Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΡόΣΩΠΑ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΚΚΑΣ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ

ΑΠΟΨΗ “ΠΡόΣΩΠΑ” ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΚΚΑΣ, εκδόσεις Όστρια

Ένα ψυχολογικό μύθευμα με μια έξη στο θρίλερ και μια έλξη στην παράνοια

Αν Τέχνη είναι να γράφεις και Τέχνη είναι να ζεις, το να ζεις γράφοντας σημαίνει πως ζεις με Τέχνη.

Σημαίνει επίσης πως κουβαλάς μια ευλογία και μια κατάρα.

Ευλογία για σένα και γι’ αυτούς που αντιλαμβάνονται τα λόγια σου και κατάρα για τους αναλφάβητους της δικής σου ξεχωριστής γλώσσας.

Νιώθω περήφανη, νιώθω χαρούμενη, νιώθω ευλογημένη.

Δικαιώθηκα. Σε όλα. Το σύμπαν ακόμα πάλλεται.

Υπάρχουν λέξεις που ενώνουν τους ανθρώπους και λέξεις που βάζουν ανάμεσά τους συρματοπλέγματα.

Με τον άνθρωπο και συγγραφέα μας ένωσαν δυο λέξεις.

Η φιλία που δε συνθλίφθηκε από κακοποίηση και φθόνο και η ωμο-τεχνία.

Ωμο-τεχνία είναι η Τέχνη που δεν ψήνεται σε σχάρες άφιλτρων μυαλών.

Καταπίνεται ωμή και δεν αφοδεύεται ποτέ, γιατί δεν πάει στο στομάχι, αλλά κατ’ ευθείαν στο αίμα και ακολουθεί τη διαδρομή του αίματος στο κορμί.

Η Τέχνη των ωμό-τεχνων είναι ιερή, αιρετική και πρόστυχη.

Ένας ωμό-τεχνος μπορεί να πάσχει από σύνδρομα, αλλά ποτέ από το σύνδρομο της μετριοπάθειας.

Έχει απόλυτη επίγνωση του μεγέθους του.

Η Τέχνη των ωμότεχνων είναι ιερή, αιρετική και πρόστυχη.

Τολμά και βάζει το χέρι της κάτω απ΄τη φούστα της Μόνα Λίζα. Εξ ου και το μειδίαμά της.

Όταν βαριέται κάνει τραμπάλα στα μουστάκια του Σαλβαντόρ Νταλί. Εξ ου και ο αιφνιδιασμός του.

Μαθαίνει τον άνθρωπο να μη σοκάρεται βλέποντας εκρήξεις οργασμού στο σύμπαν.

Γι’ αυτό η Τέχνη είναι διαχρονική, επειδή τα άστρα είναι γυμνά και εκτεθειμένα στα σπερματοζωάριά της.

Το βιβλίο κατατάσσεται στα ψυχολογικά θρίλερ. Αλλά εγώ

που δεν αρκούμαι στα λόγια των άλλων, αλλά πάντα θέλω να βάζω τη δική μου πινελιά, το ονόμασα λίγο διαφορετικά.

Ψυχολογικό μύθευμα με μια έξη στο θρίλερ και μια έλξη στην παράνοια.

Σ’ αυτό το βιβλίο δεν πρωταγωνιστούν οι ήρωες, αλλά οι προσωπικότητές τους.

Ο συγγραφέας είναι μια πολυδιάστατη προσωπικότητα που μ’ επιδεξιότητα βγάζει τις μάσκες που φορούν οι άνθρωποι όταν μένουν μόνοι.

Βγάζοντας και την τελευταία, το μόνο που μένει, είναι ένα χαμόγελο χωρίς πρόσωπο, σαν παραμορφωμένη ρυτίδα σε πρόσωπο νεογνού.

Το γράφει νύχτα, μόνος του, παίζοντας ρώσικη ρουλέτα.

Έχει συνέχεια την αγωνία πως πάνω στην έξαψη της δημιουργίας ξέχασε να βάλει μέσα άσφαιρα και φοβάται.

Δε φοβάται να πεθάνει.

Φοβάται μην τινάξει τα μυαλά του πριν προλάβει να το ολοκληρώσει και βρεθούν στα ημιτελή χειρόγραφα κολλημένα μυαλά και αίματα.

Άντε να διαβαστούν μετά σ’ αυτά τα χάλια!

Ο συγγραφέας είναι παρανοϊκός.

Είναι ταυτόχρονα ο γράφων, ο αφηγητής, ο αναγνώστης, ο ήρωας, η λογική και η παράνοια.

Μια οφθαλμαπάτη δηλαδή και μια ματαιοδοξία μετάγγισης νου, μυστικών και μεθόδους φυγής.

Δε βγάλαμε ούτε μία φωτογραφία μόνοι μας μετά την παρουσίαση.

Δε χρειαζόμαστε κανένα πειστήριο εγκλήματος.

Ξέρεις γιατί.

Γιατί εμείς, είμαστε το έγκλημα.

Μαρία Φουσταλιεράκη 14-1-2017