ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ

Όταν φτάσουμε σε μια ηλικία, και δεν έχει να κάνει με το αριθμητικό της πρόσημο, αλλά με το βαθμό αυτογνωσίας, λογικά έχουμε κατασταλάξει σ’ αυτά που χρειαζόμαστε, σ’ αυτά που θέλουμε και σ’ αυτά που μας κάνουν χαρούμενους. Με απλά λόγια, έχουμε καταφέρει να ζούμε τη ζωή που θέλουμε.

Για να γίνει αυτό, χρειάστηκε να διαλέξουμε για να περπατήσουμε σε ένα δρόμο που δεν ήταν καθόλου εύκολος. Η προσωπική διαδρομή μας, πέρασε μέσα από δύσβατα και σκοτεινά μονοπάτια και μέσα από ατέλειωτες νύχτες μοναξιάς.

Χρειάστηκε να ειπωθούν πολλά «όχι» σε ανθρώπους που είχαν συνηθίσει, και θεωρούσαν πλέον δεδομένο το «ναι» μας, σε κάθε τους απαίτηση.

Πιστεύω πως τη στιγμή που ξεκινάμε να αρνούμαστε χάρες, βοήθεια και εκδουλεύσεις στους γύρω μας, αρχίζει η πραγματική ενηλικίωσή μας. Επίσης, τότε φανερώνονται οι πραγματικές προθέσεις και τα αληθινά αισθήματα που έχουν οι άλλοι για μας.

Αν έχουμε μια πληθώρα συγγενών, συναδέλφων και φίλων που μας περιστοιχίζουν, κυρίως επειδή είμαστε βολικοί και ποτέ δε συγκρουόμαστε μαζί τους ακόμα κι όταν νιώθουμε πως μας εκμεταλλεύονται, τότε φοβάμαι πως πρέπει ν’ αναθεωρήσουμε, να σταθούμε απέναντι από τον εαυτό μας και να τον ρωτήσουμε για ποιό λόγο επιτρέπει και κυρίως για ποιό λόγο ανέχεται μια κατάσταση που τον πιέζει, τον δυσαρεστεί και τον στεναχωρεί.

Δεν είναι καθόλου κακό να είμαστε αρεστοί, ούτε είναι κακό να λέμε ναι στις απαιτήσεις ανθρώπων που αγαπάμε, εκτιμάμε ή σεβόμαστε. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι υπέροχα ανθρώπινο και γεμάτο καλοσύνη να έχουμε ενσυναίσθηση.

Το πρόβλημα ξεκινά από την ώρα που αυτό το «ναι» χαροποιεί τους άλλους, αλλά φέρνει άγχος, δυστυχία και στεναχώρια σε μας.

Οι άνθρωποι, εύκολα συνηθίζουν και γρήγορα βολεύονται σε καταστάσεις που τους εξυπηρετούν. Με τις πρώτες αρνήσεις που θα τολμήσουμε να εκφράσουμε πιθανών ν’ αντιμετωπίσουμε τη δυσαρέσκειά τους, που αν είναι έντονη, μπορεί να ειπωθεί με τη γνωστή φράση “εσύ δεν ήσουν έτσι, άλλαξες πολύ, δε σε αναγνωρίζω πλέον” ή με κάποια παρόμοια.

Αν μια τέτοια αντίδρασή τους μας κάνει να αισθανθούμε άσχημα ή ακόμα και ντροπή, τότε έχουμε αρκετή δουλειά να κάνουμε ακόμα με τον εαυτό μας.

Αν όμως νιώσουμε όμορφα ή περήφανοι με μια τέτοια αντίδραση, πάει να πει πως οι κόποι μας έπιασαν τόπο. Θα πει πως βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Στο δρόμο, που μπορεί σε κάθε διασταύρωση να χάσαμε κι από ένα άνθρωπο που θεωρούσαμε μέχρι σήμερα δικό μας, αλλά τον φτιάξαμε εμείς έτσι ώστε να καλύπτει τα δικά μας όνειρα, τις δικές μας προσδοκίες, τις δικές μας ανάγκες και κυρίως τα δικά μας, ολόδικά μας λάθη.

Η ζωή είναι λίγη για να τη σπαταλάμε συνεχώς σε συμβιβασμούς και σε σκύψιμο του κεφαλιού για να είναι οι άλλοι, και όχι εμείς, ευτυχισμένοι. Μια φορά ζει κανείς.

Το λέει και η νεολαία, που έχει συνήθως δίκιο γιατί βλέπει με φρέσκια ματιά τον κόσμο γύρω της, you only live once, yolo!

Μαρία Φουσταλιεράκη 18-8-2017