ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ

Όταν έχω κουραστεί να είμαι για μέρες κλεισμένος μέσα στο σπίτι και μ’ έχουν εξαντλήσει πνευματικά οι ήρωές μου, δε συμβαίνει συχνά ομολογουμένως, κλείνω αποφασιστικά τα τετράδιά μου, κουμπώνω τα καπάκια στα στυλό και ετοιμάζομαι να βγω έξω.

Ντύνομαι ιδιαιτέρως κομψά, χτενίζω επιμελώς τη χωρίστρα μου και ποτέ δεν ξεχνώ να φορέσω άρωμα στο αρρενωπό μου στέρνο.

Από χρόνια, έχω διαλέξει ένα άρωμα, που άκουσα πως ταιριάζει σε δεινούς άνδρες-κυνηγούς, σ’ αυτούς δηλαδή που καμιά γυναίκα δεν τους έχεις ποτέ αντισταθεί.

Έπειτα γυαλίζω τα παπούτσια μου, βεβαιώνομαι πως έχω αρκετά χρήματα στο πορτοφόλι, κλειδώνω την πόρτα του σπιτιού μου και νιώθω έτοιμος να γνωρίσω καινούργιες γυναίκες για να εμπνευστώ νέες περιπέτειες.

Αναζητώ απεγνωσμένα ηρωίδες. Όπως απεγνωσμένα αναζητώ λέξεις πρόθυμες για αποπλάνηση την ώρα που γράφω τα μυθιστορήματά μου.

Όταν εντοπίζω τις κατάλληλες παρέες με γυναίκες, ειδικά σε καταγώγια͘ εκεί κρύβονται πάντα οι θησαυροί, με περισσό θάρρος στέκομαι όρθιος δίπλα τους, πίνω το ποτό μου και καπνίζω την πίπα μου.

Σχεδόν τις ακουμπάω με θράσος, τους  μιλάω αόριστα με στόμφο, κολακεύω αδιάφορα την ευστροφία τους και ενίοτε θαυμάζω προκλητικά τα καλλίγραμμα πόδια ή τα μπούστα τους, αν έχουν.

Μόλις τους κεντρίσω ομαδικά το ενδιαφέρον και δω τα χείλη τους να βάφονται από ερωτικό πόθο, τους κάνω νόημα να φύγουμε, και εκείνες πειθήνια μ’ ακολουθούν, σε άλλα βάθη, σκοτεινότερα.

Πάντα επιλέγω το πιο παράξενο και σκοτεινό θηλυκό, κι ας μην έχει τα πιο καλλίγραμμα πόδια, και την ονομάζω, της μιας βραδιάς αγαπημένη.

Εκεί, μόλις βγαίνουμε έξω απ’ το καταγώγιο, της δένω τα μάτια, για να καταλάβει απ’ την αρχή τί σημαίνει η λέξη υποταγή στον άνδρα-κυνηγό και ερεθίζομαι όταν ακούω την καρδιά της να χτυπά δυνατά.

Οι υπόλοιπες, κοιτούν η  μια την άλλη απορημένες και μέσα τους σίγουρα δυσανασχετούν, μα δεν τολμούν να το εκφράσουν. Δεν υπάρχει ταπεινωτικότερο για μια γυναίκα απ’ το να μην τη διαλέγουν για αγαπημένη.

Απομακρύνομαι απ’ το καταγώγιο και όλες συνεχίζουν να μ’ ακολουθούν.

Μετά από μερικά βήματα σταματώ και σ’ αυτές που έχουν τα μάτια ανοιχτά και που δεν τις διάλεξα γι’ αγαπημένες μου, την ώρα που δεν το περιμένουν, τις θωπεύω πρόστυχα στα μπούστα και στα πισινά τους.

Είναι κατά κάποιο τρόπο μια εξιλέωση που τις κακοκάρδισα.

Την αγαπημένη μου όμως, ποτέ δεν τη στεναχωρώ και ποτέ δεν την αγγίζω χυδαία, τουναντίον, όταν δεν κοιτούν οι φίλες της, για να μη ζηλέψουν, της δίνω ένα εμπνευσμένο φιλί στα χείλη.

Μαρία Φουσταλιεράκη 26-8-2017