Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΑ ΠΕΠΛΑ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ – ΕΛΕΝΗ ΒΕΖΥΡΟΓΛΟΥ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ

Καλή, κλασσική λογοτεχνία με αριστουργηματική αφηγηματική τέχνη.

Η δεξιοτεχνία με την οποία χειρίζεται την ελληνική γλώσσα η συγγραφέας, ο λεκτικός της πλούτος, η άρτια ανάλυση των προσωπικοτήτων, η βαθιά διείσδυση στην ψυχή και στα συναισθήματα των ηρώων της, ο τρόπος της γραφής της, τη συγκαταλέγει αδιαμφισβήτητα στους ταλαντούχους της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας.

Η ευφάνταστη ιστορία που μας διηγείται, πλεγμένη γύρω από μια ιστορία αγάπης, μας κρατά σε εγρήγορση και αγωνία, κυριολεκτικά ως την τελευταία λέξη.

Είναι από τα βιβλία που αν το ξεκινήσεις δεν τ' αφήνεις απ' τα χέρια σου μέχρι να το ολοκληρώσεις.

Είναι τόσο καλά δομημένο και γραμμένο, που δύσκολα πείθει πως πρόκειται για μυθοπλασία.

Οι ήρωες, από χάρτινοι, παίρνουν σάρκα και οστά και νομίζει κανείς πως θα τους συναντήσει ολοζώντανους να περπατάνε στους δρόμους.

Εξαίρετο δείγμα κλασσικής λογοτεχνίας με υψηλή αισθητική.

Ένα  διαμάντι με μηνύματα για τις πραγματικές ηθικές αξίες που κοντεύουμε να ξεχάσουμε οι άνθρωποι του σήμερα.

Μαρία Φουσταλιεράκη 5-4-2017

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ 1Q84- ΧΑΡΟΥΚΙ ΜΟΥΡΑΚΑΜΙ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

1Q84- ΧΑΡΟΥΚΙ ΜΟΥΡΑΚΑΜΙ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Αυτό είναι αλλιώτικο βιβλίο. Δεν είναι απ' τα συνηθισμένα του Μουρακάμι, με τους καταθλιπτικούς ήρωες. Και το θέμα του είναι διαφορετικό, πως να το πω, σαν να έχει εξευρωπαΐσει τη γραφή του. Εξαιρετική όπως πάντα, μην πω και καλύτερη, η ιστορία ρέει γρήγορα και είναι πολύ πρωτότυπη. Έχει ερωτικές σκηνές πιο τολμηρές απ' το Νορβηγικό δάσος ή το Σπούτνικ αγαπημένη. 

Εκεί τις περιέγραφε με μια συστολή, σα να ζητούσε συγγνώμη απ' τον αναγνώστη που έπρεπε να τις διαβάσει. Εδώ είναι πιο άμεσος και σαφώς πιο ερεθιστικός στις ερωτικές περιγραφές του.

Εξαιρετική επιλογή. Ιδιοφυΐα ο συγγραφέας, από τους αγαπημένους μου.

Μαρία Φουσταλιεράκη 2-5-2017

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΛΙΓΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΥΧΤΕΣ - ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΖΟΥΡΓΟΣ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ - λίγες και μία νύχτες - ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΖΟΥΡΓΟΣ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

Ξεκίνησα σήμερα τις λίγες και μια νύχτες, απόλυτα ταιριαστός ο τίτλος με την ιστορία κι από την πρώτη κι όλας σελίδα μου τράβηξε το ενδιαφέρον.

Είναι το πρώτο που διαβάζω του συγγραφέα και δεν έχω άποψη για τη γραφή του γενικά.

Το συγκεκριμένο έχει μια γραφή με πάρα πολύ σωστά ελληνικά, είναι πυκνογραμμένο, είναι γεμάτο εικόνες, χρώματα και αρώματα , η ιστορία ρέει εξαιρετικά γρήγορα, σου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον και δεν κουράζει καθόλου.

Φαίνεται απ' την αρχή η βαθιά έρευνα που έχει κάνει και καταφέρνει να μας μεταφέρει στο κλίμα της εποχής που εξιστορεί με μεγάλη επιτυχία. Σαν ένας άλλος παραμυθάς, μας διηγείται ένα ενδιαφέρον παραμύθι με σουλτάνους, πριγκίπισσες, υπηρέτες και τη Θεσσαλονίκη με τους δρόμους της να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.

Μου αρέσει πολύ η αφηγηματική τεχνική και ο άρτιος λόγος του.

Μαρία Φουσταλιεράκη 15-5-2017

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΘΑΛΑΣΣΑ ΦΩΤΙΑ - ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ ΖΑΙΡΗ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ ΖΑΙΡΗ  -   θάλασσα ΦΩΤΙΑ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Στο καινούργιο της μυθιστόρημα θάλασσα ΦΩΤΙΑ, η κ. Ζαίρη ή καλύτερα η Ρένα της καρδιάς μας, αφηγείται μια υπέροχη, καλογραμμένη και ευφάνταστη αισθηματική ιστορία, γεμάτη αγάπη για τον άνθρωπο και σεβασμό για την ανθρώπινη υπόσταση.

Ξεκάθαρα φαίνονται όσο ακολουθεί τους ήρωες κατά πόδας στα πιο μαύρα υπόγεια της ψυχής και του μυαλού τους.

Το κάνει με διακριτικότητα και με κατανόηση, και προσεγγίζει με απόλυτο σεβασμό το ζήτημα των προσφύγων και τη βοήθεια που τους παρέχουν οι απλοί άνθρωποι. Μια βοήθεια που στην πραγματικότητα είναι ωφέλιμη στην ίδια τους την ψυχή.

Το κεντρικό θέμα του βιβλίου είναι ένα δύσκολο και επώδυνο θέμα που ανέκαθεν συγκλόνιζε και θα συγκλονίζει εσαεί τους ανθρώπους κάθε ηλικίας, χρώματος, φυλής και γλώσσας.

Μιλάει για το κοινό σημείο αναφοράς όλων μας.

Γι’ αυτήν που μας έδωσε ανάσα.

Γι’ αυτήν που είναι ο καθρέφτης του μεγαλώματός μας.

Γι’ αυτήν που είναι η εικόνα μας από το μέλλον.

Μιλάει για τη μάνα.

Τη βιολογική που μας έφερε στη ζωή, ή αυτή που μας ανάθρεψε σαν πραγματική μάνα.

Για κάθε έναν από μας η μάνα είναι ένας φύλακας άγγελος που ανοίγει διάπλατα τα φτερά του πάνω απ’ τη θάλασσα, πάνω από ολόκληρο το σύμπαν για να μας προστατεύσει αν χρειαστεί.

Όμως όλα τα παιδιά δεν έχουν την ευλογία να μεγαλώσουν με μαμά.

Είτε γιατί χάθηκε νωρίς, είτε γιατί απαρνήθηκε το γονικό της ρόλο, είτε γιατί η παρουσία της τελικά αποδείχτηκε μια τεράστια απουσία στη ζωή τους.

Τα εγκαταλελειμμένα παιδιά από πόλεμο, από προσφυγιά, από ναρκωτικά, από αγοραπωλησία, από απόρριψη, δεν είναι παιδιά που αξίζουν κι αυτά τη θαλπωρή και την αγάπη μας;

Είναι τάχα παιδιά ενός άλλου Θεού, κατώτερου;

Όχι βέβαια.

Αυτά ειδικά τα παιδιά είναι παιδιά όλων μας.

Είναι τα παιδιά που όταν ήταν μικρά ζήλευαν τα χεράκια των άλλων παιδιών την ώρα που φώλιαζαν γύρω απ’ το λαιμό της μαμάς τους και πονούσαν βλέποντάς τα.

Είναι τα παιδιά που τώρα που μεγάλωσαν είναι θυμωμένα και συνεχίζουν όμως να πονάνε.

Άραγε αυτός ο πόνος φεύγει με τα χρόνια;

Με την ενηλικίωση ίσως;

Φεύγει όταν έρχεται η δική τους σειρά να γίνουν γονείς;

Ποιος γίνεται σωσίβιο αγάπης γι’ αυτά τα παιδιά ώστε να κολυμπούν με ασφάλεια στις θάλασσες της ζωής;

Μήπως σε μια θάλασσα με χωρίς σωσίβιο, αντί να τα δροσίζει, τα καίει σα φωτιά;

Αυτά είναι σημαντικά φιλοσοφικά και ψυχολογικά ερωτήματα που δεν έχουν καθόλου εύκολες απαντήσεις και προσεγγίσεις.

Η Ρένα στην προσπάθειά της να μας δώσει απαντήσεις, φλερτάρει με το πεπρωμένο και με τη μοίρα, την οποία κρατά στο ένα χέρι σαν μικρό εύθραυστο κοχύλι.

Την ίδια ώρα σκέφτεται, σκαρφίζεται και σχεδιάζει πώς θα μας αιφνιδιάσει και θα μας εκπλήξει ευχάριστα.

Ω ναι!

Της αρέσει πολύ να μας εκπλήσσει σε κάθε βιβλίο της και να μας κάνει να νιώθουμε: Να δακρύζουμε, να θυμώνουμε, να πονάμε, να χαιρόμαστε, ν’ ανακουφιζόμαστε και ν’ αγωνιούμε συγχρόνως, κρατώντας την ανάσα μας.

Κι εκείνη όμως αγωνιά μαζί μας.

Αγωνιά να μάθει αν καταλάβαμε και αγαπήσαμε τους πρωταγωνιστές  της  όσο τους αγάπησε και τους κατάλαβε εκείνη.

Σαν επαγγελματίας συγγραφέας και καταξιωμένη λογοτέχνης που είναι, ξέρει ν’ ακούει με προσοχή, ν’ αφουγκράζεται και να σέβεται τους αναγνώστες της.

Δίνει μ’ αυτό τον τρόπο μαθήματα ύφους και ήθους στους νεοεισερχόμενους, εκκολαπτόμενους γραφιάδες που μονάχα η αγάπη του κόσμου και ο χρόνος θα δείξουν αν θα κερδίσουν τελικά τον τίτλο του απλού ή του καλού συγγραφέα.

Για να ξαναγυρίσω όμως στο θέμα του βιβλίου και να τελειώνω γιατί σας κούρασα, κλείνοντας θα ήθελα να πω κάτι τελευταίο.

Η απώλεια της μητέρας για την Ηλιάνα και για την κάθε Ηλιάνα, ίσως θα μπορούσε να συνοψιστεί σε 4 φράσεις που δεν ξεστόμισαν ποτέ τα χείλη της:

1.     Μαμά είδα ένα κακό όνειρο, να κοιμηθώ μαζί σου;

2.     Μαμά τώρα που αδιαθέτησα είμαι και γω γυναίκα όπως είσαι εσύ;

3.     Δε μπορώ να το πιστέψω μαμά πως αυτό το μικροσκοπικό πλασματάκι είναι δικό μου.

4.     Μη φύγεις μαμά σε παρακαλώ. Μεγάλωσα, αλλά σε χρειάζομαι ακόμα δίπλα μου.

Αντίστοιχα, η απώλεια της μητέρας για τον Ορέστη και για τον κάθε Ορέστη, θα μπορούσε ίσως να συνοψιστεί σε 4 φράσεις που δε βγήκαν ποτέ από τα χείλη του:

1.     Κοίτα μαμά κάνω ποδήλατο μόνος μου.

2.     Είσαι η ομορφότερη μαμά του κόσμου.

3.     Ναι μαμά! Την αγαπώ αληθινά και θέλω να την παντρευτώ.

4.     Μη στεναχωριέσαι μαμά, από δω και πέρα εγώ θα σε φροντίζω.

Μαρία Φουσταλιεράκη 12-6-2017

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ – ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΝΙΔΑΣ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ IWrite

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ – ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΝΙΔΑΣ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ IWrite

Για να γράψει κάποιος τη βιογραφία ενός σπουδαίου ανθρώπου, πρέπει να γνωρίζει καλά το έργο του, να μπορεί να το προσεγγίσει/αναλύσει σε βάθος, να το αγαπάει πραγματικά και ν' αγαπά τον άνθρωπο που έχει αποφασίσει να μελετήσει.

Μα πάνω απ' όλα πρέπει να είναι και αυτός ένας σπουδαίος άνθρωπος

Ο Γιώργος Σανιδάς έχει όλα τα παραπάνω και επιπλέον δύο προσόντα που τον καθιστούν από τους πλέον κατάλληλους για να γράψει τη βιογραφία του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

Είναι εξαιρετικός λογοτέχνης και Σκιαθίτης.

Μαρία Φουσταλιεράκη 25-5-2017

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΞΕΓΕΛΩΝΤΑΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ- ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΜΟΣ

ΞΕΓΕΛΩΝΤΑΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ – ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΜΟΣ

Η Ζωή. Ο Θάνατος. Οι δύο όψεις ενός νομίσματος καμωμένου από ένα και μοναδικό αμάλγαμα που δε στέκεται στον αέρα όταν η ζωή μας παίζεται κορώνα - γράμματα.

Ο Θάνατος αγαπά τη ζωή, γι' αυτό και μας δανείζει χρόνο, για να προλάβουμε να ζήσουμε. Αναποδογυρίζει αδάκρυτος την κλεψύδρα της ζωής μας με το πρώτο μας κλάμα.

Ο Θάνατος είναι παντοδύναμος και ανίκητος, όσο κι αν δε θέλουμε να το αποδεχτούμε ή να το χωνέψουμε. Βρίσκεται συνεχώς γύρω μας.

Παίρνει μωρά, γνωστούς, αγνώστους, συγγενείς και φίλους, όσο εμείς μένουμε πίσω ν' αναρωτιόμαστε πότε θα μικρύνει η ουρά. Γιατί ο Θάνατος δε νικιέται.

Μονάχα, και αυτό σε σπάνιες περιπτώσει μόνο, ξεγελιέται. Ξεγελιέται με σύμμαχο την τύχη, το πείσμα, την πίστη, την αγάπη και τον έρωτα.

Τότε, όταν έστω και προσωρινά τον έχουμε νικήσει, καταλαβαίνουμε από τι υλικό είμαστε φτιαγμένοι και τι στο καλό ήρθαμε να κάνουμε σ' αυτό τον κόσμο.

Ο Γιώργος Αθανασιάδης έχει γράψει τη μυθιστορηματική βιογραφία ενός ήρωα.

Μπορεί ο ίδιος να μη νιώθει ήρωας, αλλά όλοι εμείς που τον γνωρίζουμε και που μας τιμά με τη φιλία του, ήρωα τον θεωρούμε.

Μαρία Φουσταλιεράκη 26-5-2017

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΓΙΟΣ - ΠΑΣΚΑΛ ΜΠΡΥΚΝΕΡ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΓΙΟΣ  - ΠΑΣΚΑΛ ΜΠΡΥΚΝΕΡ

Όταν ξεκίνησα το καινούργιο βιβλίο του ΜΠΡΥΚΝΕΡ δεν ήμουν σίγουρη για το τι περίμενα, γιατί δεν είχα προλάβει να μάθω το οτιδήποτε γι' αυτό. Μάλλον περίμενα ένα δοκίμιο ή κάτι παρεμφερές.

Με αιφνιδίασε ευχάριστα, μα δεν έπεσα εντελώς έξω στην αρχική μου εκτίμηση. Ο συγγραφέας σ' αυτό το βιβλίο μας μιλάει για το μεγάλωμά του και τη σχέση του με το οικογενειακό και ευρύτερο περιβάλλον του. Από τη μικρή παιδική του ηλικία. Κυρίως όμως μας μιλά για τη δύσκολη σχέση που είχε αυτός, αλλά και όλοι γύρω του, με τον πατέρα του.

Εξομολογείται δύσκολα και τραυματικά περιστατικά. Καταστάσεις πολύ βίαιες και οδυνηρές, μα με μια τέτοια απίστευτη ειλικρίνεια, ευθύτητα και ντομπροσύνη, που σοκάρει. Δεν είναι βεβαίως μια απλή περιγραφή ή καταγραφή γεγονότων από τη ζωή του. Μπρυκνερ είναι αυτός! Αναλύει σε βάθος όλο το πολιτικό, το οικονομικό και το πολιτιστικό περιβάλλον και σκηνικό της εποχής.

Σ' ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης μάλιστα, μας δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις για τους λόγους, τις αιτίες και τις συγκυρίες που τον βοήθησαν στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του και πώς όλα αυτά συνέβαλαν στην εξέλιξή του σε ένα τεράστιο στοχαστή-συγγραφέα.

Μικρό είναι σε όγκο το βιβλίο, μα τεράστιο σε νοήματα.

Για το μόνο που λυπάμαι, είναι που δεν το είχα διαβάσει πριν τη συνάντηση μαζί του στην πρόσφατη Έκθεση βιβλίου.

Θα 'θελα να του πω συγχαρητήρια και μπράβο, για την τόλμη και τη γενναιότητα που είχε να το γράψει και να ξεγυμνώσει έτσι απροκάλυπτα μπροστά μας, όλες τις σκοτεινιές της ψυχή του.

Νομίζω πως η απάντησή του θα ήταν, πως έχει συμφιλιωθεί πια με τον εαυτό του και με τον πατέρα του και πως ένιωσε την ανάγκη να κάνει αυτό το τόσο προσωπικό δώρο στους εκατομμύρια φανατικούς αναγνώστες του, για να τους ευχαριστήσει που χάρη σ' αυτούς δεν αναγκάστηκε να γίνει υπάλληλος για να επιβιώσει οικονομικά.

Αν αξιωθώ να τον ξανασυναντήσω, σίγουρα θα τον ρωτήσω.

Μαρία Φουσταλιεράκη 27-5-2017

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΟΥΖΕΡΙ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ – ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗΣ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

Μόλις τελείωσα το ΟΥΖΕΡΙ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ και μου άρεσε πάρα πολύ. Πυκνογραμμένο χωρίς περιττές περιγραφές και μια ροή γρήγορη, με εναλλαγές στη φόρτιση και στα συναισθήματα. Δεν τα περιγράφει, τα προκαλεί. Αυτού του είδους τα βιβλία προτιμώ.

Η ιστορία του Σκαμπαρδώνη είναι μοναδική, η γλώσσα του είναι εξαιρετική, οι εικόνες του είναι ολοζώντανες, ο σπαραγμός του είναι αληθινός και ο επίλογός του είναι καθηλωτικός.

Πρωταγωνιστές, εκτός απ' το Γιώργο, είναι και ο Τσιτσάνης, το σκρίνιο του, το ουζερί, η πόλη, οι εβραίοι της Θεσσαλονίκης, οι προδότες, οι ήρωες, η αντίσταση, η παράνοια και η τρέλα του πολέμου, και η πείνα.

Ένα βιβλίο που μιλάει για τον άνθρωπο, για το ανάστημα, για το μπόι και την αθανασία.

Ένας ύμνος στη ζωή, στην ελευθερία, στην πατρίδα, στη γυναίκα, στον έρωτα.

Μια αγωνία για επιβίωση, για μέλλον, για υστεροφημία.

Με το ατομικό να μετατρέπεται σε συλλογικό και το ασυνείδητο να μετατρέπεται σε συνεχή υπαρξιακή αγωνία.

Μαρία Φουσταλιεράκη 25-6-2017

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΒΡΩΜΟΘΗΛΥΚΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ - ΕΛΕΝΗ ΣΤΑΣΙΝΟΥ - Εκδόσεις ΓΚΟΒΟΣΤΗ

ΒΡΩΜΟΘΗΛΥΚΑ" της Ιστορίας, Ελένη Στασινού, Εκδόσεις ΓΚΟΒΟΣΤΗ.

Ένα βιβλίο αριστούργημα, ένα δείγμα ξεχασμένης καλής ελληνικής λογοτεχνίας.

Μία ιστορική μυθιστορία, ένα κόσμημα-σύμβολο που ακολουθεί ή και καθορίζει ακόμα τις ζωές άσχετων αρχικά ανθρώπων, όπου ο ένας εισχωρεί στη ζωή του άλλου με παράδοξους, για τους φυσικούς νόμους, τρόπους.

Ένα γαϊτανάκι απίστευτης ομορφιάς, περίτεχνα φτιαγμένο, έτσι όπως αξίζει για να υμνηθεί η ζωή, ο έρωτας, η ελευθερία, η λύτρωση, ο σκοπός που γεννηθήκαμε και το χρέος απέναντι στον εαυτό μας και απέναντι στον υλικό και τον πνευματικό κόσμο.

Είναι γεμάτο με μάχες, εξεγέρσεις, με φυγές, αλλά και με αγάπες και έρωτες που άλλοτε είναι καρμικοί και άλλοτε είναι απαγορευτικοί.

Με υποσχέσεις που όταν δεν τηρούνται, βαραίνουν τους απόγονους και με όρκους που όταν καταπατώνται είναι για καλό σκοπό.

Η άρτια ελληνική γλώσσα και η αριστοτεχνική γραφή γίνονται νυστέρι ακριβείας στα χέρια της συγγραφέως. Δεν υπάρχει άρθρο, επίθετο, ουσιαστικό που να είναι περιττό ή αταίριαστο.

Είναι ένα πυκνογραμμένο βιβλίο χωρίς να κάνει κοιλιά στην ιστορία του, δεν κουράζει με ανούσια και δε γεμίζει με άσκοπα λόγια ούτε μια παράγραφό του.

Η ιστορία του είναι πρωτότυπη, υπέροχη και τόσο αληθοφανής και ρεαλιστική με τις ντοπιολαλιές που χρησιμοποιεί.

Ξετυλίγεται σε μάκρος (καλύπτει σχεδόν δύο αιώνες) και είναι τοποθετημένη σε ένα πραγματικών γεγονότων ιστορικό πλαίσιο.

Τα πολυάριθμα ιστορικά στοιχεία, τα τοπωνύμια, οι εξηγήσεις, τα αίτια, τα αποτελέσματα και οι πηγές της έμπνευσης, είναι εντυπωσιακά και φανερώνουν τεράστια έρευνα και δουλειά από τη συγγραφέα.

Είναι ένα βιβλίο-πολιτιστικός θησαυρός που όταν το ξεκινήσει κανείς, παρά τον όγκο του, δε μπορεί να το αφήσει απ' τα χέρια του.

Μαρία Φουσταλιεράκη 28-6-2017

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΡόΣΩΠΑ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΚΚΑΣ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ

ΑΠΟΨΗ “ΠΡόΣΩΠΑ” ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΚΚΑΣ, εκδόσεις Όστρια

Ένα ψυχολογικό μύθευμα με μια έξη στο θρίλερ και μια έλξη στην παράνοια

Αν Τέχνη είναι να γράφεις και Τέχνη είναι να ζεις, το να ζεις γράφοντας σημαίνει πως ζεις με Τέχνη.

Σημαίνει επίσης πως κουβαλάς μια ευλογία και μια κατάρα.

Ευλογία για σένα και γι’ αυτούς που αντιλαμβάνονται τα λόγια σου και κατάρα για τους αναλφάβητους της δικής σου ξεχωριστής γλώσσας.

Νιώθω περήφανη, νιώθω χαρούμενη, νιώθω ευλογημένη.

Δικαιώθηκα. Σε όλα. Το σύμπαν ακόμα πάλλεται.

Υπάρχουν λέξεις που ενώνουν τους ανθρώπους και λέξεις που βάζουν ανάμεσά τους συρματοπλέγματα.

Με τον άνθρωπο και συγγραφέα μας ένωσαν δυο λέξεις.

Η φιλία που δε συνθλίφθηκε από κακοποίηση και φθόνο και η ωμο-τεχνία.

Ωμο-τεχνία είναι η Τέχνη που δεν ψήνεται σε σχάρες άφιλτρων μυαλών.

Καταπίνεται ωμή και δεν αφοδεύεται ποτέ, γιατί δεν πάει στο στομάχι, αλλά κατ’ ευθείαν στο αίμα και ακολουθεί τη διαδρομή του αίματος στο κορμί.

Η Τέχνη των ωμό-τεχνων είναι ιερή, αιρετική και πρόστυχη.

Ένας ωμό-τεχνος μπορεί να πάσχει από σύνδρομα, αλλά ποτέ από το σύνδρομο της μετριοπάθειας.

Έχει απόλυτη επίγνωση του μεγέθους του.

Η Τέχνη των ωμότεχνων είναι ιερή, αιρετική και πρόστυχη.

Τολμά και βάζει το χέρι της κάτω απ΄τη φούστα της Μόνα Λίζα. Εξ ου και το μειδίαμά της.

Όταν βαριέται κάνει τραμπάλα στα μουστάκια του Σαλβαντόρ Νταλί. Εξ ου και ο αιφνιδιασμός του.

Μαθαίνει τον άνθρωπο να μη σοκάρεται βλέποντας εκρήξεις οργασμού στο σύμπαν.

Γι’ αυτό η Τέχνη είναι διαχρονική, επειδή τα άστρα είναι γυμνά και εκτεθειμένα στα σπερματοζωάριά της.

Το βιβλίο κατατάσσεται στα ψυχολογικά θρίλερ. Αλλά εγώ

που δεν αρκούμαι στα λόγια των άλλων, αλλά πάντα θέλω να βάζω τη δική μου πινελιά, το ονόμασα λίγο διαφορετικά.

Ψυχολογικό μύθευμα με μια έξη στο θρίλερ και μια έλξη στην παράνοια.

Σ’ αυτό το βιβλίο δεν πρωταγωνιστούν οι ήρωες, αλλά οι προσωπικότητές τους.

Ο συγγραφέας είναι μια πολυδιάστατη προσωπικότητα που μ’ επιδεξιότητα βγάζει τις μάσκες που φορούν οι άνθρωποι όταν μένουν μόνοι.

Βγάζοντας και την τελευταία, το μόνο που μένει, είναι ένα χαμόγελο χωρίς πρόσωπο, σαν παραμορφωμένη ρυτίδα σε πρόσωπο νεογνού.

Το γράφει νύχτα, μόνος του, παίζοντας ρώσικη ρουλέτα.

Έχει συνέχεια την αγωνία πως πάνω στην έξαψη της δημιουργίας ξέχασε να βάλει μέσα άσφαιρα και φοβάται.

Δε φοβάται να πεθάνει.

Φοβάται μην τινάξει τα μυαλά του πριν προλάβει να το ολοκληρώσει και βρεθούν στα ημιτελή χειρόγραφα κολλημένα μυαλά και αίματα.

Άντε να διαβαστούν μετά σ’ αυτά τα χάλια!

Ο συγγραφέας είναι παρανοϊκός.

Είναι ταυτόχρονα ο γράφων, ο αφηγητής, ο αναγνώστης, ο ήρωας, η λογική και η παράνοια.

Μια οφθαλμαπάτη δηλαδή και μια ματαιοδοξία μετάγγισης νου, μυστικών και μεθόδους φυγής.

Δε βγάλαμε ούτε μία φωτογραφία μόνοι μας μετά την παρουσίαση.

Δε χρειαζόμαστε κανένα πειστήριο εγκλήματος.

Ξέρεις γιατί.

Γιατί εμείς, είμαστε το έγκλημα.

Μαρία Φουσταλιεράκη 14-1-2017

ΕΝΩ ΕΣΥ ΚΟΙΜΟΣΟΥΝ

Ενώ εσύ κοιμόσουν εγώ σηκώθηκα νωρίς.

Μάζεψα τα βρώμικα ποτήρια και όλα τ' αποτσίγαρα απ' τα τασάκια.

Έριξα δροσερό νερό στο βασιλικό που ξέχασα να ποτίσω χθες.

Τάισα το γάτο που τριβόταν στα πόδια μου γιατί πεινούσε. Εγώ δεν πεινάω.

Μ' ελληνικό καφέ και στριφτό τσιγάρο ξεκινάω τη μέρα μου. Κάθε μέρα.

Σήμερα έχει ιδανικό καιρό για να τον πιω στη βεράντα.

Ανοίγω το ραδιόφωνο για να 'χω παρέα και πίνω την πρώτη γουλιά.

Κλείνω τα μάτια και χαμογελάω.

Νιώθω ευτυχισμένη ενώ εσύ κοιμόσουν.

Είναι ακόμα νωρίς. Η πόλη κοιμάται.

Ένα σιγανό κλάμα μωρού ακούγεται. Έχουν νεογέννητο στην απέναντι πολυκατοικία. Το κλάμα του φανερώνει πείνα. Αναρωτιέμαι αν η μαμά το άκουσε. Δύσκολα χορταίνει ύπνο η μωρομάνα. Ησύχασε το λεχούδι, μάλλον θηλάζει αγάπη.

Τα δικά μου παιδιά δεν τα γέννησα ακόμα. Περιμένουν υπομονετικά πότε θα το πάρω απόφαση.

Εγώ περιμένω εσένα ν' αποφασίσεις. Να πάψεις να φοβάσαι.

Ενώ εσύ κοιμόσουν εγώ σχεδίαζα ζωή. Σε δυο ταχύτητες. Μια μαζί και μια χώρια.

Πάντα έχω ένα εναλλακτικό σχέδιο που δε σε συμπεριλαμβάνει.

Εσύ δεν το ξέρεις. Δε στο λέω για να μη σε ταράξω. Τίποτα δεν πρέπει να ταράζει τον ύπνο σου.

Η ζωή κάνει γενική πρόβα όσο εσύ κοιμάσαι. Για να σε καλέσει στην πρεμιέρα.

Μια μέρα που ίσως ξυπνήσεις και μπει σ' εφαρμογή το πρώτο σχέδιο. Αυτό που σε συμπεριλαμβάνει.

Τον καφέ μου τον πίνω μόνη. Κάθε πρωί στη βεράντα.

Εσύ κοιμάσαι σε άλλο σπίτι. Εσύ ζεις μια άλλη ζωή. Που δε συμπεριλαμβάνει εμένα.

Ενώ εσύ κοιμόσουν εγώ ξύπνησα. Και σηκώθηκα νωρίς. Να σχεδιάσω τη ζωή μου.

Μαρία Φουσταλιεράκη 23-6-2017

ΤΑ ΠΗΓΑΔΙΑ ΤΩΝ ΕΥΧΩΝ

Υπάρχουν πηγάδια των ευχών που στην πραγματικότητα δεν είναι πηγάδια, μα άνθρωποι. Όχι όμως απ’ τους συνηθισμένους ανθρώπους που κυκλοφορούν γύρω μας.

Αυτοί οι όχι και τόσο συνηθισμένοι άνθρωποι, απαντώνται και στα δύο φύλα, είναι όμορφοι στην όψη γιατί έχουν όμορφη ψυχή. Τις περισσότερες φορές, ακόμα και αν προσπαθήσουμε να το κρύψουμε, στο πρόσωπό μας αντανακλάται ο εσωτερικός μας κόσμος.

Είναι μεγάλη ευλογία να έχεις γνωρίσει πηγάδια των ευχών στη ζωή σου. Εγώ στάθηκα πολύ τυχερή και έχω γνωρίσει πολλά ως τώρα. Άλλοτε φορούσαν παντελόνια, όχι όμως επειδή κρύωναν, και άλλοτε φορούσαν μακριά φορέματα που αναδείκνυαν τη θηλυκότητά τους.

Εκτός απ’ την ομορφιά στην όψη, έχουν κι άλλα κοινά χαρακτηριστικά αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι.

Και μόνο που βρίσκεσαι δίπλα τους νιώθεις πολύ όμορφα, τους περιβάλλει θαρρείς μια λαμπερή και χαρούμενη αύρα που μετατρέπει σε ηλιόλουστη ακόμα και μια μουντή μέρα.

Αν τύχει ν’ αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα και να είσαι θλιμμένος, αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι δε θα σου πουν συγκαταβατικά πως έτσι είναι η ζωή, και πως όλοι περνούν δυσκολίες, αλλά θα σε κοιτάξουν με κατανόηση και αγάπη στα μάτια και θα σε ρωτήσουν τί πρέπει να κάνουν για να σε διευκολύνουν απ’ το βάρος που κουβαλάς.

Αν έχεις κάνει μόλις ερωτικό καυγά και είσαι πυρ και μανία με το σύντροφό σου, πρώτα θα βρίσουν μαζί σου με αχαρακτήριστα επίθετα τον “εχθρό” και μετά αφού ηρεμήσεις και επανέλθουν οι σφυγμοί σου στα φυσιολογικά επίπεδα, θα ξεκινήσουν ήρεμα να σου θυμίζουν όλα του τα προτερήματα, τις όμορφες στιγμές που έχετε περάσει κι όλα εκείνα που σας ενώνουν.

Αν σου συμβεί να χάσεις την πίστη και την εκτίμηση στον εαυτό σου και νομίσεις πως δε σου αξίζει η ευτυχία που ζεις ή η επαγγελματική καταξίωση που έχεις επιτύχει, θα γελάσουν δυνατά μαζί σου και θα σου απαριθμήσουν ένα – ένα, όλα εκείνα που σε κάνουν ένα σπουδαίο άνθρωπο με ή χωρίς αυτές τις επιτυχίες στο ενεργητικό σου.

Αντίθετα, αν είσαι ενθουσιασμένος γιατί σου συμβαίνει κάτι συναρπαστικό, εκείνοι χαίρονται περισσότερο από σένα. Το βλέπεις στο σφιχταγκάλιασμα και στα μάτια τους που ακτινοβολούν από χαρά.

Τη δε εκτίμησή τους, την καταλαβαίνεις στον τρόπο που μιλάνε στους τρίτους για σένα, ειδικά άμα είσαι απών.

Είναι μεγάλη ευλογία να έχεις πηγάδια των ευχών στη ζωή σου. Άλλοι τους λένε φίλους. Εγώ τους ονομάζω πηγάδια των ευχών, όχι γιατί σου ικανοποιούν επιθυμίες και όνειρα, αυτό είναι πολύ προσωπική δουλειά για τον καθένα και πρέπει να την κάνει μόνος του, αλλά επειδή σ’ αυτά τα πηγάδια ξέρεις πως είσαι ασφαλής να ξεγυμνώσεις την ψυχή σου και να εκμυστηρευτείς χωρίς δισταγμό ακόμα και τα πιο τρελά σου όνειρα, ακόμα και τις πιο απίθανες προσδοκίες που έχεις απ’ τη ζωή, χωρίς να σε ζηλέψουν, χωρίς να σε χλευάσουν και κυρίως, χωρίς ποτέ να σε προδώσουν και να σε εκμεταλλευτούν.

Τα πηγάδια των ευχών είναι αστείρευτα. Ποτέ δε θα τα δεις χωρίς νερό ή λάμψη, γιατί όταν η στάθμη τους σε αποθέματα αρχίζει να κατεβαίνει επικίνδυνα από τη συνεχή προσφορά, έχουν φροντίσει να έχουν δίπλα τους άλλα πηγάδια των ευχών, για ν’ αντλούν από κει το νερό και τη λάμψη που τους χρειάζεται.

Το δικό μου πηγάδι των ευχών φοράει ένα μαύρο χείμαρρο στο κεφάλι κι ένα ανεξίτηλο χαμόγελο γεμάτο αγάπη στο στόμα

Μαρία Φουσταλιεράκη 22-6-2017

ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΦΥΛΑΝΕ ΤΑ ΚΑΤΑΤΟΠΙΑ

Σιωπηλή

με τα μάτια στραμμένη στη νύχτα.

Τριζόνια ακούω μακριά να τραγουδούν.

Ίχνος δεν υπάρχει από παρουσίες ανθρώπου.

Το σύμπαν χωρίς εμένα συνεχίζει να γυρνά.

Τα σκυλιά φυλάνε τα κατατόπια.

Τη μοναξιά συντροφεύει χώμα νοτισμένο.

Ηρεμία στα νευρικά σωθικά μου.

Την ύπαρξή μου αποδομώ στα σκοτεινά.

Σε χίλια κομμάτια τη μοιράζω.

Απόψε θα κοιμηθώ στα μπουμπούκια της τριανταφυλλιάς.

Μαρία Φουσταλιεράκη 21-6-2017

ΣΚΑΝΔΑΛΙΕΣ

Πολύ μου αρέσουν οι σοκολάτες. Οι πιο νόστιμες είναι αυτές που μου βάζουν στις τσέπες σε ανύποπτο χρόνο.

Μου αρέσουν πολύ και τα παγωτά. Πάντα διαλέγω να έχουν έντονο χρώμα για να μουτζουρώνεται το κραγιόν μου.

Αλλά περισσότερο απ' όλα μου αρέσουν τα αρώματα. Όχι τόσο τα δικά μου, όσο των αγαπημένων μου.

Γιατί όταν μ' αγκαλιάζουν, το κορμί μου μυρίζει αγάπη μέχρι το επόμενο πρωί.

Τα παγωτά, οι σοκολάτες και τα αρώματα πάντα θα σκανδαλίζουν το παιδί που κρύβεται μέσα μου.

Μαρία Φουσταλιεράκη 19-6-2017

ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΔΙΗΓΟΥΝΤΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Πότε μου έλειπαν, πότε είχα αρκετά χρήματα στη ζωή μου.

Ποτέ δε μπόρεσα να τα αγαπήσω και ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να τ' αποθηκεύω.

Κατά καιρούς τα έβλεπα σα χρηστικά εργαλεία, ενώ άλλες φορές σαν αναγκαίο κακό.

Τυπωμένα μηδενικά γεμάτα δαχτυλικά αποτυπώματα. Μια σκέψη που με γοήτευε πάρα πολύ.

Κάποιες φορές, κρατώντας ένα χαρτονόμισμα το κοιτούσα για ώρες. Το παρατηρούσα προσεκτικά και το παρακαλούσα να μου πει την ιστορία του. Να μου διηγηθεί τί συνέβη την πρώτη φορά που το άγγιξαν ανθρώπινα χέρια.

Όχι εκείνα των υπαλλήλων στο εργοστάσιο κατασκευής, μα τα χέρια εκείνου που το εισέπραξε σα μεροκάματο ή σαν αμοιβή για τις υπηρεσίες του.

Σίγουρα θα χάρηκε που το είδε τόσο καινούργιο και όμορφο, αλλά στη συνέχεια άραγε του έφερε χαρά ή μήπως τον πίκρανε;

Ίσως τα τυπωμένα μηδενικά να μην έφταναν ν' αγοράσουν αντικείμενα, όνειρα αναγκαία ή να πληρώσουν μια υποχρέωση.

Πριν από μένα, ποιος άραγε να το είχε αγγίξει;

Πολύ θα 'θελα να το 'χαν κρατήσει τρεμάμενα χέρια ερωτευμένου. Οι άνθρωποι που η καρδιά τους χτυπά μ' ερωτικό τέμπο, αφήνουν αλλιώτικα σημάδια πάνω στο χαρτί, όμορφα σημάδια. Θες η κάψα του έρωτα, θες η προσδοκία του αναπάντεχου, το αποτύπωμά τους μένει για πάντα.

Και για τα κέρματα που κρατώ στα χέρια μου μ' αρέσει να φαντάζομαι ιστορίες. Διαφορετικές ιστορίες, παραμυθένιες. Μικρά χέρια που είναι καθαρά, χωρίς αποτυπώματα που έχουν παρελθόν.

Χεράκια βρώμικα, από χώματα και λάσπες που με ανυπομονησία τρέχουν ν' αγοράσουν παγωτό χωνάκι τα καλοκαιρινά απογεύματα.

Ζηλεύω εκείνη την αγνότητα των μικρών χεριών που οι ενήλικες παράλογα ανταλλάξαμε με μηδενικά βρώμικων χαρτονομισμάτων.

Μαρία Φουσταλιεράκη 18-6-2017

ΜΙΑ ΣΚΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΕΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

Μια σκέψη είχε ξυπνήσει νωρίς το πρωί, πριν από κείνη. Χωρίς να κάνει θόρυβο, έγινε σκιά και μετακινήθηκε αργά στην άκρη του κρεβατιού.

Ο γάτος που κοιμόταν ως εκείνη την ώρα, τέντωσε τ' αυτιά του, καμπούριασε το κορμί του και χασμουρήθηκε. Κοίταξε γύρω στο δωμάτιο μα δεν είδε τίποτα παράξενο ή ενδιαφέρον.

Μια μύγα μονάχα καθόταν στην κουρτίνα, αλλά δεν είχε καμιά διάθεση να την κυνηγήσει τώρα. Ίσως μετά, όταν θα ξυπνούσε και θα βαριόταν.

Βολεύτηκε ανάμεσα στα πέλματα της κυράς του, το αγαπημένο του μέρος για ύπνο, γουργούρισε νωχελικά και βυθίστηκε ξανά στον ύπνο.

Η σκιά, αφού σιγουρεύτηκε πως με την παρουσία της δεν προκάλεσε αναστάτωση, γλίστρησε απ' τη χαραμάδα της κρεβατοκάμαρας και πήγε προς στο σαλόνι.

Κάτι έψαχνε να βρει, αλλά δεν ήξερε τι.

Το όνειρο που τη γέννησε τα ξημερώματα, είχε ταράξει τη γυναίκα που κοιμόταν με το γάτο στα πόδια της εκεί στην άκρη του κρεβατιού.

Στο όνειρο, ένας παλιός έρωτας την είχε επισκεφθεί. Ένας άνδρας που είχε πολύ καιρό να τον σκεφτεί και νόμιζε πως τον είχε πλέον ξεπεράσει.

Η ζωή την είχε αλλάξει πολύ από τη μέρα του χωρισμού τους.

Εκείνος γύρισε για να της ζητήσει να τον συγχωρέσει.

Γύρισε γιατί την ήθελε και πάλι στη ζωή του. Της είπε πως δεν κατάφερε να την ξεπεράσει. Πως ο χωρισμός ήταν δικό του λάθος.

Κανονικά θα έπρεπε να χαρεί. Είχαν μια όμορφη σχέση που κράτησε καιρό, παρ' όλες τις διαφορές τους.

Δε χάρηκε όμως. Είχαν περάσει πέντε ολόκληρα χρόνια από τότε.

Είχε καταφέρει να ξεφορτωθεί κάθε ανάμνηση και κάθε τι που της θύμιζε την παρουσία του, τουλάχιστον μέσα στο σπίτι.

Δεν είχε νόημα, ούτε καν από ματαιοδοξία να θέλει να είναι πάλι μαζί.

Η σκιά κοιτούσε γύρω - γύρω με προσοχή. Αν και ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόταν αυτό το σπίτι, ένιωσε πολύ οικείο το περιβάλλον του. Ειδικά την ακαταστασία που έβλεπε στο γραφείο που βρισκόταν δίπλα στην ανοιχτή μπαλκονόπορτα.

Υπήρχαν πάνω του στοίβες με βιβλία` κάποια ήταν ανοιχτά, χειρόγραφα με μουτζούρες, σβήστρες, μολύβια, στυλό και ένα τασάκι με υπολείμματα από κεράσια και στάχτες.

Ξεκίνησε να διαβάζει κάποιες τυπωμένες σελίδες.

Ήταν ένα μυθιστόρημα με κόκκινες διορθώσεις. Μάλλον το είχε γράψει η κυρία που κοιμόταν μέσα στην κρεβατοκάμαρα γιατί σε μια τυχαία σελίδα που άνοιξε, διάβασε για ένα γάτο που έμοιαζε πολύ με το γάτο που άφησε να κοιμάται χαρούμενος στην άκρη του κρεβατιού.

Την ίδια στιγμή, σε μια άλλη πόλη, όχι πολλές ώρες μακριά, ένας άνδρας στριφογύριζε ανήσυχος στο κρεβάτι του. Δεν είχε κοιμηθεί όλη νύχτα.

Βασανιζόταν από την επίμονη σκέψη μιας γυναίκας.

Μιας γυναίκας που η μορφή της του 'φερνε αναμνήσεις τρυφερότητας και αγάπης.

Σε μερικές ώρες, στο σπίτι της θα έφτανε η ανθοδέσμη που της έστειλε.

Σήμερα ξημέρωνε η μέρα των γενέθλίων της.

Τις τέσσερις προηγούμενες χρονιές της έστειλε ανώνυμα λουλούδια.

Φέτος της έστειλε μια ανθοδέσμη με κάρτα, αλλά χωρίς υπογραφή.

Έγραφε μονάχα, σ' αγαπώ ακόμα.

Μαρία Φουσταλιεράκη 15-6-2017

Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Άλλαξε απότομα ο καιρός. Ο ήλιος στο μεσουράνημά του άλλαξε γνώμη, το μετάνιωσε που βγήκε τόσο δυνατός απ' το πρωί. Με τον ενθουσιασμό του κόντεψε να κάψει το απροετοίμαστο δέρμα του κόσμου.

Οι κυρίες, για να προστατεύσουν την ευαισθησία τους, φόρεσαν ειδικές κρέμες στο πρόσωπο και τα φωτεινά τους βλέμματα έκρυψαν πίσω από σκούρα γυαλιά.

Αρνήθηκαν να εκτεθούν στις βλαβερές ακτίνες της φωτιάς. Κλεισμένες έμειναν όλη μέρα στ' ανήλιαγα δωμάτια περιμένοντας καρτερικά να νυχτώσει.

Κοίταζαν τ' ανήμπορα λουλούδια στις γλάστρες, λαίμαργα να πίνουν το νερό που τους έδιναν, μα δε μπορούσαν να ξεδιψάσουν μόνο με νερό. Τα φύλλα και τα πέταλα, αιφνιδιασμένα κι αυτά απ' την απότομη ζέστη, παραλίγο να μαραθούν. Έκλειναν προστατευτικά τα νεογέννητα μπουμπούκια τους μόλις πρόβαλαν απ' τους λεπτούς μίσχους.

Νύχτωσε. Ο μετανιωμένος ήλιος έφυγε να δώσει ζωή σε άλλους, λιγότερο παράξενους κόσμους.

Μόλις ήρθε η νύχτα ξεκίνησε να βρέχει. Τη βροχή ανήγγειλε ένας αέρας ξαφνικός, που έβαλε τα σκουπίδια των δρόμων να χορεύουν σα μπαλαρίνες πάνω απ' τις στέγες των σπιτιών μαζί με τ' άνυδρα και πεθαμένα φύλλα των δένδρων.

Η μυρωδιά της βροχής έκανε την εμφάνισή της πριν από τις πρώτες ψιχάλες.

Βροντές ακούγονται τώρα από μακριά. Φαίνεται πως σιμώνουν επικίνδυνα στη γειτονιά μου.

Οι κυρίες κουνούν το κεφάλι απογοητευμένες. Ούτε στη βροχή τους επιτρέπεται να εκθέσουν τα ολόλευκα δέρματά τους. Για να τα διατηρήσουν έτσι άξια θαυμασμού, οι καιρικές συνθήκες πρέπει να είναι κανονικές για την εποχή, σε κάθε εποχή.

Μα εδώ και χρόνια οι εποχές έπαψαν να είναι κανονικές.

Τίποτα δεν είναι κανονικό πλέον σ' αυτή την παράξενη πόλη.

Οι κυρίες το γνωρίζουν αυτό, μα κάθε μέρα ελπίζουν σ' ένα αυριανό απρόσμενο θαύμα.

Μαρία Φουσταλιεράκη 14-6-2017

ΛΑΦΥΡΟ

Το στόμα μου ήταν στεγνό και ο ύπνος μου ανήσυχος. Πρέπει να στριφογύριζα στο κρεβάτι όλη τη νύχτα.

Τα σεντόνια είχαν κουβαριαστεί ανάμεσα στα πόδια μου και ιδρωμένες τούφες απ' τα μαλλιά μου έπεφταν μπροστά στα μάτια μου. Το δωμάτιο ήταν πιο σκοτεινό από ποτέ.

Έγλυψα τα ξεραμένα χείλη μου και αναστέναξα. Το κορμί μου ήταν ερεθισμένο από το όνειρο που έβλεπα.

Ο άγνωστος που είχα γνωρίσει, εισέβαλλε γι' ακόμα μια φορά στη ζωή μου και με αναστάτωνε.

Τον έρωτα που δεν προλάβαμε να ολοκληρώσουμε στις ξαπλώστρες, τον ολοκλήρωνα μόνη μου κάθε βράδυ στη φαντασία μου.

Μου είχε γίνει εμμονή το άγγιγμα αυτού του άνδρα. Το άγγιγμα που ξεκίνησε από τα δάχτυλα των ποδιών μου, που ανέβαινε αισθησιακά στις γάμπες, στα πόδια, για να διακοπή βίαια την ώρα που ακούμπησε το εσωτερικό μέρος των μηρών μου.

Την ώρα που ο δείκτης του άγγιζε το μουσκεμένο από ώρα μαύρο σατέν εσώρουχο, μας διέκοψαν πως προέκυψε επείγον περιστατικό και έπρεπε να πάει.

Μπορεί για μένα να ήταν το τελευταίο βράδυ διακοπών, γι' αυτόν όμως ήταν εντεταλμένη υπηρεσία.

Σηκώθηκα αναστενάζοντας. Άνοιξα το παράθυρο να μπει αέρας, ένιωθα ολόκληρη πως καίγομαι.

Οι ρόγες μου ήταν τόσο ερεθισμένες που η επαφή με το μπλουζάκι που φορούσα στον ύπνο, τις έκανε να πονούν.

Ήπια ένα παγωμένο ποτήρι νερό και ξαναγύρισα στο κρεβάτι μου.

Όλα με ενοχλούσαν. Το εσώρουχό μου, το μπλουζάκι, οι σκέψη του ερεθισμένου άνδρα στις ξαπλώστρες. Άναψα τσιγάρο και βγήκα στο μπαλκόνι μήπως το νυχτερινό αεράκι με βοηθούσε να ηρεμήσω.

Κάπνιζα με τα μάτια κλειστά και τα πόδια να τρέμουν. Πέταξα το τσιγάρο στο δρόμο και έκλεισα τα παντζούρια. Σκέφτηκα να κάνω ένα ντουζ, αλλά φοβήθηκα πως θα ξυπνήσω εντελώς και δεν το ήθελα. Ήταν πολύ νωρίς ακόμα.

Έβγαλα το μουσκεμένο εσώρουχο και άνοιξα το συρτάρι να φορέσω ένα καθαρό. Το χέρι μου έπιασε εκείνο της παραλίας. Δεν το είχα πλύνει, το κράτησα λάφυρο για να θυμάμαι τον παρ' ολίγο καλοκαιρινό εραστή μου.

Το πήρα στα χέρια μου και το μύρισα. Είχε κρατήσει την αλμύρα της θάλασσας και των υγρών μου. Έβγαλα αυτό που φορούσα και φόρεσα το λάφυρο.

Το ερεθισμένο μου αιδοίο μόλις ήρθε σ' επαφή με το απαλό ύφασμα δεν άντεξε. Ο οργασμός με τον άγνωστο που είχε μείνει στη μέση, ολοκληρώθηκε αιφνιδιαστικά όταν βύθισα το δάχτυλό μου βαθιά μέσα μου.

Μαρία Φουσταλιεράκη 14-6-2017

ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΣ

Έχει αρχίσει να με κουράζει ο συνωστισμός.

Τα ισχνά κορμιά που βγάζουν περίπατο το πνεύμα.

Να πάρουν κι άλλο αέρα, ευεργετικό.

Πνεύματα νηστικά, κακόφαγα που νιώθουν μοναξιά και ακατανίκητη επιθυμία με κάτι να ενωθούν για να ξημερώσει.

Υπόσταση να πάρουν κι έπειτα στο πλήθος να ξαναχαθούν.

Αφάνταστα με κουράζει η πολυλογία.

Στα κενοτάφια παλιών ερώτων τρισάγια κάνουν τα ισχνά κορμιά.

Δάφνες μυθοπλαστικές αφήνουν στο βωμό μιας ανύπαρκτης υστεροφημίας.

Σ' ένα συγκεκριμένο σοκάκι περπατώ τα βράδια κάθε που μέσα μου νυχτώνει.

Εκεί ψηλά το πλήθος δε συνωστίζεται ποτέ.

Δεν έχει φώτα να θαμπώνουν τα μυωπικά γυαλιά του.

Κάδους έχει και στις δυο μεριές του δρόμου, κατουρημένους από αδέσποτους σκύλους περαστικούς.

Στις διασταυρώσεις, αποφάγια ξεσκισμένα ο αέρας κατρακυλάει.

Αιθέρα και πορτοκάλια μυρίζει στα παλιά στριφογυριστά σοκάκια όταν περπατώ.

Δαντέλα κιτρινισμένη φορά το παράθυρο στο δρόμο.

Έχει φρακάρει το χερούλι εδώ και καιρό.

Τα κοράκια, στα δέντρα έχουν κουρνιάσει και το κοιτάζουν.

Ύποπτοι τους φαίνονται οι λιγοστοί περαστικοί.

Τα βήματά τους παρακολουθούν αν αγκαζέ συνοδεύουν τη νευρικότητα.

Στα χέρια εστιάζουν με κυάλια αν είναι καθαρά.

Ή αν έχουν μείνει τ' αποτυπώματα στις προδομένες χειραψίες.

Πολύ μ' έχει κουράσει αυτή η ερμαφρόδιτη εποχή.

Οι ρόλοι, κουβάρι μπλεγμένο σε συρματοπλέγματα ηθικής κατασκευασμένης.

Απόψε στη βόλτα που θα κάνω μόλις νυχτωθώ, εκεί στα ψηλά φιδωτά σοκάκια που δεν τα βλέπει ήλιος, ένα παλιό βιβλίο θα κρατώ κι όταν κουραστώ και αποκάμω, σε μια εσοχή στα γκρεμισμένα τείχη θα σταθώ και τυχαία θ' ανοίξω στο φεγγάρι να φωτίσει μια σελίδα.

Μαρία Φουσταλιεράκη 10-6-2017

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΠΑΛΙ

Πανσέληνος πάλι.

Σε κάποιους θα φωτίσει τη ντροπή.

Σε άλλους θα ερεθίσει κοιμισμένες υστερίες.

Ένα ολοστρόγγυλο φεγγάρι δε βγαίνει πάντα για καλό.

Ένα θηλυκό, στα κεραμίδια βρέθηκε σκαρφαλωμένο.

Κυνηγούσε όνειρα.

Αδιαφόρησε για τον επίδοξο εραστή.

Παρακολουθούσε σε μια εσοχή της απέναντι ταράτσας.

Απόψε θα του χάριζε όλη του τη ζωή.

Μάρτυρες δεν ήθελε ν' απαριθμούν τα κατορθώματά της.

Απόψε η πείνα έδωσε τη θέση της στου έρωτα τη συμφορά.

Της ήταν αδύνατο να ευτυχήσει.

Απόψε οι πατούσες ήταν βαμμένες με αίμα.

Μόνο γι' απόψε της ήταν αδύνατη η ευτυχία.

Εξαιτίας του φεγγαριού.

Που έλουσε κάτι ξεχασμένες συνειδήσεις.

Μόνο γι' απόψε.

Αύριο οι τσαλακωμένες σκέψεις θα 'χουν ξεπεραστεί.

Η ζωή της φυσιολογική πάλι θα δείχνει.

Οι καθαρές πατούσες σε πρόθυμα πτώματα θα πατούν.

Έπειτα σε ψηλοτάκουνες γόβες θα περπατάνε.

Πανσέληνος πάλι.

Ένα μικρό αγόρι κοιτάζει το φεγγάρι απ' το δωμάτιό του.

Σπάγκο θέλει να ρίξει να το πιάσει.

Μια φορά το μήνα, ξομολόγο και μάρτυρα ψάχνει.

Κάποιον θέλει να μετρά σωστά τα βήματά του.

Μαρία Φουσταλιεράκη 9-6-2017

ΤΗΣ ΧΑΡΜΟΛΥΠΗΣ ΥΦΑΣΜΑ

Αν με ρωτήσεις να σου πω με τί σκεπάζεται όταν κρυώνει η ύπαρξή μας, με ύφασμα φτιαγμένο από χαρμολύπη θα σου πω.

Μωβ γίνεται το αίμα που δε φοβάται να κυλήσει προς την καρδιά.

Κόκκινες ανθεκτικές κλωστές κλέβει απ’ τη λύπη και τις απαλές γαλάζιες ξεχωρίζει απ’ τη χαρά.

Οι αναλογίες στην ύφανση, αν και δεν είναι ακόμα επιβεβαιωμένο επιστημονικά, φαίνεται πως ακολουθούν ένα απλοϊκό κανόνα.

Το γαλάζιο χρώμα τείνει να υπερισχύει τις ζυγές μέρες του μήνα και το κόκκινο όλες τις άλλες, τις μονές.

Στις μονές μέρες οι άνθρωποι νιώθουν τι σημαίνουν οι λέξεις φόβος, έκπληξη, αδυναμία και μοναξιά.

Στις ζυγές, οι άνθρωποι είναι φοβερά απασχολημένοι για ν’ αρέσουν στους άλλους.

Μαρία Φουσταλιεράκη 9-6-2017

ΜΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Οι γειτόνισσες κάθονται στα μπαλκόνια και πίνουν τον απογευματινό τους καφέ. Ζέστανε ο καιρός, όλο το πρωί καθάριζαν τις σκόνες και μαδούσαν τα σάπια φυλλαράκια απ' τις ολάνθιστες γλάστρες. Τίναξαν μ' επιμέλεια όλα τα μαξιλάρια και τις πλάτες απ' τις καλοκαιρινές πολυθρόνες και έστρωσαν λουλουδάτα μικρά τραπεζομάντιλα.

Ήρθε η ώρα ν' ανοίξουν το μπαλκόνι τους στη γειτονιά. Σε κάθε μπαλκόνι κόσμος.

Στο απέναντι ρετιρέ, με το βασιλικό σε τιμητική θέση ακριβώς στη μέση του χαμηλού τραπεζιού, οι φιλενάδες στρέφουν το κεφάλι δεξιά κι αριστερά για να βλέπονται όσο σκυφτά εξομολογούνται και χαμηλόφωνα, την αγωνία για τις εξετάσεις των τέκνων τους, που ξεκινούν σε λίγες μέρες.

Δυο ορόφους πιο κάτω, ένας νεαρός που σπάνια κάθεται στη βεράντα του, έχει βάλει εκκωφαντικά δυνατά τη μουσική που τον ταξιδεύει και κάνει τις γειτόνισσες στο ρετιρέ ν' αγανακτούν με την αναλγησία του στο άγχος της πιθανής αποτυχίας των δικών τους παιδιών.

Στο ισόγειο της ίδιας πολυκατοικίας δε βρίσκεται κανείς αυτή την τώρα στο μπαλκόνι. Το πρωί, η νοικοκυρά του σπιτιού άπλωσε τη μπουγάδα της, νωρίς το μεσημέρι τη μάζεψε και τ' απόγευμα, όταν επέστρεψε ο σύζυγος απ' τη δουλειά, φόρτωσαν με βαλίτσες και καθαριστικά το αυτοκίνητο κι έφυγαν για το εξοχικό τους, μάλλον στη Χαλκιδική.

Όλου του χειμώνα τη βρωμιά πρέπει να προλάβει να καθαρίσει σε τρεις μέρες, την ώρα που ο δεινός κηπουρός-σύντροφος θα επαναφέρει σε τάξη τον κήπο με τα τριαντάφυλλα και τις λεμονιές.

Το δικό μου μπαλκόνι ποτέ δεν είναι άδειο. Τα παιδιά κι ο γάτος μπαίνουν και βγαίνουν συνεχώς τρέχοντας. Σε μια απ' τις ελάχιστες στιγμές ησυχίας, κάθομαι εγώ. Με τον καφέ μου στο χέρι παρατηρώ πίσω απ' τις λευκές κουρτίνες τις σκιές της γειτονιάς και πλάθω ιστορίες στο μυαλό μου.

Στη μύτη μου μόλις ήρθε μυρωδιά από φρεσκοψημένα, σπιτικά ποπ κορν και απ' το αγιόκλημα που μοσχοβολά για να μου θυμίζει πως ήρθε επιτέλους το καλοκαίρι.

Μαρία Φουσταλιεράκη 2-6-2017