ΜΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Οι γειτόνισσες κάθονται στα μπαλκόνια και πίνουν τον απογευματινό τους καφέ. Ζέστανε ο καιρός, όλο το πρωί καθάριζαν τις σκόνες και μαδούσαν τα σάπια φυλλαράκια απ' τις ολάνθιστες γλάστρες. Τίναξαν μ' επιμέλεια όλα τα μαξιλάρια και τις πλάτες απ' τις καλοκαιρινές πολυθρόνες και έστρωσαν λουλουδάτα μικρά τραπεζομάντιλα.

Ήρθε η ώρα ν' ανοίξουν το μπαλκόνι τους στη γειτονιά. Σε κάθε μπαλκόνι κόσμος.

Στο απέναντι ρετιρέ, με το βασιλικό σε τιμητική θέση ακριβώς στη μέση του χαμηλού τραπεζιού, οι φιλενάδες στρέφουν το κεφάλι δεξιά κι αριστερά για να βλέπονται όσο σκυφτά εξομολογούνται και χαμηλόφωνα, την αγωνία για τις εξετάσεις των τέκνων τους, που ξεκινούν σε λίγες μέρες.

Δυο ορόφους πιο κάτω, ένας νεαρός που σπάνια κάθεται στη βεράντα του, έχει βάλει εκκωφαντικά δυνατά τη μουσική που τον ταξιδεύει και κάνει τις γειτόνισσες στο ρετιρέ ν' αγανακτούν με την αναλγησία του στο άγχος της πιθανής αποτυχίας των δικών τους παιδιών.

Στο ισόγειο της ίδιας πολυκατοικίας δε βρίσκεται κανείς αυτή την τώρα στο μπαλκόνι. Το πρωί, η νοικοκυρά του σπιτιού άπλωσε τη μπουγάδα της, νωρίς το μεσημέρι τη μάζεψε και τ' απόγευμα, όταν επέστρεψε ο σύζυγος απ' τη δουλειά, φόρτωσαν με βαλίτσες και καθαριστικά το αυτοκίνητο κι έφυγαν για το εξοχικό τους, μάλλον στη Χαλκιδική.

Όλου του χειμώνα τη βρωμιά πρέπει να προλάβει να καθαρίσει σε τρεις μέρες, την ώρα που ο δεινός κηπουρός-σύντροφος θα επαναφέρει σε τάξη τον κήπο με τα τριαντάφυλλα και τις λεμονιές.

Το δικό μου μπαλκόνι ποτέ δεν είναι άδειο. Τα παιδιά κι ο γάτος μπαίνουν και βγαίνουν συνεχώς τρέχοντας. Σε μια απ' τις ελάχιστες στιγμές ησυχίας, κάθομαι εγώ. Με τον καφέ μου στο χέρι παρατηρώ πίσω απ' τις λευκές κουρτίνες τις σκιές της γειτονιάς και πλάθω ιστορίες στο μυαλό μου.

Στη μύτη μου μόλις ήρθε μυρωδιά από φρεσκοψημένα, σπιτικά ποπ κορν και απ' το αγιόκλημα που μοσχοβολά για να μου θυμίζει πως ήρθε επιτέλους το καλοκαίρι.

Μαρία Φουσταλιεράκη 2-6-2017