ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΙΕΙ ΓΟΥΛΙΑ

                                                                 Cécile Veilhan

Εκείνη τη μέρα δεν είχα πιει γουλιά. Το θυμόμουν καλά γιατί ένας πονοκέφαλος με παίδευε από βραδύς και μου είχε χαλάσει κι άλλο την ήδη πολύ κακή διάθεση που είχα. Στη δουλειά δεν το είπα σε κανέναν. Φοβήθηκα μήπως με περάσουν για τρελή. Καιρό τώρα λένε πως μάλλον τα χάνω σιγά σιγά. Δεν μου το λένε κατάμουτρα, μα πίσω από την πλάτη μου τους ακούω: στην τουαλέτα, κυρίως, όταν κρύβομαι για να κλάψω.

Κανείς δεν με κατηγορεί στα φανερά, αλλά ούτε και με υποστηρίζει με πάθος. Μάλλον δεν ξέρουν πώς να μου φερθούν ή, ακόμα χειρότερα, θεωρούν πως μου άξιζε. Από την πρώτη στιγμή που μαθεύτηκε ότι χάθηκε το παιδί μου - όλοι οι υπόλοιποι το έλεγαν αγέννητο ή έμβρυο-, η οικογένειά μου επέμεναν να επιστρέψω στην εργασία μου. Υποστήριζαν πως η καθημερινή ρουτίνα θα με βοηθούσε να ξεχάσω πιο γρήγορα -θαρρείς πως εγώ ήθελα να ξεχάσω ποτέ!

Ο προϊστάμενος, από την άλλη, προσφέρθηκε να μου δώσει επιπλέον άδεια για όσο διάστημα χρειαζόμουν ώσπου να γίνω εντελώς καλά. Τότε ήταν που ανακάλυψα την ευεργετική επίδραση του αλκοόλ και το ευλογημένο μούδιασμα του μυαλού.

Εκείνη τη μέρα όμως δεν είχα πιει γουλιά. Το ορκίζομαι. Ντύθηκα, ετοιμάστηκα να πάω στη δουλειά -καιρός ήταν, είπα στον εαυτό μου- και μόλις έφτασα στη στάση να πάρω το λεωφορείο, άκουσα χαρούμενα τιτιβίσματα. Παιδάκια έπαιζαν στο απέναντι πάρκο.

Μεμιάς, όλη η αβάσταχτη απελπισία του πένθους, όλος ο ανομολόγητος πόνος των τόσων μηνών, τράνταξε το κορμί μου. Έκανε τα χέρια μου να τρέμουν ανεξέλεγκτα και τα πόδια μου να τρεκλίζουν χορεύοντας.

Πέρασα σαν αστραπή τον δρόμο και έφτασα στην είσοδο του πάρκου με τα χέρια ορθάνοιχτα. Κατευθύνθηκα στις κούνιες όπου ένα μικρό παιδάκι – κοριτσάκι ήταν- έκανε κούνια τσιρίζοντας από έξαψη και κουνούσε χαρούμενα τα πόδια του στον αέρα. Δεν ήθελα να του κάνω κακό. Ήθελα μονάχα να το χαϊδέψω στο κεφαλάκι του. Μου φάνηκε πως έμοιαζε στη δική μου κόρη και ήθελα να της το πω.

Οι γονείς του παιδιού πανικοβλήθηκαν, την απομάκρυναν από κοντά μου και κάλεσαν αμέσως την αστυνομία. Με συνέλαβαν να κάθομαι ήσυχη στην άδεια κούνια, να μιλάω στον αέρα και να σχηματίζω καρδιές κάτω στο χιόνι με τα πόδια μου.

Ήταν μια μέρα σαν την σημερινή. Είχε χιονίσει και ήμουν ευδιάθετη. Ντύθηκα ζεστά και βγήκα έξω. Στο κεφαλόσκαλο γλίστρησα και βρέθηκα ξαπλωμένη κάτω. Προτού καλά καλά σηκωθώ, το χιόνι ανάμεσα στα πόδια μου είχε γίνει κατακόκκινο.

Μαρία Φουσταλιεράκη 4-1-2019