ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ

                                                                Gustave Klimpt

Στο υπόσχομαι, όμως δεν ξέρω αν θα μπορέσω να κρατήσω την υπόσχεσή μου, του απάντησε θλιμμένη την ώρα που μασουλούσε ένα μήλο. Ήταν το αγαπημένο της χειμωνιάτικο φρούτο: το έτρωγε ολόκληρο με τη φλούδα -αφού το σαπούνιζε πρώτα καλά καλά- ·το έκανε γέμιση για γλυκιά μηλόπιτα με κανέλα και μπόλικα καρύδια ·το πρόσθετε σε κρύες σαλάτες με σπανάκι, ρόδια και φλούδες από παρμεζάνα. Αγαπούσε πολύ τα μήλα.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που της ζητούσε να του υποσχεθεί πως θα σκεφτεί σοβαρά την επιθυμία του να κάνουν παιδί. Δεν την πίεζε, της το ζητούσε μόνο. Στα δέκα χρόνια που ζούσαν μαζί, ποτέ δεν την ζόρισε να κάνει κάτι που δεν ήθελε. Ούτε τώρα θα την πίεζε κι ας ήταν τόσο σημαντικό για τον ίδιο: ήθελε πάρα πολύ να γίνει γονιός, ένιωθε ώριμος και έτοιμος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός βρέφους. Είχε αποδεχτεί πως με την έλευση ενός παιδιού, θα άλλαζαν για αρκετά χρόνια πολλές από τις προτεραιότητες και τις ανάγκες του. Καθόλου δεν τον πείραζε.

Αν ήταν μάλιστα βιολογικά εφικτό, θα το κυοφορούσε ο ίδιος, αλλά δυστυχώς, η μόνη δυνατή συνεισφορά του στην τεκνοποίηση, αυτή τη στιγμή, ήταν να συμμετέχει βιολογικά, μέσω του σπέρματός του.

Το είχαν συζητήσει πολλές φορές και κάθε φορά κατέληγαν να πονάνε και οι δύο. Ήξερε πως φοβόταν μήπως γίνει κακή μάνα -σαν την δική της- , γι' αυτό ήταν απόλυτη στην άρνησή της. Την καταλάβαινε απόλυτα γι' αυτό δεν επέμενε, αλλά περίμενε υπομονετικά να μαλακώσει η άρνηση και η στρεβλή της πεποίθηση και να αλλάξει γνώμη με τα χρόνια .

Την πεθερά του δεν την εκτιμούσε καθόλου, δεν ήταν, αυτό που θα λέγαμε, ιδανικός γονέας για την γυναίκα του. Δεν βρισκόταν καν στο μέσο όρο ή έστω κάτω κάτω στη λίστα με τους κάπως υποφερτούς στη συμπεριφορά τους γεννήτορες: ήταν σκληρή, απόλυτη, κακιά, τελειομανής, ξεροκέφαλη, απεχθανόταν να της χαλούν την τάξη και δεν άντεχε τα παιδικά κλάματα. Αν υπήρχε βραβείο ακαταλληλότητας γονικού ρόλου, σίγουρα θα το κέρδιζε.

Σε αυτό το συμπέρασμα είχε καταλήξει εκείνος όταν πρωτογνώρισε τη μέλλουσα γυναίκα του, τότε που ήταν ένα νέο κορίτσι στο άνθος της ηλικίας του, και ήδη τόσο σοβαρή και απογοητευμένη από τη ζωή της. Έψαχνε οποιαδήποτε αφορμή για να ξεφύγει από το κακοποιητικό περιβάλλον που ζούσε και όταν τον γνώρισε γαντζώθηκε στην αγάπη και τη φροντίδα του.

Από όταν θυμόταν τον εαυτό της, η μητέρα της την βασάνιζε με αδιαφορία και έλλειψη τρυφερότητας. Την ενδιέφερε μονάχα η κοινωνική της θέση και η τέλεια εικόνα της οικογένειας που πρόβαλλε στον έξω κόσμο, χωρίς να νοιάζεται για τον μέσα κόσμο - όσο και να την παρακαλούσε η μικρή, ποτέ δεν ξάπλωσε στο πάτωμα να παίξει μαζί της τουβλάκια και πλαστελίνες: το θεωρούσε ανόητο και εντελώς απρεπές.

Για αυτούς και για άλλους τόσους λόγους ποτέ δεν την πίεσε, παραπάνω από όσο άντεχε, να κάνουν παιδί. Ακόμα και η πεθερά του το ήθελε, και την πίεζε συχνά λέγοντας πως ήταν η μόνη στον κύκλο τους που δεν είχε ακόμα εγγόνι να επιδεικνύει. Εκείνη, κάθε χρόνο τής υποσχόταν πως την επόμενη χρονιά θα την κάνει γιαγιά, μα μέσα της είχε ορκιστεί να της στερήσει το μοναδικό πράγμα που μπορούσε.

Σε όποιον άλλον τη ρωτούσε, απαντούσε με υπεροψία πως δεν ήθελε ν' αποκτήσει παιδιά για να μην χαλάσει την άψογη σιλουέτα της.

Μαρία Φουσταλιεράκη 11-1-2019