Η ΣΕΡΕΝΑΤΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Αναπολώ με αγάπη τον όμορφο θάνατό μου

δε μετρά καθόλου της νεότητας αν γίνει πόνος

είθισται εξάλλου άλλοι να πονούν πάντα για μας

γραμμένο εκείνη τη στιγμή είναι να μην είμαι μόνη

σ’ αγαπημένη αγκαλιά παρηγοριάς θα ξεκουραστώ

μα όνειρο έχω που θέλω πολύ να πραγματοποιήσω

σε τάφο με ηλιοτρόπια γύρω θέλω να με θάψουν

τα κεφαλάκια να βλέπω καθώς γέρνουν στην αυγή

γιατί πάντοτε υπήρξε η δική μου αγαπημένη ώρα

συντρόφους να τα έχω στου Μορφέα την αγκαλιά

εκεί αγαπημένα μπράτσα θα με φροντίζουνε αιώνια

σας το λέω, μόνο ένα δάκρυ θα επιτρέψω να χυθεί

παρακαταθήκη ανθρωπιάς θέλω να το βαλσαμώσω

μα απ’ του δικού μου αγαπημένου τη γαλάζια ματιά

θα’ θελα όλα τα δάκρυα να βγούνε και να τα πάρω

όταν στο θλιμμένο μάγουλο το τελευταίο εξαϋλωθεί

ερωτικά μαγικά με λήθη θα κάνω να τον κυκλώσουν

και σαν τ’ ακουμπήσει και χαθεί η πικρή του οπτική

εμένα και την αγάπη μας για πάντα θα έχει ξεχάσει

μόνο έτσι με γαλήνη θα μπορέσω εγώ ν’ αναπαυτώ

το χαρούμενο φιλί του στα χείλη να με συντροφεύει

και το μόνο που χρειάζομαι να μείνει για κληρονομιά

εκεί στον δικό μου τον ανώνυμο τάφο το μυρωμένο

θέλω να υπάρχει επιγραφή με λίγες λέξεις χαραγμένη:

«Εδώ κοιμάται η Αιώνια Αγάπη, νέα και δροσερή

να ευλογεί τους ερωτευμένους στους αιώνες»

Μαρία Φουσταλιεράκη 21/10/2015