ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΣΚΗΝΕΣ

Άραγε είναι οι νυχτιές πιο θλιβερές

τότε που μόνο του σε διπλό κρεβάτι

πελώριας αγκαλιάς μαξιλάρι μοναχικό

χώρο έχει να βολευτεί μα όμως λυπάται

είχε συνηθίσει σε κρεβατιού γωνία μια σταλιά

αγαπημένο κεφάλι μέχρι τώρα να ξεκουράζει

το καημένο στριμωχνόταν και ζάρωνε πολύ

κόντρα σε τοίχο όλη νύχτα χώρο να μην πιάνει

του αρκούσε που την αγάπη είχε το βράδυ αγκαλιά

Άραγε είναι οι μέρες πιο θλιβερές

η αυγή όταν τα βλέφαρα θνητών φωτίζει

μόνο του ένα άλλο μαξιλάρι τότε ξυπνά

γι’ αγκαλιά ένα μαύρο γάτο να κουρνιάζει

ζεστό τον κρατούσε όλη νύχτα αγκαλιά

μ ευγνωμοσύνη καλημέρα του ψιθυρίζει

ελπίζοντας ο αγαπημένος να’ χει σηκωθεί

τυλιγμένο τον φαντάζεται και χαμογελάει

σε ζεστό πάπλωμα που κατάσαρκα τον ακουμπάει

να τ’ αποχωριστεί μάταια κι εκείνος προσπαθεί

κουράγιο καλημέρας χρειάζεται να ξεκινήσει η μέρα

Στιγμιότυπα σε δυο παράλληλες θεατρικές σκηνές

λυπημένα δυο κορμιά κάθε πρωί μόνα ξυπνάνε

κινήσεις και ίδιες σκέψεις κάνουν την ίδια στιγμή

ευλογημένες συνήθειες γέννησε η δική τους αγάπη

προσφώνηση κοινή σε στόμα για πρωινό αναμασούν

δύναμη ν’ αποθηκεύσουν για όλη την υπόλοιπη μέρα

με νωθρότητα η σάρκα του ενός την άλλη ακολουθεί

βάρος γίνεται δυσβάσταχτο που σέρνουν δυο φορτία

παρακαλούν οι επόμενες ώρες να περάσουν μαγικά

νύχτα να ξανάρθει που καταλαβαίνει τον καημό τους

και σαν προσωρινή ώρα λυτρωτικού ύπνου ξαναρθεί

μόνοι ξαπλώνουν έχοντας ίδια προσφώνηση στο στόμα

Μαρία Φουσταλιεράκη 23-10-2015