ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΔΙΗΓΟΥΝΤΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Πότε μου έλειπαν, πότε είχα αρκετά χρήματα στη ζωή μου.

Ποτέ δε μπόρεσα να τα αγαπήσω και ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να τ' αποθηκεύω.

Κατά καιρούς τα έβλεπα σα χρηστικά εργαλεία, ενώ άλλες φορές σαν αναγκαίο κακό.

Τυπωμένα μηδενικά γεμάτα δαχτυλικά αποτυπώματα. Μια σκέψη που με γοήτευε πάρα πολύ.

Κάποιες φορές, κρατώντας ένα χαρτονόμισμα το κοιτούσα για ώρες. Το παρατηρούσα προσεκτικά και το παρακαλούσα να μου πει την ιστορία του. Να μου διηγηθεί τί συνέβη την πρώτη φορά που το άγγιξαν ανθρώπινα χέρια.

Όχι εκείνα των υπαλλήλων στο εργοστάσιο κατασκευής, μα τα χέρια εκείνου που το εισέπραξε σα μεροκάματο ή σαν αμοιβή για τις υπηρεσίες του.

Σίγουρα θα χάρηκε που το είδε τόσο καινούργιο και όμορφο, αλλά στη συνέχεια άραγε του έφερε χαρά ή μήπως τον πίκρανε;

Ίσως τα τυπωμένα μηδενικά να μην έφταναν ν' αγοράσουν αντικείμενα, όνειρα αναγκαία ή να πληρώσουν μια υποχρέωση.

Πριν από μένα, ποιος άραγε να το είχε αγγίξει;

Πολύ θα 'θελα να το 'χαν κρατήσει τρεμάμενα χέρια ερωτευμένου. Οι άνθρωποι που η καρδιά τους χτυπά μ' ερωτικό τέμπο, αφήνουν αλλιώτικα σημάδια πάνω στο χαρτί, όμορφα σημάδια. Θες η κάψα του έρωτα, θες η προσδοκία του αναπάντεχου, το αποτύπωμά τους μένει για πάντα.

Και για τα κέρματα που κρατώ στα χέρια μου μ' αρέσει να φαντάζομαι ιστορίες. Διαφορετικές ιστορίες, παραμυθένιες. Μικρά χέρια που είναι καθαρά, χωρίς αποτυπώματα που έχουν παρελθόν.

Χεράκια βρώμικα, από χώματα και λάσπες που με ανυπομονησία τρέχουν ν' αγοράσουν παγωτό χωνάκι τα καλοκαιρινά απογεύματα.

Ζηλεύω εκείνη την αγνότητα των μικρών χεριών που οι ενήλικες παράλογα ανταλλάξαμε με μηδενικά βρώμικων χαρτονομισμάτων.

Μαρία Φουσταλιεράκη 18-6-2017