ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ

Αμίλητη και σήμερα τον κοιτάζω. Αχόρταγα χάνομαι στη γνώριμη μορφή του.

Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως βρίσκομαι μπροστά του, σε απόσταση αναπνοής.

Πόσες φορές θα χτυπήσω ακόμα το κουδούνι του με δέος για να πειστώ πως δεν ονειρεύομαι;

Τον πλησιάζω. Γονατίζω στο πάτωμα μπροστά στα πόδια του για να με βλέπει καλύτερα. Τον κοιτώ και του χαμογελάω.

Παίρνω το χέρι του και το φωλιάζω μες στην παλάμη μου. Το χαϊδεύω συνεχώς. Μέσα στις γαλάζιες φλέβες μεταγγίζω ευγνωμοσύνη και σεβασμό.

Κι αυτά που δεν εξομολογούμαι, τα νιώθει, ειδικά την αγάπη μου.

Ακούει τις σκέψεις μου. Μου σφίγγει το χέρι που στιγμή δε σταμάτησα να κρατώ και να χαϊδεύω.

Αιφνιδιάζομαι απ’ τη δύναμη, αλλά δεν απορώ. Πάντα έβρισκε το κουράγιο ν' ανθίζει.

Τα χέρια του μυρίζουν χαρτί. Σκύβω και τα φιλάω. Με κοιτά κατάματα και κάτι ψελλίζει.

Πλησιάζει το πρόσωπό μου και ακουμπά την παλάμη στο μάγουλό μου. Πρώτη φορά με αγγίζει͘ κρατάω την αναπνοή μου.

Βουρκώνω. Σιγανά, από μέσα μου. Για να μη με δει και ταραχτεί.

Με παρατηρεί σκεπτικός και κλείνει τα μάτια για να ξεκουραστεί.

Όταν τ' ανοίγει ξανά, μου μιλά σιγανά. Και το άλλο, μου λέει και απλώνει το χέρι προς το μέρος μου.

Στην αρχή δεν καταλαβαίνω. Τεντώνει λίγο ακόμα το δεξί χέρι, αυτό που δε καταδέχτηκε βραβεία και επαίνους, και μου χαϊδεύει και το άλλο μάγουλο.

Κι από δω εσύ είσαι; με ρωτά.

Εγώ είμαι κι από δω, του απαντώ συγκινημένη.

Άραγε ξέρεις πόσο δυνατά έχεις αγαπηθεί; τον ρωτάω.

Το πρόσωπό του λάμπει στη λέξη αγάπη.

Το ξέρω, μα δεν έκανα κάτι σπουδαίο για να μ' αγαπούν, μου απαντά με σεμνότητα και το εννοεί.

Μα υπάρχεις, του απαντώ αυθόρμητα. Λίγο το 'χεις αυτό;

Μαρία Φουσταλιεράκη 31-7-2017