ΕΠΟΧΙΚΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ

                                                                           Jack Vettriano

Ο εραστής που είχε βάρδια εκείνη την εποχή ήταν εξίσου εντυπωσιακός με όλους τους προηγούμενους. Την περνούσε σχεδόν ένα κεφάλι και αυτή η διαφορά αντί να της χαλάει την εικόνα, την δείχνει ανθρώπινη και προσιτή. Εκείνος, είχε δεν είχε πατήσει τα είκοσι πέντε, -βία τα τριάντα- ενώ εκείνη ήταν ένα άχρονο θηλυκό που βάδιζε ξυπόλυτο στον κόσμο.

Ο κύκλος της είχε συνηθίσει να την βλέπει αγκαζέ με αυτούς τους αγαλματένιους νεαρούς και δεν έδιναν πλέον σημασία. Οι ακριβές κρέμες και οι αξιοπρόσεκτοι συνοδοί την διατηρούσαν ακμαία, συνήθιζε να αστειεύεται στις παρέες της.

Υπήρχαν όμως και κακεντρεχείς που ψιθύριζαν πως, αυτοί που τη συνόδευαν, ήταν στην πραγματικότητα σεξουαλικοί σκλάβοι των διεστραμμένων της ορέξεων. Μερικοί συγγενείς που γνώριζαν, δεν μπορούσαν να καταπιούν πώς τολμούσε και ρεζίλευε, με τα καμώματά της, το ιστορικό τους επώνυμο.

Εκείνη, πάντοτε αντισυμβατική, ποτέ δεν έδωσε ούτε εξηγήσεις ούτε και δεκάρα για τις απόψεις των άλλων: το τι έκανε στα πατώματα του σπιτιού της και στο κρεβάτι της, αφορούσε μονάχα την ίδια και τους εκάστοτε που την συντρόφευαν.

«Οι άνθρωποι είμαστε τόσο αφόρητα βαρετοί», απαντούσε, στις αδιάκριτες ερωτήσεις των δημοσιογράφων, «γι' αυτό επιβάλλεται να ξεπερνάμε τα όριά μας και συχνά να επαναπροσδιορίζουμε την προσωπική μας ηθική, όπως, και τα όρια της ψυχικής μας αντοχής.»

Πραγματικά νοιαζόταν γι’ αυτόν τον νεαρό άντρα -ήθελε να κάνει κάτι καλό γι' αυτόν- και του αφιέρωσε αρκετό, από τον πολύτιμο χρόνο της, για να του μάθει να δείχνει αριστοκρατικός. Τον έστειλε πολλές φορές στη μανικιουρίστα ώσπου να βγουν τα γράσα και η μυρωδιά του πετρελαίου από τα νύχια του.

Όταν ολοκληρώθηκε η εκπαίδευση τού χάρισε μια ζηλευτή γκαρνταρόμπα, έναν διόλου ευκαταφρόνητο ποσό σε τραπεζικό λογαριασμό και τέλος, του ζήτησε να μετακομίσει σε ένα από τα διαμερίσματα που διατηρούσε στο κέντρο της πόλης.

Τον είχε γνωρίσει σχεδόν αξημέρωτα, μια μέρα που εκείνη είχε τυρρανικές αϋπνίες και εκείνος πήγαινε στη δουλειά του. Οδηγούσε αφηρημένη και παραλίγο να τον τραυματίσει θανάσιμα την ώρα που έτρεχε ξέπνοος να προλάβει το λεωφορείο της γραμμής. Μετά το απότομο φρενάρισμα βγήκε να δει τι ζημιά είχε γίνει.

Αμέσως της έκαναν εντύπωση το παρουσιαστικό και οι ευγενικοί του τρόποι -άλλος στη θέση του μάλλον θα την έβριζε-, όμως εκείνος προσπάθησε να μειώσει τη σοβαρότητα του συμβάντος μη θέλοντας να την κάνει να αισθανθεί ακόμα πιο ένοχη από όσο ήδη ένιωθε.

Αρνήθηκε κατηγορηματικά την επιταγή που του πρότεινε για να αντικαταστήσει το παντελόνι του που σκίστηκε όταν βούτηξε στο πεζοδρόμιο για να σωθεί.

Της άρεσε η στάση του -τα χρήματα έφταναν να αγοράσει όχι ένα αλλά δέκα παντελόνια σαν αυτό που φορούσε- και επέμεινε πολύ να τον πάει με το αυτοκίνητό της στη δουλειά του. Σκέφτηκε πως ήταν το λιγότερο που μπορούσε να κάνει για εκείνον, αφού εξαιτίας της έχασε το λεωφορείο.

Έτσι γνώρισε το τελευταίο της απόκτημα. Μέχρι να φτάσουν στο συνεργείο αυτοκινήτων που δούλευε, πρόλαβε να αξιολογήσει έναν θαυμάσιο χαρακτήρα μα και να θαυμάσει ένα καλοφτιαγμένο κορμί. Αποδείχτηκε ακούραστος και πρόθυμος. Έμαθε γρήγορα πώς έπρεπε να συμπεριφέρεται μπροστά σε κόσμο και συχνά πυκνά την συνόδευε σε σημαντικές κοινωνικές συναθροίσεις.

Τον κράτησε πολλά χρόνια κοντά της. Αποδείχτηκε καλή και γενναιόδωρη: όταν τον αποδέσμευσε από τις υπηρεσίες του τού έδωσε μια γενναία επιταγή για να πραγματοποιήσει ένα τρελό όνειρό του.

Μαρία Φουσταλιεράκη 10-1-2019