Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΘΑΛΑΣΣΑ ΦΩΤΙΑ - ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ ΖΑΙΡΗ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ ΖΑΙΡΗ  -   θάλασσα ΦΩΤΙΑ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Στο καινούργιο της μυθιστόρημα θάλασσα ΦΩΤΙΑ, η κ. Ζαίρη ή καλύτερα η Ρένα της καρδιάς μας, αφηγείται μια υπέροχη, καλογραμμένη και ευφάνταστη αισθηματική ιστορία, γεμάτη αγάπη για τον άνθρωπο και σεβασμό για την ανθρώπινη υπόσταση.

Ξεκάθαρα φαίνονται όσο ακολουθεί τους ήρωες κατά πόδας στα πιο μαύρα υπόγεια της ψυχής και του μυαλού τους.

Το κάνει με διακριτικότητα και με κατανόηση, και προσεγγίζει με απόλυτο σεβασμό το ζήτημα των προσφύγων και τη βοήθεια που τους παρέχουν οι απλοί άνθρωποι. Μια βοήθεια που στην πραγματικότητα είναι ωφέλιμη στην ίδια τους την ψυχή.

Το κεντρικό θέμα του βιβλίου είναι ένα δύσκολο και επώδυνο θέμα που ανέκαθεν συγκλόνιζε και θα συγκλονίζει εσαεί τους ανθρώπους κάθε ηλικίας, χρώματος, φυλής και γλώσσας.

Μιλάει για το κοινό σημείο αναφοράς όλων μας.

Γι’ αυτήν που μας έδωσε ανάσα.

Γι’ αυτήν που είναι ο καθρέφτης του μεγαλώματός μας.

Γι’ αυτήν που είναι η εικόνα μας από το μέλλον.

Μιλάει για τη μάνα.

Τη βιολογική που μας έφερε στη ζωή, ή αυτή που μας ανάθρεψε σαν πραγματική μάνα.

Για κάθε έναν από μας η μάνα είναι ένας φύλακας άγγελος που ανοίγει διάπλατα τα φτερά του πάνω απ’ τη θάλασσα, πάνω από ολόκληρο το σύμπαν για να μας προστατεύσει αν χρειαστεί.

Όμως όλα τα παιδιά δεν έχουν την ευλογία να μεγαλώσουν με μαμά.

Είτε γιατί χάθηκε νωρίς, είτε γιατί απαρνήθηκε το γονικό της ρόλο, είτε γιατί η παρουσία της τελικά αποδείχτηκε μια τεράστια απουσία στη ζωή τους.

Τα εγκαταλελειμμένα παιδιά από πόλεμο, από προσφυγιά, από ναρκωτικά, από αγοραπωλησία, από απόρριψη, δεν είναι παιδιά που αξίζουν κι αυτά τη θαλπωρή και την αγάπη μας;

Είναι τάχα παιδιά ενός άλλου Θεού, κατώτερου;

Όχι βέβαια.

Αυτά ειδικά τα παιδιά είναι παιδιά όλων μας.

Είναι τα παιδιά που όταν ήταν μικρά ζήλευαν τα χεράκια των άλλων παιδιών την ώρα που φώλιαζαν γύρω απ’ το λαιμό της μαμάς τους και πονούσαν βλέποντάς τα.

Είναι τα παιδιά που τώρα που μεγάλωσαν είναι θυμωμένα και συνεχίζουν όμως να πονάνε.

Άραγε αυτός ο πόνος φεύγει με τα χρόνια;

Με την ενηλικίωση ίσως;

Φεύγει όταν έρχεται η δική τους σειρά να γίνουν γονείς;

Ποιος γίνεται σωσίβιο αγάπης γι’ αυτά τα παιδιά ώστε να κολυμπούν με ασφάλεια στις θάλασσες της ζωής;

Μήπως σε μια θάλασσα με χωρίς σωσίβιο, αντί να τα δροσίζει, τα καίει σα φωτιά;

Αυτά είναι σημαντικά φιλοσοφικά και ψυχολογικά ερωτήματα που δεν έχουν καθόλου εύκολες απαντήσεις και προσεγγίσεις.

Η Ρένα στην προσπάθειά της να μας δώσει απαντήσεις, φλερτάρει με το πεπρωμένο και με τη μοίρα, την οποία κρατά στο ένα χέρι σαν μικρό εύθραυστο κοχύλι.

Την ίδια ώρα σκέφτεται, σκαρφίζεται και σχεδιάζει πώς θα μας αιφνιδιάσει και θα μας εκπλήξει ευχάριστα.

Ω ναι!

Της αρέσει πολύ να μας εκπλήσσει σε κάθε βιβλίο της και να μας κάνει να νιώθουμε: Να δακρύζουμε, να θυμώνουμε, να πονάμε, να χαιρόμαστε, ν’ ανακουφιζόμαστε και ν’ αγωνιούμε συγχρόνως, κρατώντας την ανάσα μας.

Κι εκείνη όμως αγωνιά μαζί μας.

Αγωνιά να μάθει αν καταλάβαμε και αγαπήσαμε τους πρωταγωνιστές  της  όσο τους αγάπησε και τους κατάλαβε εκείνη.

Σαν επαγγελματίας συγγραφέας και καταξιωμένη λογοτέχνης που είναι, ξέρει ν’ ακούει με προσοχή, ν’ αφουγκράζεται και να σέβεται τους αναγνώστες της.

Δίνει μ’ αυτό τον τρόπο μαθήματα ύφους και ήθους στους νεοεισερχόμενους, εκκολαπτόμενους γραφιάδες που μονάχα η αγάπη του κόσμου και ο χρόνος θα δείξουν αν θα κερδίσουν τελικά τον τίτλο του απλού ή του καλού συγγραφέα.

Για να ξαναγυρίσω όμως στο θέμα του βιβλίου και να τελειώνω γιατί σας κούρασα, κλείνοντας θα ήθελα να πω κάτι τελευταίο.

Η απώλεια της μητέρας για την Ηλιάνα και για την κάθε Ηλιάνα, ίσως θα μπορούσε να συνοψιστεί σε 4 φράσεις που δεν ξεστόμισαν ποτέ τα χείλη της:

1.     Μαμά είδα ένα κακό όνειρο, να κοιμηθώ μαζί σου;

2.     Μαμά τώρα που αδιαθέτησα είμαι και γω γυναίκα όπως είσαι εσύ;

3.     Δε μπορώ να το πιστέψω μαμά πως αυτό το μικροσκοπικό πλασματάκι είναι δικό μου.

4.     Μη φύγεις μαμά σε παρακαλώ. Μεγάλωσα, αλλά σε χρειάζομαι ακόμα δίπλα μου.

Αντίστοιχα, η απώλεια της μητέρας για τον Ορέστη και για τον κάθε Ορέστη, θα μπορούσε ίσως να συνοψιστεί σε 4 φράσεις που δε βγήκαν ποτέ από τα χείλη του:

1.     Κοίτα μαμά κάνω ποδήλατο μόνος μου.

2.     Είσαι η ομορφότερη μαμά του κόσμου.

3.     Ναι μαμά! Την αγαπώ αληθινά και θέλω να την παντρευτώ.

4.     Μη στεναχωριέσαι μαμά, από δω και πέρα εγώ θα σε φροντίζω.

Μαρία Φουσταλιεράκη 12-6-2017