Αγαπημένη φιγούρα στα
σκοτεινά ξεπρόβαλε
ευγενικά ήθελε με τη μορφή
της να κοινωνήσει
κάθε άβολη αμηχανία μανδύας
σιωπής κάλυψε
γνώριμη εικόνα δραπέτευσε
από τη φαντασία
άλαλες αναπνοές σταμάτησαν
με σπουδαιότητα
το οξυγόνο διασπάστηκε στα
αρχικά του μέρη
κύτταρα στον πυρήνα υποδέχτηκαν
τρεμάμενα
αίμα αληθινό για πρώτη
φορά και όχι εικασία
μια συστολή έβαψε τα
συνεσταλμένα μάγουλα
έρωτα ντύθηκαν κι
ομόρφυναν όλες οι αισθήσεις
τα βλέφαρα αρχέγονα νέα
όνειρα παγίδευσαν
σκηνές μέλλοντος ξεκίνησαν
να σχεδιάζουν
πινέλα χρώμα έκλεβαν από
ουράνιες παλέτες
τον πίνακα τους ζωγράφισαν
με δεξιοτεχνία
και σαν απόκαμαν από
αγαλλίαση χορτασμένα
σε κόχες ματιών κούρνιασαν
για προστασία
μη βεβηλώσει τα όνειρα η
ζωή παρακαλούσαν
να πρέπει να ζεις στη γη είναι
σαν αυτοκτονία
Μαρία Φουσταλιεράκη 26-10-2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας τη γνώμη σας...