Σ’ ΕΝΑ ΠΑΓΚΑΚΙ, ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Περπατούσα και συναντούσα ανθρώπους που αγαπούσα παλιά, μα τώρα τρόμαζα να τους αναγνωρίσω.

Τα πρόσωπά τους ήταν αλλιώτικα, είχαν γίνει σκυθρωπά και σαν κάτι να είχε σκιάσει το χαμόγελό τους.

Εγώ όταν τους έβλεπα, σταματούσα με χαρά να τους μιλήσω, αλλά αυτοί με προσπερνούσαν, σαν να είχαν κάτι μαζί μου ή σαν να μη με αναγνώριζαν.

Ως το βράδυ δεν κατάφερα να μου απαντήσει κανείς όταν του μιλούσα. Με προσπερνούσαν αδιάφορα ακόμα και κάποιοι καρδιακοί φίλοι όπου είχαμε αποκοιμηθεί κλαμένοι ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, σε κάποιες παλιές μας δυσκολίες.

Συνέχισα να τριγυρίζω στους δρόμους, κοιτάζοντας με απορία γύρω μου.

Δε μπορούσα να καταλάβω πώς είχε αλλάξει έτσι ξαφνικά ο κόσμος που ήξερα μέχρι χθες.

Βαρέθηκα να περπατάω και σταμάτησα, αν και δεν ένιωθα καθόλου κούραση.

Διάλεξα ένα παγκάκι για να καθίσω, μπροστά από τη θάλασσα. Λαχτάρησα να δω τον ήλιο να ξημερώνει μέσα της.

Τίποτα δεν είχα φάει και δεν είχα πιεί όλη μέρα, αλλά δεν ένιωθα ούτε πείνα, ούτε δίψα. Θαρρείς και έπαψε να έχει ανάγκες ο οργανισμός μου.

Καθόμουν και κοιτούσα στο βάθος τον ορίζοντα, ήταν ακόμα νύχτα, αλλά δε θ' αργούσε να ξημερώσει. Ήδη είχε αρχίσει να χαράζει δειλά - δειλά.

Απ' τη θάλασσα ξεπρόβαλε ένας ηλικιωμένος άνδρας. Ήταν ψηλός, είχε εμβληματική κορμοστασιά και παρατήρησα πως τα ρούχα του δεν έσταζαν νερά, αλλά δε μου φάνηκε καθόλου παράξενο εκείνη τη στιγμή.

Ήρθε προς το μέρος μου και κάθισε δίπλα μου στο παγκάκι. Τον κοίταξα. Ήταν απ' αυτούς τους υπερήλικες που έχουν απροσδιόριστη ηλικία και μυρίζουν σοφία.

Ήταν βέβαια ακόμα αρκετά σκοτεινά, ήταν και οι λάμπες του δρόμου σβηστές και δε μπόρεσα να διακρίνω με λεπτομέρεια τα χαρακτηριστικά του, όμως έμοιαζε πολύ με το δικό μου παππού, τον πεθαμένο.

Πήρα το βλέμμα μου από πάνω του και συνεχίσαμε για ώρα να κοιτάζουμε αμίλητοι τη θάλασσα.

Όταν φάνηκε ο ήλιος, εκείνος σηκώθηκε και δείχνοντας τη θάλασσα μου είπε μ' ένα νεύμα, πάμε.

Μαρία Φουσταλιεράκη 26-8-2017