ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΣ

Έχει αρχίσει να με κουράζει ο συνωστισμός.

Τα ισχνά κορμιά που βγάζουν περίπατο το πνεύμα.

Να πάρουν κι άλλο αέρα, ευεργετικό.

Πνεύματα νηστικά, κακόφαγα που νιώθουν μοναξιά και ακατανίκητη επιθυμία με κάτι να ενωθούν για να ξημερώσει.

Υπόσταση να πάρουν κι έπειτα στο πλήθος να ξαναχαθούν.

Αφάνταστα με κουράζει η πολυλογία.

Στα κενοτάφια παλιών ερώτων τρισάγια κάνουν τα ισχνά κορμιά.

Δάφνες μυθοπλαστικές αφήνουν στο βωμό μιας ανύπαρκτης υστεροφημίας.

Σ' ένα συγκεκριμένο σοκάκι περπατώ τα βράδια κάθε που μέσα μου νυχτώνει.

Εκεί ψηλά το πλήθος δε συνωστίζεται ποτέ.

Δεν έχει φώτα να θαμπώνουν τα μυωπικά γυαλιά του.

Κάδους έχει και στις δυο μεριές του δρόμου, κατουρημένους από αδέσποτους σκύλους περαστικούς.

Στις διασταυρώσεις, αποφάγια ξεσκισμένα ο αέρας κατρακυλάει.

Αιθέρα και πορτοκάλια μυρίζει στα παλιά στριφογυριστά σοκάκια όταν περπατώ.

Δαντέλα κιτρινισμένη φορά το παράθυρο στο δρόμο.

Έχει φρακάρει το χερούλι εδώ και καιρό.

Τα κοράκια, στα δέντρα έχουν κουρνιάσει και το κοιτάζουν.

Ύποπτοι τους φαίνονται οι λιγοστοί περαστικοί.

Τα βήματά τους παρακολουθούν αν αγκαζέ συνοδεύουν τη νευρικότητα.

Στα χέρια εστιάζουν με κυάλια αν είναι καθαρά.

Ή αν έχουν μείνει τ' αποτυπώματα στις προδομένες χειραψίες.

Πολύ μ' έχει κουράσει αυτή η ερμαφρόδιτη εποχή.

Οι ρόλοι, κουβάρι μπλεγμένο σε συρματοπλέγματα ηθικής κατασκευασμένης.

Απόψε στη βόλτα που θα κάνω μόλις νυχτωθώ, εκεί στα ψηλά φιδωτά σοκάκια που δεν τα βλέπει ήλιος, ένα παλιό βιβλίο θα κρατώ κι όταν κουραστώ και αποκάμω, σε μια εσοχή στα γκρεμισμένα τείχη θα σταθώ και τυχαία θ' ανοίξω στο φεγγάρι να φωτίσει μια σελίδα.

Μαρία Φουσταλιεράκη 10-6-2017