ΕΝΩ ΕΣΥ ΚΟΙΜΟΣΟΥΝ

Ενώ εσύ κοιμόσουν εγώ σηκώθηκα νωρίς.

Μάζεψα τα βρώμικα ποτήρια και όλα τ' αποτσίγαρα απ' τα τασάκια.

Έριξα δροσερό νερό στο βασιλικό που ξέχασα να ποτίσω χθες.

Τάισα το γάτο που τριβόταν στα πόδια μου γιατί πεινούσε. Εγώ δεν πεινάω.

Μ' ελληνικό καφέ και στριφτό τσιγάρο ξεκινάω τη μέρα μου. Κάθε μέρα.

Σήμερα έχει ιδανικό καιρό για να τον πιω στη βεράντα.

Ανοίγω το ραδιόφωνο για να 'χω παρέα και πίνω την πρώτη γουλιά.

Κλείνω τα μάτια και χαμογελάω.

Νιώθω ευτυχισμένη ενώ εσύ κοιμόσουν.

Είναι ακόμα νωρίς. Η πόλη κοιμάται.

Ένα σιγανό κλάμα μωρού ακούγεται. Έχουν νεογέννητο στην απέναντι πολυκατοικία. Το κλάμα του φανερώνει πείνα. Αναρωτιέμαι αν η μαμά το άκουσε. Δύσκολα χορταίνει ύπνο η μωρομάνα. Ησύχασε το λεχούδι, μάλλον θηλάζει αγάπη.

Τα δικά μου παιδιά δεν τα γέννησα ακόμα. Περιμένουν υπομονετικά πότε θα το πάρω απόφαση.

Εγώ περιμένω εσένα ν' αποφασίσεις. Να πάψεις να φοβάσαι.

Ενώ εσύ κοιμόσουν εγώ σχεδίαζα ζωή. Σε δυο ταχύτητες. Μια μαζί και μια χώρια.

Πάντα έχω ένα εναλλακτικό σχέδιο που δε σε συμπεριλαμβάνει.

Εσύ δεν το ξέρεις. Δε στο λέω για να μη σε ταράξω. Τίποτα δεν πρέπει να ταράζει τον ύπνο σου.

Η ζωή κάνει γενική πρόβα όσο εσύ κοιμάσαι. Για να σε καλέσει στην πρεμιέρα.

Μια μέρα που ίσως ξυπνήσεις και μπει σ' εφαρμογή το πρώτο σχέδιο. Αυτό που σε συμπεριλαμβάνει.

Τον καφέ μου τον πίνω μόνη. Κάθε πρωί στη βεράντα.

Εσύ κοιμάσαι σε άλλο σπίτι. Εσύ ζεις μια άλλη ζωή. Που δε συμπεριλαμβάνει εμένα.

Ενώ εσύ κοιμόσουν εγώ ξύπνησα. Και σηκώθηκα νωρίς. Να σχεδιάσω τη ζωή μου.

Μαρία Φουσταλιεράκη 23-6-2017