ΜΙΑ ΛΑΧΤΑΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΦΕΥΓΕ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ

                                                                    Edward Hopper

Λίγο η ντροπή, λίγο ο φόβος, ποτέ δεν άνοιξε το στόμα της να μιλήσει. Όποτε επισκεπτόταν τη γιατρό για να εξετάσει την ανάπτυξη του εμβρύου, έπαιρνε βαθιά ανάσα και ετοιμαζόταν να ρωτήσει, μα πάντα στο τέλος έκανε πίσω και σώπαινε.

Κάθε φορά έφευγε πιο αισιόδοξη και πιο χαρούμενη από το ιατρείο: το αγέννητο παιδί βρισκόταν μέσα στις φυσιολογικές και αναμενόμενες, για την ηλικία του, μετρήσεις.

Από την ώρα που της καθυστέρησαν τα έμμηνα υποψιάστηκε πως ήταν έγκυος. Δεν είπε τίποτα στον άντρα της και περίμενε υπομονετικά να περάσει μια βδομάδα για να κάνει εξέταση αίματος στο μικροβιολογικό εργαστήριο. Όταν ήρθε η ώρα να παραλάβει τα χαρμόσυνα αποτελέσματα, η κοπέλα στη γραμματεία την κοιτούσε δύσπιστα. Σίγουρα αναρωτιόταν για ποιό λόγο αυτή η γυναίκα -που είχε περάσει κιόλας τα σαράντα- ήθελε παιδί.

"Για τον ίδιο λόγο που θέλει παιδί κάθε γυναίκα", ήθελε να της απαντήσει, αλλά δεν το έκανε.

Συνεσταλμένη και μικροκαμωμένη από τη φύση της, μόνο χαμογέλασε και πήρε τον φάκελο με τα αποτελέσματα.

Ίσως πρέπει να βάψω τα μαλλιά μου, παραέχουν γίνει γκρίζα και με μεγαλώνουν πολύ, σκέφτηκε, και το σημείωσε στο ημερολόγιο κάτω από εκεί που έγραψε: πράγματα που πρέπει να ρωτήσω για την εγκυμοσύνη.

Όταν έφτασε η ώρα του τοκετού όλα πήγαν κατ' ευχή. Γέννησε φυσιολογικά, χωρίς να ταλαιπωρηθεί ιδιαίτερα, ένα υγιέστατο κοριτσάκι. Η γιατρός, -είχε διαλέξει γυναίκα, της ερχόταν πιο βολικό-, την συνεχάρη που ήταν τόσο συνεργάσιμη ασθενής.

Είχε αρνηθεί να της χορηγήσουν επισκληρίδιο αναλγησία και είχε επιμείνει σθεναρά για φυσιολογικό τοκετό, εκτός κι αν, λόγω επιπλοκών, ήταν αναγκαία η καισαρική τομή. Ήθελε να ζήσει τη μαγεία του τοκετού από την αρχή μέχρι το τέλος, έχοντας όλες τις αισθήσεις. Ήθελε να είναι το πρώτο πρόσωπο που θα έβλεπε το παιδί της μόλις θα ερχόταν στον κόσμο.

Όταν έφτασε η ώρα να πάρει εξιτήριο από τη γυναικολογική κλινική, ήταν πολύ χαρούμενη και ανυπομονούσε να φροντίζει μόνη της την κόρη της. Η γιατρός ήρθε να την εξετάσει και να βεβαιώσει το εξιτήριο.

"Θέλω να σε ρωτήσω κάτι", της είπε η γιατρός, όταν τελείωσε την εξέταση ρουτίνας. "Ήξερες πως ήσουν παρθένα; Ο υμένας σου έσπασε κατά τη διάρκεια του τοκετού". "Το ήξερα", απάντησε ατάραχη εκείνη.

Πήρε βαθιά ανάσα και άρχισε να εξιστορεί: Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ποτέ δεν με ενδιέφεραν τα αγόρια. Ούτε στο σχολείο, ούτε στην εφηβεία, ούτε μετά που μεγάλωσα και εργαζόμουν.

Οι άντρες μού έδειχναν από μικρή έντονο ενδιαφέρον, αλλά εγώ ποτέ δεν είχα την επιθυμία -ούτε καν την περιέργεια- να κάνω έρωτα, και ποτέ μου δεν είχα φίλο.

Ζούσα μια ήσυχη ζωή, είχα τη δουλειά μου, φρόντιζα τη γριά μάνα μου και ήμουν ευχαριστημένη. Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να κάνω παιδί ή να παντρευτώ.

Πριν δύο χρόνια, όμως, άρχισα να λαχταράω ένα παιδί και αυτή η λαχτάρα δεν έφευγε με τίποτα. Επειδή δεν ήθελα να παντρευτώ, ούτε ήθελα να φύγω από το σπίτι που μεγάλωσα και να αποχωριστώ την άρρωστη μάνα μου, βρισκόμουν σε αδιέξοδο. Όταν το συζήτησα μαζί της καταλήξαμε στη λύση του προξενιού. Δεν γινόταν να κάνω παιδί χωρίς νόμιμο σύζυγο. Έπρεπε να παντρευτώ έστω και για τα μάτια του κόσμου.

Μια ξαδέρφη μού βρήκε έναν μεγαλούτσικο συνταξιούχο, όμως καλό και ήσυχο άνθρωπο, που δεν ήθελε να πεθάνει μαγκούφης και μετά το γάμο δέχτηκε να μείνει μαζί μας. Ήταν μεγάλο το σπίτι και μας χωρούσε όλους. Είχε κι εκείνος μια σχεδόν κατάκοιτη μάνα που τη φρόντιζε ολομόναχος. Πήγαινε κάθε μέρα. Την τάιζε, της μαγείρευε, την καθάριζε, την έκανε μπάνιο.

Η ζωή μου μετά το γάμο δεν είχε αλλάζει σχεδόν καθόλου και ήμουν πολύ ικανοποιημένη που το σχέδιό μου πήγαινε κατά πως αποφασίσαμε εγώ και η μάνα. Από την επόμενη της στέψης παρότρυνα τον άντρας μου να κοιμάται κάποια βράδια στο σπίτι της μάνας του, και ειδικά από όταν έμεινα έγκυος και χειροτέρεψε η υγεία της πεθεράς μου, σπάνια ερχόταν να κοιμηθεί στο σπίτι μας.

Όσο για τις συζυγικές μας συνευρέσεις, ευτυχώς θεέ μου, ποτέ δεν με πίεσε. Μάλλον ούτε εκείνος ήταν για πολλά πολλά όσον αφορά τα σεξουαλικά. Ήμουν τυχερή. Το παιδί το έπιασα αμέσως, μονάχα με καναδυό χάδια και πεντέξι φιλιά.

Ποτέ δεν ήθελα άντρα στο κρεβάτι μου. Παιδί ήθελα.

Μαρία Φουσταλιεράκη 18-1-2019