτυξε σε τρεις μέρες έρωτα να κυβερνά

Μαρία Φουσταλιεράκη 17-11-2015

ΧΡΟΝΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑ ΟΤΑΝ ΦΑΝΕΙ

Ένα όμορφο μονοπάτι με ρόδα ανθισμένα είναι η αγάπη

πρόθυμα και ξέγνοιαστα μεθυσμένος έρωτας το κυβερνά

άνθρωποι γυμνοί απαλλαγμένοι από ελαττώματα βαδίζουν

τολμηροί εξερευνητές κάθε μέρα πιο μακριά το περπατούν 

Ουτοπικό και ψεύτικο φαντάζει σε μάτια άλλων ανθρώπων

μα για ερωτευμένους γίνεται ζεστή απογευματινή αγκαλιά

μονόδρομος μ’ αδιέξοδη κατεύθυνση που πάει μόνο ευθεία

στο τέλος του ψηλή σιδερόφραχτη καγκελόπορτα συναντά

Ώρα απόφασης έφτασε να σκεφτούν αν πρέπει να περάσουν

μαζί αν χέρια θα ριγούν ταυτόχρονα την ώρα που θα χτυπούν

συγκομιδή ώριμη υπάρχει αφού σπορά αγάπης έχουν φυτέψει

μ’ ευλάβεια κάθε σπόρος έχει από κοινού παλιά προσκυνηθεί

Η αγάπη με γενναιοδωρία παντοτινή καρπούς θα τους κεράσει

αρκεί να τολμήσουν ένα μπορώ δυνατά από μέσα τους να πουν

πίσω όμως αν φύγουν τρέχοντας και απ' το φόβο τους δειλιάσουν

θα δουν όλα τα ροδοπέταλα πως σ' αγκάθια έχουν μεταμορφωθεί

Ξυπόλυτα πόδια τ’ αγκάθια στην αρχή κι αν δεν καταλάβουν

ακόμα και αν στον πόνο έχουν γεννηθεί να είναι ανθεκτικοί

κομμάτια σάρκας σκορπισμένα που ξεσκίστηκαν θα νιώσουν

νεκρωμένα ν’ ακολουθούν σ’ όλη την αντίστροφη διαδρομή

Ίδιοι άνθρωποι δε θα’ ναι πλέον όπως ξεκίνησαν το πρώτο βήμα

τότε που μ’ αγωνία συντονιζόταν ο ένας με του άλλου την ψυχή

τώρα θα στέκονται με δίχως διπλής καρδιάς στήριγμα δυστυχισμένοι

ένα κομματιασμένο σώμα χωρίς πρόσωπο ο καθρέφτης θ' αντανακλά

Και πώς θα επιβιώσεις άνθρωπε δυστυχισμένε χωρίς μάτια

αυτά που κάθε μέρα άλλα μάτια αγαπημένα λάτρευες βουβά;

Και πώς θα επιβιώσεις άνθρωπε δυστυχισμένε χωρίς χείλη

που όλη την ώρα επιθυμούσες βουτυρένιο στόμα να φιλάς;

Ξημέρωσε η ώρα που σε λίγο η καγκελόπορτα θα φανεί…….

Μαρία Φουσταλιεράκη 13-11-2015

Ο ΤΥΧΕΡΟΣ ΚΟΥΡΣΑΡΟΣ

Ξακουστή γαλέρα κουρσάρος κυβερνούσε σ’ άγνωστα πέρατα

τυχερό σκαρί, ποτέ σε τρικυμία ωκεανού δεν είχε κινδυνεύσει

πλήρωμα άνδρες ικανοί, πρόθυμα ριχνότανε στις μάχες όλες

και απολάμβαναν τη γενναιοδωρία του καπετάνιου με σεβασμό

Η φήμη τους μέρα με τη μέρα έφτανε στον κόσμο το μεγάλο

και στο βασίλειο τυραννικού άρχοντα έτυχε κάποτε να φτάσει

στέλνει ευθύς δεξιοτέχνες κλέφτες ντυμένους σαν ναυτικούς

στον τυχερό καπετάνιο δουλειά γονατιστοί να παρακαλέσουν

Μόλις το ψεύτικο πλήρωμα εισχώρησε ανάμεσα στο αληθινό

για μυστικά της επιτυχίας άρχισαν επίμονα όλους να ρωτάνε

και μάθαν πως η τύχη του καπετάνιου φυλασσόταν σε κουτί

στ’ αμπάρια τα πιο βαθιά κρυφά από όλους το’ χε κρυμμένο

η κλειδαριά άνοιγε μαγικά μόνο κατόπιν δικής του εντολής

σύστημα απλοϊκό σκέφτηκαν εύκολα αμέσως θα παραβιάσουν

Δεξιοτεχνία μεγάλη χρησιμοποίησαν, όλα τα κόλπα τα γνωστά

κατάφεραν τελικά μ’ επιτυχία στο ξύλινο μυστικό να φτάσουν

γεμάτοι έξαψη κι ανυπομονησία ψάχναν για κλεμμένο θησαυρό

τόσο που τσάκισαν την κλειδαριά έτσι που τ’ άνοιξαν με βιάση

Τα χέρια που έκλεψαν μούδιασαν και μαρμάρωσαν στη στιγμή

σαν είδαν πως το περιεχόμενο ήταν μόνο μια γυναικεία εικόνα

μπροστά τους είδαν του καπετάνιου τη γυναίκα να χαμογελά

αναγνώρισαν τη μορφή μόλις τους ξεπροβόδισε στο λιμάνι

μα στο κάτω μέρος κάτι έλαμπε όσο κι η μυθική της ομορφιά

μια φράση με χρυσό ήταν χαραγμένη και έλεγε μόνο «όνειρό μου»

που ήταν πιο πολύτιμη γι' αυτόν απ’ όλης της γης το θησαυρό

Μαρία Φουσταλιεράκη 12-11-2015

ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΜΕ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑ

Συγχώρεσέ με έτσι άσπλαχνα που σ’ εγκατέλειψα

αγάπη μου

φόβος με κυριάρχησε οφείλω να στ' ομολογήσω

το μυαλό ανίκανο να συλλάβει την προσμονή μας

ποτέ δεν φαντάστηκε παράδεισο μέσα του να ζω

όμως όλα όσα πόθησα τα έζησα δίπλα σε σένα!

Αλλά ήρθε πρόωρα να μ’ επισκεφτεί αυτό τ’ όνειρο

στην αλφαβήτα της ζωής σαν αρχάριο εμένα βρήκε

κι εσένα στη μέση είχε φτάσει το δικό σου ριζικό

Και τώρα πώς να συγχωρήσω τον εαυτό μου;

Και γιατί να επιτρέψω να γεννηθώ τόσο νωρίς;

Δεν είχα πραγματική ευκαιρία να στ’ αποδείξω

οι ημερομηνίες ήταν απέναντί μου ασυνεπείς

Ξέρω πως κοιτάζεις φωτογραφίες στο ψυγείο

και σαν θυμάσαι ο θυμός βουρκώνει συνεχώς

όμως στο χρόνο αφέσου αξέχαστε έρωτά μου

γιατί κάποιους ερωτευμένους η σκληρή ζωή

μπορεί και σκοτώνει ακαριαία σε μια στιγμή

  

Μαρία Φουσταλιεράκη 11-11-15

ΟΤΑΝ ΑΠΟΧΩΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝOI

Όταν αποχωρίζονται τα ερωτευμένα ζευγάρια

τα χείλη αρνούνται γεια σου αγάπη μου να πουν

τα χέρια μπλέκονται σφιχτά πάνω στις καρδιές

τα κορμιά πόθο ξαναζητάνε να τους ζεστάνει

Οι ώρες μετατρέπονται σε τσιγκούνικα λεπτά

ο ήλιος παραχωρεί τη θέση του στο φεγγάρι

και τα μάτια

Αχ αυτά τα μάτια τους!
Ριγούν σε ικεσίας ρυθμό αιώνιων στιγμών

εικόνες αποτυπώνουν οι αδηφάγες κόρες

Αντίστροφα το χρονόμετρο μόλις πατήθηκε

μετράει μαζί με το κοντέρ του αυτοκινήτου

αντίθετα χιλιόμετρα έρωτα οι ρόδες κάνουνε

για λίγο ώσπου να ξανασμίξουν οι ερωτευμένοι

Παρηγοριά στην αγκαλιά το φορεμένο ένδυμα

με άρωμα λατρεμένου σώματος είναι ποτισμένο

τη μία σάρκα που έμεινε μισή απαλά να νανουρίζει

γιατί η μυρωδιά τους ερωτευμένους συμπονάει

Μαρία Φουσταλιεράκη 10-11-2015

ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Βουβοί στέκονται σε στάση προσοχής

ταγμένοι υπηρέτες

μπρος στο μεγαλείο του κυρίου και αφέντη

της Αγάπης

ευθυτενείς μέσα στις φρεσκοσιδερωμένες

λιβρέες τους

όρθιοι περιμένουν εκστασιασμένες εντολές

να θαυμάζουν

Το χρέος τους πιστά να την υπηρετούν

είναι θεόσταλτο

Αυταπάρνησης όρκο ιερό έδωσαν αιώνια

να τη φροντίζουν

Τ’ αστέρια που γυρνούν δικοί της δορυφόροι 

φωτεινά να υπάρχουνε

Το ζωογόνο νερό της ανεμπόδιστα φροντίζουν

αιώνια να κυλάει

Τα μελλοντικά μονοπάτια πρόθυμα καθαρίζουν

από αγριόχορτα

μήτε ακίδα πατήσει και την πληγώσει

άθελά της

Τα βράδια σονέτα μελωδικά τη νανουρίζουν

σε λίκνο έρωτα

ατέλειωτες στιγμές ευτυχίας θέλουν συνέχεια

να της χαρίζουν

Και σαν ξημερώνει αερίζουν τα σκεπάσματα

του έρωτα

κάθε λεπτό της μέρας αισθήσεις μοναδικής λατρείας

να της θυμίζουν

Μαρία Φουσταλιεράκη 9-11-2015

Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΤΑΞΕΣ

Για πάντα χρειάζομαι την αγάπη που μου έταξες

λουστήκαμε σε φως ιερό από μακριά ταξιδεμένο

σύμπαν φτιάξαμε προσκύνημα άγιο να γίνει

είδωλο αγνότητας μέσα του για να λατρεύουμε

Ποθώ αγάπη μου όλο τον έρωτα που νιώσαμε

δυστυχισμένα κορμιά που γνώριζαν από χρόνια

αθανασίας νερό σε κούπα χρόνου μαζί ήπιαμε

νεκρές οι φλέβες ένιωσαν όλο το γλυκό πόνο

Ποθώ το μέλλον που απλόχερα μας χαρίστηκε

στις προσδοκίες του σαν μαριονέτες της αγάπης

άξιοι συνεχιστές δεμένοι μόνο με χρυσά νήματα

μαζί να υπηρετούμε ευτυχίας σκοπούς δίχως τέλος

Πάντοτε θα ποθώ την αγάπη που μου ορκίστηκες

ίδια τάματα κι εγώ στην αγάπη κάθε μέρα κάνω

ερωτευμένη με όλη τη ζωή που φανταστήκαμε

σχέδια στο πάπλωμα της μοίρας μας τα φτιάχνω

Μαρία Φουσταλιεράκη  9-11-15 

ΚΑΖΙΝΟ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Κέρδισε με διαφορά σε παιχνίδι όμορφων λέξεων

δάφνες στολίζουν από δω και πέρα τα μαλλιά του

τελετή θα οργανώνουνε κάθε χρόνο για χάρη του

στο πάνθεον των νικητών θα υπάρχει τ’ όνομά του

Στην πορεία έχασε λόγια πολλά σε δύσβατο δρόμο

μηρύκασαν στροφές και του στοίχειωσαν τις λέξεις

άμαθα χέρια δίστασαν ανδρείας έργα να πράξουνε

πισθάγκωνα δεμένα προτιμούν να σαπίζουν τα λιμάνια

Ζωή πολύτιμη ξόδεψε σε στημένο τραπέζι του τζόγου 

στη μαύρη ρουλέτα έπαιξε όλα τα φωτεινά αστέρια

καινούργια ψάχνει να βρει ίδιο δρόμο να φωτίζουνε

αγάπη μη σκοντάφτει σε σκοτεινά σοκάκια και ματώνει

Κέρδισε τελικά του χρόνου τα ναυαγισμένα βλέμματα

πάντοτε έψαχνε με αγωνία της νιότης την αιώνια πηγή

συχνά από γέννηση έχει κάποιος κοίταγμα διψασμένο

αξόδευτο όμως τρέχει σαν το κερδίσει χωρίς σταματημό

σε στήθος που από συνήθεια και όχι αγάπη λειτουργούσε

και νόμιζε πως ζούσε με κλεμμένες μάρκες έρωτα ιδανικό

Μαρία Φουσταλιεράκη 8-11-2015

ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

Συναγερμός μέσα στη νύχτα ξάφνου ήχησε

κλήθηκε μετοχικό συμβούλιο αισθημάτων

σε αμφιθέατρο θέσεων ήδη αμετακίνητων

καθορισμένα τα εμβλήματα των χρωμάτων

Όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη προσκλήθηκαν

λόγο και αντίλογο φωναχτά ν’ αρθρώσουν

πάντοτε η ελεύθερη δημοκρατία αποφάσιζε

τρόπο οι υπάρξεις στο μέλλον να προχωράνε

Μεσάνυχτα ξεκίνησαν με σειρά ν’ αγορεύουνε

σε έκτακτη διαδικασία γνώριμη από χρόνια  

ο φόβος κι η καθημερινότητα ζευγάρι κατέφθασαν

τάχθηκαν αμέσως ΚΑΤΑ επικίνδυνων συναισθημάτων

του έρωτα, της αγάπης, της πραγματικής ευτυχίας

που εισέβαλλαν απ’ το πουθενά στην κάθε μέρα

να βάψουν νέα χρώματα, στιγμές ν’ αλλάξουν

οικεία φθινοπωρινή μελαγχολία να διαλύσουν

Ο έρωτας άρπαξε του λόγου τη σκυτάλη

ζήτησε υπεράσπιση από την άγια λογική

εκείνη χρόνια είχε τα σκήπτρα του ελέγχου

σε γνώριμο κόσμο καθοδηγούσε με σιγουριά

Ως το ξημέρωμα επιχειρήματα όλοι κατέθεταν

σε σταθερές θέσεις αμετακίνητες πεισμώναν

μα καταλυτικά επενέβησαν η τύχη και ο χρόνος

ανακοινώνοντας πως είναι τώρα δική τους σειρά

Το συμβούλιο υπάκουσε και συμφώνησε ησύχως

φωτεινός ήλιος σφράγισε μ' αγάπη την υπογραφή

τάξη καινούργια επανήλθε, γνώριμο κλίμα με χαρά

και ο χρόνος έκλεισε το μάτι στην αγάπη λατρευτικά

Μαρία Φουσταλιεράκη 7-11-2015

ΟΧΛΗΣΕΙΣ

Νέκρωσαν από χρόνια

μαύροι παλιοί έρωτες

με πείσμα στοίχειωσαν

στης άρνησης τη θέα

εικόνες κάποτε τρυφερές

από καιρό μούχλιασαν

μπαγιάτικο ψωμί

ξεχασμένες σε πατάρι

κακεντρεχείς αγαπημένες

πρόσχημα μετάνιωσαν

εύφορο έδαφος ζητούν

σκαπανείς πικρών ονείρων

μέχρι ανίερες συμμαχίες

σαν τους λύκους κάνανε

ξόρκια να μαγειρεύουν

σε μαρμίτες χαλασμένες

ωκεανός βούλιαξε γη

κάτω στα πόδια τους

ένας κωπηλάτης μόνο

στην όχθη θα εκβάλλει

αντιγύρισμα αδιαφορίας

το άσπιλο βλέμμα φόρεσε

οι ξενιστές κρύβονται

σε δανεισμένα μονοπάτια

ασήμαντες πάντοτε ήτανε

της γελοιότητας οι οχλήσεις

πυξίδες πιστοποιημένες

μόνο οι δρόμοι κουβαλάνε

οι ρόλοι στα παραμύθια

θέλουν ν’ αντιστρέφονται

όμως ευτυχώς αρχέγονο σχέδιο

φτιάχτηκαν για ν’ ακολουθάνε

Μαρία Φουσταλιεράκη 5-11-2015

ΟΤΑΝ ΣΕ ΠΙΚΡΑΙΝΩ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

Όταν σε πικραίνω άθελά μου αγάπη μου

μαραίνονται τα πέταλα απ’ τις μαργαρίτες

τα φιλιά τους αρνούνται να μας χαρίζουν

δίχως τη γνώριμη λάμψη του έρωτά μας

Τα πουλιά αμέσως παύουν το κελάηδισμα

χτύπους αφουγκράζονται στις καρδιές μας

μέχρι να συντονιστούν ξανά, να μερέψουν

σε κοινό ρυθμό οι αισθήσεις να χορεύουν

Όλα τα σύννεφα στον ουρανό μαζεύονται

πάνω από κεφάλια περιμένουν μαυρισμένα

να ξεπλύνουν θέλουν μια θλίψη προσωρινή

γκρίζο όταν στάζει στην παλέτα της αγάπης

Κάθε φορά που σε πικραίνω εγώ μάτια μου

άθελα γίνεται από τον έρωτα που κουβαλάω

λίγη πίκρα ανακατεύεται με λίγη ζήλια γλυκιά

μετανιωμένη συγχώρεση αμέσως παρακαλάω

Τότε το κάτασπρο σεντόνι της αγάπης μας

με θαλπωρή, γνώριμες μυρωδιές μας τυλίγει

τα βλέμματα δεν αντέχουν να’ ναι χωριστά

ερωτικοί καυγάδες πάθος περισσότερο χαρίζουν

Μαρία Φουσταλιεράκη 4-11-2015

ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ

Νιώθω την ανάγκη να σου περιγράψω πως αισθάνομαι όταν εσύ λείπεις από δίπλα μου.

Είναι σαν να γίνονται ξαφνικά  άνοστες και μοναχικές οι μυρωδάτες αναπνοές μου.

Τότε, σκέφτομαι να φάω κάτι να με γλυκάνει μήπως κι αλλάξει η στυφάδα στη γλώσσα της μοναξιάς μου.

Ανοίγω λοιπόν προσεκτικά το κρυμμένο μου βάζο και γεύομαι λαίμαργα ένα ζαχαρωμένο σου φιλί. Και μετά κι άλλο. Και μετά κι άλλο.
Μέχρι να επανέλθει έντονα στο στόμα μου η γεύση και η μυρωδιά σου.

Αλλά ξέρεις κάτι; Δε με φοβίζουν οι στιγμές που πρέπει να σε αποχωριστώ γιατί φροντίζω να έχω παντοτινά γεμάτο το βάζο μου.

Σίγουρα τώρα θ’ αναρωτιέσαι πότε το γεμίζω αφού δε μ' έχεις δει ποτέ να το κάνω.

Τα βράδια αγάπη μου.

Εκείνα τα βράδια που περιμένω πρώτος να κοιμηθείς για ν' αρχίσεις να με ονειρεύεσαι.

Τότε, στο πρώτο σου χαμόγελο σκύβω απαλά τα χείλη μου και σου κλέβω τα ονειρικά φιλιά και τα αποθηκεύω.

Κάποιο βράδυ μάλιστα, θυμάμαι που ξύπνησες μόλις σ' ακούμπησα  και γεμάτος ανησυχία με ρώτησες γιατί δεν κοιμάμαι στην αγκαλιά σου όπως πάντα και αν μου συμβαίνει κάτι.

Θυμάσαι έρωτά μου τότε τι σου απάντησα;

Πως τίποτα κακό δε μου συμβαίνει. Πως απλά στέκομαι παράμερα μερικά λεπτά για να μπορέσω να δω τον εαυτό μου που κοιμόταν λίγο πριν κουρνιασμένο στο κορμί σου.

Έτσι, ίσως καταφέρω να πιστέψω πως και γω δεν ονειρεύομαι....

Μαρία Φουσταλιεράκη 3-11-2015

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

                                                        Aggelica Kaufmann  Ariadne
                                                     

Λέξεις έκλεψαν τα κουρέλια των ζητιάνων
ντύθηκαν ασήμαντες μορφές περιθωριακές

σπουδαία συναισθήματα να μη βεβηλώσουν

το ολόλευκο της αγνότητας μη μαγαρίσουν

μάτια να σηκώσουν ψηλότερα δεν τολμούν

και σταθεί επάνω ανάξια το χαμένο βλέμμα

Γυμνές από λέξεις στέκονται αγάπης στιγμές

πρόσβαση δεν έχουν στο ρομαντικό κόσμο

ψυχές φορούν κατάσαρκα γνώριμα κορμιά

υλική υπόσταση πασχίζουν να γνωρίσουν

πραγματικότητά τους ένα σύμπαν ονειρικό

άφθαρτο άγγιγμα φωλιάζει στα ζεστά χέρια

Ποτάμια έγιναν λέξεις να ξαναβαφτιστούν

χώμα εύφορο να μεταφέρουν γη να θρέψει
ολόγυμνα βλέμματα γεύονται βαθιά σιωπή

έρωτα ντύνονται τα ευλογημένα δαχτυλίδια

και τα χείλη προσευχές ίδιες είπαν φωναχτά

με ιερότητα ανταλλάσσοντας αιώνιους όρκους

Μαρία Φουσταλιεράκη 2-11-2015

ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Ερωτευμένοι φωτεινά ρούχα φορούν

έντονο κόκκινο έρωτα τα χείλη βάφουν

βλέποντας τα μάτια άλλων τραγουδούν

πόθοι φωτιάς την καρδιά τους σιγοκαίνε

βήματα προσπαθούν αέρινα χορευτικά

χορογραφίες αισθήσεων φαντασιώνουν

ευτυχία από πάντα γύρω τους αναζητούν

τρυφερά δυο χέρια να τους αγκαλιάσουν

Φτωχοί ερωτευμένοι, εύθραυστοι θνητοί

νομίζουν πως την αγάπη έχουν δαμάσει

ανίκητοι την περιφέρουν τρόπαιο ακριβό

μα μυρωμένο αέρα σε παλάμες κουβαλάνε

τίποτα δεν αποφασίζουν μόνοι τους αυτοί

πεπρωμένο σαν στρατιώτες μόνο εκτελούνε

τη μορφή τους τότε σε καθρέφτη αντικρίζουν

φθαρτές φιγούρες δεμένες σχοινιά μεταξωτά

συμπαντική σκηνή βλέπουν τις μορφές τους

και Μέγα μαριονετίστα με Αγάπη να ευλογεί

Μαρία Φουσταλιεράκη 31-10-2015

ΛΥΤΡΩΣΗ

                                                            Jozsef Karpati

                                                         

Λύτρωση ζητάει ο Έρωτας απ’ το κορμί

το πάθος σαν τσιγκούνης συσσωρεύει

πόνος έχει η επιθυμία του μετατραπεί

θύτη αγαπημένο εκλιπαρεί να το λυτρώσει

σάρκα πρέπει με μαχαίρι να τραυματιστεί

το μαχαίρι να βαφτίσει βαθιά στο σώμα

να παραδώσει πρόθυμα κάθε ικμάδα της ζωής

γαλήνη να νιώθει κομμάτια της σαν κόβει

κάθε συστολή το' βαλε στα πόδια με σπουδή

όλα τα αντικλείδια στη φωτιά μέσα πετάει

ξέρει πως πρέπει θυσία δική του να γενεί

να ματώσει σ' έκσταση αιώνια για να ζήσει

και στο βωμό μ' όλες τις ανάσες τις παλιές

Ιφιγένεια προσφέρει εαυτόν για την Αγάπη

Μαρία Φουσταλιεράκη 30-10-2015

ΛΕΞΕΙΣ

Λέξεις παλιομοδίτικες σε πάπυρο καλλιγραφικές

κουβαλάτε μέγεθος αξιών, αρχαίων συνειδήσεων

αβίαστα ξενυχτάτε στο προσκέφαλο αγαπημένης

τη φθαρτή της σάρκα χωρίς αγωνία καταλαγιάζετε

εσείς κοιμίζετε σε λίκνο φωτεινό τα νανουρίσματα

να μη φοβούνται όνειρα να γεννιούνται σε σκοτάδι

Λέξεις παιχνιδιάρικα ψάχνουν το αιώνιο ηχόχρωμα

βιολιά μαζί με ακούρδιστα κορμιά ν’ ακολουθήσουν

όλες τις νέες νότες σε σειρά όργανα να συντονίσουν

μελωδικό ρυθμό σονάτας ν’ αφιερώνουν στο φεγγάρι

Λέξεις αυτοκτονούν σ’ απύθμενα πηγάδια παλιών ευχών

το δέος των ερωτικών στίχων αρνούνται να υποφέρουν

φλόγες παθιασμένες μεταμορφώνονται και κολυμπούν

τ’ αποκαΐδια καπετάνιους χρίζουν συνέχεια να ταξιδεύουν

Λέξεις διαστέλλονται σ’ άλλες αισθήσεις για να μπουν

επιμελείς σε πλατωνικά μυαλά άρχισαν να εξασκούνται 

θέλουν να γεννήσουν γλώσσα ανορθόγραφη συμπαντική

να δημιουργήσουν αισθήσεις για να μιλούν ερωτευμένοι

Λέξεις εσείς τρέφετε τα όμορφα λουλούδια κάθε αυγή

τις ρίζες τους έξω απ’ το μυρωμένο σώμα κουβαλάνε

πλανήτη εύφορο ψάχνουν με χώμα αγάπης συμβατό

σε παράλληλη τροχιά ατέρμονα ζουν μα και πεθαίνουν

Μαρία Φουσταλιεράκη 29-10-2015 

ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ

Αγαπημένη φιγούρα στα σκοτεινά ξεπρόβαλε

ευγενικά ήθελε με τη μορφή της να κοινωνήσει

κάθε άβολη αμηχανία μανδύας σιωπής κάλυψε

γνώριμη εικόνα δραπέτευσε από τη φαντασία

άλαλες αναπνοές σταμάτησαν με σπουδαιότητα

το οξυγόνο διασπάστηκε στα αρχικά του μέρη

κύτταρα στον πυρήνα υποδέχτηκαν τρεμάμενα 

αίμα αληθινό για πρώτη φορά και όχι εικασία

μια συστολή έβαψε τα συνεσταλμένα μάγουλα

έρωτα ντύθηκαν κι ομόρφυναν όλες οι αισθήσεις

τα βλέφαρα αρχέγονα νέα όνειρα παγίδευσαν

σκηνές μέλλοντος ξεκίνησαν να σχεδιάζουν

πινέλα χρώμα έκλεβαν από ουράνιες παλέτες

τον πίνακα τους ζωγράφισαν με δεξιοτεχνία

και σαν απόκαμαν από αγαλλίαση χορτασμένα

σε κόχες ματιών κούρνιασαν για προστασία

μη βεβηλώσει τα όνειρα η ζωή παρακαλούσαν

να πρέπει να ζεις στη γη είναι σαν αυτοκτονία

Μαρία Φουσταλιεράκη 26-10-2015

ΜΑΧΗ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ NOY

Απομεσήμερο λαμπρό η αγάπη με το νου είχε θυμώσει

εξουσία είχε αποκτήσει, έσερνε όπου ήθελε την ψυχή

ο νους ανήμπορος να ορθωθεί ύφος ήθελε να υψώσει

διαλεγμένα απ’ τη μοίρα τα περίοπτα είχαν ξεδιπλωθεί

κάποτε ισχυρός ιππότης ήταν με γυαλισμένη πανοπλία

ανίκητος τριγύριζε σε μάχες γενναίες πρόθυμα να ριχτεί

παροπλισμένος στεκόταν τώρα απορημένος σε γωνία

δυσκολευόταν μεγάλη ήττα δημόσια να εξομολογηθεί

έτριζαν οι προσπάθειες όταν στιβαρό χέρι προσπαθούσε

υποσχόταν δυνατά την τιμή πίσω να πάρει θριαμβευτικά

μα με την πανοπλία ζεσταινόταν, είχε θερμάνει ο καιρός

απαραίτητη ήταν σε κρύα μέρη κάποτε που πολεμούσε

αλλά μετοίκησε σε μέρος με κλίμα πάντοτε καλοκαιρινό

η χώρα ένα μοναδικό κάτοικο είχε για πιστό της υπηρέτη

νέος ήταν κι ευγενής σαν τροβαδούρος αγάπης ποιητής

στην εξώπορτα αγάπη παντοτινή περίμενε με λαχτάρα

μπουκέτα με ηλιοτρόπια σκόρπιζε καρτερικά στο διάβα

στο νου όχι στην αγάπη επθυμούσε αγνά να τα χαρίσει

τις ανησυχίες του με μοσχοβολιές αγάπης να διαλύσει

όμορφο τέλος όπως δίνεται πάντα σ' ωραία παραμύθια

ο νους ξεντύθηκε απ’ την πανοπλία του την ανθεκτική

στην αγκαλιά της αγάπης του με προθυμία υποτάχτηκε

τη συνέχεια τραγουδούσαν αγκαλιά μαζί ως την αυγή

Μαρία Φουσταλιεράκη 25-10-2015

ΞΕΣΚΑΕΙ Η ΑΓΑΠΗ

Πόσο όμορφη βραδιά έχει απόψε

σε άδεια πόλη μαζί περπατάμε

αγκαλιά συνέχεια, πλεγμένα χέρια

στην παιδική χαρά τη μακρινή

στο παγκάκι καταλήξαμε με γέλια

τις κούνιες κουνούσαμε δυνατά

σε τραμπάλες ζυγίζαμε φεγγάρια

στου μονόζυγου πάνω τη σκάλα

δρόμο ερωτικό φτιάχναμε για ουρανό

έτσι που βόλτα βγάλαμε απόψε

να ξεσκάσει στον κόσμο η αγάπη μας....

Μαρία Φουσταλιεράκη 24-10-2015

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΣΚΗΝΕΣ

Άραγε είναι οι νυχτιές πιο θλιβερές

τότε που μόνο του σε διπλό κρεβάτι

πελώριας αγκαλιάς μαξιλάρι μοναχικό

χώρο έχει να βολευτεί μα όμως λυπάται

είχε συνηθίσει σε κρεβατιού γωνία μια σταλιά

αγαπημένο κεφάλι μέχρι τώρα να ξεκουράζει

το καημένο στριμωχνόταν και ζάρωνε πολύ

κόντρα σε τοίχο όλη νύχτα χώρο να μην πιάνει

του αρκούσε που την αγάπη είχε το βράδυ αγκαλιά

Άραγε είναι οι μέρες πιο θλιβερές

η αυγή όταν τα βλέφαρα θνητών φωτίζει

μόνο του ένα άλλο μαξιλάρι τότε ξυπνά

γι’ αγκαλιά ένα μαύρο γάτο να κουρνιάζει

ζεστό τον κρατούσε όλη νύχτα αγκαλιά

μ ευγνωμοσύνη καλημέρα του ψιθυρίζει

ελπίζοντας ο αγαπημένος να’ χει σηκωθεί

τυλιγμένο τον φαντάζεται και χαμογελάει

σε ζεστό πάπλωμα που κατάσαρκα τον ακουμπάει

να τ’ αποχωριστεί μάταια κι εκείνος προσπαθεί

κουράγιο καλημέρας χρειάζεται να ξεκινήσει η μέρα

Στιγμιότυπα σε δυο παράλληλες θεατρικές σκηνές

λυπημένα δυο κορμιά κάθε πρωί μόνα ξυπνάνε

κινήσεις και ίδιες σκέψεις κάνουν την ίδια στιγμή

ευλογημένες συνήθειες γέννησε η δική τους αγάπη

προσφώνηση κοινή σε στόμα για πρωινό αναμασούν

δύναμη ν’ αποθηκεύσουν για όλη την υπόλοιπη μέρα

με νωθρότητα η σάρκα του ενός την άλλη ακολουθεί

βάρος γίνεται δυσβάσταχτο που σέρνουν δυο φορτία

παρακαλούν οι επόμενες ώρες να περάσουν μαγικά

νύχτα να ξανάρθει που καταλαβαίνει τον καημό τους

και σαν προσωρινή ώρα λυτρωτικού ύπνου ξαναρθεί

μόνοι ξαπλώνουν έχοντας ίδια προσφώνηση στο στόμα

Μαρία Φουσταλιεράκη 23-10-2015 

ΘΑΛΑΣΣΑ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ

Χαρούμενα παίζαν τα κύματα όταν αντίκρισαν

γυναίκα ξυπόλυτη έκανε βόλτα στην αμμουδιά

ολόλευκο φόρεμα ίδια νεράιδα τους φάνταζε

αγριολούλουδα είχε πλεγμένα μακριά μαλλιά

στα χέρια της σφιχτά κρατούσε ένα γράμμα

τις σελίδες του στο στήθος έσφιγγε δυνατά

ονειροπόληση στο πρόσωπο ζωγραφισμένη

ευχάριστο νέο σε μοίρα θαλασσινή αναζητά

βρέχονταν τα πόδια και το λευκό φουστάνι

αεράκι τα μαλλιά μπέρδευε σε βήματα αργά

ίδια εικόνα μακρινή του μυαλού του πεθυμιά

Στίχους του αγαπημένου σκεφτόταν ψιθυριστά

δική του επιθυμία να τ’ ανοίξει στην αμμουδιά

μήνυμα της έστειλε σε πολλές άγραφες σελίδες

δε χρειαζόταν λόγια πώς αισθανόταν να της πει

η σκέψη του την έλουζε σαν θάλασσα ταξιδευτή

κάθε ένα κύμα προσκυνούσε τη βρεγμένη σάρκα

και τη φίλαγε λέγοντας να' ξερες πόσο σ’ αγαπώ…

Μαρία Φουσταλιεράκη 23-10-2015

ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

Βρέξε πολύ αγαπημένε μου ουρανέ

ξέπλυνε εγωισμούς κι ευαισθησίες

κύλησε κι εσύ στα μάτια τα υγρά

μόνοι νιώθουμε τώρα που κάνει κρύο 

Καθάρισε εσύ ερωτικέ μου ουρανέ

στα γαλάζια μάτια όλες τις αμφιβολίες

γιάτρεψε με δροσιάς ψιχάλες την υπομονή

να ξεπλυθούν οι δρόμοι των εμποδίων

Κούρνιασε σε όνειρα καλέ μου ουρανέ

ζεστά να κρατιούνται δίπλα στο τζάκι

μια γάτα έχουν στην αγκαλιά παρηγοριά

παράπονο σ’ ασπρόμαυρα αυτιά ψιθυρίζουν

διέκρινε πόσο γενναιόδωρα οι εφτά ψυχές

με απαλότητα τα χέρια μας φροντίζουν

Συνέχισε να βρέχεις μη σταματάς ουρανέ

τίποτα να μην αλλάξεις απ’ την αγάπη

κάθε γωνιά της θυμάται κάτι ρομαντικό

με θαλπωρή τότε το βλέμμα καθησυχάζει

και αύριο μόλις ανοιγοκλείσει τη ματιά

την αγκαλιά ονειρεύεται την αγαπημένη

Μαρία Φουσταλιεράκη 22-10-2015

ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΑΡΜΟΝΙΕΣ

                                                 Harmonious Thoughts, IRENE SHERI

Η αμβροσία που σε τρέφει είναι αυτή που σε τυραννά

γεύση γλυκιά μ’ επίγευση πικρή στόμα ορφανό αφήνει

λες πως πρέπει με πείσμα απ’ το μυαλό να τη διαλύσεις

άοπλη και γυμνή από μυρωδιές προσπαθείς να τη ντύσεις

στο μέλλον να μην μπορείς όπως τώρα να την ονειρευτείς

το νεογέννητο πόθο βίαια θες ν' αφαιρέσεις απ’ το στήθος

να μην προλάβει μ' αμβροσία ονειρική άλλο να δυναμώσει

φτιάχτηκες μου έλεγες σαν να ήσουν πάντοτε ανθεκτικός

την ευαισθησία με σκληρότητα βουνού έχεις επενδύσει

τόσο που ακόμα και τα όνειρα της δικής σου αγνής ψυχής

είναι ικανά ένα παρόν ανίκητο για πάντα να το παγώνουν

και τώρα

θα αιωρείσαι μισός στο μέλλον και μισός στο παρελθόν

το «εκεί» εγκαταλειμμένη φωλιά σε χειμώνα θα ταξιδεύει

ξεσκίζουν τη μουσική οι όμορφες μας ουτοπικές βραδιές

πάντοτε ήξερες να διαλέγεις άσχημα πρέπει αντί επιθυμίες

αλλά εγώ γενναίες πράξεις εκτιμώ από προσδοκίες πιο πολύ

το μέλλον έχει ανάγκη αγάπη μου από δύο για να επουλώσει

κοινό παρόν αυταπάρνησης να τρέφει όμορφα λόγια ερωτικά

Μαρία Φουσταλιεράκη 22/10/2015