ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

Μια μαύρη σκιά παρατηρώ πώς σέρνεται πίσω από ένα άνθρωπο.

Μόλις γύρισε την πλάτη του σε κάποιον που χρειάστηκε βοήθεια.

Με τα χρόνια, πιθανολογώ πως απέκτησε επιλεκτική μνήμη και επιλεκτική ακοή .

Ξέχασε πόσο πολύ ευεργετήθηκε κάποτε, απ' αυτόν που η σειρά του ήρθε να πέσει σε ανάγκη.

Κάνει πως δεν τον αναγνωρίζει. Ατάραχος απομακρύνεται και περπατάει στητός.

Το περπάτημά του μαρτυράει σκληράδα, φεύγει χωρίς να δείχνει πως έχει μετανιώσει.

Αποσβολωμένη παρατηρώ τη σκηνή από μακριά.

Νόμιζα πως θα μου προκαλούσε μεγάλο θυμό, αλλά θυμό δε νιώθω.

Μονάχα απογοήτευση. Που ανήκω στο ανθρώπινο είδος.

Όταν χάνεται απ' το οπτικό μου πεδίο, πασχίζω ν' ανασύρω απ' τη μνήμη μου όλες τις επιστημονικές εξηγήσεις που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα, για να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα.

Μπορεί εσκεμμένα να εθελοτυφλώ ψάχνοντας για επιείκεια.

Μπορεί βαθιά μέσα μου, ν' αρνούμαι να πιστέψω πως απ' τη γέννησή τους, κάποιοι είναι αποτυχημένοι για άνθρωποι.

Μαρία Φουσταλιεράκη 26-7-2017