ΕΝΑ ΚΟΥΒΑΡΙ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

Κοιμισμένος φόβος λήθαργου ξύπνησε

και φώλιασε με πονηριά μέσα στην καρδιά

στο καλούπι του προστάζει να μεγαλώσει

με αμβροσία παγωμένο αίμα και φθονερό

σ’ εργαστήρι αναμνήσεων να τη μετατρέψει,

δύναμη ψάχνεις απελπισμένα για να βρεις

θυσία μην ξανακάνεις γι’ αχάριστη αγάπη

τη μοναξιά σου πάλι φλερτάρεις απ’ τα παλιά

τη γνώριμη που ξέρει το νου να καθησυχάζει,

σε σταυροδρόμι νέου μήνα στέκεις μοναχός

το βλέμμα σου περιφέρεις μ' ευσυνειδησία

μια καρδιά ερήμην σου συνεχίζει να χτυπά

δυο διακρίνεις επιλογές που έχουν μέλλον

           

Τη μια από πάντα τη λαχταράς

Την άλλη από πάντα τη γνωρίζεις

Το ρίσκο που ποθείς ήταν πάντα δελεαστικό

παράκληση ζητάς και πίστωση λίγου χρόνου

το σύμπαν να παγώσει σ’ εκείνες τις στιγμές

κουβάρι φόβου να προλάβεις να το ξεφτίσεις,

όταν ανακαλύψεις την τελευταία του κλωστή

την αμφιβολία ξέρεις για πάντα να εξαφανίσεις,

τότε μόνο ελεύθερος θα νιώσεις και ζωντανός

τον καινούργιο αέρα που σου χρωστάει η ζωή

απενεχοποιημένα να μπορέσεις να τον ζήσεις

Μαρία Φουσταλιεράκη 1/10/2015