ΘΑΛΑΣΣΑ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ

Χαρούμενα παίζαν τα κύματα όταν αντίκρισαν

γυναίκα ξυπόλυτη έκανε βόλτα στην αμμουδιά

ολόλευκο φόρεμα ίδια νεράιδα τους φάνταζε

αγριολούλουδα είχε πλεγμένα μακριά μαλλιά

στα χέρια της σφιχτά κρατούσε ένα γράμμα

τις σελίδες του στο στήθος έσφιγγε δυνατά

ονειροπόληση στο πρόσωπο ζωγραφισμένη

ευχάριστο νέο σε μοίρα θαλασσινή αναζητά

βρέχονταν τα πόδια και το λευκό φουστάνι

αεράκι τα μαλλιά μπέρδευε σε βήματα αργά

ίδια εικόνα μακρινή του μυαλού του πεθυμιά

Στίχους του αγαπημένου σκεφτόταν ψιθυριστά

δική του επιθυμία να τ’ ανοίξει στην αμμουδιά

μήνυμα της έστειλε σε πολλές άγραφες σελίδες

δε χρειαζόταν λόγια πώς αισθανόταν να της πει

η σκέψη του την έλουζε σαν θάλασσα ταξιδευτή

κάθε ένα κύμα προσκυνούσε τη βρεγμένη σάρκα

και τη φίλαγε λέγοντας να' ξερες πόσο σ’ αγαπώ…

Μαρία Φουσταλιεράκη 23-10-2015