ΟΤΑΝ ΚΑΝΩ ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ

                                               The human condition – Rene Magritte

Κάθομαι στον καναπέ και είμαι ακίνητη. Έχω βολευτεί τόσο καλά που μοιάζω με άγαλμα. Κοιτάζω το παράθυρο. Η κουρτίνα είναι μόνιμα τραβηγμένη- έχω ανάγκη να βλέπω τον κόσμο έστω και φυλακισμένο- και ξέρω ακριβώς τι ώρα είναι χωρίς να χρειάζομαι ρολόι. Ξέρω πως είναι η αγαπημένη μου ώρα. Συνεχίζω να κάνω το άγαλμα και μένω ακίνητη με το κεφάλι ελαφρά γερμένο προς τα πίσω. Έχω κλειστά τα μάτια μου και περιμένω τον ήλιο. Κάθε απόγευμα, κάθε τέτοια ώρα, ίδια ηλιοτρόπιο εγώ, λούζομαι με ήλιο. Πρώτα βλέπω τις λαμπερές ακτίνες και κατόπιν τις νιώθω στο πρόσωπό μου. Νομίζω πως μου λείπει φροντίδα και είναι η μόνη μου ευκαιρία να την αποκτήσω αν βρίσκομαι στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη ώρα και ακίνητη. Όσο οι ακτίνες μού χαϊδεύουν το πρόσωπο και τα μαλλιά, νιώθω θαυμάσια, ανάλαφρη και όμορφη. Δεν πονάω, δεν νιώθω θλίψη, δεν έχω ανάγκες, δεν μου λείπει τίποτα. Κάθε τέτοια ώρα, σ' αυτά τα λίγα λεπτά που κάνει ο ήλιος να ξεψυχήσει, είμαι στ' αλήθεια ευτυχισμένη.

Μαρία Φουσταλιεράκη 4-3-2019