ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΠΑΡΑΜΥΘΑΣ

Κάποτε ζούσε ευχαριστημένη μια ιδιαίτερη μορφή

χαρά αντλούσε απ’ τη γαλήνια μοναχικότητά της

πειθαρχημένη σε κυψέλη μέλισσα κι εργάτρια μαζί
απ’ το σύμπαν προμηθευόταν αποθέματα αγάπης

όταν οι αποθήκες γέμισαν προμήθειες ασφυκτικά

με σπουδή σκεφτόταν το περίσσευμα να διαθέσει

ο κόσμος γύρω της είχε πλέον μάθει κάθε συνταγή

χόρτασε μέλι για φαγητό του να ‘χει στο τραπέζι

σκέφτηκε απ’ το μικρόκοσμο ώρα ήταν να ξανοιχτεί

σε ανθρώπους ισχνούς από έρωτα να το προσφέρει

σαν βασίλισσα της κυψέλης που ήταν διαφορετική

το μέλι μαγική τροφή λογαριαζόταν και αμβροσία

Μόνη και στον κόσμο της βυθισμένη βρήκε μια ψυχή

με φοβισμένο σκοπό είχε μάθει ως τα τώρα ν’ αγαπάει
λέξεις παντοτινής αγάπης και έρωτα έδινε στα τυφλά

σε κάθε προσεκτικά με το μυαλό σχεδιασμένο βήμα

έλεγε πως τέλεια αγάπη είχε βρει σε κάθε μία ιδανική
μοναδική αφοσίωση και πίστη σε όλες τους ορκιζόταν

με όμορφα ποιήματα και της αγάπης ξέπλεκα μαλλιά

σε πελαγίσια κρεβάτια έστρωνε σεντόνια να κοιμηθούνε

μα το ταξίδι αν και ονειρικό πάντοτε ήταν μια σταλιά

εισιτήριο φαντασίας με αυθημερόν ημερομηνία λήξης

και πριν προλάβει ο έκπληκτος επιβάτης να χαρεί

τη θέση έπαιρνε επόμενη στην ουρά και ετοιμαζόταν

Γνώρισε η ιδιαίτερη μορφή της αγάπης τον παραμυθά 

αποφάσισε τα περισσεύματα απλόχερα να του χαρίσει

δεν την προβλημάτιζε αν θα καταλάβαινε τη διαφορά

αν στα αμπάρια του τη μετέφερε δεν την απασχολούσε

αρκεί να μπορούσε έστω μόνο για μια ονειρική στιγμή

στα χέρια του ν’ απιθώσει εισιτήριο έρωτα που αξίζει

να νιώσει πως η άλλη ζωή δεν ήταν χαρούμενη και ικανή

παρακαταθήκη μέλλοντος του χάρισε φτερούγες και μαγικά

ταξίδια διαρκείας η ανίσχυρη γολέτα να κάνει όσα μπορέσει

δικό της μέλι να έχει για γεύση στην καρδιά και συντροφιά

και δική του έγνοια είναι πλέον πώς μία δεύτερη ζωή
χωρίς εκείνη στον κόσμο να έχει για να προστρέχει

Μαρία Φουσταλιεράκη 18/10/2015